Over and over [Closed]

Met tegenzin was de kater haar geur gevolgd, hoopte hij haar alleen te treffen. Ze hadden al een tijd niet meer gesproken en hoewel vrij normaal voor de twee voelde het nu vrij verkeerd. Of het zorgen waren rondom zijn zusje of niet, hij wilde haar spreken. Zeker nadat hij haar gestraft had niet al te lang geleden. De kleine kater zuchtte, nog altijd niet zeker hoe hij zich erbij moest voelen. Niet zeker tot in hoeverre de poes die hij ooit zus had genoemd, te vertrouwen was. Onvoorspelbaar was ze, hij zou het goed snappen als ieder ander kat ver van d'r vandaan bleef.  Maar hoe onvoorspelbaar ze ook was, haar liefde voor deze velden was dit niet, wist hij precies waar haar geur naar toe leed. "Fallenflight?" mauwde de kater ongemakkelijk en vermoeid, bij het zien van de grotere poes. Haar grijze pels in sterk contrast met de zachte heather kleuren om haar heen. De kater zuchtte voor hij naast haar plaats nam, het dorre heather piekte zijn pootjes. Hij schraapte zijn keel, richtte zijn blik op de poes naast hem, hij kon dit.

Hier, in de Heatherfields… Was het altijd zo rustig en stil. En soms was stilte ongemakkelijk… Maar niet voor haar op dit moment. Zolang de stemmen in haar kop maar niet spraken en ze de realiteit bleef zien… Dat ze bij haar kop zou blijven, was alles fijn en in orde. Er was gewoon iets mis met haar, dat kon je niet ontkennen. Ze had al een tijdje met niemand meer gepraat anders dan Frayhowl en alles dat die zei vond ze soms complete onzin. Hoe kon je iemand zoals haar zo snel weer vertrouwen? Hoe kon je denken dat ze zich weer zo snel konden bijdraaien? Het zette haar allemaal in twijfel. Alles zette haar in twijfel. Haar kopje hing wat omlaag terwijl ze daar eenzaam in het veld zat, starend naar de bewegende plantjes. De kattin hoorde opeens haar naam en een bekende stem van een bekend persoon. Ze durfde haar kopje niet om te draaien om te zien of hij echt was. Het kon niet. Iedereen bleef uit haar buurt. Maar toen kwam die letterlijk naast haar zitten. Wilde haar broer weeral met haar praten? Weeral het goed maken zodat ze het toch weer kon verpesten? De grijze poes wist het echt niet. “Ik weet niet wat ik moet doen… Ik wil normaal zijn. Gewoon normaal”, fluisterde ze zachtjes. "Maar het lukt me gewoon niet"

Licht verrast draaide de kater met zijn oren bij het het horen van haar stem, hij had in manen haar niet zo zacht horen praten. “Ik weet niet wat ik moet doen… Ik wil normaal zijn. Gewoon normaal”, begon ze "Maar het lukt me gewoon niet" De Tom slikte, weeral niet wetende hoe hij zijn zusje moest benaderen, alles wat hij haar vertelde, het viel altijd verkeerd. Enkel haalde hij zijn schouders op, hield zijn blik op het dorre heather om hen heen. Zijn favoriete plek was het niet, maar het viel wel te begrijpen waarom sommige er wel zo veel van hielden, rustig als het er was. "Waar wil is, is een weg" mauwde hij vervolgens, of hij het enkel zei om iets gezegd te hebben, of omdat hij daadwerkelijk wist wat hij zei? Wie weet.

‘Waar wil is, is een weg’, sprak de kater. Hij was niet boos en hij was ook geen brompot zoals ze hem kende. Hij leek erg kalm naar haar gevoel. Was hij ook veranderd ondertussen? Was de wind van verandering bij iedereen komen opdagen? De kattin had zoveel vragen in haar kop die niemand kon beantwoorden. Soms zou ze willen vervagen van de wereld, want hier hoorde ze waarschijnlijk niet eens thuis. “Er is iets mis met mij”, zei ze en staarde naar een kapot plantje die zich verborg tussen alle andere plantjes die wel gezond en recht waren. Hoe erg haar best het plantje ook deed, het zou nooit zo goed kunnen zijn als de rest. “Misschien is er niet eens een weg”. Haar staart duwde steviger rond haar lichaam- zodat ze zichzelf wel een knuffel leek te geven. Ze had iets nodig, maar wat het was, wie het was, dat kon ze niet vinden. Nu was de poes kalm, nu was ze niet gestoord aan het vechten met één of andere kat van haar eigen clan of van een andere. Nu zat ze stil en rustig op haar favoriete plekje naast een kat die hetzelfde bloed deelde. En ze wist niet wat ze ervan moest denken. Haar gedachten waren verduisterd en ze vond het niet fijn.

Een zachte zucht rolde geluidloos over zijn lippen toen de poes uitlegde hopeloos te zijn, of het in ieder geval daar op leek lijken. Ze keek hem niet aan, nog nooit had hij zich zo ver van haar verwijderd gevoeld, nog nooit eerder had hij zo dicht bij haar gezeten. Met een slik opende hij zijn mond weer, zijn blik strak op het heather voor hen, verdord. "Et is even zoeken" mauwde hij zonder er bij na te denken, het was toch niet alsof de juiste worden zo maar zouden kwamen wanneer je dit wilde "Maar je hoeft het niet alleen te doen." voegde hij er vervolgens zachtjes aan toe. Welliswaar niet wat hij van nature zou hebben gezegd. Starclan wilde hij het eigenlijk wel zeggen? Maar ergens, ergens voelde het juist, wist hij, hoopte hij, dat het het gene was wat ze wilde horen. Het geen wat voor eens en altijd een einde bood aan al het gezeik dat hem van slapen hield. Het geen dat hem het zusje terug gaf die hij nooit gehad had.

Nog nooit had ze zo dicht bij haar broer gezeten, nog nooit had ze hem iets horen zeggen dat niet iets was van ‘maak me niet wakker’ of ‘laat me met rust’ of ‘hou je kop’. Het stelde haar ergens wel gerust, maar aan de andere kant wilde ze zich niet mengen met ditsoort dingen. Ze wist heel goed dat het allemaal weer fout zou lopen op het einde. Hoe vaak hadden ze het al ‘goedgemaakt’? Hoe vaak had ze die beloftes alweer verbroken? Op een dag wilde de poes het zo graag rechtzetten, wilde ze hem aantonen dat ze wel een goede kat was. ‘Et is even zoeken’, zei de mini kater vervolgens. ‘Maar je hoeft het niet alleen te doen.’. Maar wie was er daar dan voor haar? Het kon haar broer toch niet zijn, want die had in haar hele leven amper iets tegen haar gezegd. Misschien was het wel haar fout geweest dat hun vader was vertrokken, misschien  ook weer niet. “Wie zal me dan bijstaan of helpen wanneer ik dat nodig heb..?”, vroeg ze toen, clueless. “…De enigste die niet scheef naar me kijkt is Frayhowl, maar ik ben bang dat hij niet doorheeft hoe… raar ik tegenwoordig ben- zo gevaarlijk, eigenlijk, zelfs al bedoel ik het echt niet”. Haar stem klonk zo brokkelig, maar toch weer zo zacht. Ze voelde hier ergens een vertrouwen die ze nergens anders had kunnen voelen. “Ik heb nooit iemand willen pijn doen, en dat weet je waarschijnlijk wel- maar er is iets dat me breekt en ik weet niet wat het is”.

Hij had wel opgemerkt hoe Frayhowl naar zijn zusje keek, had de kater meerdere keren er scheef voor aangekeken. Niet zo zeer omdat hij het zijn zusje niet gunde, oh nee. Voornamelijk was het dat hij zijn twijfels trok toe in hoeverre een relatie goed zou zijn voor de poes haar staat, of die van de kater in kwestie. Maar goed, hijzelf vond zich erg gevonden door Fawnleap's aandacht, had een ietwat vrolijkere kijk op het leven met de positieve aanpak van zijn mate. Hoopte dan ook dat hetzelfde gold voor Fallenflight, diens emotionele staat snakte naar liefde. Een zachtte zucht onsnapte zijn lippen toen de poes verder sprak. Proberende haar doolhof van emoties, gevoelens, duidelijk te maken aan een kater die er veel moeite mee leek te hebben. Kort zweeg hij dan ook, hield zijn blik strak op het dorre heather om hen heen. In het voorjaar zou het haar kleur weer pakken, zou het opbloeien in het prachtige landschap waar beide siblings naar zochten. Een mooier uitzicht. "Waarom breek je je hart erover dan? Als je niet weet wat het is? Focus op wat je wel weet. Weet dat ik er ben, dat Frayhowl er is." mauwde hij, zijn stem eentonig, maar kalm ietwat onhandig. Zijn blik strak naar voren, hij hoefde de poes niet aan te kijken om te laten blijken dat hij het meende. Als het nodig was om dit gezeik te doen sussen, dan was hij er. Anders dan zijn vader, hij had het altijd willen zijn. En anders dan die verrader, was hij er wel. Dat zag hij nu.