The glass broke into lots of shards

De ochtendzon leek wel door de grote wolken te breken en nu leek zijn vacht op een vlam. Hij wilde juist niet opvallen, want als hij opviel, dan kwam hij in irritante gesprekken terecht en dat wou hij niet. Ze namen altijd zo'n groot waardevol deel van de dag in en dat was teveel tijdsverspilling. De tom wilde veel goeds doen voor zijn clan, niet zichzelf ter verspilling staan aan tijd dankzij 'gezellige' gesprekjes. Zijn poten brachten hem ondertussen naar de prooistapel en hij nam er een muis van af zodat hij zichzelf tenminste kon voeden. Dit was het enigste waar hij echt zijn waardevolle tijd wilde verbruiken. Hij ging met zijn prooi ergens in de kille schaduw zitten en nam een hapje, tot hij opmerkte dat er een andere kat bijkwam. Are you kidding me?

+Windblade

_{Ze had al de hele tijd haar gehad op een specifieke muis, het was een vet en jonge beest. Lekker mals dus. Maar de calico moest wachten tot ze klaar was met haar taken voordat ze van haar gekozen prooi kon genieten. Maar toen het moment daarvoor eindelijk aanbrak werd haar ontbijt zo voor haar neus weggepakt. De kattin bleef even verbijsterd staan, gebeurde dit nou echt? Van alle prooien die de kater, die ze al snel herkende als Irishunter de hare pakken? Ze snoof afkeurend terwijl ze op de rode kater af liep. "Ik hoop dat het smaakt dikzak." Begon ze al gelijk vijandig.}

Hij had een plekje in de schaduwen gekozen, hoopte dat hij niet zou opgemerkt worden zodat hij in een gesprek terecht kwam. Maar oh, het gebeurde toch wel. 'Ik hoop dat het smaakt dikzak.', begon een calico vijandig tegen hem. Wat had de tom misdaan om zo'n vijandigheid op te doen? Zijn gouden ogen keken koeltjes naar de poes terwijl hij fronste en draaide zich toen met zijn prooi om om haar de rug toe te keren. De tom wilde met rust gelaten worden en wilde in alle rust eten van deze heerlijke, malse, geweldige muis die nu voor zijn snoet lag. Hij trok met zijn oren en nam nog een hap, in de oog houdend of de kattin nog steeds daar stond of niet. Kattinnen waren zo... Hoe noemde je dat? Zo stom.

Op een traag tempo kauwde hij verder, al ging die kattin nog steeds niet weg. “Heb je echt niets beters te doen”, bromde hij naar de kattin toe voor ze haar ogen in zijn vacht boorde en hem weer aansprak. ‘Je zit mijn prooi op te vreten’, siste deze kwaad. Zijn goude ogen gleden van de poes naar de prooi en hij pakte de prooi met zijn poot wat dichter bij zich. ‘Dus, als je nog een beetje rustig wil eten stel ik voor dat je een ander beest kiest, en deze aan mij terug geeft.’ De rossige kater zwiepte met zijn korte staart heen en weer en keek haar verveeld aan. “Er zijn nog duizend andere opties op de stapel. Deze is van mij en daar kan je niets aan veranderen.”. Even trok deze met zijn oor en kauwde verder op de prooi. Het kon hem echt niet schelen wat Windblade zou doen. “Nou, hup hup, ga een andere halen, madam irritant”