Stuck in Gravity

Hier zou hij dus al zijn nest moeten hebben. Brackenkit zuchtte diep terwijl hij heel nonchalant de Apprentices Den in keek. Het was er donker, maar van binnen zou het er vast ruimer uitzien dan nu leek. Hij wilde ergens wel naar binnen gaan, en hij zou het ook wel doen. Maar ergens wilde hij ook weer niet weer in de problemen komen. Niet dat de Apprentices Den veel erger was dan het kamp uit sluipen in het midden van de nacht, maar toch. Bracken nam diep adem en knikte, sprak zichzelf wat mentale moed binnen. Hoe erg kon het zijn? Het was maar een Den? Hij was bijna een Apprentice! Had al een Apprentice moeten zijn! Hij mocht hier heus wel komen. Hij zette een zelfverzekerde stap naar voren. Zo. Hij was klaar om verder de Den in te gaan.

Thistlekit

Hij wilde dus net verder lopen, toen hij ruw opzij werd geduwd. Zo ervaarde hij het tenminste. 'Aan de kant Brackenkit! Ik moet erbij!' riep het stemmetje van Thistlekit, die zonder enige aarzelingen de Den in liep. Hey, hij kon dat ook! Bracken haastte zich om haar in te halen. Hij was veel stoerder dan haar. 'Wat doe jij hier? Je bent niet eens Apprentice,' mauwde hij naar haar, pas daarna realiserende dat die opmerking niet zo in zijn voordeel lag. Uh.. 'Ik bedoel, ik zou het al moeten zijn, dus ik hoor hier wel.' Zo, opgelost.

Hij zag haar wat opbollen en had ergens een klein beetje spijt, maar zijn boosheid was nu ook aangewakkerd. Het kon dan nog lastig zijn om het weer te doven. 'Jij bent ook geen apprentice! Jij bent zo dom geweest dat je straf hebt gekregen dus jij hoort nog meer in de nursery!' Pft, dat was niet eens zijn schuld! 'Zal me niks verbazen als mama je nog een maan kitten laat.' Bracken rolde zijn groene ogen. 'Of jou, als je zo door gaat. Ik ben wel ouder dan jou, ja, dus ik heb het meest gezag hier van ons twee!' We zullen later wel zien of dat een handig ding was om te zeggen tegen de dochter van de Leader, maar hij vond wel dat hij gelijk had. 'En het was helemaal niet mijn schuld dat ik straf kreeg! Dat was de schuld van mijn vader,' mauwde hij bot, nog steeds boos op zijn vader. Stomme kater.

Thistlekit leek niet zo onder de indruk van zijn woorden. Dat was stom. 'Ik heb anders nog helemaal nooit straf gehad!' miauwde ze. Brackenkit snoof. 'Dat komt dan nog wel!' kaatste hij terug. Wat een verwend nestje. 'Dus ik zal gewoon netjes een apprentice worden terwijl jij nog in de nursery zit.' Bracken lachte daarom. 'Ik ben nog steeds een stuk ouder dan jij, Thistlekit. Dus dat dacht ik even niet. Of kan je  niet tellen?' mauwde hij, de laatste zin met een gemaakt zielig toontje. Awg, kon kleine Thistlekit nog niet tellen? De kitten lachte echter om zijn opmerking dat het zijn vaders schuld was van de straf. 'Je bent zelf het kamp uitgelopen!' Bracken haalde zijn schouders op. 'Ik heb tenminste wel de Deputy van ShadowClan ontmoet, dat kan jij niet zeggen hè!' Zijn evenbeeld, het was nog steeds wel raar maar ook leuk. Hij hoopte dat hij de kater later weer kon ontmoeten.

Brackenpaw was echt wel een aardige jongen, maar Thistlekit haalde zeker niet het beste in hem naar boven. Hij werd opvliegerig, boos. Want oh, wat had ze een lef als kleine en veel jongere kitten. 'Nou als ik goed geteld heb, ben jij al zes moons en nog geen apprentice!' Bracken snoof. 'Ik zal al veel sneller Apprentice worden dan jij, en wat mij betreft wordt jij helemaal nooit Apprentice als het zo door gaat!' Alsof hij daar gezag over had. Bracken was gewoon heel boos, oké. 'Ah dat verklaart waarom je zo naar kikker stinkt!' De kater keek haar voor een seconde aan voor hij reageerde. 'Ik stink helemaal niet naar kikkers,' grauwde hij, zijn kaken op elkaar geklemd. Zo boos was hij. Hij had niet eens door dat hij zijn poot had opgetild, en haar een tik probeerde te verkopen. Geen enorm hadden, maar het was een tik.

Thistlekit spuwde nog dat hij dat niet bepaalde, maar Bracken luisterde daar lekker niet naar. Hij was ouder en dus veel wijzer. Al was wijzer zijn dan dit kleine mormeltje niet heel moeilijk, bedacht hij zich. En voor hij zichzelf kon stoppen had hij haar al een tik verkocht. Oops? Het was wel haar verdiende loon. Dat vertelde hij zichzelf maar. Hij had gehoopt de jongere kitten de mond te snoeren - wat voor eventjes had gewerkt - maar hij had de situatie alleen maar erger gemaakt. Ja, nou, kon hij toch niet weten? Nu sprong ze bovenop hem, en terwijl hij een paar tikken terug kreeg rolde Bracken naar achter de Warrior Den in. Hij rolde door en probeerde haar van hem af te duwen met zijn poten. 'Stop is!' riep hij haar boos toe. Wat een gedoe weer, pf, wat een dramaqueen.