Lost in Translation

Het kleine bolletje lag met zijn koppie tussen zijn voorpootjes op de grond. Zijn grote ogen die al groen begonnen te kleuren keken vol verwondering naar het kleine beestje voor hem. Het was klein en rond - net als hij! - en was glanzend zwart. Het had gekke sprietjes en het waggelde een beetje heen en weer. Winterkit volgde het op de poot. Zijn hele leventje draaide op het moment alleen voor het beestje voor hem. Hij had geen idee wat het was, zo vaak was hij dan ook nog niet buiten geweest. Maar hij vond het heel erg interessant, maar dan ook héél erg! Zijn zorgen was hij even vergeten, het belangrijkste was dit beestje nu!

Blazesong

Met verbitterde kijkers vervolgde de kater zijn pad verder het kamp in, gleed zijn blik over de dorrer wordende kampwand dat langzaam vaarwel zei tegen haar blaadjes. Leaffall was onder heen gekomen als een ongevraagde gast, had haar bijbehorende cadeaus al geschonken en vroeg steeds meer van de clan die op zijn schouders was gelegd. Het was met zorg dat hij de prooistapen goed in de gaten hield, het laatste wat zij als clan nu zouden kunnen veroorloven was een prooi te kort.

Maar voor nu had de rossige kat iets anders in de gaten, een jonkie die buiten de nursery rondscharrelde, een kleine kever strak in de gaten hield. De kleinde opdonders konde ook nooit niet voor de voeten lopen hm? Met een kleine zucht stapte de kater er langs, stapte hij zowat bijna op het kevertje diens verder wandelen hij niet had opgemerkt.

Hij was helemaal opgeslokt door het diertje. Het was zijn hele wereld. Toen er opeens een grote schaduw, gevolgd door een poot, zijn beeld in kwam was het wel even schrikken. Zeker toen die poot bijna op het diertje ging staan. 'AAH!' piepte hij geschrokken - en lichtjes verontwaardigd. Hij keek op naar de vreemdeling die bijna zijn beste vriend had vermoord. 'P-Pas o-hop!' piepte hij met grote smekende oogjes, voor hij zijn blik weer naar zijn vriendje richtte. Was 'ie oké??

Een luid geklaag deed de kater's oortjes wegdraaien en zijn ogen vernouwen. Weerhield hem starclan zij dank van het torretje op brutale wijzen te vermoorden. Zijn ogen vielen op een kitten van frigiele grote, een klein ding met ogen te groot voor zijn kop, hij herkende Winterkit. De kitten vertelde hem op te passen en kort moest de kater hem al fronzend aan staren voor het beestje zijn aandacht wist te trekken en alles zo veel duidelijker werd. Een vermoeide zucht verleit zijn bek voor hij zijn kop schudde "Torretjes kunnen wel tegen een stoot hoor, hebben niks voor niks een schild op hun rug." Blij niet omhoog te hoeven kijken bleef zijn doffe blik op het kleintje rustte, niet jenken maat

Gelukkig leefde zijn beste vriendje nog, net zo ongedeerd als eerst. Het waggelde een beetje heen en weer, stopte af en toe. Winterkit kon zich wel in hem vinden. Zijn beste vriend nu. De zucht die van de kater af kwam deed hem opkijken. Oh, hij was bijna vergeten dat hij het torretje bijna het vermoord. 'Torretjes kunnen wel tegen een stoot hoor, hebben niks voor niks een schild op hun rug.' Winterkit knipperde met zijn groene oogjes, staarde hem een paar seconden lang aan. 'Wow, torretjes hebben schilden op hun rug?' miauwde hij verwonderd en hij richtte zijn blik weer op het glanzende beestje.

Het beestje glansde mooi in het zonlicht, blijkbaar kwam dat dus door zijn schild? Hij wilde ook wel een schild op zijn rug die zo mooi glansde! Met sprankelende oogjes keek hij weer omhoog naar de kater voor hem. Gelukkig was hij ook klein dus hoefde hij zijn nekje niet helemaal te breken. 'Uh- ja, dat is wat ik net zei ja,' mauwde de kater. Winterkit opende zijn bekje in enthousiasme. 'Wooww! Dat is cool! Dat wil ik ook!' piepte hij vrolijk. 'Kan ik dat ook hebben?'

Dat wilde hij wel hoor, zo'n schild! Een mooi glanzend schild, het leek zelfs alle kleurtjes van de regenboog te hebben in het zonlicht! De Deputy grinnikte en Winterkit keek vol verwachting weer naar hem op. 'Hm ben bang van niet Winterkit, katten hebben al klauwen en tanden gekregen. Die hebben zij dan weer niet.' Dat klonk logisch, maar Winter vond het toch wel jammer. 'Ooh, okayy,' miauwde hij licht knikkend met zijn bolle kopje. 'Hij heet Meneer Torretje,' piepte hij toen met een trotse glimlach.

De ander grinnikte zachtjes. Winter trok met zijn oortjes, maar besloot dat het een goede grinnik was. Het klonk tenminste goed. Hij hoopte het maar. 'Meneer torretje? Heeft ie je dat verteld dan?' Oh, uh.. Winter knipperde met zijn oogjes, zijn snoetje keek wat beteuterd. 'Uh.. Nou, nee.. Maar... Ik vond het wel passen..' antwoordde hij met een klein stemmetje. Dat was toch wel goed? Oh, misschien had hij wel een andere naam en had hij hem altijd bij de verkeerde naam genoemd. 'Kan jij het hem vragen? Hij wilt niet praten...'