Dead butterflies

Onderwerp: Dead butterflies do 18 feb 2021 - 14:10

Take my lips, leave me

tongue-tied

Hoe ver was het om thuis te komen? Zou hij voor zonsopgang er zijn? Het was dat hij nog kon lopen omdat hij vier intacte poten had, maar hij was klauwen kwijt aan zijn rechterpoot die hij door de bek van de hond had laten gaan. In eerste instantie kon hij nog snel wegkomen, had hij zich zelfs nog aan een paar sprongen gewaagd, maar zodra de adrenaline af was genomen, samen met de hoeveelheid bloed die in zijn lichaam zat, was hij meer gaan wankelen. Hij was licht in zijn kop, maar vreemd genoeg voelde hij niet zoveel pijn meer, enkel zijn hartslag die elke keer weer pulseerde door zijn wonden.

Settleddust zag na wat misschien minuten, uren had geduurd eindelijk weer vertrouwde grond. De dennenbomen ontvingen hem als een warme omhelzing. En tussen zijn blik, die zichzelf steeds scherp en onscherp stelde, was hij zo blij om eindelijk weer thuis te zijn. Dat was het enige goeie aan deze hele situatie. De witte vacht op zijn borst was nauwelijks meer wit te noemen, het scharlaken had het beschilderd als een blank canvas. Hij liet een spoor achter van kleine bloeddruppels en smeekte maar dat er geen roofdieren actief waren. Hij begon over wortels en ongelijke grond te struikelen toen hij dichterbij kwam. Hij vond zichzelf leunend tegen een boom als hij even op adem moest komen, trillend op zijn poten en sterretjes voor zijn ogen. Op een gegeven moment toen hij probeerde door een greppel te komen, verloor hij ook grip op zijn lichaam en tuimelde een halve meter naar beneden. Hij landde hard op de bevroren grond, maar een laag sneeuw onderin de greppel had zijn val gebroken. Met een gepijndigd gezicht hapte hij weer naar adem toen hij van zijn gewonde schouder af rolde. Maar de sneeuw voelde vreemd genoeg kalmerend. Maar hij moest doorgaan, anders zou hij het niet overleven. En hij was niet zo ver gekomen om dood te gaan. Met alle kracht die hij bij elkaar kon schrapen klom hij overeind en strompelde uit de greppel, rode sneeuw achterlatend.

De zon kwam op toen hij eindelijk het kamp had bereikt. Hij kon nog niet echt nadenken wat zijn plan vanaf hier was. Wat moest hij überhaupt doen? Hij moest overleven, dat was zijn eerste en enige prioriteit. Hij strompelde door de doorntunnel. Was het kamp al wakker, had men hem gemist? Het was niet ongewoon voor een Shadowclanner om er 's nachts op uit te gaan en ironisch genoeg was hij op tijd om zijn dageraad patrouilles erop uit te sturen. Want op één of andere manier verzon zijn kop op dit moment dat dat belangrijk was. Hij zag er waarschijnlijk afgrijselijk uit, met nog altijd bloedende wonden omdat hij ze nog geen rust had gegeven. Er keek duidelijk iemand vanuit Starclan voor hem uit, hoe was het anders mogelijk dat hij thuis was gekomen? Het was een wonder.

Together alone, I guess we're alone together

Vervolg op dit topic

Onderwerp: Re: Dead butterflies do 18 feb 2021 - 14:19

Tidekit was normaal niet zo vroeg wakker. Maar op sommige dagen vond ze het wel eens fijn om vroeg wakker te zijn, om in de ingang van de nursery te zitten en te kijken hoe de zon langzaamaan opkwam en het camp hulde in goudkleurig licht. Er was iets moois aan, iets verwarmend. Overal om haar heen hoorde ze de zachte ademhalingen van de katten die kalm sliepen, hun snuiten gladgestreken van alle zorgen. Het camp was nooit voller dan 's nachts, nooit rustiger. Tidekit genoot van die rust, haar oogjes gesloten om zich te laten verwarmen in het eerste zwakke ochtendlicht. Maar toen sneed de geur van bloed door de rust; onvaste pootstappen klonken. Tidekit opende haar oogjes en meteen landde haar blik op hem, al herkende ze hem eerst nog niet onder het bloed en het afgrijnzen. Ze voelde zich plots misselijk, maar liep toch met onvaste pootstapjes dichterbij. Pas toen ze dichtbij genoeg was om de afzonderlijke bloeddruppeltjes op zijn vacht te zien, zag ze wie het was. Settleddust, de deputy, een vriend van haar vader, iemand die haar altijd sterk en onverwoestbaar geleken had. En plots was hij dat niet meer. "N-Newtpaw!", klonk haar schelle stemmetje luid door het camp. "P-p-p-pepperpaw!" En toen keek ze om zich heen, koortsachtig. Spinnenweb, ze had spinnenweb nodig. Newtpaw had gezegd dat ze dat gebruikten om het bloeden te stoppen. Ze draaide zich om en snelde naar de struik waar ze toen met de medicine cat apprentice naar spinnetjes gezocht had. Haar pootstapjes waren snel, te snel voor haar evenwichtloze lichaampje en ze beet al snel in het stof, voor ze de struik bereikte, en haar poten trilden te hard om weer op te staan en plots voelde ze zich weer ontzettend misselijk. Oh nee, wat als hij zou sterven? Er was zo veel bloed geweest, zo veel bloed, zo veel bloed, zo veel-

Onderwerp: Re: Dead butterflies do 18 feb 2021 - 14:37

Zoals eigenlijk al wel gewoonlijk was, was hij al vroeg wakker. Dit was een tijdje niet normaal geweest, maar nu dat hij aan de beterende hand was begon zijn oude slaappatroon ook weer terug te komen. Wat betekende dat hij weer amper sliep. Vooral met alles dat er gaande was met Riverclan. Het zou een kwestie van tijd zijn voor ze daar actie voor zouden ondernemen. Wat hij alleen niet had verwacht was dat zijn deputy zwaargewond het kamp binnen zou komen strompelen deze ochtend. Een van de kittens was hem voor en riep al om Pepperpaw en Newtpaw en daarom stapte hij zelf naar de deputy toe. Hij wilde weten wat er gebeurd was, maar aan de verwondingen te zien zou hij op zijn minst een patrol er opuit moeten sturen om wat dit aangericht had een lesje te leren. "Laat je nakijken door de medicine cat. We hebben het er straks wel over wat er gebeurd is." Want waarom was hij alleen naar buiten gegaan nu dat ze zo slecht met Riverclan stonden na de gathering? Hij ging er vanuit dat er nu wel genoeg katten wakker zouden zijn om een patrol te vormen nadat Tidekit de boel op stelten had gezet door de twee medicine cats te roepen. "Ik heb een patrol nodig van het liefst drie warriors en eventueel een oudere apprentice om uit te zoeken wat er gebeurd is." Hij moest het weten, dit kon nooit veel goeds geweest zijn en als dit rondliep in hun territorium... Nee, dat moesten ze niet hebben. Het was nu de vraag of katten zich aan zouden bieden of dat hij zelf zou moeten gaan kiezen.

Onderwerp: Re: Dead butterflies vr 19 feb 2021 - 12:54

Things my heart used to know

Een steen zakte haar maag in toen ze consternatie hoorde in het kamp. Het geluid van paniek en schreeuwende katten. De scherpe geur van bloed. En.. jawel, het geschreeuw naar Newtpaw en haar. Voor een moment stond Pepperpaw als bevroren, een huiverige ademhaling naar binnen halend voordat ze zich de trainingen die zij en Newtpaw met Routnose en Waterpaw hadden gedaan voor de geest haalde. Ze was hier klaar voor, ze kon dit. Samen met Newtpaw.

Ze draaide zich om en haastte zich de medicine cat den uit. Ondanks dat ze nog een poging had gedaan om zichzelf te kalmeren, was ze niet voorbereid op het zien van haar grote broer, bedekt in bloed van meerdere wonden. Voor een moment ging er een paniekerige gedachte door haar hoofd. Ga je dood? Ga ook jij weg? Maar nee, haar angst werd al snel vervangen door een stille vlam van doorzettingsvermogen. Ze zou hem niet laten gaan, ze zou hem fixen. Ze had dit geleerd. Niet wachtende of Newtpaw ook zou reageren, snelde ze naar Settleddust en het groepje katten wat al om hem heen stond toe. Haar blauwe ogen boorden zich in die van Acornstar. Er was nu even geen tijd voor de oude band van mentor en leerling. Als het om helen ging, was zij de baas. "Ondersteun hem naar de medicine cat den of vraag iemand om dat te doen," miauwde ze hem ferm toe, waarna ze rechtsomkeert maakte om de juiste kruiden alvast bij elkaar te grijpen in de den. Een zekere rust en zekerheid viel over haar heen. Ze wist waar ze mee bezig was. En ondanks dat haar hart in haar keel klopte uit angst voor Settleddust's leven, wist ze dat ze dit onder controle had.

Someone holds me safe and warm

litch

Onderwerp: Re: Dead butterflies vr 19 feb 2021 - 13:35

_{Ze zou zo weggaan met haar mentor. Dimpaw had geen problemen met vroeg opstaan en was al eventjes wakker, waarbij ze haar vacht en nest was gaan schoonmaken zodat ze netjes voor haar training was. Plots hoorde ze de stem van haar zusje die om Pepperpaw en Newtpaw riep. Meteen schoot Dim overeind en rende ze het kamp in. Er zou toch niks mis zijn met Tide..? Haar oren schoven diep in haar nek toen ze Settleddust zag - hij zag er verschrikkelijk uit. Hij was aangevallen, zoveel was duidelijk. De geur van bloed trok het kamp door en ze zag hoe Tidekit meteen in actie schoot, maar vervolgens viel. Met een bezorgde blik liep ze naar haar zusje toe en probeerde ze haar overeind te helpen. Vanuit haar ooghoek zag ze Pepperpaw naar haar oom toelopen, die zou hem gaan helpen. "Wat heb je nodig?" vroeg ze aan Tide, al kon de vraag ook door Pepperpaw opgepakt worden. Dim merkte dat ze niet bang was voor het bloed of de verwondingen van haar oom Settleddust. Ze waren verschrikkelijk natuurlijk, maar ze deinsde er niet voor terug, werd niet misselijk. Goed, dat was goed. Ze was sterk, voor hem en haar zusje!}

Onderwerp: Re: Dead butterflies di 23 feb 2021 - 14:31

Take my lips, leave me

tongue-tied

Het was zijn dochter die hem voor het eerst zag. Oh StarClan, ze moest eens weten wat hij allemaal voor haad deed en wat hij haar tegelijkertijd allemaal misdeed. Ze begon frantisch te roepen voor de medicine cats. Toen ze Pepperpaws naam riep, was dat nog een reden waarom zijn hart zakte. Hij wilde niet dat Pepperpaw hem zo zag, als een wrak. Hij wilde dat niemand hem zo zag. Zijn hoofd bonsde nog na en het duurde niet lang voordat Acornstar hem benaderde, die begon te spreken over wat het was en wat nog meer niet. ‘Het waren honden,’ bromde Settleddust tussen zijn kaken door. Natuurlijk waren het geen katten, die maakten niet zulke wonden. En hij had het in zijn eentje gered, hij alleen. En dat zou het verhaal zijn. Maar nadenken deed pijn op dit moment. Pepperpaw kwam er toen aan en hij voelde alsof hij haar had teleurgesteld. Hij hoorde haar te beschermen, niet andersom. Hij zorgde voor haar, niet andersom. Want wie had ze nu nog, nu iedereen weg scheen te gaan. Hij had een belofte gemaakt.

Maar voor hem stond nu niet Pepperpaw, het was Shadowclans medicine cat. Ze beval Acornstar hem te helpen en keerde vervolgens zelf weer terug haar den in. Settleddust kruiste een blik met zijn leider. Hij was al van ver gekomen in zijn eentje, hoeveel zouden die extra paar staartlengtes nu zijn? Wankelend zette hij weer wat pasjes naar voren, naar de medicine cats den. Hij had er eerder in gelegen, ook te wijten aan honden, en nu weer. Hij mocht van geluk spreken dat hij weer door het oog van de naald was gesproken. Maar één ding was zeker, honden waren niet zijn vrienden.

Together alone, I guess we're alone together

Vervolg op dit topic

doei

Onderwerp: Re: Dead butterflies za 27 feb 2021 - 2:25

Acornstar

If you are strong, you'll find responsibility, Weighs down on you like you're carrying a heavy chain

Het waren honden, dat waren de enige woorden. Die moesten ze niet in het territorium hebben, dat was zeker. Hij zou zorgen dat die patrol er opuit gestuurd zou worden en dat die honden gevonden zouden worden. Ze moesten weg uit het territorium en hij moest er zeker van zijn dat ze ook weg zouden zijn. Maar voor hij echt katten voor aan kon spreken beval Pepperpaw hem om Settleddust naar de medicine cat den te helpen, waarna ze zich weer terug om had gedraaid. Settleddust zette zelf wat wankele stappen naar de den, maar al snel drukte hij zijn schouder onder die van Settleddust. "Je hebt het goed gedaan om van ze weg te komen." Hopelijk had hij de honden niet naar het kamp geleid, maar daar zouden ze snel genoeg achterkomen. Ze konden in ieder geval niet hebben dat ze het kamp zouden vinden.

El4a

Onderwerp: Re: Dead butterflies zo 7 maa 2021 - 21:23

Things my heart used to know

Pepperpaw voelde haar hart in haar keel bonzen als een oorlogstrommel. Ze had geleerd wat ze moest doen, maar op dit soort momenten had ze zo graag Routnose ook in de den. Haar kalmte wist haar ook altijd te kalmeren. Maar nu was ze alleen, Newtpaw was nog niet verschenen. Wellicht was ze buiten kruiden aan het zoeken. Ze gebruikte een klein moment in de medicine cat den om even haar ogen te sluiten en diep adem te halen. Rust, dat had ze nodig. Rust en alles zou tot haar komen. Ze kon nu niet overmatig bezorgd zijn over Settleddust. Dat kon hij niet gebruiken. Hij was haar grote broer en ze zou hem genezen. Daar zou ze zich aan vasthouden. Ze dook de kruidenvoorraad in en pakte als eerste de paardenstaart. Ondanks dat ze zuinig moesten zijn in bladkaal, zou een infectie ze veel verder van huis brengen. De wonden hadden flink gebloed en dat zou in ieder geval schelen qua infectie. Ook spinrag pakte ze ten overvloede. In ieder geval deden die spinnen nog hun best in bladkaal. Papaverzaadjes liet ze voor nu. Settleddust was sterk, hij zou de pijn kunnen hebben. Ze wilde nu niet zich zorgen hoeven maken over of hij wegzakte door de pijnstilling of wegzakte door zijn verwondingen. Ze wendde zich weer tot de ingang van de den, waar Settleddust en Acornstar hopelijk zometeen zouden verschijnen.

Someone holds me safe and warm

litch

Onderwerp: Re: Dead butterflies