It's only hello, hello, no goodbye

_{Met een diepe zucht dwarrelde Laurelpaw van het Windclan territory af, naar de Fourtrees. De jonge kater had vanochtend het kamp vroeg verlaten, want eerlijk is eerlijk, hij had gewoon niet zo veel zin om z'n dagelijks taken te doen. Dus was hij zodra de zon aan de horizon stond opgestaan en vertrokken, om op z'n eigen tempo het territorium en verder te ontdekken. Nu was hij hier, op de Fourtrees, waar hij de vier gigantische bomen met grote ogen bekeek. De apprentice had echt wel verhalen gehoord over de grootte van de vier eiken, maar dat ze zó groot waren? Dat had hij zich nog niet gerealiseerd. Maar ja, dat kreeg je er ook van als hij kleine genen had. Hij was maar klein en slank gebouwd, wat voor een Windclanner natuurlijk essentieel was. Toch hoopte Laurel dat hij ooit ng wat groter zou groeien en wat meer spieren zou ontwikkelen, want zelfs voor een Windclanner was hij smal en klein van stuk. Maar goed, dat alles kon alleen maar gebeuren als hij zich zou concentreren op zijn trainingen, wat hij tot zover nog niet echt had gedaan. Kortom, dat hij zo klein was, was puur zijn eigen schuld. Met zijn ogen groot en bek half open liep hij verder de open plek op, omhoog starende naar de bomen. Woooow, wat zou het cool zijn als hij ook zo groot kon zijn!

- Soundpaw eerst}