Take me back

Rumble bedankte hem, maar dank was volgens Day niet nodig. Het was vanzelfsprekend dat hij terug kon keren. Rumble was zonder een woord verdwenen, maar hij hoorde nog altijd bij hen. Waar zou hij geweest zijn? Had hij enkel in zijn eentje rondgedwaald tot hij tot rust gekomen was, of was er iets gebeurd wat hem teruggebracht had naar zijn geboortegrond, naar zijn thuis? "Natuurlijk", miauwde Day toen de jonge kater vroeg of ze teruggingen naar de grot, maar hij kwam niet onmiddellijk in beweging. Hij moest Rumble bijpraten over wat er gebeurd was, en dat deed hij liever terwijl ze stilstonden en hij goed kon zien hoe de ander reageerde, want hij had geen idee welke reactie het nieuws bij hem teweeg zou brengen. Het was niet hoe hij deze hereniging met de verdwenen kater graag begonnen was, maar hij moest weten wat er gebeurd was, en waarom hij zijn zus niet in de grot aan zou treffen als ze straks terugkeerden. Day zuchtte een keer, terwijl hij zocht naar het juiste begin. "Jullie waren allemaal aangedaan door wat jullie moeder is overkomen", miauwde hij. "Wren kon het niet goed verwerken. Ze... je hebt gezien hoe boos ze werd, toen Fireteller als nieuwe Healer aangewezen werd, hoe boos ze op mij was. En ik weet niet hoe, maar ze is ervan overtuigd geraakt dat ik iets met Startellers dood te maken had." Hij keek in Rumbles okergele ogen en probeerde zijn reactie te lezen. Begreep Rumble dat het idee absurd was, of zou hij toch wantrouwig worden? Hij had altijd wel een zekere neiging naar woede in zich gehad, daarin leken hij en zijn zus wel op elkaar. Vurig als hun moeder, waren ze, maar hij had gezien hoe dat uit de hand kon lopen. Het moest nu maar blijken in hoeverre Rumble het verlies echt verwerkt had, en of hij niet ook nog op zoek was naar iemand om de schuld te geven. "Ze heeft Blossom aangevallen en is door Fireteller weggestuurd om na te denken, maar ze kan in de lente terugkomen. Als ze dat wil." Zou ze terugkomen? En zou haar perspectief tegen die tijd veranderd zijn?

Rumbles reactie was milder dan Day van hem had verwacht. De jonge kater leek verrast en verdrietig, maar zijn stem was zacht. Het bleek dat hij Wren nog gezien had, maar dat ze hoewel ze zichtbaar van streek was geweest niets had losgelaten over de gebeurtenissen. Het verbaasde Day. Hij had het niet achter haar gezocht om haar verdenkingen voor zich te houden tegenover haar broer. Zou ze niet juist verwacht hebben een medestander in hem te vinden? Ze waren ooit zo hecht geweest, maar zijn plotselinge verdwijning had haar waarschijnlijk diep geraakt. Zou dat de enige reden zijn? Day had het gevoel dat hij zo veel meer gemist had dan hij dacht. Waar had hij met zijn hoofd gezeten de laatste maanden? Hoe kon het dat hij niets van dit alles aan had zien komen, dat hij niets had gedaan om het te voorkomen?

Hoe dan ook, het leek erop dat Rumble Wrens verdenkingen niet deelde, en Day was opgelucht. Het laatste wat hij wilde was nog een storm. Hij wist niet of hij dat aan zou kunnen. Rumble vroeg naar zijn broer en Day wist niet meteen wat te zeggen. "Hij heeft het niet makkelijk", miauwde hij ten slotte. "Hij houdt zich sterk, maar..." Het moest moeilijk voor hem zijn. Zijn moeder weg, zijn broer verdwenen en zijn zus verblind door woede en nu ook vertrokken, en hij zat nog altijd met zijn eigen vragen, zijn eigen twijfels. Wie had hij nog om hem daarin te steunen? De hele Tribe, wilde Day graag zeggen, maar hij wist niet of Turtle er ook zo over dacht. Hij wenkte Rumble met zijn staart en begon te lopen. Ze konden nu wel terug naar de grot, het was de hoogste tijd dat Rumble thuiskwam. "Ik hoop dat jouw terugkomst goed voor hem zal zijn. Voor jullie beide." Hij keek opzij naar Rumble. Na het vinden van hun moeder hadden ze niet op de beste voet met elkaar gestaan, maar Day hoopte dat ze hun verschillen opzij konden zetten. De hele Tribe was in zekere zin familie, maar de band tussen bloedverwanten kon sterk zijn. Ze deelden hetzelfde verlies. Ze hadden elkaar nodig.
"Hij vindt dat ik niet genoeg gedaan heb", miauwde hij, terwijl hij zijn blik weer op de rotsen voor zich richtte. Hij zuchtte een keer. "En ik kan hem geen ongelijk geven. Ik heb niet gedaan wat Wren beweert, en ik weet niet of er iets is wat ik had kunnen doen om jullie moeder te redden, maar... ik weet het niet. Er moet meer geweest zijn wat ik had kunnen doen, ervoor en erna. Het spijt me, Rumble." Hij keek opnieuw even opzij, oogcontact zoekend. Hij had de kater nauwelijks gesproken tussen Startellers dood en zijn vertrek, en hij kon niet anders dan zich afvragen of Rumble misschien gebleven zou zijn als Day hem meer aandacht had gegeven. Zou alles dan ook anders gelopen zijn met Wren? Hoe het ook gelopen was, hoe het ook had kunnen lopen, hij kon zich verontschuldigen maar hij kon niets aan het verleden veranderen. Ze hadden enkel het heden om mee te werken, en de belofte om het beter te doen. Het geruis was al te horen, nog even en de waterval kwam in zicht. Day glimlachte even naar Rumble. "Ik ben blij dat je thuis bent."