I've never been much of storyteller

De rood met witte kitten was al aardig wat gegroeid. Misschien niet even veel als sommige van haar siblings, maar ze was niet meer zo klein als toen ze pas geboren was. Haar oogjes, die ze al geopend had, waren nog steeds kittenblauw. Al zouden die nooit hun blauwe kleur gaan verliezen, hoewel de tint misschien wat lichter en feller zou mogen worden met de tijd. Maar er was een ding wat ze nog niet had meegemaakt; katten van buitenaf. In de tijd dat ze een beetje een bewustzijn had gekregen, had ze nog nooit een bezoeker van buitenaf gezien. Tenminste, ze gokte dat hij van buitenaf kwam, want hier waar ze nu leefde had ze reeds dezelfde katten gezien naast haar ouders. Dit was een grote kater vergleken met het kleine pluizenballetje wat zij was. Zijn vacht leek heel erg op die van haar; dezelfde rode vlekken op wit. Dat was al een dingetje waar Poppykit heel trots op was, dat ze alle kleuren en hun namen al had geleerd. Natuurlijk was haar kleine brein nog steeds erg aangenaam leeg, maar met de nieuwsgierigheid die alleen een kitten kon hebben leerde ze iedere dag meer. Wat ze nog niet had geleerd, en de katten om haar heen ook niet, was dat alles niet helemaal goed werkte in haar koppie. Dat het soms even kortsluiting kon zijn en ze zo om kon slaan. Veel praten en spelen had ze immers nog niet gedaan en een persoonlijkheid was zeer zeker nog in ontwikkeling. Het was echter niet iets wat er uit te stampen viel en daar zouden zij en iedereen anders nog wel achter komen. Voor nu had ze haar kopje opgelicht en nieuwsgierige oogjes gericht op de vreemdeling.

Het kleine poesje rekte haar lichaam uit en gaapte zachtjes. Ja, dat was een goed dutje geweest. Misschien wel het beste dutje tot nu toe! En dat zei wel wat; want pfoo wat sliep ze veel zeg. Maar dat was normaal! Of tja dat werd dan door haar ouders beweerd. "Omdat ze nog moest groeien." Lightkit wist nog niet echt wat dat inhield. Maar daar zou ze wel achter komen. En daarbij vond ze slapen ook wel leuk. De kitten knipperde een paar keer met haar oogjes, die pas sinds kort open waren. Nog veel variatie in kleuren was er helemaal nog niet, al haar siblings hadden blauw. Maar ze zou zweren dat haar oogjes een andere tint blauw hadden dan eerst. Hopelijk was dat een teken dat ze een andere kleur zou krijgen. Lightkit hoopte zelf op geel. Omdat het een mooie kleur was en omdat mama het ook had!

De kleine baby keek even verrast op toen ze de bekende schim van Blazesong opmerkte, hij was ook familie had mama gezegd. En kwam wel eens vaker langs. Iets wat ze super leuk vond! Want hij was altijd heel lief, en super interessant! Met de zelfde onhandigheid volgde ze het voorbeeld van haar zus en klauterde het nest uit. Ze naam plaats naast haar nest genoot en keek recht omhoog. Zodat ze de blik van haar oom zou kunnen ontmoeten. "Hwallo," piepte ze vrolijk ter begroeting.

Het voelde steeds kouder en kouder aan toen dat twee van zijn zusjes besloten dat ze weg moesten voor één of andere redenen. De kater was blijven liggen met zijn oogjes dicht en zijn neusje in het mos, want hij vond zijn slaap zeer belangrijk. Maar omdat iedereen drong om te gaan kijken moest hij ook gaan kijken wat er gebeurde. Het grijze katertje hief zijn koppie op en zag oom Blazesong staan. Hij was super klein en hij kwam hen vaak bezoeken. Volgens mama was hij familie, maar hij leek meer op een insect dan op een kat, eerlijk gezegd. “Hoi”, piepte hij als begroeting en kwam wat dichterbij, het voorbeeld van zijn zusjes volgend. Zolang hij hierna maar weer eens goed kon verderslapen zonder dat iedereen opeens wegging, dank u.