[Flintspark] Intentions

De grote kater was niet blind. Hij had wel gezien hoe zijn jongere zusje meer en meer tijd met een bepaalde kater was gaan doorbrengen en hij had ook heus wel gezien hoe ze om elkaar hadden heen gedraaid. Hij was daarnaast ook echt gesteld op zijn familie, en aangezien hun ouders niet in het plaatje waren, lag het bij hem om ze te beschermen. Tenminste zo voelde het. Misschien stamde dat uit het feit dat hij zijn eigen kinderen ook niet kon beschermen hoe graag hij dat ook zou willen, maar dat maakte niet uit. Toch, het feit dat hij ze wilde beschermen hielp nu niet met de zenuwen die Ardentheart nu voelde. Wantja, het voelde ook een beetje overbeschermend en hij dacht ook niet dat Squirrelnose het erg zou waarderen, maar naar zijn mening moest hij het gewoon doen. Of tenminste een praatje aangaan zodat hij een idee kon krijgen. Toen hij Flintspark dan ook eindelijk in het kamp had gespot, liep hij op de kater af. "Hoi," groette hij de jongere warrior. Wat ging hij eigenlijk zeggen. Daar had hij ook niet echt over nagedacht. Hij had altijd iets te veel last van impulsieve acties.

Zijn gedachten zaten ... overal en nergens, maar vooral niet bij zijn poten of de rest van zijn lichaam om precies te zijn. Hij had niet eens door gehad dat hij met een glimlach op zijn gezicht rond het kamp liep en zijn taken, plichtsgetrouw maar op automatische piloot, aan het uitvoeren was. Zometeen zou hij nog een keer op jacht gaan, zodra hij klaar was met de rest van zijn taken. Maar voor nu was hij bezig met zijn eigen vacht een beetje in fatsoen te brengen. Rustig ging zijn tong over een ruwe plek van zijn vacht en wist nog net ergens een klit te vinden waar hij in vast bleef hangen. Met een zucht liet hij de vacht los en keek om zich heen, iemand kwam op hem af en sprak hem aan. Flintspark keek de kater even van top tot teen aan, moest heel even nadenken voordat het in zijn overvolle hoofd naar voren kwam hoe de kater heette. "Oh, Hallo Ardentheart," miauwde hij op een rustige toon. "Kan ik je ergens mee helpen?"

Flintspark leek hem even vaag aan te kijken voordat hij hem groette en de vraag stelde of hij hem ergens mee kon helpen. Ardentheart ademde even diep in. Hij wist niet zo goed hoe hij het gesprek moest aangaan en hij trok ongemakkelijk met zijn oor. “Nou uhm, Ik wilde eigenlijk even met je praten over iets,” gaf hij dus maar toe. Hij keek Flintspark even onderzoekend aan om de reactie van de kater te peilen. “Ik heb gezien dat je de laatste tijd wat meer met mijn zusje omgaat,” vertelde hij de kater. “Uh, Squirrelnose,” voegde hij er nog gauw aan toe, want hij had er immers twee. Pfoe, het was nu al ongemakkelijk. Hij was er ook eigenlijk helemaal niet een om een streng gesprek te houden, maar hij wilde ook niet dat zijn zusje straks pijn gedaan werd. Dat was iets wat hij altijd wilde voorkomen. Misschien was hij iets té beschermend, want Squirrelnose was nu ook al volwassen, maar hij kon het toch ook niet helpen dat hij gewoon wilde dat ze gelukkig zou zijn. Zou hij verder gaan, of even wachten op de reactie van de kater voor hem. Hem de kans geven een woord er tussen in te brengen? Hij had dit zelf ook nog nooit gedaan. Het was ook nooit nodig geweest.

Flintspark wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oren toen hij de sfeer rondom de oudere kater merkte. Had hij iets misdaan? Het maakte niet veel beter toen Ardentheart zei dat hij met hem wilde praten. Hij had niets gedaan toch? De laatste tijd was hij bezig met Steelpaw trainen, wat ronddollen met Squirrelnose en de rest van zijn warrior taken. Toch verscheen er een lichte angstige blik in zijn blauwe ogen toen Ardent begon over dat hij opvallend veel tijd doorbracht met zijn zusje, met Squirrelnose. Hij voelde hoe zijn oortjes rood werden en hij keek wat beschaamd weg van de oudere kater. "I-ik hoop d-dat je het n-niet erg vind," stamelde hij wat ongemakkelijk, zoekend naar de woorden die de situatie beter zouden worden en niet slechter. Al vroeg hij zich af of 't überhaupt slechter dan dit kon worden. "We zijn vrienden, gewoon goede vrienden," miauwde hij daarna met een zucht, nog steeds zijn blik afwijkend van die van de oudere warrior die voor hem stond.

Het verwarde de gestreepte kater even toen Flintspark nerveus begon te stamelen. Hij kwam zelf toch gewoon zo ongemakkelijk over, helemaal niet eng genoeg om de jongere warrior zo te laten reageren toch? De ander richtte zijn blik op de grond en Ardentheart slikte. Flintspark was helemaal geen kwade kater, maar hij gaf het zelf aan aan; hij dacht alleen maar goede vrienden te zijn met Squirrelnose. Iets wat hij toch heel anders zag en hij wilde ook weer niet dat er domme fouten gemaakt werden die hij ook had gemaakt. Dat was niet iets wat hij zijn jongere zusje toewenste. “Uhm.” Ardentheart wist niet echt hij hij hier moest beginnen. Hoe hij het de andere kater kon brengen dat zijn gevoelens misschien iets meer als vriendschappelijk overkwamen tot het toeziend oog. “Weet je dat zeker?” Wauw Ardent, goede manier om nog dommer te klinken. Hij had ook niet het gevoel dat dat er de situatie nou echt beter op maakte. “Ik bedoel, jullie zien er heel close uit en het lijkt op iets meer en ik wil gewoon niet dat er iets gebeurt weetje. Ze is mijn zusje en ik wil gewoon dat ze gelukkig is, dus dat er niet zomaar wat gebeurd of iemand haar pijn doet,” hij was nu zelf nerveus aan het ratelen. Hij was hier heel slecht in als het op persoonlijke zaken aan kwam. Emotionele steun bieden als het hem niets aanging, dat was makkelijk. Maar een beschermende broer spelen naar iemand die misschien (of eigenlijk best wel) verliefd was op zijn zusje, dat viel toch echt een beetje buiten zijn forté.