After a long time, a talk with you.

[Moonstripe]

Weer zo'n akelige droom. Een droom over Moonstripe, hoe ze samen speelde toen hij nog een apprentice was. Hoe ze samen dingen deden, hoe Brightpaw verliefd werd, en hoe Brightpaw kreeg te horen van Moonstripe dat hij verliefd was op Rainpaw. Toen zag ze hoe Moonstripe haar probeerde te vermoorden. Met een ruk schoot haar kop de lucht in. 'Wat ...' Brightpaw schudde met haar kop. Ze ging recht op zitten en begon zich zelf schoon te maken. Daarna besloot ze te eten. Al werd het maar een half muisje. Ze keek om zich heen en zag een stukje veder op Moonstripe. Brghtpaw wende haar blik af en besloot op jacht te gaan. Al zou het bij piekeren blijven. Brightpaw verliet het kamp en riep lang de uilen boom richting de zonnerotsen. [i]O god, de uilen boom[i] ging er door haar kop heen. Een boom vol leuke herinneringen waren het. Brightpaw kwam al gouw bij de zonnerotsen. Ze snoof de lucht op en rook waterrat. Mooi, dat was goed. De clan kon het nu wel gebruiken. Ze zakte in een goede, bijna perfecte sluip houding en sloop naar de waterrat van een gepaste afstand besprong ze de waterrat en beet het meteen dood. Ze zuchtte. Ze voelde zich slap, maar ook weer goed. Ze kon nu eindelijk goed jagen zonder dat de prooi haar op merkte. Toen ze zich om draaide stond Moonstripe voor zich. Je zag angst in haar ogen, maar waarom dat kwam door haar nachtmerries. Ze vermande zich en deed enkele stappen naar achteren. 'Euh, hallo,' zei ze met een fake-glimlach.

Moonstripe zuchtte, en concentreerde zich op het wassen van zijn vacht. Hij zat door de war, hij was juist gaan jagen, en was met mager weinig prooi terug gekomen. Het was bladkaal ja, maar dit jaar viel het nog mee. Zijn vacht was ook langer geworden dus hij had het niet meer koud. Hopelijk viel die wel af in Groenblad, anders zou hij daar stikken. Zijn blik gleed afwezig door het kamp, met zijn gedachten bij Snowcrystal. Hij had haar niet meer gezien sinds .. tja, de laatste keer bij Fourtree's. Het speet hem, en als er niet gauw terug een Gathering kwam waar hij bij mocht zijn, ging hij naar de RiverClangrens. De verhoudingen waren niet langer gespannen, ze hadden ontdekt wie er achter de kittenroven zaten. En zo erg kon het toch niet zijn dat hij zijn liefde wou zien? Zijn blik kruisde die van Brightpaw, en meteen voelde hij zich weer schuldig. De arme poes was de laatste tijd niet meer zichzelf, en ze had er wel reden toe. Maar reden betekende toch niet dat ze het moest zijn? Hij zuchtte en zag haar snel het kamp uitlopen. Zou hij..? Tja, hij miste hun vriendschap wel enzo, maar.. Uiteindelijk nam hij een beslissing. Snel sprong hij overeind en sprintte achter de poes aan. Hij volgde haar geur tot bij de Zonnerotsen. Waarom de zonnerosten? Hij begreep het niet, maar bleef toch doorrennen. Hij sprong een rots op en zag haar zo in de zon staan. Ze leek hem eng te vinden en liep een stap of twee achteruit. ZIjn hart brak weer, het deed hem pijn dat ze bang van hem was. Gelijk had hij geen zin meer en het was alleen zijn schuldgevoel dat hij hem daar hield. 'Hey Bright.' Mompelde hij snel en ging zitten op een zonverlicht plekje. Zijn blik gleed uit over het water, en liet zijn gedachten los op de stroom. 'Hoe gaat het met je?' Wat moest hij anders zeggen? Zijn blik werd radeloos, en hij durfde niet meer naar haar te kijken. Ze brak hem af vanbinnen, rechtvaardig.

Sawry ;D

Ze zag er gespannen uit, maar ze miste de maan kleurige kater. Hij was Warrior en hij had hem niet eens gefeliciteerd toen hij dat geworden was. Maar oké, hun vriendschap was ook naar de knoppen gegaan zins ze verliefd was geworden op hem. En dat was langzamerhand verandert in haat, hij had de clan net zo goed verraden. 'Hey Bright.' Zei Moonstripe. Gespannen tikte Brightpaw met haar staart op de rots van de zonnen rosten. Ze waren dicht bij de Riverclan en dat hield haar nog gespannener. Wat als die witte haar bal hier ook was. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg Moonstripe. 'Goed,' loog ze dat ook wel te zien was aan haar. Ze zag er slecht uit, beter dan anders maar slecht. Haar ogen zat vol met angst verwarring, haar woede en verdriet. 'En... Eh... Met jouw?' vroeg ze gespannen. Een koude windvlaag streek door haar vacht en het begon te sneeuwen. Brightpaw was dan een kortharige poes, ze had wel een dikke vacht, en dat liet haar voller lijken dan dat ze werkelijk was. De geur van riverclan dook haar neus binnen en enkele haartjes gingen recht op staan. De Riverclan en Thunderclan hadden dan samen gewerkt samen met de andere clan katten om de kittens terug te halen van de Bloodclan, dat betekend niet dat ze nu bondgenoten en vriendjes waren. Er waren vier bomen en vier clans, oké eigen vijf maar dat was ze nog niet echt gewend.

Haar antwoord kwam hem aarzelend over. Alsof het helemaal niet zo was. Maar ze zou toch niet liegen tegen hem? Hij hoopte maar van niet, anders zou hij heel erg teleurgesteld zijn. Dat hun vriendschap zo hard was afgebroken, tot het diepste punt. En het was allemaal zijn schuld. Stuk voor stuk. Elk beetje, elk klein beetje dat haar gek maakte was zijn schuld. Hoe kon hij hier nog mee leven? Niet. 'En... Eh... Met jouw?' Hij zuchtte, 'Niet goed.' Hij zou er niet omheen draaien, had het al zo vaak gezegt, en toch. Nee, hij kon het simpelweg niet. Hij wou zijn neus in haar vach tbegraven en haar geur inademen, en zeggen dat alles goed was. Hij wou niet dat ze bang was of boos. Nee, zij was altijd speciaal voor hem gebleven, al was het misschien niet wederzijds. 'Brightpaw.. ik..' Zijn stem stokte in zijn keel bleef hangen in de lucht tussen hun beiden. 'Ik wil dat het over is!' Riep hij plots uit. 'Het kan me niets meer schelen, niets van Snow, niet van Dark, alles niet. Ik wil gewoon dat jij weer gelukkig bent ondanks alles. Ik heb je ondragelijk veel pijn gedaan, maar alsjebliefd, ik wil terug op je steunen, ik wil jou helpen. Ik wil.. dat alles terug was zoals het was. Ik kan het niet meer aanzien, de pijn in je ogen, hoe je rondloopt. Het breekt mij af vanbinnen, verscheurd me! Zie het dan! Al houd ik van Snow, je bleef mijn beste vriendin. Jij kende mij door en door, beter dan iedereen.' Moonstripe was opgesprongen toen hij uitvloog, en keek haar pijnlijk aan. Hij had h et gezegt, het was klaar. Over.

D :

Brightpaw had gezegd dat ze zich goed voelde, al was het een leugen. Toen had ze gevraagd hoe het met hem was. En zijn antwoord verbaasde haar. 'Niet goed.' had hij gezegd. Hij zij de waarheid. [color=Yellow]'Eigenlijk... Het gaat helemaal niet goed met mij.' zei ze met een rilling in haar stem. [color=yellow]'Maar... Waarom gaat het niet... Eh goed met jouw?' vroeg ze aarzelend. 'Als je het niet zeggen wilt... Vind ik dat goed hoor,' zei ze er vlug achter na. 'Brightpaw.. ik..' Moonstripe stopte met zijn zin en Brightpaw keek hem aan met een verbaasde blik in haar ogen, en alles dat de laatste tijd in haar ogen te lezen viel. 'Ik wil dat het over is!' Brightpaw schrok door zijn plotselinge uitbarsting. Wat over? 'Het kan me niets meer schelen, niets van Snow, niet van Dark, alles niet. Ik wil gewoon dat jij weer gelukkig bent ondanks alles. Ik heb je ondragelijk veel pijn gedaan, maar alsjebliefd, ik wil terug op je steunen, ik wil jou helpen. Ik wil.. dat alles terug was zoals het was. Ik kan het niet meer aanzien, de pijn in je ogen, hoe je rondloopt. Het breekt mij af vanbinnen, verscheurd me! Zie het dan! Al houd ik van Snow, je bleef mijn beste vriendin. Jij kende mij door en door, beter dan iedereen.' Brightpaw was ondertussen in één gekrompen. 'I-ik ook... Maar ... Ik ben bang dat ik... Je weet wel... Het is gewoon moeilijk... Ik... Ik wil ook dat het goed komt... Maar er speelt zo veel... Ik... Ik weet het niet... Ik heb nachtmerries dat jij me van het leven beroofd... Om dat ik van je houw... En... Dan zie ik je samen weg lopen met die witte poes... Mijn hard breekt telkens... Wanneer ik je zie... En dan nog mijn andere problemen... Met... Darkfire...' Alles kwam er stokkend uit. Haar stem sloeg bij bijna elk woord over. Ze zag er gebroken uit. Ze wou huilen maar hield zich in. Ze voelde zich raar, apart. Maar kapot, door en door.

'Als je het niet zeggen wilt... Vind ik dat goed hoor,' zei ze er vlug achter na. Ze was geschrokken door zijn uitbarsting, maar liep niet weg. Antwoordde ze nu? Hij draaide zich om, met zijn rug naar haar staand. Wat deed ze? 'I-ik ook... Maar ... Ik ben bang dat ik... Je weet wel... Het is gewoon moeilijk... Ik... Ik wil ook dat het goed komt... Maar er speelt zo veel... Ik... Ik weet het niet... Ik heb nachtmerries dat jij me van het leven beroofd... Om dat ik van je houw... En... Dan zie ik je samen weg lopen met die witte poes... Mijn hard breekt telkens... Wanneer ik je zie... En dan nog mijn andere problemen... Met... Darkfire...' Alles kwam er stokkend uit. Haar stem sloeg steeds over, en zijn hart brak weer. 'Het spijt me zo..' Fluisterde hij zachtjes. Al het leed, hij wou dat hij het over kon nemen, alles. 'Brightpaw.' Murmelde hij en liep naar haar toe. Zijn ogen reikten naar die van haar en lieten ze niet meer los. 'Ik hou van je, alleen niet op de manier waarop jij het doet. Je bent als een zus voor me. De beste ooit. En ik wil je op elke manier gelukkig maken, alleen dat kan ik niet voor je doen.' Haar pijn was zijn pijn. Alles stukje voor stukje. Als zij niet gelukkig zou zijn, zou een deel van hem altijd blijven lijden. Ze hoorde gewoon bij hem. En dat was het belangrijkste.

'I-ik ook... Maar ... Ik ben bang dat ik... Je weet wel... Het is gewoon moeilijk... Ik... Ik wil ook dat het goed komt... Maar er speelt zo veel... Ik... Ik weet het niet... Ik heb nachtmerries dat jij me van het leven beroofd... Om dat ik van je houw... En... Dan zie ik je samen weg lopen met die witte poes... Mijn hard breekt telkens... Wanneer ik je zie... En dan nog mijn andere problemen... Met... Darkfire...' Alles kwam er stokkend uit. Haar stem sloeg steeds over maar het was er uit gekomen. 'Het spijt me zo..' Fluisterde Moonstripe zachtjes. Brightpaw staarde naar de grond. 'Het is niet jouw schuld... Niemand kan bepalen op wie je verliefd word... Jouw hart heeft Snowpaw uitgekozen... En als dat zou is... Dan moet ik het accepteren, en dat doe ik,' zei ze moet moeite. Ze wist niet of ze het kon accepteren dat Moonstripe voor een Riverclan poes had gekozen... Ze zag het als verraden... Maar ze kon niet anders, ze wou geen vijandigheid tussen hun in hebben. 'Brightpaw.' Murmelde Moonstripe terwijl hij naar haar toe kwam lopen. Brightpaw bleef staan. 'Ik hou van je, alleen niet op de manier waarop jij het doet. Je bent als een zus voor me. De beste ooit. En ik wil je op elke manier gelukkig maken, alleen dat kan ik niet voor je doen.' En weer brak haar hart. Maar dit keer vloog ze niet weg of wat dan ook. 'Dank je, broer!' zei ze toen uiteindelijk. Ze zou het proberen om zo te leven. En ze hoopte dat het zou lukken en haar hart dat kon accepteren.

'Het is niet jouw schuld... Niemand kan bepalen op wie je verliefd word... Jouw hart heeft Snowpaw uitgekozen... En als dat zou is... Dan moet ik het accepteren, en dat doe ik,' zei ze moet moeite. Hij zuchtte, wat moest hij nu doen? Hij had er werkelijk geen idee van. Hij kon haar proberen te sussen met het concept dat ze als zijn kleine zusje dat hij nooit gehad aanvoelde. Beter kon hij het niet uitleggen. Tuurlijk voelde ze niet aan als een zusje, maar wat moest hij anders zeggen? Zijn liefde voor Snowcrystal was puur, even pijnlijk en zoet als liefde kon zijn. Maar bij Brightpaw was het anders. Bij haar had hij de bedoeling om haar te beschermen. Niemand mocht haar pijn doen, haar gelukkig maken ja, graag, maar pijn doen? Misschien had hij daarom ook zo'n afkeer van Darkfire, omdat hij haar pijn deed, keer op keer weer. Wat de duistere kater ook van plan was, dit kon niet langer doorgaan. Het kostte de dromen van het kleine poesje voor hem, waar hij bijzonder gesteld op was. En zoals hij al zei, niemand kwam aan zijn kleine poes. Het was anders. Misschien hield hij ook van haar, maar Snowcrystal overschaduwde dat. Zorgde dat hij gek werd van verlangen naar haar, moest haar zien. Alsof zij zijn zuurstof was om te ademen. Bright zorgde voor een masker, maar zij was zijn zuurstof. Zonder haar overleefde hij het niet. Het was nu eenmaal zo, en ze kon het maar beter vlug accepteren, anders kreeg ze problemen. Die had ze al. Maar dan erger.
Waarom was alles ook zo moeilijk? Kon hij dan niet een keertje iets normaals doen? Soms had hij er genoeg van, wou gewoon niet meer. En dan moest hij denken aan al die krijgers die al generaties voor hem het overleefd had. En dan durfde hij niemand meer onder ogen te komen, uit schaamte. Dat ze de angst in zijn ogen zouden zien. 'Dank je, broer!' zei ze toen uiteindelijk. Hij glimlachte. Eindelijk. Brightpaw zou snel iemand vinden, die haar zou helpen, en dan kwam alles goed. Eindelijk. Hij raakte haar flank even aan met zijn neus, aangezien wat hij nu voelde niet onder woorden kon brengen. Ze had misschien nog niet alles geaccepteerd, maar dit deel was in elk geval al opgehelderd. 'Maar hoe bedoel je nachtmerries over Darkfire? Is hij iets van plan?' Zijn toon was fluisterend geworden, alsof iemand hen af stond te luisteren. Hij zag de donkere kater er wel voor in staat, hoe schijnheilig hij ook deed. 'Brightpaw, is er iets met Darkfire dat ik niet weet?' Hij was er zo lang niet geweest, hoe kon hij het nu weten?

flut D: