Torn Soul

Met een geïnteresseerde blik in haar ogen keek ze naar een stel kittens die sneeuwpoppen aan het maken waren. Ze waren wat jonger dan haar, hadden meer plezier met de sneeuw. Dimkit vond het koud en bleef liever binnen. Toch trok dit nu haar aandacht, want ze waren zo aan het lachen! Ze hadden wel aan haar gevraagd of ze mee wou doen, maar ze had hen eigenlijk gelijk afgewimpeld. En om nu toch mee te doen, vond ze dan weer stom. Dus bleef ze liggen waar ze lag, met haar kop op haar voorpoten, kijkend naar de sneeuwpoppen die eigenlijk meer bonken sneeuw waren dan dat er echt een vorm in zat. Hm.
- Snakekit 1st

Snakekit kuchte zachtjes terwijl hij met zijn ogen knipperde en naar buiten keek. Er was verse sneeuw gevallen en hij zag dat er al kittens in de sneeuw aan het spelen waren. Hij sliep nog altijd in de medicine cat’s den, maar hij voelde wel dat hij elke dag wat meer aansterkte. Er was hem al gewaarschuwd dat hij de volgende ceremonie niet zou meemaken en dat hij later apprentice zou worden, maar hij vond dat ook weer niet zo heel erg. Dat zou betekenen dat hij nog even niet opgescheept zat met een mentor en dat hij nog niet aan grote verantwoordelijkheden moest voldoen. De kitten kroop voorzichtig wat meer naar voren en ademde diep in. Zijn luchtwegen deden nog steeds pijn, maar zo lang hij het rustig aan deed, ging het eigenlijk wel. Er was hem geadviseerd dat hij, nu hij zich beter ging voelen, af en toe een luchtje moest scheppen zodat zijn immuunsysteem zich weer kon opbouwen en Snakekit ging dan ook met lichte tegenzin naar buiten. De sneeuw voelde koud aan aan zijn pootjes en met zijn oortjes ongelukkig in zijn nek gezakt begon hij door de sneeuw te ploeteren. Het ademen werd steeds lastiger en het resulteerde in Snakekit die voorovergebogen stond en piepend naar adem stond te happen. Verdomme!

Vanuit haar ooghoek keek ze, toch wel wat geïnteresseerder dan ze wou toegeven, naar een bolletje zwart dat haar kant opgelopen kwam. Ze herkende hem als Snakekit, hij was even oud als zij, maar was ziek geworden. Blijkbaar weer opgeknapt, want hij leek weer naar buiten te kunnen.. Althans, zo leek het voor een tijdje. Toen hij steeds wat langzamer ging lopen, en wat leek met steeds meer moeite, bleek hij toch niet zo gezond te zijn als Dim gedacht had. Even keek ze achterom, of één van de queens door had wat er gaande was, maar die waren druk bezig met hun eigen kroost. Ze dacht eraan om één van hen aan hun mouw te trekken, maar besloot toen dat ze toch niets beters te doen had. Dus liep ze naar haar leeftijdsgenootje toe en ging ze naast hem staan. "Gaat het?" vroeg ze, haar stem wat monotoner dan je zou denken. Ze keek de ander niet direct aan, keek eerder een beetje langs hem heen, alsof ze niet erkennen wou dat ze hem werkelijk ging helpen.

Het duurde niet al te lang eer dat zijn toestand werd opgemerkt. Toegegeven: hij had het vervelender gevonden als het Pepperpaw of Newtpaw was geweest die naar hem toe waren gekomen, maar dit was minstens even gênant. Het katertje richtte zijn blik zwakjes naar opzij om te zien wie tegen hem sprak. Dimkit. Hij kende haar niet zo heel erg goed, maar wist dat ze ongeveer op hetzelfde moment als hem apprentice zou worden. Ze zou het nu eerder worden omdat hij ziek was geworden, maar daar was hij niet bitter over. “Ja, prima,” zei hij op een norse toon tegen haar, gevolgd door een hoestbui en hij die diep adem haalde om weer lucht in zijn longen te krijgen. Sinds wanneer kostte één kleine wandeling hem zo veel energie? Ging dit zijn trainingen beïnvloeden? “Ga maar weer terug naar de nursery voordat je door mij nog ziek wordt,” ging hij verder op diezelfde norse toon, al betwijfelde of hij nog besmettelijk was. Hij had Acornstar ook weer door het kamp zien lopen en die sprak katten aan zonder dat daar gevolgen aan leken te zitten.

Dan probeerde ze iemand te helpen, werd het niet geapprecieerd. Kort snoof ze terwijl ze aanhoorde hoe Snakekit haar nors aansprak, waarna hij haar zei om terug te gaan naar de nursery. Ze rolde met haar ogen waarna ze zich omdraaide. Prima, dan bemoeide ze zich lekker niet met zijn zaken, zocht 'tie het lekker zelf uit. "Stik er dan maar in," sprak ze bits waarna ze met haar staart sloeg. Hopelijk zou die water in z'n longen krijgen en nog wekenlang de medicine cat den in moeten, zou ze hem mooi niet meer hoeven zien.

Snakekit had de reactie wel half en half verwacht en rolde met zijn ogen. Zag ze nu niet in dat hij haar juist probeerde te beschermen van zijn ziekte? En oké, ja, hij had ook geen zin in sociaal contact, maar dat was echt niet de enige reden. Hij had al geen zin meer om er een reactie op te geven en had haar ook zeker de rug toegekeerd als hij op dat moment niet een schaduw over het kamp had zien vliegen. Hij zag de havik naar Dimkit vliegen en in één flits dacht hij terug aan de les die Eaglepaw hem had gegeven toen de vleermuizen over het kamp hadden gevlogen. “Dimkit, bukken!” riep hij haar toe terwijl hij zelf al naar voren rende. Zijn longen hielden hem ontzettend tegen en hij was waarschijnlijk sneller geweest als hij niet ziek was geweest de afgelopen maan, maar dat nam niet weg dat hij gegroeid was nu hij de leeftijd van een apprentice was en dat zijn grootte ervoor zorgde dat hij vrij hoog kon springen. Met een kreet haalde hij uit naar de uitgestrekte klauw van de havik met zijn nagels en tot zijn voldoening voelde hij dat doel trof, al begon zijn pootje door deze actie wel te bloeden. Snakekit kwam weer neer en met zwiepende staart ging hij beschermend voor Dimkit staan, zijn tanden nijdig ontbloot. Hij vond Dimkit misschien op dit moment niet zo aardig, maar er was geen haar op zijn pels dat er aan dacht haar mee te laten nemen door een havik.