Forget the mistake and remember the lesson

it can't be a mistake if i just call it change

Het was amper een paar dagen geleden dat hij die chaotische en rampzalige ontmoeting met Stallionstar en Dewberry had gehad. Amper een paar dagen dat de kattin waar hij een tijdje geleden nog zulke sterke gevoelens voor had gehad, die nu nog niet compleet weg waren, hem had bedreigd. Ze had hem duidelijk gemaakt dat als hij ooit naar haar kittens zou vragen, zij het grootste probleem zou worden wat hij ooit zou hebben. En toch was hij niet van plan daar naar te luisteren. Je kon hem misschien koppig noemen, Ardentheart vond dat hij tenminste iets over ze mocht weten. Het was gewoon wreed om hem te vertellen dat hij kinderen zou krijgen om hem vervolgens buiten te sluiten van alle informatie. Zelfs het feit of ze allemaal gezond en levend waren. Dat waren de gedachten die aan zijn kop stonden toen de geur van Windclan hem bereikte en het was een bekende geur.
Hij was nu maar even weggeglipt, zodat hij niet met al die gedachten en emoties in het kamp zou vastzitten. Dat was eventjes niet de beste plek. Het voelde soms echt of de muren op hem af kwamen en de ogen van iedereen op hem stonden. Misschien was dat een stukje paranoïa, gewoon zijn verbeelding. Waarschijnlijk wel. Hij zat immers zwaar in de put nu. Hij had een zooitje van zijn leven gemaakt en hij kon het niet oplossen leek het wel. Nee, de rotzooi werd alleen maar groter.
En nu? Nu had hij een kans om iets over de kittens, zijn kittens, te weten te komen. Maar dan moest het wel in het gesprek naar boven kunnen komen zonder argwaan op te wekken. Dus misschien zou hij alsnog niets te weten komen.

Falconpaw eerst c:

FROM MITZI WITH LOVE

My mercy prevails over my wrath
♡

Als je tegen hem ooit zou zeggen dat zijn leven chaotisch zou zijn, dan had hij je niet geloofd. Waar hij ooit had gedacht dat zijn moeder echt wel van hem hield en dat ze het gewoon niet uitsprak, had hij een tijdlang daarover getwijfeld. Dat hij daarna naar de bergen was gegaan, een droom van StarClan kreeg en alleen nog maar meer ruzies met zijn moeder, dat waren allemaal dingen die hij niet voor ogen had gezien toen hij nog een kleine kitten was. Het was allemaal goed, natuurlijk, maar het was wel even iets waar hij zelf ook door heen moest gaan. Maar het vormde zich uiteindelijk wel in de kat die hij nu was, eentje waar hij tot nu toe erg trots op was. Toch was de clan zelf nog rumoerig. Hij probeerde zich er niet veel mee te bemoeien, alleen wanneer het nodig was. En zelfs dan was Routnose de eerste die zich ermee ging bemoeien voordat hij er tussen kwam. Het enige waar hij mee bezig was, waren de problemen van Gorse, zichzelf en natuurlijk ook gewoon zijn eigen trainingen te volgen. Wat nog veel intensiever was geworden dan eerst. Omdat hij kruiden moest leren én wonden behandelen én jagen én vechten leren. Nou, dan kon je je wel indenken dat hij meerdere trainingssessies had. Het was wel vermoeiend, maar aan de andere kant? Kon hij er ook wel mee leven hoor. Het was wel chill allemaal als hij heel erg eerlijk was. Maar daardoor was hij soms ook wel vaker buiten het territorium te vinden. Even iets totaal anders. Daardoor waren de Fourtrees en SkyClan territorium echt zijn favo plekken geworden. Daar was het gewoon altijd rustig enzo, weet je wel? De geur, een bekende geur, van ThunderClan bereikte zijn neus, waardoor hij breder begon te glimlachen. ”Ardentpaw!” sprak hij met een brede glimlach op zijn snoet terwijl hij de kater even een por gaf tegen zijn schouder. De laatste keer dat hij deze kater had gezien was het echt heeeeel lang geleden! Toen was hij nog een jonkie geweest en een normale apprentice, in plaats van een medicine cat apprentice!

Ɓσ

it can't be a mistake if i just call it change

Toen er een bekende kop opdook werden al zijn gedachtes door elkaar gegooid en een korte twijfel ging door hem heen. Moest hij er nog wel naar proberen te vragen? Of zou Falconpaw hem doorhebben. Ze hadden elkaar maar een keer eerder ontmoet, maar wie wist zou hij wel gewoon dwars door hem heen zien net zoals zijn vrienden dat deden.
Hij werd begroet met een brede glimlach en nog zijn oude naam. Dat was waar ook, de laatste keer dat hij de Windclanner had ontmoet was hij zelf nog een apprentice geweest. Nu moest Falconpaw ongeveer even oud zijn als dat hij toen was geweest. Hoe snel alles toch voorbij was gegaan. Maarja, misschien kwam dat dan ook wel door alle drukte en nieuwe problemen en zorgen in zijn leven. Ardentheart toverde een glimlach op zijn gezicht, iets wat steeds gemakkelijker was geworden over de koers van de laatste paar manen. “Ardentheart nu,” Vertelde hij met dezelfde glimlach nog aanwezig. “Goed om je weer te zien Falconpaw.” Misschien was het ontmoeten van de apprentice ook wel een gegeven, een teken dat er eindelijk iets goed zou gaan. Want hij wilde meer te weten komen over zijn kittens toch?

flutpostje oof

FROM MITZI WITH LOVE

Oh hij was echt over de maan heen dat hij weer Ardentpaw was tegen gekomen. De vorige keer hadden ze het namelijk echt naar hun zin gehad! Het was jammer dat het zolang had moeten duren voordat hij weer contact met hem had gekregen, maar goed hij kon niet even langs ThunderClan gaan. Die grenzen waren er dan weer net niet helaas. Dat hij hem hier puur uit toeval trof vond hij echt zo leuk, konden ze even bijbabbelen. Misschien had hij Settleddust ook nog gezien toen? Hopelijk was hij niet heel erg boos geworden van hem. Of was hij nog steeds boos. Beiden hadden ze het druk gehad en dan nog niet te vergeten dat hij ook nog een maan naar de bergen was geweest. Dus in die tijd hadden ze helemaal niet kunnen meeten. "Ardentheart nu," klonk er met een glimlach van de kater af, waarop Falcon's blauwe ogen begonnen te schitteren. Oh!! Natuurlijk!! De kater was een stukje ouder geweest dan dat hij was, dus hij was allang warrior geworden natuurlijk! "Oh!! Wat een prachtige warrior naam! Gefeliciteerd! Je zal wel trots zijn!" sprak hij met een brede glimlach tegen de oudere kater. Wow, dat hij dat nog zou mogen meemaken ook! Wat gaaf! Hij had niet verwacht dat hij de kater weer zou zien met zijn warrior naam. Hoe snel ging de tijd wel niet, huh? "Goed om je weer te zien Falconpaw." klonk er van de kater af, waarop hij breed glimlachte en even zijn pootje bij elkaar deed als een soort vuist en de kater tegen zijn schouder aan tikte. "Ja ik ben ook blij om jou weer te zien!" sprak hij met een brede glimlach tegen de kater. Goed, ze konden elkaar dan niet vaak spreken, maar hij zou liegen als hij zei dat hij de kater niet heel erg aardig had gevonden en dat ze een goede klik hadden samen. Misschien dat ze ook nog echt vrienden konden worden, ook al zou het best moeilijk zijn met alle grenzen enzo. "Hoe gaat het met je! Het is echt eeuwen geleden dat ik je heb gezien!" vroeg hij met een grote grijns op zijn gezicht.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Falconpaw feliciteerde hem met zijn nieuwe naam en gaf hem zelfs een compliment. Ardentheart glimlachte in antwoord. “Ik heb er ook wel hard voor gewerkt hoor,” Kon hij in goede nature vertellen. Ja, hij had wat obstakels gehad qua mentors. Hij had er drie gehad. Veel meer dan de meeste apprentices. Misschien dat hij ook wat ongelukkig was geweest met de mentoren die hij aangewezen had gekregen, maar hij had ook wel begrepen waarom twee van de drie zijn training niet hadden kunnen voortzetten. Hij had gewoon extra zo hard gewerkt om zonder vertraging zijn warrior naam te ontvangen terwijl hij ook nog wat plezier had kunnen vinden met zijn vrienden. ”Met mij gaat het ook goed,” Okay, misschien was dat een leugen. Maar hij kon moeilijk gaan zeggen dat het slecht met hem ging omdat hij zich zorgen maakte om zíjn kittens in Windclan. Hij kon moeilijk zeggen; ‘Niet zo heel goed, maar als je me nieuws kon brengen over mijn kinderen zou het beter gaan.’ ”Settleddust is ook weer bijgetrokken en vriendelijk, dus dat is ook weer prima. En met jou?” Vroeg hij dus maar met een glimlach op zijn gezicht gedrukt. Misschien was het een beetje halfhartig, maar hij hoopte dat Falconpaw dat niet op zou merken.

De kater tegenover hem glimlachte toen hij hem feliciteerde met zijn nieuwe naam. Hoe snel de tijd opeens kon gaan, het leek nog wel gisteren dat ze in het SkyClan territorium stonden en hij die grap uit had gehaald. Oh, dat waren echt nog goede tijden. Dingen die niet meer herhaald zouden worden, want zelfs het Skyclan territorium was er inmiddels niet meer. Dus zelfs dat was verder gegaan met het leven. ”Ik heb er ook wel hard voor gewerkt hoor,” klonk er van de kater af, waarop Falcon breed glimlachte. Natuurlijk had hij dat! Hij zou toch niet zomaar voor niets zijn warrior naam krijgen? Goed, hij kende de kater dan nog niet zo heel erg goed, maar het was wel een dingetje. ”Ik had niets anders verwacht!” sprak hij blij spinnend tegen de kater. Hij zag de kater niet als iemand die heel lui alles deed hoor, nee echt niet. Hij sprak heel enthousiast hoe het met hem ging, want oh wat was het al lang geleden dat hij de kater voor de laatste keer had gezien. Niet dat ze elkaar veel hadden gezien na die ene ontmoeting, maar het was toch iets wat hem misschien wel iets dierbaar bleef ook. ”Met mij gaat het ook goed,” klonk er van de kater af, waarop hij breed naar hem glimlachte. Oh, dat was goed! Mooizo, ze moesten immers niet hebben dat hij meteen heel erg verdrietig werd nadat hij zijn warrior naam had ontvangen! ”Settleddust is ook weer bijgetrokken en vriendelijk, dus dat is ook weer prima. En met jou?” klonk er met een glimlach van de kater af, waarop Falcon even breed glimlachte. Tja, er was altijd wel iets gaande in zijn leven er was nooit iets stil, maar alle details hoefde de kater toch niet te weten. ”Oh! Je weet wel, druk, katten verzorgen enzo.” sprak hij met een grinnik tegen de kater, waarna zijn blauwe ogen begonnen te glinsteren. ”Én! Ik ben in de bergen geweest!” Dat was een leuker onderwerp om over te praten dan alle problemen die door zijn kop heen dwaalden.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Hij had willen vragen wat voor katten Falconpaw allemaal had verzorgd, maar een mentie van de bergen trok zijn aandacht. Eens een avonturier altijd een avonturier. Zelf had de jonge warrior er niets te zoeken, maar het leek hem wel een avontuur van een leven. “Echt? Hoe is het daar?” Hij had natuurlijk verhalen gehoord van de elders en senior warriors, maar dat was toch heel iets anders dan het uit de mond horen komen van iemand die dichtbij zijn eigen leeftijd zat. Hij had wel gehoord over de katten in de bergen, die in een grot woonden, maar het enigste wat hij zich daar bij kon voorstellen was de grot waar de moonstone in stond en daar was hij niet binnen geweest. Hij wilde er eigenlijk nu alles wel over horen, de taak waarom hij hier was ver terug geduwd en verdwenen van zijn gedachten. Gek hoe iets hem er soms wel van af kon leiden en andere dagen totaal niet. Maar bijpraten met een vriend uit een andere clan was dan ook niet iets wat iedere dag gebeurde. Zeker niet een vriend die ineens een medicine cat was geworden en op pas was geweest naar de bergen. Veel spannender als wat zijn leventje de afgelopen manen was geweest.

De kater was meteen geïnteresseerd in zijn verhaal. Natuurlijk, het was een verhaal dat maar eens zou voorkomen. Waarschijnlijk. Er waren niet veel katten van hun leeftijd die hetzelfde hadden meegemaakt. Het was ergens wel een beetje sad in dat opzicht, maar hij wist ook dat ze dat niet zomaar konden doen. Het was een lange reis, wat minder lang voor WindClanners van wat hij kon begrijpen, maar goed. Het was te lang om eventjes heen en weer te gaan reizen. ”Echt? Hoe is het daar?” klonk er van de kater af en Falcon begon breed te glimlachen. ”Leuk! Oh, het is zo prachtig Ardent!” sprak hij blij spinnend tegen de kater, pretlichtjes in zijn blauwe ogen. ”De katten zijn een beetje apart, als in- niet persoonlijk, maar- hoe ze leven. En hun namen! Ze hebben super lange namen en dat verandert niet als je van rang verandert!” behalve als iemand de leader – of eigenlijk healer – werd, maar goed, dat was zo weinig dat het niet echt benoemingswaardig was voor de kater.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Falconpaw vertelde vol enthousiasme over de bergen. Over het prachtige gebied daar en de katten die er leefden. Ze waren een beetje apart in de ogen van de Windclanner, met hoe ze leefden. Ze hadden blijkbaar ook superlange namen die niet veranderden als je van rang wisselde. Hm, dat was inderdaad een beetje gek. Hoe wist je dan wie wat was? Genoeg apprentices groeiden op om net zo groot als een warrior te worden rond de 10 moons, dus dat leek hem dan een beetje verwarrend. Maar Ardentheart was zeker wel blij om te horen dat Falconpaw het er leuk had gehad. Ze waren misschien niet de beste vrienden, maar ze waren wel vrienden en hij wenste hem zeker geluk toe. "Het klinkt echt heel interessant? Hoe was het dan om weer terug te komen in Windclan nadat je dat allemaal had gezien?" Want dat kon hij zichzelf ook niet echt voorstellen. Een tijdje daar wonen of tenminste aanwezig zijn en een hele andere levensstijl meemaken om dan vervolgens weer thuis te komen waar alles weer anders was.

Hij vond het fijn om met iemand te praten die niet van alles binnen de clan wist. Dat alle problemen van de clan even aan de kant geschoven konden worden omdat hij hier praatte met iemand die er compleet buiten stond. En hij vond het ook gewoon heel erg gaaf om te vertellen wat hij allemaal had meegemaakt in de bergen bij de Tribe. Dat konden gewoon heel veel mensen niet na vertellen en daarom was het des te leuker om er meer over te vertellen. Hij zou één van de weinige katten zijn van hun generatie die te maken zou hebben met de Tribe. Tenminste, als er niets geks zou gaan gebeuren zoals toen alle clans op reis gingen naar de Tribe. ”Het klinkt echt heel interessant? Hoe was het dan om weer terug te komen in Windclan nadat je dat allemaal had gezien?” Hij grinnikte even, waarna hij even zijn schouders ophaalde. ”Als thuis. Hoe mooi het daar ook is, ik zou de vlaktes van WindClan niet willen verruilen voor de bergen. Daar kan je amper rennen, anders val je zo een ravijn in.” sprak hij lachend tegen de andere kater. Een zielige waarheid was het wel, want dat kon heel snel gebeuren daar. En zijn spieren hadden zoveel pijn gedaan door de hoeveelheid klimmen en klauteren, maar het was leuk geweest – voor even. ”En ik mis de spierpijn ook zeker niet.” sprak hij zacht lachend.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Als thuis. Thuis was vaak iets wat ze voor genomen zagen. Iets wat er altijd zou zijn. Ardentheart kon zich niets anders voorstellen als ThunderClan, maar hier stond Falconpaw voor zijn neus die gewoon in zijn eentje naar de bergen was gegaan én was teruggekomen. Een groots avontuur zonder twijfel. Het klonk ook gevaarlijk daar bij die Tribe als hij het zo moest horen. ”Ik kan me voorstellen dat het niet het gemakkelijkste territorium is, nee. Ik zou zelf ook niets anders als een bladerdak boven mijn hoofd kunnen voorstellen,” reageerde hij met een lachje. De kater twijfelde of hij het uberhaupt wel zo lang kon volhouden zonder zijn vrienden. Zijn vrienden waren immers zijn familie geworden en hij was erg gesteld op ze. Hij zou zeker wel heimwee hebben gehad. “Vergeleken met jou heb ik geen avonturen om te delen,” grapte hij er echter achteraan. Het was ook niet alsof hij bizar veel had gedaan de laatste tijd. Behalve de code breken dan.

Hij wist wel zeker dat merendeel van de katten die hij het vertelde het cool vonden dat hij naar de bergen was geweest, maar het was natuurlijk ook soms moeilijk in te denken voor de anderen. Al had hij niet veel meegekregen van de heenreis, was het natuurlijk wel uiteindelijk bij de tribe een stuk beter. ”Ik kan me voorstellen dat het niet het gemakkelijkste territorium is, nee. Ik zou zelf ook niets anders als een bladerdak boven mijn hoofd kunnen voorstellen,” Hij grinnikte even op de woorden van de grote kater, waarop hij even met een grijnsje naar de kater keek. "Ach, ik heb sowieso geen bladerdak boven mijn hoofd." Sprak hij lachend. Bomen had hij niet zoveel in WindClan, niet zoals ThunderClan en ShadowClan. Een losse boom hier en daar was het enige waar hij mee moest leven in WindClan, niet zo erg dat hij het miste hoor, hij zou niet weten hoe hij met bomen om moest gaan. Hij zou alleen maar gaan struikelen over wortels waarschijnlijk, hem kennende. “Vergeleken met jou heb ik geen avonturen om te delen,” Hij lachte even zachtjes en schudde zijn kopje lichtjes. Het maakte toch niet uit? "Een warrior worden is toch ook één groot avontuur?" sprak hij met een brede glimlach tegen de kater. Als kitten had hij altijd de droom om een warrior te worden, maar hij had ook nooit bedacht hoe het zou zijn als medicine cat. Nu hij medicine cat apprentice was, verkoos hij dat er natuurlijk boven, maar hij was ook wel zeer tevreden geweest als warrior.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Nee, daar had Falconpaw zeker een punt. Ardentheart had over de horizon van de Windclan kant van Fourtrees nooit een boom gezien. Hij zou het echt niet kunnen bedenken, om zo onder de open lucht te leven. Dat leek hem maar een kaal gevoel. Natuurlijk was dat allemaal anders als je er mee opgroeide, maarja, je kon het toch niet van je afschudden. Zijn Windclan vriend leek echter te denken dat Warrior worden een groot avontuur was. Ardentheart lachte even. “Dat valt wel mee hoor. Ik denk niet dat ik het zo heel geweldig doe. Ik weet niet wat ik doe tijdens het trainen van mijn apprentice als ik eerlijk ben en ik mis de vrijheid van wat vrije tijd eigenlijk ook wel een beetje.” Het was zeker niet slecht, begreep hem niet verkeerd. Maar soms zou hij wel eens op zo’n avontuurtje net zoals vroeger willen gaan, waar hij geesten ging jagen of dacht een slang te kunnen vangen. Natuurlijk leken dat nu ook wel dingen die gevaren met zich meebrachten, meer zo als toen, maar hij kon het niet helpen om er af en toe zo naar te verlangen. Het was toen ook allemaal wat makkelijker geweest. Toen had hij nog geen kittens zitten in dezelfde clan als Falconpaw, terwijl hij in een andere clan zat. Zou hij- nee dat was niet slim, toch? Vragen naar zijn kittens zou een dead give-away zijn. Hij beet even op zijn lip en besloot toen toch zijn mond open te doen. “Maar hoe gaat het met Windclan?” Vroeg hij aan de rood-witte kater voor zijn neus. Misschien als hij een beetje praatgraag was, kreeg hij wel wat informatie te horen over zijn kinderen.

Hij vond het leuk om te horen hoe de andere kater zich verder had ontwikkeld. Het voelde soms net nog als gisteren dat hij de twee katers bang had gemaakt door zich voor te doen als een geest. Misschien gelukkig voor hem had hij de andere kater nooit meer echt gesproken ofzo. Toen hij sprak dat een warrior zijn één groot avontuur was lachte de kater even op zijn woorden. Wat? Het was toch zo, hoeveel zag je wel niet in het leven van een warrior? Het was zeker anders dan wat hij meestal zag, dat was wel duidelijk. “Dat valt wel mee hoor. Ik denk niet dat ik het zo heel geweldig doe. Ik weet niet wat ik doe tijdens het trainen van mijn apprentice als ik eerlijk ben en ik mis de vrijheid van wat vrije tijd eigenlijk ook wel een beetje.” Zijn ogen lichtten wat op bij de woorden van de langharige kater. "Een apprentice zelfs al! Wat leuk! Vertel eens wat erover!" Natuurlijk zou hij zelf ook ooit een apprentice krijgen, maar dat was toch anders als een apprentice opleiden tot warrior of een apprentice opleiden tot medicine cat. “Maar hoe gaat het met Windclan?” Hm? Hij kantelde zijn kopje even iets, waarna hij breder begon te glimlachen. "Goed! We hebben de laatste tijd veel kittens." sprak hij zacht grinnikend. Het was in ieder geval iets wat heel veel scheelde voor zijn opleiding, hij zou ermee genoeg geboortes gezien hebben. "En in ThunderClan?" vroeg hij oprecht geïnteresseerd terug.

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Falconpaw leek het feit dat hij zo vroeg een apprentice had gekregen enthousiast op te vatten en vroeg zelfs of hij er wat over kon vertellen. “Uh, nouja. Ze is de dochter van een van mijn vrienden,” begon hij een beetje ongemakkelijk. Ardentheart wist echt niet zo goed wat hij er over moest vertellen. Hij wist geen eens hoe hij een mentor moest zijn. “Het is een beetje zoeken wat het beste werkt, als ik eerlijk ben,” gaf hij dan ook toe. Hij had geen grip op hoe je dingen aan moest leren en hij moest zich maar gelukkig noemen dat hij een rustige apprentice had gekregen die goed luisterde. Als hij een eigenwijze, luide apprentice had gekregen, dan had hij zich weinig raad geweten. “Maar ik denk dat ik het nog wel onder de knie ga krijgen,” probeerde hij te glimlachen. Daarna vroeg hij hoe het in Windclan ging, en Falconpaw’s glimlach werd breder. Hij vertelde met een zachte grinnik hoe er veel kittens waren geboren de laatste tijd om daarna te vragen hoe het met Thunderclan ging. Daar was een opening, zou hij hem grijpen. Hij kon het niet helpen, hij wilde gewoon weten of ze gezond en wel waren. “Oh, en uhm, zijn ze allemaal gezond?” Vroeg hij. Ardentheart was hoopte, lichtelijk nerveus, dat de Windclanner niet door zou gaan vragen. Maar opzich was het geen gekke vraag toch? “Met Thunderclan gaat het in ieder geval ook goed. Alles gaat zijn normale gangetje,” sprak hij dan ook weer, misschien dat dat zou helpen om verdere vragen te voorkomen.

De kater leek een beetje ongemakkelijk te worden toen hij vroeg over zijn apprentice. Daar moest hij toch heel erg trots op zijn? "Uh, nouja. Ze is de dochter van een van mijn vrienden," begon de kater te vertellen. Oh, maar dat maakte het toch alleen maar leuker? Zolang ze het maar goed met elkaar konden vinden, toch? "Het is een beetje zoeken wat het beste werkt, als ik eerlijk ben," klonk er van de kater af, waarop Falcon begrijpend knikte naar de kater. Het moest vast moeilijk zijn! "Maar ik denk dat ik het nog wel onder de knie ga krijgen," klonk er met een glimlachje van de kater af, waarop Falcon wat breder glimlachte. "Ik weet het zeker dat het je zal lukken." sprak hij tegen de kater met een resoluut knikje. De kater was tenminste open erover! Dat was al heel wat. Toen hij over WindClan sprak was hij trots op zijn woorden. Het was geen geheim dat er meerdere kittens waren geboren. Het was niet alsof ThunderClan zo het WindClan kamp konnen binnen walsen om kittens te ontvoeren, right? "Oh, en uhm, zijn ze allemaal gezond?" vroeg de kater, waarop Falcon zachtjes glimlachte. Aw, de kater zat niet eens in de clan en hij vroeg het zich af! "Yes! Tot nu toe wel." sprak hij met een zachte grinnik tegen de ander. "Met Thunderclan gaat het in ieder geval ook goed. Alles gaat zijn normale gangetje," klonk er van de kater af, waarop Falcon knikte naar hem. "Mooizo! Gelukkig maar, we moeten niet hebben dat er problemen komen." sprak hij zacht grinnikend tegen de kater.

Falconpaw leek er niets op te merken dat hij intresse toonde in de gezondheid van Windclan’s kittens. Tja, misschien was het ook niet zo raar. Normaal zou hij het misschien ook wel hebben gevraagd, maar hij had altijd goed met kittens overweg gekund. “Goed om te horen,” reageerde hij dan ook, hopelijk niet met te veel opluchting in zijn stem. Dat zou zeker wel verwarring opwekken. hij vertelde hoe het ook goed ging met Thunderclan en Falconpaw reageerde dat dat ook mooi was en dat het maar zo moest blijven. “Problemen, hoezo?” Vroeg hij met een droge keel. Dus misschien had hij geen domme beslissing moeten nemen en nadenken, maar daar was het nu te laat voor. Hij kon nu alleen zijn mond dicht houden en hopen dat niemand ooit op zijn deur zou komen kloppen met het feit dat hij een paar half-clan kinderen had verwerkt. Iet waardoor hij nu misschien een tikkeltje te nerveus had gereageerd.

Voor Falcon was het niet meer dan normaal om het over kittens te hebben. En hoewel hij officieel zou moeten liegen als er wel eentje was waar het niet goed mee ging, zag hij in dit opzicht niet wat dat voor nut zou hebben. En oprecht waren er tot nu toe geen kittens die ergens echt last van hadden, dus in dat opzicht viel het ook heel erg mee, toch? ”Goed om te horen,” klonk er van de kater af, waarop Falcon warm naar de kater glimlachte. Zie, alles was oke. En iedereen was altijd blij met het horen over gezonde kittens, dat was ook altijd een dingetje. Tenminste, de meeste katten hadden dat idee. ”Problemen, hoezo?” klonk er meteen van de kater af, waarop Falcon ietwat verrast met zijn oren draaide. ”Er zijn geen problemen..? Alleen dat we het zo moeten houden, dat er geen problemen zijn.” sprak hij ietwat verward tegen de kater, waarna zijn blik iets verzachtte en hij met wat meer bezorgdheid naar de kater keek. ”… zijn er wel problemen?” vroeg hij bezorgd aan de kater.

Zijn snelle, idiote reactie liet hem achter met een verbaasde en duidelijk verwarde Falconpaw. Great. Waarom kon hij niet nadenken voor hij wat zei, of zijn mond gewoon dichthouden, dat klonk als een beter plan. “Nee, uh, ik bedoelde het meer als hoezo zouden er problemen komen,” probeerde hij. Toch, misschien had hij zich nou wel echt versproken en was de Windclanner achterdochtig van zijn uitspraak geworden. “Want het gaat gewoon goed tussen alle clans enzo, dus, ehm, ja,” bracht Ardentheart wat lam uit. Hij was hier waarschijnlijk alleen maar een dieper gat voor zichzelf aan het graven.

Onderwerp: Re: Forget the mistake and remember the lesson