Roses, yes, roses

Was hij zenuwachtig? Ja, hij was zenuwachtig. Kon hij er iets aan doen? Absoluut niet. Hij slikte moeizaam, kijkend naar het ding dat voor hem lag en zuchtte zachtjes. Wat was hij ook in Starclans naam van plan. Zijn vacht prikte van de anxiety en hij voelde zijn ademhaling snel en in korte tuigen gaan. Zijn hart klopte als een gek in zijn borstkas terwijl hij keek naar de ingang van de den voor hem. Hij hoopte maar dat hij zichzelf niet voor schut zou zetten, maar aan de andere kant was het wel typisch iets voor hem om zich voor schut te zetten. Flintspark keek moeizaam om zich heen, er was niemand in het kamp, hij hoopte maar dat hij geen foute beslissingen had genomen. Als een kat kon zweten, had hij nu zijn vacht doorweekt gezweet, zo ongelukkig en ongemakkelijk voelde hij zichzelf. Hij pakte datgene voor zijn neus op en liep de Warriors Den in, waarna hij iets neer legde in een bepaald nest en snel in zijn eigen nest dook. Nu was 't wachten en hopen dat 't niet fout zou aflopen.

[Closed]
[Het is trouwens een kleurige steen en een pristine veer, die hij heeft neergelegd]

Hij had zijn neus in zijn nest gestoken, zodat hij net over de rand kon kijken als ze binnen kwam, maar eveneens kon doen alsof hij sliep als ze er daadwerkelijk was. Hij moest een glimlach onderdrukken toen hij haar zag aan komen lopen en merkte hoe zijn hart in zijn keel bonsde. Nu was het het moment van de waarheid, en hopelijk zou ze niet gewoon weg lopen. Flintspark voelde hoe zijn oren langzaam warm werden en hij moest zich concentreren om zijn staart rustig en laag te houden, terwijl hij in het geheim toekeek naar de gevlekte kattin. Ze zag er zo schattig uit als ze zo heen en weer keek. Hij schrok eventjes van deze gedachten en drukte zichzelf dieper in zijn nest, deed zijn ogen dicht en spitst zijn oren, luisterend naar wat ze ging doen. Het bleef stil, het enige wat hij kon horen was zijn eigen hartslag die als een bezetene te keer ging in zijn borstkas. Hij vervloekte zichzelf, wetend dat hij weg zou geven dat hij niet echt lag te slapen. De neiging om over de rand te kijken groeide en toen hij een oog opende, merkte hij dat de kattin weg was. Voor een stel stopte het gebonsd in zijn hart, toen deze stil stond van angst. Was dat 't dan? Was dat de kans die hij had gegrepen? Hij voelde hoe een kou rond zijn hart greep, op het moment dat er een por in zijn zij kwam. Nagels sloegen uit, zijn dikke staart werd twee keer zo breed en met een gehaaste en licht angstige blik keek hij opzij naar Squirrelnose. "Ah!" slaakte hij een korte gil, strompelde zijn nest uit en viel spontaan achterover in het nest van iemand anders. Flintspark lag op zijn rug en hoeveel moeite hij ook deed om los te komen, hij zat muur en muur vast. Smooth, zeer smooth.

Hij zat vast, goed vast. Met een beetje moeite probeerde hij zichzelf los te krijgen, maar er zat geen enkele beweging in. De grijze kater zuchtte zachtjes en keek iets wat beschaamd naar Squirrelnose, die al huppelend naar hem toe kwam. "Mousebrain," mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij met wat hulp overeind wist te komen. Helaas zag hij er nu wel uit als een of andere egel, met takjes en bladeren die uit zijn vacht staken. Hij keek een beetje schaapachtig naar Squirrelnose, terwijl hij voelde hoe zijn oortjes warm werden en hij keek weg van haar gevlekte vacht en groene ogen. "Dank je," miauwde hij zachtjes. Flintspark had zichzelf altijd voorgenomen dat hij ervoor moest zorgen dat niemand in gevaar was, dus hij schaamde zich ervoor dat hij telkens gered moest worden door de kattin voor hem. "Waarom deed je dat, trouwens?" vroeg hij daarna, een slechte poging doende om zich van de domme te houden.

Hij hielt zich van de domme, gewoon omdat het kon, eens zien hoe ze erop zou reageren. Hij kreeg een vragende blik terug en wist dat zijn plannetje werken. Alleen hoopte hij dat 't niet tegen hem zou keren. Hij grijnsde op 't moment dat ze zei dat 't een verrassing voor een verrassing was, met zijn naam erbij. Zijn oortjes wiebelde eventjes toen ze zijn naam uitsprak. Hij zou eeuwig kunnen luisteren naar haar stem, al zou ze alleen maar zijn naam uitspreken. Flintspark moest zichzelf tegen houden om niet verder weg te zinken in die fantasie en schudde eventjes met zijn kop. "Het geeft niet," miauwde hij zachtjes, terwijl hij langzaam dichterbij schuifelde. Eventjes wist de grijze kater niet wat hij moest doen, was het te vroeg om iets te doen? Hij had hier totaal geen ervaring mee en wilde niet dat alles fout ging, niet nu tenminste. Met een twijfelende stap kwam hij overeind en liep naar d'r toe. Zijn lichaam trilde zachtjes, van de spanning, van de onzekerheid. Voor een tel bleef hij staan, met zijn kop naast de haren. Voordat hij een voorzichtige lik over d'r oortjes gaf. "Glad you liked the surprise," miauwde hij zachtjes in haar oor.