Herald of the Storm

De lucht was pik en pik zwart, ondanks dat het nog geen nacht was. Firespirit huiverde eventjes terwijl hij door de Highlands heen rende, hopend dat hij het voor elkaar zou krijgen om terug in het kamp te zijn voordat het ergste zou losbarsten. Boven hem, een flits, gerommel en niet veel later de eerste slagen van onweer ver buiten het territorium. Hij drukte zijn oren tegen zijn kop aan, terwijl hij zichzelf en Starclan vervloekt dat hij zover buiten het kamp was terwijl er een storm op komst was. Een wind stak op, een wind die hem tegen werkte, maar die het onweer dichter en dichterbij wist te brengen. Hij zetten zijn poten stevig in de grond, terwijl hij werkte tegen de natuur om terug thuis te komen. Snel keek de rode kater om zich heen, maar het probleem van de Highlands was dat er geen plek was om te schuilen. Hij moest thuis zien te komen, en wel zo snel mogelijk. Dus zetten de kater zich af en zetten een nieuwe sprint in, verder op weg naar huis.

[Closed]

Ze was ver buiten het kamp geweest toen het onweer was losgebarsten. Een gespannen gevoel bekroop Crystalstar toen hemel aan het oog werd onttrokken door dikke gitzwarte wolken. De flitsen van de bliksem in de verte waren het enige dat de wereld nu nog oplichtte. En die flitsen kwamen dichterbij. De Highlands waren geen goede plek voor dit soort weer: nul beschutting en het grootste gevaar op inslagen. Terwijl ze vanaf de weg naar huis begon voelde Crystalstar de wind gemeen aan haar vacht trekken, de lucht werd uit haar lijf geslagen door stoten en af en toe was het moeilijk overeind te blijven. Toen plotseling werd de wereld opgelicht door de dichtstbijzijnde flits tot nu toe, onmiddellijk gevolgd door een oorverdovende klap van de donder. In het licht van de flits had Crystalstar in de verte een oranje gedaante dezelfde moeizame trek zien maken. "Firespirit!" Bracht ze zo luid mogelijk uit als dat ging met de harde wind. Haar stem werd weggevoerd en de kattin betwijfelde of haar zoon er iets van gehoord had. En toen kwam de volgende inslag. De elektrische lading was zo sterk, en zo dichtbij dat Crystalstar van haar poten werd geblazen en hard tegen de grond kwam met suizende oren. Nog een laatste keer opende ze haar zeegroene ogen, en zag de heldere oranje gloed die de bliksem had achtergelaten. Iets diep in haar schreeuwde dat ze moest vluchten, maar de inslag had al teveel schade gedaan. Haar ogen vielen weer dicht en alles werd zwart en stil.  

Oh, oh nee, waarom was zij hier? Hij had best wel verwacht dat iemand had gezien dat hij weg was geweest en was komen zoeken, maar waarom moest 't Crystalstar zo nodig zijn. Hij kneep zijn zeegroene ogen samen, terwijl hij verder rende. Even bedacht hij zich dat hij gewoon met een bocht erom heen kon gaan, d'r volledig negeren en zichzelf in veiligheid brengen. Hij keek in de richting waar zijn moeder stond, waar haar mond bewoog alsof ze iets naar hem riep, maar de wind nam de woorden mee. Daarna volgde een flits, een klap en Firespirit moest zijn kop afwende. Hij voelde de grond onder zijn poten trilde, terwijl hij nog steeds op hoge snelheid in haar richting aan het rennen was. Het was pas toen hij weer opkeek, dat hij zag wat er aan de hand was. Hij zag zijn moeder door de lucht heen vliegen en hard op de grond terecht komen, terwijl een vuur begon te branden op de plek van inslag. Met vier poten tegelijkertijd kwam Firespirit tot stilstand en keek toe hoe het vuur snel om zich heen sloeg en Crystalstar niet meer bewoog. Hij beet op zijn lip, in conflict wat hij nou precies moest doen. Was dit niet precies wat hij had gewild? Dat zijn moeder er niet meer zou zijn? Aan de andere kant, het bleef zijn moeder en Icecream zou hem nooit vergeven. De kater twijfelde voor nog een minuut langer, voordat hij op de grijze kattin af schoot en het snel om zich heen grijpende vuur probeerde te ontwijken. Zijn poten voelde warm aan, terwijl hij naar haar toe liep. Hij voelde hoe zijn snorharen branden en het vuur likte aan zijn staart. Hij greep Crystalstar bij haar scruff en probeerde het grote lichaam van de Riverclan leader weg te trekken. Rook vulde zijn longen en meer vlammen likte aan zijn poten. Hij moest loslaten, hij moest ademhalen. "Starclan, damn you," vloekte hij luidop, terwijl hij Crystalstar los moest laten en om zich heen keek. Paniek greep om zich heen en hij voelde hoe hij steeds minder helder kon nadenken. "Help!" riep hij uit, hopend dat er iemand was, al wist hij bijna zeker dat 't onmogelijk was. Niemand was gek genoeg om met een storm naar buiten te gaan, nog om achter vuur aan te gaan op de plek waar 't net was ingeslagen. Firespirit haalde diep adem, hoeste de rook weer uit en met trillende poten legde hij zijn moeder over zijn rug heen. Het ging moeizaam, ondanks dat hij iets groter was dan de leader, was het nog steeds een groot iets op zijn rug en liet 't 'm trillen op zijn poten. Hij keek om zich heen, de vlammen reflecterend in zijn zeegroene ogen. "You beter hope your Starclan friends will be grateful for this," miauwde hij meer tegen zichzelf dan tegen Crystalstar. Daarna zetten hij zich af en sprintte, zover dat mogelijk was, door 't vuur heen. Hij voelde de vlammen vat krijgen op zijn vacht en hij beet op zijn lip, tot bloedens toe. Maar uiteindelijk kwam hij aan de andere kant van het vuur, waar hij zijn evenwicht verloor en samen met het lichaam van zijn leader door rolde door 't gras. Hij keek op naar het vuur, maar het zag er niet naar uit dat het zich nog verder verspreiden. Voordat het zwart voor zijn ogen en zijn kop op de grond terecht kwam.

Ze merkte zijn aarzelingen niet, wat goed was. Dat zou het einde hebben betekend van het kleine beetje goede relatie dat zij nog hadden. Ook merkte ze niet dat ze werd meegesleept, wat niet goed was aangezien het betekende dat ze totaal niet van nut was bij het ontsnappen van de vlammen. Haar vacht bleef bewonderenswaardig genoeg compleet intact, waar die van haar zoon wel verliezen moest verduren. Uiteindelijk was het eerste wat de leader weer voelde hoe ze door zacht gras rolde terwijl er een storm van jewelste op haar naar donderde en er dichtbij een vuur loeide dat zonder moeite tegen het water opbokste. Heel langzaam bewoog ze haar poten, nog steeds niet bevattend wat er gebeurde. Toen opende ze haar zeegroene ogen. Heel langzaam kwamen de herinneringen terug, en daarmee de doodsangst. Firespirit! Ze schoot overeind en keek verwilderd om zich heen, ze zag het in elkaar gezakte rode lichaam direct en begreep wat er gebeurd was. Ze zag zijn geschroeide vacht, en voelde een enorme steek van schuld. Hij had kunnen sterven om haar te redden. "Kom op, Fire.. Blijf bij me." Kreunde zijn moeder terwijl ze haar uiterste best deed om hem weg te trekken bij het allesverslindende vuurtje.

Er ging storm in de lucht. Even schudde de jonge poes haar vacht uit. Ze moest in beweging blijven, de druk van de lucht zorgde er immers voor dat ze onrustig werd. Ze wilde zo snel mogelijk naar huis, terug naar het kamp. Ze had de grenzen af gelopen in de hoop tot nog erg laat in de dag te kunnen werken... maar helaas, het weer zat tegen. Kort keek ze op naar de donkere hemel boven haar voordat ze zich omdraaide en haar pas versnelde.
Het duurde niet lang voordat ze de lucht zag open splijten in een fel tafereel dat haar meteen tot een stilstand riep. Haar goudgele ogen werden groot terwijl ze angstig keek naar hoe de bliksem een weg vond naar de grond. Het fenoom veroorzaakte wel meteen een brand. Oh... Starclan nee. Ze hapte naar adem en sprong naar voren. Ze moest weten of er iemand gewond was, of ze iemand kon helpen. Ze zou de held zijn die haar clanmates nodig hadden. Dat moest ze wel zijn. Grote passen brachten haar al snel dichter bij de vlammen en al snel kwamen twee bekenden op haar netvlies. De grijze poes twijfelde voor geen seconde en sprong meteen de heuvel af om naar haar leader en diens zoon toe te rennen. Kort keek ze haar idool aan voordat ze Firespirit vastgreep en Crystalstar begon te helpen met het dragen van de kat. Ze moesten hem weg krijgen van hier, ver weg van het vuur.

Flauwvallen voelde maar als een seconde. Het ene moment was je hier, het andere moment was je ergens anders en je had geen idee wat er tussenin gebeurd was. Zo voelde het bij hem nu ook. Zijn lichaam lag daar op de grond, weggetrokken geworden door Honeybear en Crystalstar. Hij had zijn leven geriskeerd voor zijn leader, voor zijn moeder. Voor de kattin die hij had gehaat met een passie omdat ze verkeerde dingen had gedaan, in zijn gedachten verkeerde dingen. Nu wist hij niet meer wat hij moest doen, wat hij ervan moest denken. Als hij haar gehaat had, had hij haar daar laten liggen. Had hij het vuur diens werk laten doen en d'r een leven laten verspillen. Dus waarom, waarom was hij ertussen gesprongen. Omdat 't in zijn naam zat? Omdat hij altijd al met het vuur te maken had gehad.
Hij zou zich niets herinneren van deze gedachten op het moment dat hij wakker zou worden. Zijn lichaam deed pijn toen hij hoestend overeind kwam en met paniek in zijn zeegroene ogen om zich heen keek. Crystalstar was bij hem, Honeybear was bij hem. Hij opende zijn bek om iets te zeggen, maar alleen maar meer gehoest kwam eruit. Geen woorden, dear Starcaln, geen woorden.

Uit het niets verscheen er hulp in de vorm van Honeybear, die de last halveerde en Crystalstar hielp haar zoon in veiligheid te brengen. Gelukkig regende het nog steeds, dus het vuur verspreidde zich niet veel verder dan het punt van inslag. Toen ze Firespirit eindelijk in het gras liet rusten viel de leader hijgend neer naast haar zoon, bezorgd, dodelijk bezorgd. Ze hadden een hatelijk laatste gesprek gehad, maar hem verliezen, dat zou ze nooit zien gebeuren. Toen opende de rode kater zijn ogen, en sprong hij overeind. Crystalstar richtte zich langzaam op en keek om zich heen, van Honeybear naar Firespirit. "Je leeft..." Murmelde ze zachtjes uit "We leven.." Toen kwam de realisatie van zijn gehoest. "Fire.. Je moet naar het kamp, naar Shrimppaw, vlug." Haar stem was bijna smekend. Een moeder moest haar leven niet te danken hebben aan haar kind, maar nu leek het er op dat dat precies was wat er gaande was.

Al snel hadden ze de vuurrode zoon van Crystalstar wat verder gebracht van het gevaar. Kalm knipperde de massieve warrior even, kijkende naar moeder en zoon die even een moment leken te hebben. Honeybear zuchtte en richtte haar ogen op het vuur dat verderop verder laaide. Bezorgheid knaagde aan haar. Wat als er iemand anders vast zat in het gevaar? Ze keek even om naar haar leader, zoekende naar iets van leiding die ze kon krijgen van haar, iets van instructies. Honey was niks meer dan een soldaat, iemand die commando's kon volgen, maar vaak niet zelf beslissingen kon nemen. Nja, dat kon ze wel, maar dan nam ze het vaak tot het extreme. De leigrijze poes hoorde wat de ander zei tegen haar zoon en wel meteen knikte ze. "We kunnen hem samen dragen, dan zijn we snel terug in het kamp," dragen of ondersteunen, wazt de ander ook wilde ze zou het doen. Hell, als Crystalstar vroeg of ze de ander zeldstandig wilde dragen zou ze het ook doen. Zo was ze nu eenmaal, een koppig ei die alles zou doen voor haar.

Op het moment dat hij zijn ogen open had gedaan, had hij Crystalstar en Honeybear herkend. Hij kreeg direct de affectie van zijn moeder die hij voorheen bijna nooit had gekregen en wist even niets wat hij ermee moest doen. Ze zei hem dat hij leefde, dat ze leefden. De geur van rook en na gloeiend vuur vulde zijn longen en hij hoestte een rookwolkje uit. Hij werd overeind getrokken en er werd haast gezegd dat hij snel naar Shrimppaw moest, terug naar het kamp. Waarschijnlijk wel, het voelde alsof zijn longen alleen maar rook hadden opgenomen en delen van zijn lichaam deden pijn waar het vuur aan zijn vacht had gelikt. Hij kwam moeizaam overeind, trilde op zijn poten terwijl hij een poging deed om de vlekken voor zijn ogen weg te krijgen. Maar het zuurstof te kort in zijn lichaam werd hem uiteindelijk te veel en terwijl zijn ogen weer dicht zakte, vielde rode kater weer tegen de grond.

Het duurde niet lang voordat Firespirit weer in elkaar zakte. Crystalstar keek bezorgd naar haar zoon en toen naar Honeybear, die voorstelde om hem samen te dragen. De leader knikte vlug. "Ja, kom, help me." Miauwde ze vlug, terwijl ze met haar schouder de rode gestalte van haar zoon omhoog werkte. Het dode gewicht, gecombineerd met haar uitgeputheid en verwarring door de korte bewusteloosheid, was enorm zwaar en het was nog lastig om hem goed te dragen. Maar uiteindelijk droeg ze Firespirit samen met haar jongere metgezel, en samen begonnen de twee poezen aan de vermoeiende weg terug, terwijl het vuur achter hen kleiner en kleiner werd door de aanhoudende regen.