All I know is I won't go speechless

Er was geen uitdrukking te zien op het gezicht van Forcekit. Dat ging ook niet echt; haar ogen waren blind en de meeste uitdrukking lag toch wel in de ogen. Aangezien ze hier al enkele weken mee rondliep, had de kitten er niet veel last van. Ze had zelfs ontdekt dat andere zintuigen bij haar wel goed gingen: ze leerde langzaamaan iedereens geur te onderscheiden, ze voelde aan zachte, nabije trillingen dat iemand haar naderde en ze kon aan het stemgeluid horen wie aan het spreken was. Ze kende natuurlijk nog niet iedereen, maar van de kittens wist ze wel van de meesten wie wie waren. Ze liep uiteraard nog wel eens tegen iets aan, maar ze had geleerd om rustige stappen te nemen zodat ze haar omgeving beter in zich op kon nemen en daardoor had ze de ruimte om zich heen kunnen inspecteren waardoor ze ongeveer wist hoe groot de nursery was. De kitten draaide haar kopje naar opzij toen ze weer die trillingen voelde en ze opende haar bekje om de geur van de kat naast zich in te nemen. “Aspenkit?” gokte ze uiteindelijk. Ze kende de kitten nog niet heel goed, maar ze wist dat zij van het nestje van Snappingturtle was en dat ze ergens nog een broertje had rondlopen. Ze had geen idee hoe oud de kitten was, maar misschien kon ze dat wel aan het stemgeluid onderscheiden. Misschien.

@Aspenkit,