A Trustworthy Guy

Het was koud, verdomde koud en zijn maag knorde heftig. Eten was nauwelijks nog te vinden, als hij geluk had ving hij nog iets wat zijn maag kon vullen. Leafbare in de bergen was een hele onderneming, maar hij had het al eerder overleeft. Hij kon het vast weer overleven, al was het door pure spite. Toch, als de kater een konijn achtervolgde dwaalde zijn gedachtes naar de Tribe. Hij had een van hun de dood in geholpen en was later haar zoon tegengekomen. Die rouwde bij het lichaam. Silhouette had iets gevoeld wat hij niet wou voelen, al was het diep. Nee, hij kon niet krijgen wat hij wou met spijt. Eens een Windclanner, altijd een Windclanner, hij kreeg het konijn gelukkig te pakken en doodde het met een snelle beet. Hij keek er enkel naar, Starclan danken deed hij allang niet meer. Nee, zij joegen op hem. Ze waren de vijand. Iedereen was de vijand. De tuxedo kater ging meteen eten, zijn maag moest immers gevuld worden. Normaal gedroeg hij zich, een simpele rogue die blij was met zijn prooi. Hij deelde het gebied met de tribe en andere rogues. Voor hem was het spel echter weer begonnen en hij had nieuwe spelers. Silhouette knaagde op het konijn, al hield hij zijn omgeving wel in de gaten. Het was een spel waar hij zelf de regels niet van kende, hij pastte ze aan wanneer het nodig was. Zijn oog ving iets op en hij keek opzij. Daar was iemand die een belangrijke zet in zijn spel gemaakt had, het rouwende kind. Silhouette keek naar hem met een neutrale blik. Hij had zijn moeder vermoord. Was dat niet vreemd. "Ik zie dat onze paden weer kruizen''merkte hij op, langzaam en kalm. Hij ging overeind zitten, maar verliet zijn eten niet meteen. "Hoe is het nu?''het waren zulke simpele woorden, maar ze konden hem helpen. De juiste keuze maken was lastig, maar hij wist wat hij deed.

-Fireteller

Die nacht was hij er zeker van geweest dat de sterren op hem neer keken met woede, hij kon hun woorden horen en die waren niet goedkeurend. Natuurlijk verzon hij ze zelf, als een manier om de tijd de verdrijven misschien. Het ging heen en weer, maar hij lachte ze uit. Daagde ze uit, al met de dood van de poes. Ze konden hem niks maken, niemand kon hem nog iets maken. Zijn plan stond vast. Hij had te lang rondgezwerft, zijn genialiteit laten verstoffen. Terugkeren naar de plek die hij geleerd had te haten was geen optie meer, als hij teveel had achtergelaten. Momenten van gek zijn kende hij, maar zo ver heen was hij niet. Die poes, zij was enkel het begin. De jonge kater, die haar zoon was sprak tegen hem. Er leek geen verdriet meer te klinken in zijn stem en hij liep er niet treurig bij. Natuurlijk, ook in de clans was het normaal om dierbaren te verliezen en je moest er overheen komen. Hij had de kans om te rouwen toen zijn ouders dood waren gegaan wel gehad, maar er was voor zijn gevoel niemand die hem had getroost. Nee, alle aandacht ging naar zijn zusje. En toen zij dood was, was het niet heel anders. Ze waren waarschijnlijk vergeten dat hij haar broer was. Ondanks zijn betere houding gaf de andere aan dat het niet veel beter was. ''Het spijt me om dat te horen''zei hij, zijn stem neutraal houdend. Hij kende haar inmiddels niet, hij had haar nog nooit eerder gezien was wat de bengaal voor hem wist. Ondanks dat ze elkaar niet op het beste moment ontmoet hadden, had de andere zijn naam onthouden. Ergens was het vreemd om door verdriet heen de naam van een totaal vreemde te horen en die daarna nog te weten vond Silhouette. Hij kreeg ook de naam van de andere, die hem verbaasde. Wat ook aan hem te zien was even. De Tribekatten die hij tegen was gekomen hadden een zin als naam en noemden zichzelf bij het eerste woord. Fireteller was anders. Het klonk eerder als een Warrior naam, maar naast het feit dat hij teller nooit als suffix gehoord had was deze Fireteller veel te jong om een achtergebleven Warrior te zijn. ''Je naam is anders dan je Tribegenoten?''informeerde Silhouette, een lichte nieuwsgierigheid was opgewekt. Bovendien, zo kon hij vast nog wat nutige informatie leren.