En toen was hij een piñata

Alles was wit en grijs, behalve de bomen. De lucht was gevuld met grijze wolken, de grond was bedekt met witte sneeuw. Zijn eigen vacht was een mengeling van wit en grijs en zelfs de bomen waren net een grijzige tint van bruin. De pootafdrukjes die hij achterliet in de sneeuw waren dan ook weer grijs en eerlijk gezegd, hij had het belang van een andere kleur te zien. Het leven tijdens leafbare was ook zó somber, waarbij een ongemakkelijke stilte de wereld vulde. Hij had er niet zoveel last van, maar dan toch weer wel. Veel stilte betekende weinig prooi en hij had al zo weinig gegeten laatste tijd, het deed hem denken aan de straf die Brat hem had opgedragen toen hij nog als gevangene in een schuur zat. Gelukkig voor hem was hij nu vrij, maar het zat boordevol nadelen.

Bij elke stap die hij zette zakten zijn poten wat weg in de sneeuw. Hij had sowieso nooit van sneeuw gehouden, en eerlijk gezegd niets met water te maken, zoals onweer of rivieren. En sneeuw voelde koud en nat aan, dus dat was dan ook water(ig), toch? De tom was vrijwel niet zo zeker, maar hij wist dat hij sneeuw niet leuk vond. Toen hij met zijn blik in de verte tuurde die wat bedekt was van de ochtendmist, merkte hij een multi-gekleurde vacht op. Het deed hem een beetje denken aan die ene stomme young-one, hoe noemde ze. Sladi? Sarabi? Sushi? Hmm, hij kon er eventjes niet op komen. De kater kwam wat dichterbij, want wie weet had ze eten bij! Andere katten moesten toch ook eten, toch? Maar de tom had niet verwacht dat het daadwerkelijk Sushi ging zijn. Oef.

+Miss Sladi