I want to tell you something

Hij had zijn pleegvader niet meer gezien sinds dat hij bij Palekit was gaan liggen, sociale interactie met haar had gehad en hij had gezien dat ze haar oogjes had geopend. Hij wist dat ze een dochter van Snappingturtle was en daarom was het des te belangrijk dat hij zijn pleegvader binnen dit en een aantal dagen toch eens tegen zou komen. Hij mocht niet zomaar de nursery uit gaan als het avond was, maar Snakekit was inmiddels best goed geworden in het ontdekken wanneer de queens niet aan het opletten waren en ook deze keer lukte het hem om de nursery uit te gaan zonder dat iemand achter hem riep dat hij moest blijven. De kitten liep verder het kamp in en liet zijn blik ongeduldig langs de katten glijden die het kamp binnen kwamen. En zo dus uiteindelijk ook zijn pleegvader. “Pap!” riep hij en zijn eens zo geërgerde stem had deze keer plaats gemaakt voor een opgewonden ondertoontje. De kitten liep naar zijn pleegvader toe en ging voor hem zitten, zijn groene ogen fonkelend. “Pap, je raadt nooit wat er gebeurd is,” zei hij tegen zijn pleegvader, besluitend om het er niet meteen uit te gooien en zijn pleegvader eerst wat te laten gissen.

Hij was net terug van een jacht en had een eekhoorn in zijn bek zitten. Straks was het dan weer eens tijd voor zijn vacht weer op orde te zetten want al die struiken en takken hadden zijn vacht flink in de war gegooid en dat vond hij niet goed. Toen de grijze kater het kamp weer binnenliep, merkte hij een enthousiast kreetje van zijn zoon op en zag hoe die voor hem ging zitten. ‘Pap, je raadt nooit wat er gebeurd is’, zei die toen. Een nieuwsgierige blik kwam voort uit zijn groene ogen terwijl hij naar de zwarte kit keek. “Wat is er dan gebeurd jongen?”, vroeg hij nadat hij zijn prooi eventjes neer had gezet om te kunnen praten, want anders was hij vrij onverstaanbaar. En de grijze tom was ook flink nieuwsgierig naar wat zijn zoontje had meegemaakt.

Snakekit bewoon ongeduldig met zijn pootjes. Het leek wel een eeuwigheid te duren eer dat Snappingturtle zijn prooi op de grond had gelegd. Toen dat uiteindelijk toch gebeurd was, keek Snakekit zijn pleegvader weer met een twinkeling in zijn groene ogen aan. “Ik heb dus na ons gesprek, toen jij mij adopteerde, kennis gemaakt met mijn nieuwe siblings.” Hij liet zijn bekvechten met Outkit maar even achterwege. “En ik heb Palekit leren kennen. Ik dacht eerst dat ze heel erg zwak was, maar eigenlijk was ze toch best wel aardig en…” Hij grinnikte wat onbeholpen. “Ik neem aan dat ik haar toch ook als familie ben gaan beschouwen. Toen dat ik met haar aan het praten was, gingen haar ogen opeens open. Ze waren eerst de hele tijd dicht en ik keek even weg en toen keek ik weer terug en toen waren ze opeens geopend.” Hij keek afwachtend naar Snappingturtle. Als Palekit haar ogen had geopend en ze zou binnenkort leren praten, zou het dan niet eens kunnen zijn dat ze misschien toch sterk zou worden zoals Aspenkit, Outkit en hemzelf?

Hij wist niet goed hoe hij zich moest voelen. Een kleine brok kwam in zijn keel die hij niet durfde door te slikken. Het ging slecht aflopen. Ze was te zwak, ze zou sowieso sterven op het einde. Open ogen waren geen echte hoop, want iedereen kon dat wel. “Ah, dat is heel fijn voor je”, kreeg hij eruit en draaide zijn oren wat weg zonder het zelf te merken. De tom voelde zich er niet goed over, het was niet leuk om er aan te denken. Het was zelfs een schaamte dat hij zo'n zwakke dochter had. De kater weigerde er verder over de praten en schoof zijn prooi met zijn poot naar de kitten toe. “Hier, neem maar een stukje”, stelde hij voor en keek hem vriendelijk aan. Zo raakten ze misschien van het Palekit onderwerp af. Het was niet dat hij echt geen enkele hoop voor haar had- het was gewoon eng. Het was eng om iemand zo jong te zien sterven. Hij wilde dat niet meemaken, hij wilde niet toekijken op die manier. Hoe dan ook, de kater richtte zijn groene ogen op de prooi en dan weer op Snakekit, kijkend of hij een stukje zou nemen of niet.

Snakekit hield zijn kopje een klein beetje scheef toen hij opmerkte dat zijn pleegvader zich weer zo vreemd gedroeg. De kater besloot om het weer op een andere boeg te gooien en Snakekit een stukje prooi aan te bieden, maar Snakekit schoof dit ruw aan de kant en keek zijn pleegvader achterdochtig aan. “Pap, wat is er aan de poot?” vroeg hij uiteindelijk met een zucht. “De vorige keer deed je ook al zo raar toen het over Palekit ging. En zeg nu niet dat je andere dingen te doen hebt, want dat geloof ik niet meer,” sprak hij op een norse toon terwijl hij zijn pleegvader met een achterdochtige blik aan bleef kijken. Er was iets met Palekit aan de poot en zijn pleegvader wilde niet zeggen wat. Maar Snakekit zou er wel achter komen. Als er echt iets met Palekit was, dan wilde hij graag weten wat zodat hij kon helpen. Dat was hij haar wel verschuldigd als haar grote broer zijnde.

De zwarte kit nam de prooi niet aan en schoof die enkel ruw weg. ‘Pap, wat is er aan de poot?’, vroeg deze achterdochtig, waarbij hij de adrenaline al door zijn aderen kon voelen stromen. ‘ De vorige keer deed je ook al zo raar toen het over Palekit ging. En zeg nu niet dat je andere dingen te doen hebt, want dat geloof ik niet meer ’, sprak de kitten voort en de grijze kater wierp een bezorgde blik toe. “Nou… het zit zo…”, begon hij. Hij kon de waarheid toch niet vertellen? Dat ze haar binnenkort uit het nest zouden gooien, dat ze zou vervagen als een spinnenweb in het duister? De kater liet zijn oren wat naar beneden hangen. “Palekit is niet… niet… mijn dochter”, kreeg hij eruit. Het was een leugen, maar voor zijn bestwil. “Ze is van een stel andere ouders… Maar ze waren er nog niet klaar voor dus hebben ze haar even aan ons gegeven… En nja eh… We waren van plan haar terug te geven”. Hij was zo goed in leugens verzinnen. En het was voor het betere. Als ze zou sterven na een tijd, zou Snakekit misschien niet teveel pijn lijden. Dat was het laatste dat hij wilde- dat zijn eigen... 'echte' kinderen pijn zouden lijden door hun emoties en hun slecht begrip voor zulke momenten. De kater richtte zijn blik op de prooi. “Je wil dus geen prooi neem ik aan?”

Snakekit richtte een onderzoekende blik op zijn pleegvader toen deze zei dat Palekit van een ander nestje was. Hij bewoog met zijn oortjes en een wrang gevoel nestelde zich in zijn binnenste toen zijn pleegvader zei dat hij van plan was om Palekit binnenkort terug te geven. “Waarom?” vroeg hij op een norse toon. “Omdat ze niet binnen het plaatje van perfectie past?” Zijn haren gingen overeind staan. “En dan gaan jullie haar teruggeven aan een gezin dat er in eerste instantie niet klaar voor was? Waarom zouden ze dat nu wel zijn?” Hij keek zijn pleegvader boos aan, ook al school er wat van angst in zijn blik. “Ga je mij na een tijdje ook teruggeven als mijn moeder beter gedrag toont?” Hij haatte het dat zijn stem zo onzeker klonk, maar er kwamen traantjes op in zijn groene ogen en hij schoof de prooi die zijn pleegvader had aangeboden nogmaals ruw weg. Hij wilde het niet over die stomme prooi hebben! Hij wilde antwoorden hebben en zijn pleegvader ging hem die nu geven!

Het lukte hem jammer genoeg alleen nooit om een foutloze, pijnloze leugen te verzinnen. “De ouders… Ze hebben zich uiteindelijk beter kunnen voorbereiden. Ze zijn er klaar voor, en trouwens, Littleghost had niet genoeg melk meer om Palekit mee op te voeden… Dus beter bij de oorspronkelijke moeder dan een dode Pale toch?”, mauwde de tom en zag hoe de kitten opeens onzekerheid vertoonde. Veel onzekerheid, iets wat hij tot nu toe nog niet had gezien van hem. De warrior had geprobeerd het goed uit te leggen, de krachtloze kitten uit zijn leven te verwerken. Ze was het niet waard, en dat zal ze jammer genoeg nooit zijn. Over een paar weken was ze waarschijnlijk dood, dan was die er waarschijnlijk niet meer. En misschien zou Starclan hem dat niet zo snel vergeven, maar het was voor het beste anders dan een heel pak pijn. Maar Snakekit was anders, hij was zijn sterke zoon. Hij had veel potentie en levenskracht, hij had een goede vader zoals hem nodig. En hij zou er altijd voor hem zijn. “Snakekit”, begon de kater terwijl zijn stem bijna kraakte. “Ik heb jou geadopteerd. Je bent mijn zoon, en dat zal je altijd blijven. Beloofd”. Hij zou zoiets nooit doen. Hij was bijna als een echte zoon voor hem… Palekit mocht die band niet beïnvloeden. “Het spijt me van Palekit… Maar het was de enigste manier waarop ze gezond kon leven… Ik zou nooit hetzelfde doen bij jou”

Snakekit trok een gezicht toen Snappingturtle de reden uitlegde. Nee, nee, nee! Dat mocht niet! Dat kon niet! “Waarom nemen jullie Palekit in het nestje op als haar pleegmoeder toch niet genoeg melk heeft? Het is net alsof jullie haar valse hoop willen geven om haar vervolgens maar weer aan de kant te duwen.” Hij wist dat hij ergens onredelijk was. Als Palekit’s pleegmoeder en Snappingturtle’s partner echt geen melk meer had, dan was het misschien inderdaad beter voor Palekit om weer terug te gaan naar haar echte ouders. “Gelukkig is ze nog zo jong en zal ze het misschien niet begrijpen,” zei hij op een norse toon, zijn blik afwendend. Hij voelde zich opeens vermoeid worden en hij wilde het hier eigenlijk niet meer over hebben. Palekit was op een korte tijd iemand geworden waar hij veel om gaf en de woorden van Snappingturtle horen, deden hem zeer. De woorden van zijn pleegvader gingen een beetje langs hem heen; zijn gedachten waren nog altijd bij Palekit en hij keek zijn pleegvader op een wazige manier aan. “Dat ze geen deel meer uitmaakt van onze familie wil toch niet zeggen dat niks van haar je nog moet interesseren? Ze was iemand waar je de zorg over wilde nemen. Je kunt haar niet zomaar terugduwen naar haar biologische ouders en dan geen interesse meer in haar tonen. Dat is verkeerd, papa.”

Hij leek het niet te willen accepteren, en Snappingturtle slaakte een diepe zucht toen de zwarte kit weer begon te protesteren. ‘Waarom nemen jullie Palekit in het nestje op als haar pleegmoeder toch niet genoeg melk heeft? Het is net alsof jullie haar valse hoop willen geven om haar vervolgens weer aan de kant te duwen’. De grijze kater zijn blik werd lichtelijk vermoeid en hij snapte dat deze leugens geen echte uitweg konden vormen. ‘Gelukkig is ze nog zo jong en zal ze het misschien niet begrijpen’. De kitten zijn toon werd weer wat norser en koeler. Hij had nooit zo’n grote rif tussen hen gevoeld. ‘Dat ze geen deel meer uitmaakt van onze familie wil toch niet zeggen dat niks van haar je nog moet interesseren? Ze was iemand waar je de zorg over wilde nemen. Je kunt haar niet zomaar terugduwen naar haar biologische ouders en dan geen interesse meer in haar tonen. Dat is verkeerd, papa.’. Die ouders die ze nu had waren niet haar biologische ouders, en het deed hem zeer. Maar een leugen was beter dan de waarheid, toch? Zolang dat Snakekit het echte maar niet wist. “Je hebt gelijk, misschien moet ik wat meer naar haar omkijken, jongen…”, zijn stem was nogal zwak toen hij dat sprak, maar het brak hem binnenin in verschillende stukjes. "Het leven is nogal zwaar voor ons gezinnetje geweest en het is soms moeilijk... Elk lid ervan... te onderhouden."

Snakekit wiebelde met zijn oortjes toen zijn pleegvader zijn woorden sprak. Zei hij dat omdat hij het meende of zei hij het om er gewoon van af te kunnen zijn? Zijn stem klonk vrij zwak en Snakekit had wel het idee dat hij het meende. Hij had zijn pleegvader nog niet eerder zo kwetsbaar gezien. De laatste keer dat hij dat gezien had, was toen hij Snakekit in de familie adopteerde. Zijn blik gleed weer naar zijn pleegvader toen deze verder sprak en hij onderdrukte een geïrriteerde zucht. “Gelukkig hebben we een hele Clan die daar mee voor kan zorgen,” antwoordde hij op een norse toon, al werd zijn blik werd wat milder toen deze die van zijn pleegvader ontmoette. “Papa, Palekit is misschien niet je biologische dochter, maar ze verdient en heeft net zo veel liefde nodig als Aspenkit, Outkit en mezelf,” zei hij op een zachte toon. “Ik ben ook maar een adoptiekind en je zegt net zelf dat je mij nooit de rug toe zou keren. Waarom zou Palekit daar dan anders in zijn? Dat jullie haar hebben opgenomen in het gezin, wil toch zeggen dat jullie veel van haar houden.” Of hij had hij het mis?

Waarom waren kinderen toch zo moeilijk. Als hij dit allemaal had geweten voor hij al die kinderen had, dan was hij er nooit aan begonnen. De grijze kater likte zijn poot terwijl hij luisterde naar de zwarte kit om wat zelfzekerheid op te doen. Hij was in een zwakke emotionele staat nu, maar dat mocht hij niet vertonen. Niet voor zijn reputatie en niet voor zijn kits. ‘Gelukkig hebben we een hele Clan die daar mee voor kan zorgen’. De toon van de kit werd weer nors. Alsof ze geen enkele band meer hadden. De grijze tom was geen goede vader, en dat wist hij. Veel te egocentrisch en veel te veel bezig met andere dingen. En hij loog tegen ze voor hun eigen bestwil. Welke vader deed dat nou? Alleen hij. En hij was een slechte vader, een heel erg slechte vader. ‘Papa, Palekit is misschien niet je biologische dochter, maar ze verdient en heeft net zo veel liefde nodig als Aspenkit, Outkit en mezelf’, Snakekit had gelukkig zijn iets lievere toon terug en dat liet een opluchting in zijn hart ontsnappen. ‘Ik ben ook maar een adoptiekind en je zegt net zelf dat je mij nooit te rug toe zou keren. Waarom zou Palekit daar anders in zijn? Dat jullie haar hebben opgenomen in het gezin, wil toch zeggen dat jullie veel van haar houden’. Snappingturtle gaf een knikje. “Tuurlijk”, hij had zijn gewone toon weer teruggescoord. Daar was hij blij mee. Hij ging niet snikken als een klein kind. Dat was onnozel en onnodig.

Snakekit bewoog wat met zijn oortjes en nam zijn pleegvader onderzoekend in zich op toen hij de toon hoorde van de kater. Hij richtte zijn oogjes naar boven en ondanks dat zijn pleegvader het niet hardop zei, meende hij te weten dat de kater het op dit moment moeilijk had. Snakekit twijfelde kort, maar besloot uiteindelijk om naar voren te wandelen en zich te nestelen tussen de poten van zijn pleegvader. Hij kon zich nog herinneren hoe de kater hem getroost had toen hij het moeilijk had en misschien werd het wel tijd dat hij dat terug zou doen voor de kater. “Ik…” Hij bewoog met zijn oortjes en schraapte zijn keel. Hij had dit nog nooit tegen iemand anders gezegd en hij vond het moeilijk om zijn emoties zomaar op tafel te gooien, maar bij wie kon hij dit beter doen dan de kater die er vrijwillig voor had gekozen om voor hem te zorgen? Ja, dit was de juiste beslissing. “Ik hou van je, papa,” zei hij op een zachte toon en hij gaf de kater zijn pootje een kopje, zacht snorrend. Het was waarschijnlijk één van de weinige keren dat hij affectie zou tonen voor iemand anders, maar toch had hij het bij Snappingturtle gedaan. En het voelde goed.