Going Crazy

Nog even, nog héél even! Dan zou hij ook een Apprentice worden. Nog even een maantje wachten. Dat kon hij wel hoor. Hij was helemaal niet ongeduldig, neuh. Helemaal niet. Hij stond te trappelen van enthousiasme, maar moest helaas toch nog echt even wachten. Een diepe zucht verliet zijn bekje. Wachten was stom. Heel stom. Een beetje geïrriteerd sloeg hij een klein steentje weg, niet goed nadenkend over de gevolgen.

Hermitpaw

Net toen hij lekker verzonken was in zijn gedachten pokte er een steentje tegen zijn kop. Verward keek hij om zich heen tot hij de jonge Brackenkit zag. Even schaamde hij zich, alsof de kitten wist waar hij over had zitten dromen. Maar nee, nooit kon hij weten hoe hij over Myrtle en stiekem ook een beetje over Honor dacht. "Is dit een haataanval?" Vroeg hij met een wenkbrauw overdreven ver opgetrokken.

Het hielp natuurlijk ook niet mee dat hij eigenlijk al lang Apprentice had horen te zijn. Hij had al lang met trots zijn Apprentice naam moeten dragen. Brackenpaw. Dat klonk toch is even stoer! Hij had dan al het kamp uit gemogen, écht het territorium in mogen gaan. Hij had al een klein stukje gezien als kitten, maar dat had hem naar dit moment gebracht; nog een maand extra kitten zijn. Tsk. 'Is dit een haataanval?' vroeg een Apprentice aan hem. Een Apprentice, wrijf het er maar lekker in. Bracken keek op met een boos gezichtje. 'Nee,' mauwde hij bot. Niet echt.

De kleine leek zijn grapje niet te appreciëren. Vandaag had hij met een chagrijntje te maken. "Nou nou." Bromde hij, alsof hij een elder was die het allemaal niet meer boeide. "Zeg dan maar sorry." Oh wat had hij toch de grootste pret. Was het pesten? Misschien een beetje. Maar in de clan moest je óók normen en waarden worden aangeleerd. Daar droeg hij nu gewoon netjes aan bij.

De oudere kater bromde wat. Psht, hij zou niet zo zijn als Apprentice hoor. Hij zou tenminste werken, en niet zo lui lopen luieren als deze kater hier. 'Zeg dan maar sorry.' Brackenkit keek hem aan, zijn wenkbrauwen naar beneden gericht. Nou zeg. 'Waarom?' vroeg hij koppig, alsof hij niet kon nadenken. Dat kon hij wel, hij wist wel waarom hij sorry zou moeten zeggen. Maar hij was te koppig en te boos om nu lief en aardig te gaan doen. Misschien als de ander dat wel geweest was in het begin...

Blijkbaar stond hij tegenover een niet zo'n snugger geval. Óf de kitten was gewoon brutaal, net zoals hijzelf niet zoveel moons geleden. Hij herkende direct zichzelf in de kleine. "Omdat je me zojuist een hersenschudding hebt gegeven." Mauwde hij overdreven terwijl hij zijn poot dramatisch tegen zijn kop aan hield. "En ik heb heel. veel. pijn."

'Omdat je me zojuist een hersenschudding hebt gegeven,' miauwde de Apprentice. Brackenkit vond hem heel erg overdreven klinken. Nergens voor nodig. 'En ik heb heel. veel. pijn.' Bracken snoof. 'Dat is stom voor je! Had je maar een lagere pijngrens moeten hebben, Apprentice,' mauwde hij, het laatste woord spottend. Niet dat het een raar woord was, maar Bracken was geïrriteerd en hij moest ook Apprentice zijn. Dit was niet eerlijk en hij vond het heel stom van de Apprentice dat hij zo kleinzerig deed. Dat was niet Apprentice gebruikelijk, vond hij.

Ongelofelijk hoe humorloos sommige katten konden zijn. "Hou je kop." Zuchtte hij vermoeid. Hij was zich prima bewust van zijn pijngrens, en die lag vast hoger dan die van een kitten. Daarover gesproken, Brackenkit hoorde al apprentice te zijn. En wiens schuld was dat? "Ga buiten spelen ofzo. Ik heb wel betere dingen te doen." Het was hard, maar waar. Hij moest vandaag jagen voor de oudsten. Bij die woorden en een veeg van zijn staart stapte hij weg, zich niet bewust van hoe zijn woorden konden aankomen.

[Hermit topic uit]

'Hou je kop,' kwam er zuchtend van de kater af. Bracken had die reactie niet verwacht. Hij draaide verrast zijn oortjes naar achter, hij was een beetje van zijn stuk gebracht nu. Hij was misschien zelf ook niet de aardigste geweest, maar zo'n reactie had hij niet verwacht. En zeker niet van iemand ouder dan hem, die moest toch beter weten?? Hij wilde alweer iets terugkaatste toen de stomme Apprentice weer wat zei. 'Ga buiten spelen ofzo. Ik heb wel betere dingen te doen.' Nou. Nou! Bracken opende zijn bekje al, had al een ademteug genomen, toen de grotere kater al wegliep. 'H-Hou zelf je bek!' sputterde hij hem er uiteindelijk achteraan. Wat een stomme kater, dacht hij mokkend. Hij ging helemaal niet buitenspelen, zeker niet omdat hij dat nu gezegd had. Nee, Bracken draaide zich om en ging weer de Nursery in. Zo. Lekker puh.

Topic uit