Drown out your thoughts OPEN

Brimstone had haar ogen gesloten terwijl ze aan de top van de waterval zat. Ze luisterde naar het geluid van het water, het eeuwige ruisen, en naar het geluid van haar eigen ademhaling. Een soort meditatie terwijl ze heel hard probeerde niet na te denken. Haar gezicht was ontspannen, haar staart lag rustig om haar voorpootjes gekruld en ze zag er waarschijnlijk een heel pak manen jonger uit dan normaal. Zelfs in haar slaap was ze onrustiger, haatdragender. Dit was een zeldzaam momentje van innerlijke rust voor haar; dat was waarom ze deze plaats bleef opzoeken, natuurlijk. Het was de enige plaats waar ze haar gedachten kon stoppen, ervoor kon zorgen dat ze niet bleven ronddraaien in cirkels vol haat en negativiteit. Een momentje rust.

OPEN

Normaal leek ze hem altijd zo intimiderend, zo boos en vol haat. Iedereen wist dat je haar maar beter met rust kon laten, zeker in een slechte bui. Waarom hij op haar afstapte wist hij niet. Misschien omdat ze er zo vredig bijzat, maar hij had ook het kamp verlaten met het idee hier te zijn. Dat wist ze met haar aanwezigheid nog niet uit zijn hoofd te slaan. Respectvol stopte hij een aantal staartlengtes naast haar. Ze had duidelijk een momentje. Gefascineerd staarde hij naar beneden, waar het water gewelddadig de rivier in viel. Pas toen hij daar zo stond besefte hij dat het raar was. Ze had hem vast al opgemerkt en hij had nog niks gezegd.