Flight to the stars

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw wist dat een deel van zijn veiligheid was verdwenen met het feit dat Bloodhound was vertrokken. De kater was voor hem een van twee katten geweest in de Clan die hem hadden kunnen beschermen. Zijn tweekleurige ogen stonden somber en angstig. De dood van Northernfaith had het niet beter voor hem gemaakt. Had de angst verder aangewakkerd en nog steeds kon hij niet praten over de vlamkleurige kattin die zijn leven een ware hel had gemaakt. De vrijheid van hem had ontnomen met het zelfde genak zoals een kat een vlieg uit de lucht zou slaan. Wat haalde de kattin uit zijn angst? Het was niet alsof hij belangrijk was. Hij was maar een kleine, slanke bruine Apprentice. Hij was nog niet waardevol voor de Clan. Newtpaw en Pepperpaw moesten de Clan gezond houden en contact onderhouden met Starclan en hij kon misschien hooguit een muis of wat vangen. 

Hij wilde zijn angst niet laten winnen, en dus leefde hij nog steeds in Shadowclan. Zover hij het leven kon noemen want het was duidelijk dat de kater nog steeds kampte met mentale klachten. Zijn tweekleurige ogen gleden twijfelend heen en weer over de grenzen. Hij was hier gekomen om de bedrukken de schaduw niet te voelen, ook al stond hij nog steeds zo ferm mogelijk op Shadowclan Territorium. Hopelijk waren de meeste katten, waaronder Newtpaw nog druk in het kamp en kon hij even in de rust en stilte tot zichzelf komen. Hij voelde zich zo alleen, zelfs al deed Bluejay zo zijn best om hem te beschermen. Routnose was ook weg gegaan en zonder haar liefdevolle aanwezigheid was hij weer een belangrijk figuur kwijt geraakt aan omstandigheden. Natuurlijk had hij geweten dat ze ooit naar Windclan terug zou moeten gaan, maar hij had gehoopt dat hij voor die tijd meer trainingen had gehad en zichzelf had leren verdedigen. Toch was hij bang, wat als Newtpaw hem weer aan viel en hij haar verwondde en ze vervolgens het verhaal zou verdraaien? Immers had ze de perfecte dekmantel als Medicine Cat Apprentice. Als een rang bijna als heilig werd gezien, was dat wel die van haar.

Flutterpaw was verloren, verloren in alles. Hij had geen ouders die van hem hadden gehouden of dit hadden kunnen tonen. De katten die hem iets van een band hadden gegeven waren of van een andere Clan of hadden een ander nog onbekend pad dat ze moesten volgen en hij, hij had geen flauw idee of hij aan het einde van de dag nog zou leven. Dit was geen leven, maar het was wel die van hem. Zijn staart zwiepte hij geërgerd heen en weer voordat hij zijn oren naar zijn nek liet glijden. Het gevoel van machteloosheid omringde hem, en hij wist dat anderen het konden zien. Hij was niet bijzonder gespierd en zijn dunne vacht gaf hem ook geen imposant uiterlijk. Hij kon wel ontwikkelen tot een sterke, grote, gespierde Warrior met de juiste training. Hij was immers niet klein, maar dat zou tijd kosten en of hij die tijd had. Dat was nog maar de vraag.

-Newtpaw eerst! Alleen binnenvallen met toestemming!!!

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw negeerde de witte vlokken sneeuw die naar beneden dwarrelden en soms door de wind werden meegesleurd. Zodat er een witte waas ontstond die veel weg had van mist. Een koude waas, de koelte voelde prettig op zijn vacht, zelfs al had hij het niet zo met het kille weer. Het maakte hem alert, hielp hem met het loslaten van zijn angsten omdat het hem uit zijn gedachten bevrijdde.

Flutterpaw mocht wellicht alert zijn maar de slapeloze nachten gekoppeld met zijn angst zorgde ervoor dat hij niet altijd in staat was om overal alert op te reageren. Hij probeerde de angst te verbergen, niet te reageren als hij andermans pootstappen hoorde en vermeed de den waar Newtpaw in sliep zoveel mogelijk. De kans dat hij ooit wonden op zou lopen en haar niet zou ontwijken, die was eigenlijk niet aanwezig. Zijn tweekleurige ogen hield hij nog steeds op de grens terwijl witte vlokken zijn vacht begonnen te sieren. Hij schudde zijn kop langzaam. In dit weer was er nauwelijks een prooi te vinden, maar hij had ook geen haast om terug het kamp in te komen. Hij was even vrij van de aanwezigheid van Newtpaw en de dode katten die ze ongetwijfeld aan haar poten had.

Het duurde niet lang voordat de bekende geur van een Shadowclanner zijn neusgaten bereikte waardoor de Apprentice zich heel langzaam in diens richting draaide. Verloren in zijn gedachten herkende hij door de sneeuw eerst niet dat het Newtpaw was, immers leek Pepperpaw ook redelijk op haar qua vacht en geur. 'Hallo, Flutterpaw.' Onderbrak ze zijn gedachten waardoor hij nerveus met zijn staart sloeg en zijn tweekleurige ogen van haar af wende. Als er een kat was die hij het liefst de rest van zijn leven zou mijden of moeten missen, dan was het de Medicine Cat Apprentice. 'Het is prachtig weer op deze schemerige namiddag nietwaar?' Met een kilte in haar stem stelde de oudere kattin de vraag waardoor zijn ogen naar die van haar gleden en de stilte kort tussen het tweetal bleef hangen. Een snijdende spanning deed zijn haren overeind rijzen. 

Het zou een prachtige, eenzame middag zijn geweest, zonder haar en het verminderde zicht. Bedoelde ze dat ze hem nu kon aanvallen, zonder dat iemand het zou groen en zien aangezien het weer hen verborg? Zijn poten trilden lichtjes terwijl hij zijn staart vluchtig om zijn voeten heen sloeg, om dit te verbergen. 'Het is een prachtige dag, alleen.' Klonk er uiteindelijk aarzelend. Alleen, niet met een kattin die hij verdacht van de dood van een Warrior. Hoe ze het voor elkaar had gekregen, dat was nog maar de vraag maar hij was er vrijwel zeker van dat zij de moordenaar verhult in de duisternis was geweest. Niemand zou haar verdenken, want ze had zichzelf bewezen onder begeleiding van Routnose. Welke Medicine Cat zou nu eenmaal dit soort zaken erop na houden? Hij kon niks bewijzen, zijn herinneringen aan zijn bijna dood ervaring waren niks tegenover het vertrouwen van Starclan in de flamepoint. Ze hadden haar uitgekozen en dus hield hij zijn tanden op elkaar geklemd. Bluejay, waar was hij? Kon hij de kater nog vinden? Bloodhound had haar nooit vertrouwd zoals hij met Pepperpaw had gedaan, niet na de dood van Darkmoon. 'Ik dacht dat we elkaar niet zouden spreken. Newtpaw. Want waarom zou ik nog iets met je te maken willen hebben?' Hij was haar nergens dankbaar voor, zelfs al had ze hem in leven gehouden op het laatste moment. Was hij niet meer dan een speeltje voor haar? Wanneer was ze klaar met hem, zou ze hem toch afdanken. Hij wilde niet eindigen zoals Northernfaith. Zijn oren drukte hij lichtjes in zijn nek. Hij mocht wellicht niet in staat zijn haar te verslaan, maar hij zou zijn leven niet opgeven, niet geheel aan haar. Zelfs al was hij doods en doods bang. Hij had het Bluejay beloofd.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw voelde de koude van de Leafbare nauwelijks, niet omdat hij immuun was tegen de kilte maar omdat er een heel ander soort koude was dat hem omarmde. Newtpaw, ze was de schaduw van Shadowclan, de kattin met zoveel macht. Macht dat ze net zoals Tallstar, nu Tallshadow misbruikte. Ze zag hem waarschijnlijk als niet meer dan een muisje die ze neer kon werken, en hij voelde zich ook zo klein en zwak. Terwijl hij realistisch gezien de kattin met gemak naar de grond zou moeten kunnen werken. Flutterpaw viel niet eens op dat de flamepoint het koud had, hij was te druk bezig om iets van kracht te behouden. Zich uit haar poten te slaan, zichzelf te bevrijden van haar invloed. Zijn angst te overmeesteren, als dit überhaupt mogelijk was geweest.

Zijn woorden naar haar zouden krachtig zijn geweest, ware het niet dat hij zo onzeker was. Hij wist niet wat ze ervan hem moest, enkel dat ze iets van hem moest. Een pruillipje verscheen op het gezicht van de knappe kattin waardoor hij zijn tanden kort licht ontblootte wetende dat het niet meer dan een toneelspel was. 'Dat is niet erg vriendelijk, Flutterpaw.' Aardig, als hij elke andere kat was geweest had hij schamper gelachen. Aardig, nee wellicht was hij niet aardig naar haar. Alleen had ze zijn vriendschap ook niet verdiend. Hij respecteerde haar maar meer omdat hij bang was dan omdat hij haar goedkeurde. Hij keurde Pepperpaw wel goed, dat was vroeger een kattin geweest waar hij graag bij had gezeten. De blauwe ogen hadden de kleur van ijs, koud en kil. Ze keek hem recht aan en hij probeerde de blik in die van hem te houden. Zelfs al wilde hij zo graag een andere kant op kijken. De witte vlokken die voor zijn ogen naar beneden dwarrelden leken te verdwijnen voor hem, net zoals de lichte mist die hij zelf uitblies met elke ademhaling. Alles leek naar de achtergrond te vertrekken. Hij zag enkel en alleen zijn grootste angst, Newtpaw. 

Zijn volgende woorden waren minder onzeker,aar dat betekende niet dat hij minder bang was. Nee, hij hoopte gewoon dat hij zijn belofte aan Bluejay waar kon maken. De kater zou hem niet laten sterven en zelfs al deed hij dat; dan zou hij ongetwijfeld zijn best hebben gedaan om erachter te komen welke kat in Shadowclan dit had gedaan. De rossige kattin stond op terwijl Flutterpaw duidelijk geen houding wist aan te nemen. 'Het is het woord van jou tegen die van Starclan. Ik zou maar op mijn woorden letten als ik jou was.' Fluisterde ze zoetjes waardoor hij zijn haren verder overeind liet rijzen en zijn nagels stil de grond in schoten. Zijn poten trilden nog steeds, wanneer deden ze dit niet maar er was een flits van woede in zijn tweekleurige ogen te zien, gevolgd door angst toen de kattin verder sprak. 'Ik heb namelijk recent vernomen dat het moeras nogal koud is rond deze tijd.' Zijn ogen vlamden kort op terwijl hij opstond en een afstand bracht tussen zijn lichaam en die van haar. 

'Jij hebt Northernfaith gedood.' Sprak hij, wetende dat ze het waarschijnlijk niet zou ontkennen. Zeker niet nu ze hem zo mentaal in haar poten had weten te werken. Nu ze zoveel macht over hem had. Ze had gegiecheld alsof het gewoon een grap was, maar dit was geen grap voor hem. Dit was zijn leven, zijn leven die hij nooit zeker zou kunnen zijn. Zijn leven als klein muisje in een Clan vol jagers. Starclan nog aan toe! Hij kon niks, niks om zijn Clangenoten de wrede acties van Newtpaw in te laten zien. Hij sprak niet over het gesprek dat hij met Bluejay had gehad, hij zou hem beschermen. Hem trots maken. Al was dit het laatste dat hij deed. Afschuw was in zijn blik.te lezen. 'Geen wonder dat Bloodhound je niks vond,' Murmelde hij, bijna even zachtjes als zij in zijn oor gefluisterd had. Bloodhound had misschien wel gezien dat ze gestoord was, dat ze geen hart had. Hij zocht niet eens naar redenen hiervoor, nee, het enige dat hij wist was dat hij op een heel dun randje liep en de afgrond voor zijn ogen verscheen. Hij zou vechtend ten onder gaan, dat was een ding dat zeker was.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw negeerde de aankomende sneeuwstorm. Hij was te veel verdiept in de kattin voor hem, zijn grootste angst. Newtpaw. Waar hij vroeger zo had opgekeken naar katten die andermans leven konden redden, had hij nu al het vertrouwen kwijt geraakt, in haar. In haar en in het verlengde daarvan ook in Pepperpaw. De twee leken te veel op elkaar, fysiek waren ze beide klein en ook nog eens een flamepoint. Hij zou nooit vergeten dat ze hem bijna had verdronken, ze kon het zo weer doen. Daar was hij bewust van, zeker toen duidelijk werd dat de kilte een onderdeel van haar was geworden, naar hem toe. Hij had niks verkeerd gedaan, was enkel op het verkeerde moment aanwezig geweest als een kitten en toen hij nog iets goeds in haar had gezien. Toen was het mis gegaan, allemaal alleen maar omdat hij niet altijd even handig was in zijn slungelige lichaam. Hij was klein gehouden, en zolang hij geen mentor had die hem hier uit kon begeleiden, kon hij niks beginnen tegen de macht van Newtpaw. Dat wist hij en erger nog, dat wist zij.

De jongere Apprentice sprak dan ook de woorden uit die hij het liefste niet bevestigd had willen horen worden. Ze had Northernfaith gedood, en de reden? Hij wist het niet, enkel dat ze geen spijt toonde van haar acties. 'Dat klopt.' Ze likte haar lippen alsof ze het bloed nog kon proeven. Een rilling gleed door zijn hele lichaam, deed hem trillend naar adem happen. Ze had zijn Clangenoot, hun Clangenoot bewust om het leven gebracht. Had een masker op dat dodelijk kon zijn voor zoveel andere katten en hij, hij was niets meer dan een zwakke Apprentice. Hij kon moeilijk gaan verkondigen dat een door Starclan gekozen kattin, een kattin was die plaats hoorde te nemen in de hel. Ze was de hel, het vuur waar hij zich aan zou branden. Niet de prettige warmte van de zon of de koelte van de maan. Het maakte hem misselijk, hij slikte moeizaam de brok in zijn keel weg. Flutterpaw wist dat hij niet hecht was geweest met de Warrior, maar het bleef zijn Clan.

'Aan hem had ik toch niks. Een nutteloos stuk vreten was het de afgelopen moons.' Een zacht gesis rees op uit de borstkas van de kater. Ze had het recht niet gehad, het recht nooit gehad om katten om het leven te brengen, zoals in Bloodclan gebeurde. Daarnaast was Bloodhound een van de beste Shadowclanners ooit geweest. Hij had zijn leven voor de Clan gegeven! Zijn ogen gleden weg van haar terwijl hij zijn staart rusteloos heen en weer zwiepte, een staart dat inmiddels al twee al dan niet drie keer zo dik was geworden. Hij was geen vechter, zeker niet. Hij wist niet eens waar hij aan begonnen was, realiseerde zich niks anders dan dat hij tegenover een moordenaar stond. Een moordenaar die hem zijn hele leven op zou jagen. Hij had geen kans gehad om te aarden in zijn thuis. Het was ook zijn thuis. Oh Bluejay! Zijn normaal gesproken warme ogen stonden koel en gespannen toen duidelijk werd dat hij niet van haar af zou komen. Nu niet en wellicht nooit niet. Altijd zou hij haar vurige vacht herinneren.

Newtpaw zwiepte met haar staart. 'Oh jij klein, dom kind.' Spuugde de Medicine Cat Apprentice waardoor hij zijn ogen kort samenkneep. Hij was klein, maar groter dan zijzelf. Zeker als hij zijn schouders zou rechten, maar hij voelde zich niet groter, niet sterker. Ze hield een ontspannen houding, wist dat hij haar niet de haren in kon vliegen, niet zonder gevolgen. Gevolgen die hem waarschijnlijk buiten de Clan zouden doen belandden. 

'Ik geef je nu de kans de clan te verlaten, Flutterpaw, maar als je hier blijft zal ik je uit de weg moeten ruimen.' Zijn tweekleurige ogen stonden somber voordat hij haar aan keek. De sneeuw maakte het hem behoorlijk lastig, zeker met de wind die zo hard in zijn gezicht sloeg. 'Shadowclan is mijn thuis. Ik hoor hier te zijn.' Mauwde hij zacht, zijn stem trilde. Hij hoorde er te zijn, hij was nog nooit weg geweest, had zijn grootste voorbeelden beloofd niet zomaar de Clan te verlaten. Hij kon niet ontrouw zijn, breken met zijn familie. Zijn oren gleden verder zijn nek in terwijl hij boven de wind uit schreeuwde in onmacht, in woede, in verdriet. 'SHADOWCLAN IS MIJN BLOED!' Hij was Shadowclan, hij hoorde er. Zelfs al was hij onhandig, zelfs al snapte hij liefde niet. Zelfs al was hij nu alleen. 

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw wist dat hij wellicht niet de meest sterke Shadowclanner was, maar het was wel zijn bloed, zijn thuis. Hij had katten die van hem hielden, katten waar hij zelf van hield. Zelfs al was hij niet in staat om die liefde te tonen, hij had dit immers nooit als kitten geleerd en toch, toch was het duidelijk wanneer hij voor iemand door het vuur zou gaan. Hij zou zijn belofte met Bluejay niet breken, hij zou strijdend ten onder gaan. Zelfs al was hij niet de meest ervaren Apprentice, zelfs al was hij bang. Het was zijn thuis, zijn thuis. Het was zijn bloed dat hem met de rest van de Clan zou verbinden. Hij hoorde er, zelfs al was zijn karakter anders. Thuis. Hij wilde er blijven, er zijn. Zeker nu er een moordenaar liep die hij niet vrij spel wilde geven, kon geven. Ooit zou hij het kunnen bewijzen en de angst zou niet verminderen, zelfs niet als hij zover weg was van haar. Hij zag haar ogen nog elke nacht, hij voelde haar koele blik nog elke dag. De flamepoint snood bij zijn woorden. Het was duidelijk dat ze hem niet zag als een waardig lid, misschien ruimde ze daarom katten wel op. Katten die ze niet goed genoeg vond, die eindigde dood. Misschien was het maar goed dat Bloodhound was vertrokken.

'Shadowclan is geen thuis voor lafaards zoals jij. Niemand wilt je hier! Pepperpaw spuugt op je, Routnose deed maar alsof ze je mocht en je eigen ouders gingen liever dood dan dat ze hier achterbleven met jou.' Pepperpaw, een van zijn weinige vrienden. Zag ze hem echt als waardeloos? Hij kon het zich haast niet voorstellen, ze was altijd zo warm en lief geweest. Altijd. Routnose had altijd voor hem klaar gestaan, had hem willen beschermen tegen het donker, tegen zijn angst. Zelfs al kon ze hem niet beschermen tegen dit, zijn angst kwam toch tevoorschijn. Uit de schaduw gesprongen, letterlijk want inmiddels was de zon langzaam aan het verdwijnen en nam de hoeveelheid sneeuw toe. Langzaam stapte de flamepoint op de grote Apprentice af, ze ontblootte haar tanden waardoor die van hem heel langzaam zichtbaar werden. Hij ontmoette haar waarschuwing, hij ging nog niet weg. Hij weigerde op te geven op zijn enkele vriend. Een zacht gebrom deed hem blazen, hij was doodsbang. Als het kon was hij weg gerent maar hij moest blijven staan. Strijden voor zijn leven, strijden voor zijn Clan.

'Je bent niks anders dan een mislukkeling. Je bent geen echte shadowclanner en dat zal je nooit zijn ook.' Zijn ouders, zijn ouders die er niet voor hem hadden kunnen zijn. Eentje had ervoor gekozen en de ander had het niet overleefd, het zorgen voor haar enige zoon. Ze werd niet eens meer herinnerd door hem, wist enkel, hoopte enkel dat ze van hem gehouden had. De ouderlijke band had hij niet mogen voelen en toch, toch was hij op aan het warmen naar enkele katten. Katten zoals Bluejay en Bloodhound. Katten die hem het gevoel gaven dat hij er mocht zijn. Zelfs al toonde Newtpaw dat lang niet iedereen hem accepteerde.

'Shadowclan is van mij!' Schreeuwde de Medicine Cat Apprentice, bijna gestoord. Hij stapte geschrokken achteruit, het was niet van haar. Niet van haar alleen, en in dit moment begreep hij wat een familie was. Nu hij alles dreigde te verliezen. Hij hoefde wellicht niet de meest waardevolle kater zijn, maar hij was wel van Shadowclan. Hij was wel familie en hoe kon ze dit tegen familie doen? Met uitgestrekte poten kwam de ander op hem af en hij was te laat om haar te ontwijken. Met een grom sloeg hij zijn nagels naar haar schouder, alles om haar uit zijn ruimte te houden, weg te krijgen van zijn grote lichaam. Hij weigerde om hier in een sneeuwstorm zijn laatste adem uit te blazen, maar zijn zicht was niet voldoende om haar goed te raken. Hij kon nauwelijks zijn eigen poten zien. Het ging puur op frustratie, doodsangst, adrenaline en gevoel. Hij sloeg zijn nagels en tanden zo fel mogelijk naar haar, in de hoop haar te raken. Schouders, nek, staart, tenen of snuit, het maakte niet uit. Hij moest leven!

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw hoopte dat Starclan op hen neer keek en zag hoe gestoord de Medicine Cat Apprentice was. Ze stond voor de gezondheid van de Clan, wanneer was deze zo ernstig achteruit gegaan dat zelfs deze heilige kattin zich niet meer normaal kon gedragen. Hij was enkel een jonge Apprentice, had niet de levenservaring die hij nodig had om dit voor eens en voor altijd op te lossen. Hij stond alleen, zij had Starclan aan haar zijde. Was hij dan toch de nietsnut die zijn vader hem had gevonden. Immers had zelfs zijn mentor niet naar hem omgekeken naar de eerste training. Allebei zijn mentoren leken hem te hebben opgegeven. Er was een kat die hem niet alleen liet, die hem weigerde op te geven. Bluejay. Hij mocht misschien de grote Warrior nog niet geheel kennen, maar hij wist een ding zeker. Hij stond niet geheel alleen. Er was een kater die altijd in hem zou blijven geloven en voor die kater en diens dochter vocht hij nu. Shadowclan moest weten dat Newtpaw niet meer op het pad liep van een vredelievende kat. Starclan, hij hoopte maar dat hij het hen kon vertellen, durfde te vertellen. Hoe konden ze katten zoals Tallshadow en Newtpaw accepteren onder hen? Stond Starclan niet voor het goede in elke kat, dat in elke kat moest zijn. Flutterpaw moest hoop hebben, zelfs al was deze hoop ver te zoeken. Als hij heel eerlijk moest zijn, hoopte hij dat Newtpaw hem om het leven zou brengen. Dat hij als slachtoffer gevonden zou worden en in Starclan haar bij elke stap kon blokkeren. Kon het niet nu, dan misschien in een volgend leven. Hij moest Shadowclan beschermen, meer dan zijn eigen vacht. Alleen hij had de mentale kracht niet, hij deed het enkel op de belofte aan Bluejay maar vanuit zichzelf was hij niet dapper en niet sterk. Hij was nog maar een Apprentice.

Een Apprentice die te veel gewend was geraakt aan geweld en dreigingen. Die daardoor verder in zichzelf was gekeerd en hierdoor nooit de woorden had kunnen spreken dan voor dit moment. Nooit over zijn lippen had kunnen persen dat Newtpaw de moordenaar was van Northernfaith. 

Flutterpaw kon wellicht door de hevige sneeuwval weinig zien maar dat betekende niet dat hij niet uithaalde naar de flamepoint. Alles om haar op afstand te houden, alles om zijn belofte aan Bluejay niet te breken en alles om Shadowclan te laten zien wat voor een duivelskind er was gecreëerd. Op een paar haren na miste de jonge kater de eerste keer. De kattin grinnikte, als hij al niet het idee had dat ze gestoord was, dan merkte hij dit nu wel. Geen enkele normale Shadowclanner zou lachen tijdens het vechten. Zeker niet tegen een Clangenoot al vroeg hij zich af of Newtpaw nog wel ooit door hem gezien zou worden als iets anders dan de duivel, iets anders dan pijn en angst. Ze had heling moeten zijn, had de toekomst van de Clan moeten worden. Alleen was ze geëindigd als een kwaadaardige schaduw in de schaduw van de bomen. Het licht zou haar ooit misschien bereiken maar dat was te laat voor Flutterpaw.

Puur op geluk wist hij haar te raken. Echter mocht het niet baten, ze sloeg harder, feller en leek een iets betere coördinatie te hebben. Wellicht omdat ze al wat ouder was en voor haar Medicine Cat Apprenticeschap had getraind om een Warrior te worden. Voordat hij haar nog een keer kon proberen te raken, nu het bloed uit talloze krassen op zijn lichaam drupte, sprong de ander achteruit. Hij kon Newtpaw niet meer zien, alleen horen praten boven de wind uit. 'Zo zo, ben je nu een stoere jongen geworden Flutterpaw?' Een grimas trok over het gezicht van de jonge Apprentice. 'Zomaar een medicine cat apprentice aanvallen, oh wat zou Acornstar hier toch van zeggen?' Zijn oren gleden naar zijn nek. Nee! Nee! Iemand moest toch weten dat hij onschuldig was! Hij wist echter ook dat Acornstar geen geweld dulden, en wie zou zijn woord geloven boven die van de flamepoint? Niemand, heel misschien Bluejay maar hem had hij gezegd dat hij gered was door Newtpaw. Gered, niet bijna vermoord. Met grote passen liep ze om hem heen, verstijfd in angst sperde hij zijn ogen open. Hij kon zich niet meer bewegen, als de lappenpop die hij was. 'Starclan zal hier niet blij mee zijn, rotjong.' De kattin sprong op hem af vanaf zijn flank, voordat de nagels dieper in zijn vacht zonken en hij zijn balans verloor. Haar mond was gevaarlijk dicht bij zijn keel, terwijl hij zijn voorpoten naar haar nek sloeg, de nagels in haar vacht probeerde te slaan. Immers kon hij zijn poten nog bewegen, wild slaan en malen. Hij wist zich onder haar vandaan te wrikken, maar niet zonder een verwonding aan een van zijn poten, die hij praktisch gezien voor haar bek had gehouden. Een beet was alles dat hij nodig had gehad.

'Ooit, ooit Newtpaw zal hij hiervoor terecht staan en zal ik lachen wanneer jij valt. Voor nu zal ik gaan. Maar ik blijf altijd met mijn hart Shadowclan en dat is meer dan jij kan zeggen. Jij... Jij vieze vuile Bloodclanner.' Zijn stem brak, maar hij wist dat hij niet verder kon vechtten, niet op drie poten. Met die woorden draaide hij zich met tranen in zijn ogen om voordat hij de grens over hinkte en op zoek ging naar een schuilplaats om zijn wonden letterlijk en figuurlijk te likken. Waar zijn pad hem zou brengen was nog onbekend. 

He began to fly.