Past

Dimpaw was moe. Ze had zojuist voor het eerst een patrouille gelopen, en de hoeveelheid eerste indrukken hadden haar uitgeput. Het liefst zou ze gelijk in haar nest ploffen, om goed uit te rusten. Echter twijfelde ze steeds een beetje wat ze nu moest doen met slapen. Er werd van haar verwacht dat ze in de apprentice den ging liggen, en dat had ze dan ook altijd gedaan, maar ze vond het toch wat lastig om Tide alleen te laten. Die was nog geen apprentice geworden, iets wat Dim ontzettend jammer vond. Immers kon zij nu niet meer de hele dag een oogje op haar zus houden, en wie zou dat dan wel niet doen? Ze besloot, ondanks haar vermoeidheid, toch langs haar zus te gaan. Ze liep de nursery in en knipperde een aantal keer tegen het lichtsverschil, waarna ze op zoek ging naar Tide.

Hoewel Tidekit het niet zo erg vond dat zij nog geen apprentice geworden was, haatte ze het dat Dimpaw dat wel al was. Niet omdat ze het haar zusje niet zou gunnen, maar omdat het zo ontzettend eenzaam was zonder haar en ze haar ontzettend miste. Vandaag was de eerste dag dat ze echt volledig zonder haar moest doorbrengen en het was de absolute hel. Ze was met onhandige pootstapjes -nog steeds niet zeer vast op haar voetjes - doorheen de nursery gelopen, de seconden tellend, wachtend tot ze terug zou zijn. De bekende geur van haar zusje kwam haar al tegemoet nog voor ze de bekende gestalte zag en meteen lichtte haar hele gezichtje op. Tidekit trippelde op Dimpaw af, twinkelende groenblauwe oogjes en een grote grijns op haar gezicht. "I-i-ik heb je g-gemist!", stotterde ze, haar neus in diens vacht geduwt terwijl ze zo veel mogelijk van haar lichaam tegen Dimpaw probeerde te duwen, alsof ze zo ervoor kon zorgen dat haar zusje haar niet opnieuw zou verlaten, alsof ze zich ervan moest verzekeren dat ze hier inderdaad écht weer was.

Het duurde niet lang voor Tide op haar afsprong, en haar omarmde. Een warme glimlach trok over de snuit van Dim terwijl ze haar zus terug knuffelde door haar poot over diens rug te slaan. "Ik heb jou ook gemist Tide," sprak ze met een rustige stem en ze grinnikte zachtjes toen de ander haar nog dichter tegen zich aantrok. "Hoe was je dag vandaag?" vroeg ze, met toch een ietwat bezorgde klank in haar stem. Zou Tide het wel alleen aankunnen in de nursery? Waren er anderen gemeen tegen haar dat ze nog geen apprentice geworden was? Verveelde ze zich?

Tidekit bleef nog even zo zitten, omhelsd in de warme vacht van haar zus, voor ze zich een beetje terugtrok zodat ze de donkerkleurige kattin aan kon kijken. "S-saai.", antwoordde ze op de vraag over hoe haar dag gegaan was vandaag. Ze had niet zo veel kunnen doen, voelde zich een beetje eenzaam zonder haar zus aan haar zijde. Maar dat was een gevoel waar ze aan gewend zou moeten worden, hoe hard ze dat ook haatte, hoe hard ze ook wenste dat ze alles samen zouden kunnen doen. "E-en de jouwe?", vroeg ze toen, blauwgroene oogjes nieuwsgierig twinkelend. Ze was het niet gewend om dat te moeten vragen; normaal wist ze alles dat Dimpaw gedaan had, maar nu ontbraken er een heel aantal uren. Haar poten jeukten om die tijd in te halen, om ervoor te zorgen dat ze niet opnieuw alleen moest zijn.

Oh nee, haar zusje had het saai gehad. Haar oren duwden zich iets in haar nek - ze had er niks aan kunnen doen, kon Tide niet helpen met dit probleem. Het was er eentje die de ander echt zelf oplossen moest, en dat vond Dim heel erg lastig. Tide vroeg haar hoe haar dag geweest was, en kort twijfelde Dim hoe ze dit het beste kon brengen. Patrouille lopen was heel gaaf geweest, maar ze wilde het eigenlijk wat minder leuk laten klinken, zodat het niet vervelend zou zijn voor haar zusje. "Ik was mee op patrouille," zei ze eerst maar gewoon, als Tide er dan meer over wilde weten zou ze dat wel vragen.

Oh, een patrouille, wat cool! De blik in haar blauwgroene oogjes weerspiegelde die verwondering en een hint van jaloezie, hoewel ze voornamelijk blij was voor haar zusje natuurlijk. "V-vertel!", moedigde ze Dimpaw aan. Het rosse poesje ging zitten en duwde haar hoofdje tegen Dimpaw's borstkas, zich wat kleiner makend zodat dat kon; ze was immers fysiek groter dan haar zus, ook al voelde dat meestal niet zo. Zeker niet nu zij al het suffix -paw mocht dragen terwijl Tidekit nog vastzat in de nursery.

Een snor klonk vanuit haar borstkas toen haar zusje zich tegen haar aan nestelde, en haar aanspoorde om er meer over te vertellen. Dim knikte en keek even bedachtzaam voor zich uit. "Ik ging naar de Windclan grens," begon ze toen, haar stem zacht. "Het was er zo anders dan hier. Er waren helemaal geen bomen," vertelde ze met een frons. "Ik ben nog een Windclanner tegen gekomen. Hij was wel.. Oké,"