My beloved one..

Zijn bruine pootjes liepen over de koele grond, een dun laagje sneeuw had zich bevestigd op de aarde en erg kleine sprietjes gras wisten het nog te overleven. Zijn amber kleurige ogen keken voortdurend om zich heen en zijn staart was hoog in de lucht gestoken. Een Warrior was hij nu, trots en verliefd. Eindelijk kon hij weer tijd doorbrengen met zijn partner Silverpool. Het was een moeilijke liefde voor hem geweest, en hij wilde ook niet denken aan het begin van hun eerste ontmoeting, hij wilde gewoon niet dat het zich nog een keer zou afspelen in zijn kop of wat dan ook. Maar een paar manen geleden wist hij zich te overtuigen dat hij het haar moest vertellen, dat hij zielsveel van haar hield en zijn hele leven met haar wilde delen. Hij stopte even en likte zijn afgekoelde vacht en kek even voor zich uit. Een uitgestrekte vlakte lag voor hem en hier en daar graasden schapen. Grote wollige beesten die katten bijna nooit iets aandeden, áls je niet te dichtbij kwam. Maar Owlfrost was altijd al de kat geweest die wel een avontuur wilde begaan. Hij keek even om zich heen of er geen andere Wind Clan kat was die het hem zou afraden en deed toen een paar passen in de richting van het wollige beest. Hij kon al bijna de warmte er vanaf voelen stralen, zijn maag maakte een vreemd bang geluidje en Owlfrost slikte even. Was dit nou wel een goed idee? Misschien moest hij nou maar omdraaien en wegrennen, om te vergeten dat hij ooit zo dom was geweest om te dichtbij een schaap te komen. Maar nee, voor de zoveelste keer luisterde hij niet naar zijn geweten en deed hij nog een paar passen. Zijn gestreepte vacht begon te prikkelen en zijn ogen werden groter naarmate hij dichterbij kwam. Een bries waaide langs zijn vacht en hij rook de vage geur van het gigantische beest, hij kon zelfs de adem horen die het schaap uitblies. “Kom op, het is maar een schaap..” Mompelde hij tegen zichzelf en hij hief zijn poot op om nog een stap te verzetten, toen hij een geluid hoorde. Het schaap, die nog maar enkele muizenlengtes van hem verwijderd was, opende zijn bek en sloeg een luide kreet of wat dan ook. Met zijn haren rechtovereind en vergrootte ogen boord ehij zijn nagels in de koude grond en zag hoe het beest weg liep. Naar een plekje waar het gras nog groener was, maar nog steeds stond Owlfrost daar. Alsof hij net was aangevallen door een onzichtbaar beest en nu naar zijn eigen dode lichaam aan het kijken was. pas na enkele minuten kon hij zichzelf weer vinden en likte zijn rechtovereind staande vacht. Het was maar een schaap, geen vos of das. Nog steeds voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen, maar het was niet meer zo erg. Hij plofte naar op de grond en nam een grote hap lucht. Zonder erbij na te denken verscheen er een grijns op zijn gezicht en begon hij flauwtjes te lachen, hij was bang geweest voor en schaap. En nog erger, hij was er in de buurt van geweest ook! “Soms kan je ook erg dom zijn, Owlfrost..” Zei hij tegen zichzelf en net toen hij wilde opstaan hoorde hij wat..