can you ever really know?

Het was koud, nee- dat zou een verklaring beneden de waarheid zijn. Het was verdomme ijskoud. Winter had zijn intrede gedaan, en niet zo'n beetje ook. En Brat haatte het, met een passie. Het maakte haar eenzaamheid nog eens goed duidelijk. Ze had geen warm lichaam om tegen aan te kruipen als de koud bijzonder slecht werd. Niemand om haar een handtje met het jagen. Of om de tijdelijke nest die ze had weten te maken uit een variatie van materialen die ze uit dit bosachtig gebied wist te vergaren. Ze was helemaal op haarzelf aangewezen. En god wat was het soms zwaar. De rode kattin boorde haar klauwen in ondergrond- die hard was geworden dankzij de lage temperaturen van de laatste paar dagen. Met wat moeite haalde ze de aarde overhoop om zo een opening te creëren naar de tunnel waar ze wat prooi had begraven. Ze stopte halverwege echter, ze kreeg steeds meer het gevoel dat ze niet meer alleen met gedachtes was. Brat trok aan haar oor en vernauwde haar ogen. Was dit iets wat ze serieus moest nemen? Het zou namelijk, niet de eerste keer zijn dat haar 'gevoelens' haar om de tuin hadden geleid.

Het weer was raar. De seizoenen ook. In een paar manen tijd smolt je volledig net zoals een ijsje op een hete zomerdag en op de andere manen bevroor je zo hard dat je niets meer kon voelen behalve je tanden die hard op elkaar liepen te klapperen. De grond was hard van de kou en prooi was schaars. Het was ook voor hem, zelfs voor hem, moeilijk geweest om eten te vinden. Zeker met zijn blinde oog en met zijn slecht mikkingsvermogen. Soms leek niets te werken voor hem en hij haatte het. De witte tom zou soms gewoon wensen dat er prooi uit de lucht zou komen vallen, want dan zou het leven voor hem beter zijn geweest. En soms... Soms vond hij in plaats van prooi andere katten. Katten die hij al een tijdje niet meer had gezien, maar kijk eens aan. De oh zo perfecte en enge Bloodclan leader. Zou ze weten dat haar commander hem van de klif had afgegooid? Of was zij de creator van dat plan? Wie wist. De grijswitte kater was zelf een beetje bang om haar te benaderen, want hun laatste peptalk was niet erg prettig. Uiteindelijk besloot hij, terwijl hij achteruit stapte, naar een boom toe te gaan. Maar hij struikelde hard over zijn eigen staart heen. "Oof", liet hij eruit als een zacht kreetje. He didn't like this, nu hij daar zo op de grond lag die zo koud was als wat.

Maar dit keer; leek dat niet het geval te zijn. Want ze leek wel degelijk een gast te hebben, een zeer ongewenste gast. Brat snoof geïrriteerd en sloeg wild met haar staart. De plotselinge en snelle beweging deed de sneeuw die daar stil had gelegen gooien gaan. Enkele vlokken dwarrelde de lucht in en werden dansend weg gedragen door de wind. Het hele process kon vergeleken worden met een woeste golf die tegen de rand van rots aan sloeg. Haar haren waren inmiddels ook overeind gerezen. Wat de al grote poes als een ware monster deed lijken. "Laat je zelf zien dan vuile rat." Haar stem was luid. Dit samen met haar gehele houding zou als onbeheerst beschreven kunnen worden. En dat was ook precies waar Brat voor ging. Ook al had haar maag zich in een knoop gewerkt, ook al kon ze haar hart in haar keel voelen kloppen. Er was een goede kans dat deze vreemdeling bij/of voor Bloodclan werkte. En als die te horen kregen dat zich hier schuil hield- dan (vrij letterlijk) hing ze.

De grond deed hem bibberen omdat half zijn vacht nu bedekt zat met sneeuw. Het was zeker geen fijne ervaring, maar goed. Hij had ooit in Bloodclan gezeten, en daar was hij dapper en sterk geweest. Dus een beetje sneeuw gaf niets. De kater zette zich recht en schudde zijn lange vacht waardoor er overal kleine witte stipjes leken rond te vliegen tot hij stopte. ‘Laat je zelf zien dan vuile rat.’. De stem van de kattin was luid, en erg bekend. Een beetje te bekend. Maar hey, hij was geen vuile rat, alleen had hij nu geen uno reverse card bij. Wat jammer zeg, maar hij kon geen terugroast vinden. “Hey! Ik ben geen vuile rat”, riep hij terug, tevoorschijnkomend. Nou, het was wel een domme beslissing. De grijswitte kater wilde net verstopt blijven, maar hij deed exact het omgekeerde. En dan kwam hij maar tot bij het besef een paar seconden later, wanneer het te laat was. “Oh...Euh… Je ziet me niet! Ik ben… niet echt! Ik ben je verbeelding, booooo~”.

Ze kon het bijna niet geloven. De kat die nu voor haar stond was niemand minder dan "Coacaze?" Miauwde ze verbaasd. Nee, ze was eingelijk helemaal overrompeld. Nooit had ze gedacht hem hier tegen te komen. De kater die een kind had vermoord, er over gelogen had en toen- verdween. Orchis had het altijd volgehouden dat hij ontsnapt was. Maar dat had ze nooit geloofd, hij was daar niet slim genoeg voor. En vrij duidelijk had het harde leven van een Rogue weinig gedaan om zijn intelligentie te verbeteren. Brat vroeg zich af of dat ooit nog eens goed zou komen. Maar had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in. Maar dankzij deze revelatie kon ze wel haar gevechtshouding dumpen. Aangezien hij geen bedreiging voor haar was. "Je durft wel zeg, om jezelf aan mij te vertonen." Merkte ze met een afkeurende snauw op. "Ga je jezelf nou eindelijk eens nuttig maken en mij de waarheid vertellen?"

Van alle katten die hij moest tegenkomen was zij het. Eén van de slechtste opties ooit. Nou ja, de aller slechtste optie was nog steeds meneer Orchideetje maar die was waarschijnlijk bezig met nog meer katten irriteren. Hij was zo blij dat hij daar geen slachtoffer meer van was, want die commandant was echt verschrikkelijk. Hoe dan ook, deze kattin was niet erg veel beter, maar zij was tenminste niet gestoord. Of had hij haar duistere kant nog niet gezien? ‘Coacaze?’, vroeg ze verbaasd. Was ze verbaasd dat hij hier stond? "Hoi, ja, ik ben het, denk ik". Was hij Coacaze? Oh, ja, dat was hij.  ‘Je durft wel zeg, om jezelf aan mij te vertonen.’. Zou ze het nog geloven als hij zei dat hij een geest was die haar achterna spookte? Hmm, waarschijnlijk niet, daar was ze te slim voor. Ze zou het allang door hebben.  ‘Ga je jezelf nou eindelijk eens nuttig maken en mij de waarheid vertellen?’. Hij bleef een paar seconden stil voordat hij weer sprak. “De waarheid? Welke waarheid?”. Moest de tom haar echt vertellen hoe hij perongeluk een madeliefje had platgetrapt? Of dat hij niet een geest was? Of dat… Tja, wat was er nog?

Hij bleef even wachten op een antwoord. Hij ging écht niet vertellen hoe hij die arme madelief had platgetrapt. Het had zoveel kans op een mooi leven gehad en hij had er perongeluk op gestaan. Hij had tenminste sorry gezegd dus hopelijk was dat vergeven en vergeten. Maar nee, dit ging over iets anders. 'Ik wil dat je me de waarheid verteld over wat er precies gebeurd is, met Kaa en hoe je ontsnapt bent.' De kater trok met zijn oor. Hij herinnerde nog goed hoe hij de waarheid had gezegd toen hij nog in de schuur zat en dat deze poes, ja precies deze poes, hem niet geloofde en hem strafte. Dus waarom zou ze er nog een keer naar vragen? Hij volgde dit allemaal niet. En ook - hoe je ontsnapt bent - zat hem dwars. Hij was toch nooit ontsnapt? Hij was van de gorge afgegooid. "Ik heb het toch al gezegd of niet? Een eeuw geleden... Kaa was gestorven terwijl ik weg was... Maar je geloofde me niet!", vertelde hij, onzeker wat ze nog wou doen met deze informatie. Want ze zou hem toch niet geloven anyways. "Oh, en euh, ik ben nooit ontsnapt... Of ik denk dat toch niet?". Hij twijfelde even. Maar nee, Orchis had zelf gezegd dat zijn zitting voorbij was en dat hij eindelijk de vrijheid kreeg die hij al een tijdje had verlangd. "Je commandidinges - commandah? Commando? Commantis? Nou ja hoe dat ook  noemt, hij heeft me vrijgelaten, soort van". Waarom had de Elite toch zulke moeilijke woorden? Hij wou er bijna van spugen. "Hij heeft me van die klif - de gorge af doen vallen... Zei dat ik moest verderleven in de kattenhemel.. Maar ik heb het overleefd! ... Of ik ben een spook, dat kan ook...."