Shut Eye

_{Hij moest toegeven dat dit misschien geen al te best idee was van de rode kattin. Er waren genoeg katten die zich waarschijnlijk bij de tribe gevoegd hadden die haar kende als de leader van de elite, een groep die nou niet bekend stond om hun vriendelijkheid. Kazan zuchtte zacht. Even had hij de tijd genomen om uit te kijken over het gebied wat ze doorkruist hadden samen. Samen, zonder zijn kinderen. Kinderen die hij nooit zou leren kennen. De grote kater sloeg zijn staart om zijn poten. Het was beter zo, al had hij gehoopt Hazelgrouse nog één keer te kunnen spreken voordat ze dit avontuur aan waren gegaan. Nog even wilde hij hiervan genieten. Genieten van de rust, de stilte. Alles zou veranderen als ze eenmaal bij de tribe aangekomen waren. Kazan stond op en volgde het pad van de rode poes waarmee hij dit allemaal gedaan had. ”Brat,” mompelde de kater zacht toen hij haar weer in het vizier had en op een drafje voegde hij zich aan haar zijde. ”Verdomde bergen,” mopperde hij tegen zichzelf toen zijn achterpoot weggleed door een losse steen onder zijn poot. Hij had al last van zijn gewrichten, van zijn hele lichaam, en elke keer als hij de klap probeerde op te vangen werd het er niet beter op.}

Ah, hij was er toch. De poes snoof om zijn gedag, hoe hij aan het mopperen was. En hoe hij duidelijk last had van onherbergzame domein. Maar van binnen maakte ze zich zorgen om hem; hij was niet meer zo sterk als vroeger. En ze was bang dat het alleen maar erger zou worden. Eigenlijk; was dat ook één van de redenen waarom ze dit plan er zo doorheen had gedouwd. De katten hier moesten wel wat van kruiden weten toch? Net zoals ze beneden deden? Misschien, als ze samen hun zegje goed weten te maken. Konden ze hem helpen. "Doe voorzichtig idioot," ondanks dat ze bezorgd was over hem, liet ze dat niet zo goed merken. Ze snauwde bevelen naar hem alsof ze nog steeds een positie van macht onder haar riem had hangen. Ze kon het niet helpen; old habits die hard.

_{De woorden die ze naar hem toe snauwde lieten hem alleen maar grinniken. Het zou nog moeilijk voor haar worden om de leiding, als ze de tribe überhaupt al binnen kwamen, over te laten aan iemand anders. ”Natuurlijk schat,” zei hij met een bijna kinderlijke grijns op zijn snuit. Zijn staart hield die van haar even vast. ”Rustig aan, we hebben alle tijd” haar pas was snel, gehaast. Zo was hij het grootste gedeelte van de reis geweest. Brat voorop en hij sjokte een aantal meter achter haar aan. Zijn leeftijd leek hem ineens in te halen en hoewel hij nog verre van hoog bejaard was, voelde dat soms wel zo. Het warme weer hielp mee met zijn gewrichten soepel te houden maar ook met de warmte maakte ze het hem soms moeilijk. ”Weet je zeker dat dit is wat je wilt? We kunnen nog terug en verder met ons leven als rogues” vroeg hij haar terwijl hij zijn blik op haar richtte. Hij wist hoe vriendelijk de tribers waren, het compleet tegenovergestelde van de elite. Iets wat hij haar al honderd keer verteld had.}

De kattin gromde zachtjes toen haar partner een grote grijns op zijn gelaat toverde. ”Natuurlijk schat,” sprak hij terwijl ze de warmte van zijn staart voor een kort moment om de hare voelde. ”Rustig aan, we hebben alle tijd” Dat was een leugen, ze hadden geen zeeën van tijd meer. Integendeel; het begon nu actief tegen hun te werken. Had hij dat dan niet door? Ze moesten nu de knoop doorhakken en een plek vinden waar ze het laatste deel van hun leven in vrede konden spenderen. En ze wilde het verdomme gewoon achter de rug hebben, ze was het wachten zat. Ze hadden zover gereisd, nu was niet het moment om het rustig aan te doen. Brat wilde doortrekken. Dus zijn laatste opmerking wreef haar helemaal ook al helemaal verkeerd. "Wat praat je nou man," siste ze koud. Ze ging niet meer terug, verdomme. Wat dacht hij wel niet. "Ik heb niet voor niks dat hele pokke eind gelopen." Ze wist dat het leven dat de tribers te bieden hadden totaal anders was dan wat ze gewend was. Maar, dat moest ze dan maar slikken."Dit is echt het beste voor ons."

_{Hij trok met zijn oor. De opmerking die hij gemaakt had viel in het verkeerde keelgat en stil knikte hij. Er was niet veel meer wat hij kon zeggen. "Oke," bromde de kater dan ook om ook maar iets te zeggen. Zo ging het vaker. Hij zij blijkbaar iets doms, Brat snauwde wat naar hem en hij volgde haar stil rond als een lammetje. Het maakte hem niet uit. Hij was gelukkig met de kattin en zolang ze die liefdevolle momenten nog samen deelde vond hij alles prima. Met zijn staart nog steeds om die van haar geslagen duwde hij zacht met zijn schouder tegen die van haar. "Kom, we zijn er bijna. Als je zo boos blijft kijken jaag je ze meteen weer weg"}

Hij wist wel dat het soms beter was om beveiliging te hebben als hij naar buiten ging, zoals zijn zus hem had aangeraden. Maar hij vergat soms zeer snel dat hij een belangrijke taak had in de tribe en ging dan zonder twijfels uit enthousiasme meteen naar buiten. Mogelijks het territorium nog meer verkennen. De echte wonderen ervan bekijken zelfs al had hij er al duizend keer met het gewone oog naar gestaard. Voor hem was de wereld altijd te herbeleven, iets wat anderen blijkbaar niet leken te snappen.

Op een vast tempo, die niet al te snel of te traag was, huppelde hij het territorium door. Altijd die typische bomen, die plantjes, die stenen, de sneeuw op de toppen van de bergen in de verte. Ja, dat was wat deze plek thuis maakte. Al klopte er één iets niet, er was… ‘een geur’. Ah, hij wist waar het weer tijd voor zou zijn. Vreemdelingen! Die waren altijd leuk om te ontmoeten. Hij had nog eentje ontmoet met zo’n geur. Die had zo’n bandje rond haar nek met van die tanden… Het was raar, maar het was van haar cultuur geweest en dat vond hij leuk om te weten. Voorzichtig kwam hij dichterbij en hoorde twee vreemde katten praten. Hij bukte zich snel zodat hij niet zichtbaar was en richtte zijn oren naar voren: zodat hij kon horen wat ze zeiden. De ene begon te praten over dat ze een heel eind had gelopen en de ander zei dat ze er bijna waren en dat als de rode kattin zo boos zou blijven kijken ze hen weer weg zouden jagen. De zwart-witte kater had verder niet echt context, maar sprong toch meteen overeind tot hij recht voor hun neus stond.”Hey hey hey! Wie zijn jullie?”, begroette hij hen nieuwsgierig. Ja nou, wie waren dit?

Kazan backed down. Dat was duidelijk, en het kwam zeker door haar felle reactie. De poes verzachtte haar strakke blik iets en besloot er veder ook geen woorden aan vuil te maken. Dus; bleef het even stil tussen hun. Totdat de bruine kater weer contact zocht. Eerst lichamelijk, met een tedere aanraking tussen beide schouders. Waarna hij weer een onderwerp aansneed. "Kom, we zijn er bijna. Als je zo boos blijft kijken jaag je ze meteen weer weg" Stootte hij uit. De kattin trok haar wenkbrauw omhoog en herhaalde zijn eerdere actie. Echter; besloot ze het niet zacht te doen. Ze beukte zowat tegen de kater aan. Maar schonk hem wel een kleine grijns. "Wat is er toch met jouw vandaag? Je bent zo vastbesloten om mij te irriteren," mijmerde ze terwijl er een speelde glinstering in haar enige goed werkend oog te zien was. "Dat kan echt niet hoor." De poes had allemaal ideeën in haar hoofd, over hoe ze de kater het beste kon straffen. Maar haar gedachtengang werd onderbroken door een luidde stem. Brat draaide haar hoofd naar de bron en trof al snel een kleine zwarte kater aan. Als zijn stem de nieuwsgierigheid die hij met zich meedroeg niet al verraden deden zijn ogen dat zeker wel. Maar het wezen had de aandacht van de ex-leidster. Want om hem heen hing een geur, dat nog totaal onbekend was voor de poes. Wat wel moest betekenen dat hij bij de tribe hoorde. "Wij zijn reizigers," Begon ze neutraal terwijl ze instinctief wat dichter tegen haar partner aan ging staan. "Opzoek naar de tribe, we hebben namelijk gehoord dat ze soms buitenstanders opnemen. En dat lijkt ons heel interessant."

_{Met een grote, ondeugende grijns keek hij de rode poes aan nadat ze hem bijna van de berg beukte. Grinnikend bracht hij zijn mond naar haar oor. "En wat ga jij er aan doen dan, prinsesje?" Fluisterde hij met pretlichtjes in zijn ogen. Nouja, zijn ene goede oog. Nadat hij dat in haar oor gefluisterd had hoorde hij de stem van een onbekende kat. Een kind. Brat vertelde hem wat ze hier kwamen doen en Kazan luisterde eerst naar wat zij te vertellen had. Zijn staart sloeg zich om haar heen toen ze dichter tegen hem aan kwam staan maar verder bleef hij stil. Hij had er niks meer aan toe te voegen dan al verteld was. Pas als er vragen gesteld zouden worden zou hij zichzelf weer nuttig kunnen maken. Hoopte hij.}

Zijn ogen waren groot van nieuwsgierigheid terwijl hij de twee bekeek. De ene was een poes en had een donkerrode vacht. Haar ene oog was doorkrast en als hij naar de ander keek die ze bij zich had, dan had die ook iets aan zijn oog. Shine had niet erg veel context maar het leek wel alsof ze beiden door een levende hell waren gelopen om tot hier te komen. ‘Wij zijn reizigers’, begon de rode kattin erg neutraal. ‘Opzoek naar de tribe, we hebben namelijk gehoord dat ze soms buitenstaanders opnemen. En dat lijkt ons heel interessant.’ De bruine kater die naast haar stond had niet erg veel te zeggen daarop, sterker nog, helemaal niets. Hierop knikte de to-be even en liet zijn lichaam even op zijn gemak staan; hij was even heel alert geweest want er waren blijkbaar ook slechte vreemdelingen? Hij snapte het soms echt niet, want iedereen had toch een goed hart... Niemand was puur slecht. Maar meerderen hadden hem gemeld voorzichtiger te zijn met onbekendjes. En misschien was de wereld toch anders dan hij had gedacht? Nou, als ze hem niet aanvielen vond hij ze wel te vertrouwen hoor. “Nou dan zijn jullie bij het juiste adres!”, glimlachte hij naar de twee toe met een trots knikje. “Mijn naam is trouwens Shine On the Outer Waves! Maar jullie kunnen me gewoon Shine noemen”. Dat was makkelijker voor iedereen, dan hoefde je niet je brein te breken om zijn naam te onthouden. “En wat zijn jullie namen?”. Ondertussen wenkte hij met zijn staart dat ze hem moesten volgen. Dan kon hij hen onderweg naar de cave gaan interviewen.

"En wat ga jij er aan doen dan, prinsesje?" Prevelde de kater in haar oor. De twinkeling die in zijn oog te vinden was ontging de rode kattin niet. Een duivelse grijns speelde over haar lippen terwijl ze met haar tong langs haar tanden gleed. Ze kon de resterende druppels bloed nog altijd op haar hoektanden proeven. Het rode vloeistof zou waarschijnlijk voor 90% afkomstig zijn van dieren. Maar de andere 10 procent... Eigenlijk; gaf haar dat wel een goed idee. Wat nou als ze haar bijtorgaan in de nek van de bruine kater zou zetten. Het zou een goed begin zijn voor een nacht van ecstasy. Pijn en plezier gingen toch zo goed samen had ze ondervonden.

Het zou moeten wachten echter; want er was een nieuwe speler op het toneel verschenen. Eentje wiens aankomst de ex-leidster lang op had moeten wachten. Hij had gevraagd naar hun identiteit; iets wat ze ook gegeven had. Tot een zekere hoogte. Ze had de vreemdeling ook verteld waarom ze hier waren. Want dat vond ze eigenlijk veel belangrijker dan al deze formaliteiten. Al dan niet zo expliciet, maar hij leek te hint te begrijpen. De zwart-witte kater bevestigde dat hij bij de tribe hoorde; zijn naam was een hele bek vol. Ze was dan ook wel blij toen hij het verkorte naar "Shine." Brat haalde even haar blik af van de jonge kater en zocht het werkende oog van haar partner op. Die zijn staart om de hare had geslagen. Even; voor een kort moment, verzachtte ze haar blik en gaf ze hem een klein knikje. Haar lippen vormde een klein zinnetje "speel mee." Kleine Shine vroeg vervolgens om hun namen. Iets wat Brat wel verwacht had. Het leek haar niet handig om hun ware namen zo maar vrij te geven. Ze waren ver van de Elite, maar ze vertrouwde het niet. Als iemand hier haar echte naam wist; weet wat ze hiervoor gedaan had zouden ze haar nooit binnen laten. "Ik en mijn partner, hebben onlangs een ongeluk gehad. Ze weten eerlijk gezegd niks meer van ons verleden." De poes trok een moeilijk gezicht, alsof ze het er heel moeilijk mee had. "Om het een beetje makkelijker te maken noemen we elkaar nu Rose en Stag." Brat vroeg zich af of Kazan die naam nog herinnerde; nadat ze hem had terug gevonden bij het sterrenmeer had ze het er over gehad. En hoe ze altijd een naam had gewild met dat erin. En stag; een nod naar zijn vorige naam.