Low light

De zon was al even op, maar door de dichte bewolking leek de ochtendschemering voort te duren. Alles leek grijs, de wolken, de grond, zelfs de sneeuw had iets dofs en de naalden van altijdgroene bomen leken bijna zwart. De wolken hadden zich in de nacht verzameld, de sterren en maan verduisterd en de wereld in schaduwen doen verdwijnen. Hij had zich afgevraagd of de wereld nog wel terug zou komen. Het had niet helemaal werkelijk gevoeld. Misschien was het dat ook wel niet geweest. Misschien betekende het iets, maar wat, dat zou hij niet kunnen zeggen.
Hoe dan ook, de zon was opgekomen, al was de wereld vreemd contrastarm in dit egale grijze licht (bijna alsof de wereld hem geen kleur wilde laten zien, niet tot hij zijn eigen schaduwen losliet, maar nee, zo dramatisch waren de bergen meestal niet in hun boodschappen, niet tot hem, niet tot een simpele Chief. Voor een Healer liet de Tribe of Endless Hunting licht schijnen, maar voor een Chief zouden ze geen schaduwen werpen. Het was de tijd van bevroren water, het was bewolkt, vreemder zou het zijn als iedere dag de zon straalde).
Hoe dan ook, het was dag en er waren taken te vervullen. Dagdromen kon hij in de slapeloze nachten wel doen. "Sedge, zou je me willen vergezellen op een wandeling?" vroeg hij aan de jonge Cave Guard. Wandeling, patrouille, iets ertussenin. Hij wilde overzicht houden over wat er in het territorium gebeurde, zeker nu er zo veel bezoek was. Ooit waren vreemdelingen in de bergen, zij het niet ongebruikelijk, nog enigszins zeldzaam geweest, nu leken ze bij drommen aan te komen. Hij zag ze niet onmiddellijk als een dreiging (wilde ze niet onmiddellijk als een dreiging zien), maar het was goed om te weten wie er rondliepen. En als hij dan toch op pad ging, was het alleen maar beter om met gezelschap te gaan, om contacten te onderhouden, gesprekken te kunnen voeren, te weten wat er speelde en hoe het met iedereen ging.

- Eerste post voor Sedge

Ze leek opgewekt, en enthousiast om mee te gaan, al leek haar goede humeur door iets getemperd te worden. Was hij het? Hij vermoedde niet dat iemand echt geloofde dat Wrens beschuldigingen over Startellers dood enige waarheid bevatten, maar iedereen wist wat hij wel had gedaan. Dat moest wel beïnvloeden hoe ze naar hem keken. Hij glimlachte even toen ze toestemde om mee te gaan. Gezelschap was welkom, en misschien zou haar vrolijkheid aanstekelijk zijn. Nieuwsgierig vroeg ze of hij wist waar hij heen wilde, en hij knikte. "Ik dacht aan de Redwoods, en onderweg zou ik graag langs de Clan Cavern gaan." Veel bezoekers gebruikten de grot waar eens de clans hadden gebivakkeerd als tijdelijke verblijfplaats, en de Redwoods vormden door hun ligging in het dal en de beschutting die geboden werd door de grote bomen een aantrekkelijke omgeving voor katten die nieuw waren in de bergen en de hoge open vlaktes niet gewend waren. Misschien konden ze de Rapids volgen, veel reizigers volgden het water.

Sedge leek wel behoorlijk enthousiast over de gekozen route. In haar blik zag hij een pure vrolijkheid die hij de laatste tijd erg gemist had. Wrens vrolijkheid was kil geweest, die van Lítill wreed, en in de ogen van zijn Tribegenoten zag hij vreugde zo vaak overschaduwd worden door zorgen en twijfels. Het waren vooral de kittens bij wie hij nog zulke ongecompliceerde vrolijkheid zag. Het was goed om ook enthousiasme te zien bij een volwassen kat, die genoeg had gezien, maar ook nog genoeg moois zag. Het gaf het idee dat alles misschien niet alleen maar donkerder werd.
Na een lichte aarzeling kwam er een vraag zijn kant op, over de clankatten, vergezeld door een twinkeling in Sedges ogen. Day knikte. "Jazeker", miauwde hij. De herinnering bracht een weemoedige glimlach op zijn gezicht. "Het was de eerste keer dat ik zo veel katten van voorbij de bergen bij elkaar zag. Eenzame reizigers trekken al zo lang als ik me herinner door de bergen, maar ik werd me er toen pas van bewust hoe groot de wereld is, en hoe veel andere katten dan wij erin leven." Wat een prachtig idee was dat geweest, de wereld vol met gemeenschappen van katten zoals zij en toch anders, maar sinds kort had het besef een donkerder randje gekregen. Vreemdelingen waren mogelijke vijanden geworden, en waar hij altijd enkel mogelijkheden had gezien, lagen nu gevaren.

Zouden de clans veranderd zijn sinds hun tijd in de bergen? Het was een goede vraag van Sedge. Veranderde de wereld, veranderden katten? Soms leek alles constant, soms leek alles bewegelijk als dunne takken in een storm. Maar zelfs die takken bogen terug. Of braken af. De clans hadden samengeleefd in de bergen, samengewerkt alsof ze één groep waren, zoals de Tribe, maar in werkelijkheid waren ze met vier en voor zover Day had gehoord waren ze teruggekeerd naar die oude staat. Op Sedge' vraag had hij geen antwoord. Ze stelde een tweede. "Wie weet", miauwde Day. "Maar de ramp die hen naar de bergen dreef was groter dan ze ooit hadden gezien. Hun bosgeesten moeten hen wel slecht gezind zijn willen ze hen opnieuw zulk onheil brengen." De natuur handelde niet enkel uit gevoel naar katten toe, natuurlijk. Niet alles was een teken, niet iedere blikseminslag een vermaning en iedere modderstroom een boodschap. Soms viel een boom en was het simpelweg een boom die viel. Maar rampspoed van zulke proporties, groot genoeg om een hele gemeenschap uit hun thuis te verdrijven, dat was meer dan noodlot, dat moest een betekenis hebben. Iets moest de geesten van hun bossen, velden en rivieren boos gemaakt hebben. Er moest een balans verstoord zijn. Was het een fout van de clans geweest? Hij wist het niet, en zou ze nooit willen beschuldigen voor de verschrikkelijke ramp die hen was overkomen, maar hij wist wel dat er woede in de lucht hing, daar. Daarvoor had hij genoeg verhalen gehoord. Daarvoor had hij genoeg katten ontmoet die in de Tribe zochten wat clans ze nooit hadden gegeven.