And a shadow spoke to me

De vermoeidheid was af te lezen aan de donkere halve maantjes onder haar ogen. Ze wist dat ze beter voor zichzelf moest zorgen, zeker nu ze in de buurt was van zo veel zieke katten. Toch had ze nog altijd moeite om in slaap te komen, en ze miste de veilige omgeving van thuis. Thuis, al wist ze niet zeker meer of ze daar nog wel terug wilde keren. Zou ze Amberstorm ooit nog onder ogen kunnen komen? In haar den kunnen slapen zonder aan de glazige ogen van Gorsekit te denken? De poes zuchtte en dwong zichzelf de grens over te stappen. Hoe dan ook, ze was hier om een volledig andere reden. Dank de sterren dat haar oren altijd scherp waren geweest, zeker nu er geen oudere medicine cats waren waarmee ze kon overleggen. Alles hing af van haar kennis, en dat lag zwaar op haar kleine schouders Toch had ze een voorgevoel over wat het was dat Shadowclan, maar voornamelijk Acornstar teisterde; yellowcough. Het werd enkel in oude verhalen besproken, maar ze wist dat de het enige effectieve geneesmiddel op Windclan gebied groeide. Of haar diagnose nu juist was of niet, ze moest het proberen. Dus stapte ze gestaag door, haar hart tegelijk opgelucht om weer onder de open hemel te staan en tegelijkertijd zwaar door wat ze hier de laatste keer had achtergelaten.

&Crowcall

My assembled friends
Day and night wager on our soul
That's what we're up against

Undecided, undecided

Ze moest nadenken. Ze moest even rust hebben, even alleen zijn, haar gedachten op een rijtje krijgen, alleen weigerden haar gedachten netjes naast elkaar te gaan staan. Ze stoven rond, schreeuwden, vielen elkaar aan met uitgeslagen klauwen, er vloeide bloed. Crowcall probeerde ze tot bedaren te brengen, maar ze wist niet hoe. Er moest een keuze gemaakt worden, maar er waren te veel opties, of juist te weinig, ze wist het niet precies. Ze zag zo veel paden voor zich, maar allemaal leidden ze de mist in en ze wist niet of daar iets anders in lag dan een afgrond. Ze wilde slapen, maar niet dromen. Ze wilde de tijd vooruitspoelen om niet in het heden te hoeven zijn, ze wilde niet bestaan, of als enige bestaan en aan niemand hoeven denken, niet aan haar vijanden, niet aan haar vrienden, niet aan de katten van wie ze niet meer wist aan welke kant van die lijn ze stonden. Maar zij bestond, en de wereld bestond en er viel niet aan te ontsnappen. Het gras om haar heen golfde in de wind als water. Het had mooi kunnen zijn, maar de constante beweging was vermoeiend om naar te kijken. Ze sloot haar ogen en liep door. Er was toch niets om tegenaan te botsen hier en het donker voelde goed, op dit moment beter dan het donker van de tunnels waar haar snorharen langs beklemmende aarde streken. Ze wist niet precies welke kant ze uitliep. Ze zou wel merken waar ze uitkwam. Maakte het iets uit?

Een koude wind trok aan haar vacht en deed haar huiveren, maar Routnose was dankbaar voor de sensatie. Na alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd deed het haar goed kort weer ergens te zijn dat haar bekend was. Zelfs al was het voor zo een trieste reden, zelfs al was het maar voor even. Zelfs al hoopte ze met heel haar hart dat ze één van haar beste vriendinnen niet tegen zou komen. Een zucht rolde van haar lippen en de poes stapte stug door. Ze had simpelweg niet de tijd om zich hierin te verliezen. Iedere dag werden meer katten ziek, en iedereen leek naar haar te kijken voor antwoorden. Was als ze het fout had? Dan wat? Haar groene ogen gleden af naar de hemel, maar de sterren waren verstopt achter de flarden van wolken en een witte hemel. Bovendien leken ze te zwijgen; dit was iets dat ze zelf op een rijtje moest krijgen. Of toch niet? Het gekwetter van een vogel trok haar aandacht en toen ze deze in het vizier kreeg, herkende ze het kruid dat ze zocht. Lungwordt! Een zacht geluid ontsnapte haar, waarna ze overeind kwam en richting het gevlekte kruid sprintte. Tenminste, dat was haar plan. Uit het niets leek ze te worden onderschept door een zwarte schaduw in haar pad, waardoor ze haar evenwicht verloor en met een plof op de grond belandde. Een kreun ontsnapte haar en ze schudde haar kop. "...Crow..?"

Ze kwam in aanraking met iets zachts en haar ogen vlogen open terwijl een korte kreet van schrik zich losmaakte uit haar keel. Pas nadat ze haastig een paar stappen achteruit was gestruikeld, zag ze wie het was en ze blies langzaam haar adem uit, proberend zichzelf tot bedaren te brengen. Het was Routnose maar. Gewoon Routnose. Crowcall keek naar de medicine cat aan, half verwachtend de lege blik uit haar droom - of wat het ook geweest was - aan te treffen, maar Routs ogen waren even zachtgroen en levendig als altijd. De medicine cat is een lafaard. Crow keek weg terwijl de gedachte door haar hoofd schoot, maar liet haar blik toen weer teruggaan naar haar... vriendin? "Sorry, ik-" stamelde ze. "Gaat het?"

Ietwat gepijnigd krabbelde ze overeind, niet al te blij met d eonhandige val die ze zojuist had gemaakt. Gelukkig werd die pijn wat verzacht door de aanblik van haar zwarte vriendin, ze besefte zich nu pas hoe erg ze deze had gemist. "Crow!" miauwde ze vrolijk nu ze zeker wist dat het de ander was en niet een zwart konijn dat haar had geprobeerd te vloeren. Zonder echt naar haar woorden te luisteren stortte ze zich op de ander en omhelsde deze. "Oh ik ben zo blij je te zien," murmelde ze geëmotioneerd in haar zwarte vacht. Het was zo fijn weer iets, of specifiek, iemand bekend te zien. Voor heel even was dat genoeg om de zorgen uit haar hoofd te verwijderen.

Ze klonk zo vrolijk. Zo blij haar te zien. Ze zei het zelfs hardop. Crow reageerde niet meteen op de omhelzing. Ze stond daar maar, haar ogen een stukje verwijd. Ze wilde zich in die omhelzing storten, Routnose' warmte voelen. Een ander deel van haar wilde terugdeinzen, als van iets rottends. Routnose rook naar heide en kruiden, en een beetje naar ShadowClan. Geruststellende geuren, maar Crowcall kon het gevoel niet van zich afschudden dat ze iets maskeerden, zoals de lavendel en rozemarijn die de geur van de dood verborgen. "Waarom?" vroeg ze. Waarom was Rout blij haar te zien? Ze was geen leuk gezelschap meer. Was Routnose wel echt blij? Deed ze niet alsof?

Er was iets mis, ze had het meteen door. Crow was stil, ontmoette haar omhelzing niet. Wat geschrokken en gegeneerd trok Routnose zich terug, was ze te uitbundig geweest? Te enthousiast? Een schuldgevoel bekroop haar, al werd dat grotendeels overgenomen door verwarring toen ze de blik van de ander zag. Waarom? Wat was dat voor vraag? Routnose haar oortjes schoten in haar nek en ze keek Crowcall niet begrijpen aan. "O-omdat we vrienden zijn..?" haar gedachten raasden, zoekend naar iets wat ze fout had gedaan, waarom Crowcall zo deed. Ze waren toch vrienden? Toch? "Is er iets aan de hand? Is alles wel oké?" een doorn sloeg door haar hart, zou ze het van Gorsekit weten? Maar hoe? Hoe kon ze het weten? Zou Amberstorm het verteld hebben? Zou iedereen het weten. Routnose voelde paniek naar de keel grijpen. "H-heb ik iets fout gedaan?"Wat als ze het wist, wat als iedereen het wist?

Er leek paniek in Routnose op te rijzen. Vanwaar die heftige reactie? Was het dan zo'n vreemde vraag? Crowcall voelde zich misselijk worden, ze wilde dit niet. Ze had alleen maar een vraag gesteld, dus waarom voelde het alsof ze iets kapotgemaakt had? Als het nu al kapot is kan het weinig bestendig geweest zijn. Waarom raakte Routnose zo in paniek? Het deed pijn om die zachtaardige medicine cat zo geschrokken te zien. Er lag bijna angst in haar groene ogen en Crowcall voelde zich automatisch de slechterik. Ze wilde niemand bang maken. Waarom had ze Routnose bang gemaakt? En hoe? Had ze iets gemist? Iets anders gedaan dan dat ene kleine vraagje stellen? Wat miste ze? Ze zette een stapje terug en fronste. "Héb je iets fout gedaan?" Was dat de reden van Routs paniek? Had ze haar ergens op betrapt?

Haar ogen dwaalden wat verslagen af naar de grond. Ze voelde zich klein, breekbaar en bovenalles zo ontzettend moe. Kon ze zich maar opkrullen in haar nest, warm tegen Falconpaw of een van haar andere vrienden aan. Een verslagen zucht rolde over haar lippen. "Ik weet het niet," Dat was de waarheid. Ja, de waarheid was dat er niemand meer wasom haar te vertellen of haar keuzes de juiste waren. Dat moest ze allemaal zelf uitzoeken. Haar groene ogen stonden treurig toen ze de ander aankeek. Crowcall verdiende de waarheid, maar dit was een die ze niet kon delen. "Wat is er gebeurd Crow, waarom doe je zo..?" Ze wilde niets liever dan even bij haar zijn, haar zorgen vergeten en horen hoe het met haar vriendin ging.

Het antwoord ergerde haar eerst. 'Ik weet het niet', wat was dat nou voor een antwoord? Ze bedacht zich echter al snel dat het precies het antwoord was dat zij ook zou geven als de vraag aan haar gesteld zou worden. Nee, misschien kon ze het antwoord wel begrijpen. Het niet weten kon ze wel begrijpen. En toch bleef haar vacht prikken en voelde ze woede branden in haar keel. Ze stoorde zich aan Routs verslagen zucht, de treurige blik in haar zachtgroene ogen wekte afschuw in haar op. Routnose was zó zacht, zó lief en zó onschuldig. Je kon niet boos op haar blijven en toch was dat precies wat Crowcall was. Er was geen plaats voor die zoetheid, niet hier, niet nu, niet na alles wat er gebeurd was en alles wat nog zou gebeuren. Crowcall voelde zich door alles aangevallen, geslagen en verwond, en Rout stond erbij en keek ernaar met die zachte, passieve treurigheid en vroeg wat er gebeurd was, en het maakte Crowcall woedend. Ze wist niet meteen wat te zeggen, hoe tot uiting te brengen wat ze voelde. Want er was zo, zo veel gebeurd, en toch... Het was geen gebeurtenis die haar zo veel pijn deed. "Er is niets gebeurd, Rout", bracht ze ten slotte uit, en na een korte, gespannen stilte, plots haar stem verheffend: "NIETS!" Haar blik werd even wazig. Ze ademde zwaar. Niets, dat was het probleem, het grote probleem. Want wat er ook gebeurde, wat iedereen elkaar ook aandeed, uiteindelijk leek het allemaal even later weer alsof er nooit iets gebeurd was. Alles stond stil, alles stond vast, en nooit zou het beter worden.