I got you in my sight.

Het was gevaarlijk om hier te zijn, dit wist hij, maar het weerhield hem er niet van om toch langs de grenzen van de clans te schrijnen. Risico van het vak. Met een donkere en gefocuste blik hield hij alles in de gaten. Dit was natuurlijk dé plek om een clankat te pakken. Het gevaar was dat ze meestal met patrouilles liepen. Ze waren zo zwak dat ze niks alleen konden. Alles moest in groepen en ze hielden allemaal zielsveel van elkaar. Ira vond het belachelijke aanstellerij. Hij dwong zichzelf niet af te dwalen met zijn gedachten en in het hier en nu te blijven. Een kat te pakken krijgen was zijn doel. De grote zwarte kat dook van schaduw naar schaduw en dook een bosje in. Hij stond op het punt verder te springen toen er een indringende geur opdook. Zijn ogen schoten open en zijn oren legde zich meteen plat in zijn nek. De geur van een clanrat. Bijna automatisch ontblootte hij zijn tande en richtte hij zijn lichaam de richting van de geur. Ira voelde zijn hart kloppen en zette voorzichtig een paar stappen, alles met een soort monsterlijke blik op zijn kop. Hij kon het bloed al bijna proeven. Zijn hart schoot nog eens met 10 stappen omhoog naar zijn hoofd toen hij ook de dader van de stank zag. Zijn pupillen werden groot en met een enorme sprong en grauw dook hij op het slachtoffer af. Doodmaken. Afmaken, verslinden.

De reden dat hij hier belandde was omdat hij te ver was gegaan met het zoeken van goede prooi. En misschien ook omdat hij zich liet vergaan in de omgeving, hij hield van de rust die het clanterritorium te bieden had. Het was zo rustig, zo stil, het enigste wat je hoorde was je eigen ademhaling, de bladeren die wirrelden door de wind en de kleine kreetjes van prooidieren. Maar die rust werd stopgezet- toen hij een geur rook die hier niet thuishoorde. Snel spitste de kater zijn oren en keek overal rond, behalve de plek waar de ander zich bevond. Speuren was nou eenmaal niet z’n sterkste punt, daar was hij altijd al voor zwak geweest. Misschien was dat wel de reden waarom hij soms totaal niet slaagde in een prooi te vinden. En nu het belangrijk was, toen kon de kater het al helemaal niet... En voor hij het wist, werd hij beschoten en viel op de grond, op zijn zij dan nog wel. Ongelofelijk dat hij als prooi werd beschouwd. Dat vond de tom echt niet kunnen. Snel zette hij zich half-recht en sloeg snel met zijn poot, proberend hem ergens te mikken, ondertussen ziend wie de aanvaller was. Zijn woede werd alleen maar groter, hij had die vent allang uit zijn leven gegooid, en toch kwam hij steeds terug… Net een boomerang. Zijn oren vlogen snel in zijn nek en zijn vacht zette zich dik op. Een hevig gegrom kwam uit de grote kater z'n bek. Get out of my life, now.

Ira had de kater op zijn zij geduwd en was klaar om zijn tanden in de bruine vacht van de kater te zetten. Echter kreeg hij een klap tegen zijn gezicht en deinste hij daarmee iets terug. De kater zag hem en drukte zijn oren in zijn nek, hij was enorm fel en eerst begreep Ira die felheid niet helemaal. Maar nu zag hij het ook en zijn oren vlogen nog dichter tegen zijn vacht aan dan eerst. Dit was niet zomaar een clankat, dit was een speciaal geval. Hij ontblootte zijn tanden en gromde terug naar de vervreemde kat voor hem. "Zwak."Sprak hij in een lage toon. Hij was vroeger al mentaal zwak geweest, maar Iris bleek ook nog eens fysiek zwak te zijn. Ira begon langzaam om hem heen te lopen. Aan de ene kant was hij blij dat hij een extra mooie clankat had gevonden die hij op een hele speciale manier zou kunnen aanpakken, maar aan de andere kant was hij opgelucht. Een opluchting die al heel lang in zijn kop had rond geschuilt. Iris leefde.

Hij noemde hem zwak en begon om hem heen te lopen en de kater volgde hem met zijn blik. “Wat heb je hier te zoeken?”, bromde hij naar hem toe, zichzelf in een defensieve houding zettend. Dan was de tom tenminste voorbereid op de volgende aanval, moest die aanvallen. Maar, eerlijk gezegd zou hij diegene moeten zijn die hem zou wegjagen, want een iemand zoals hij hoorde hier niet te zijn. Het enigste wat die kat bracht was pure onheil, zoekend naar bloed, want dat was toch wat BloodClanners deden, of niet soms? Of het nu juist was of niet, hij hoorde hier niet te zijn. Hij moest weg, en eigenlijk moest hij hier nooit zijn gekomen in the first place. Jammer dat de bruine warrior nu net niet met een patrouille was gekomen, dan was het nog makkelijker geweest. Maar misschien was het wel beter als ze het konden 'uitpraten' zoals 'vrienden' deden, hmm?

De rode kater vroeg wat hij hier te zoeken had en Ira stopte even zijn pas om hem vervolgens weer snel door te zetten. Hij was zoekende naar clankatten, zoals altijd. Hier had hij er een. "Op zoek naar jou." Miauwde hij. Irishunter was een speciaal geval. Een kat waar hij altijd naar aan het zoeken was. Het was deze toms schuld geweest dat hij alleen en eenzaam achtergelaten was. Door hem had hij een moeilijke kitten tijd gehad, had zich altijd als oud vuil gevoeld. Maar hij was hier niet om zelfmedelijden op te wekken. Ha, hij was bijna blij dat Irishunter hem zo had behandeld, daardoor was hij nu wie hij was en dat vond Ira perfect. Daarnaast was hij als kleine kitten ook zwak geweest, eigen schuld dat hij zich als oud vuil had gevoeld. Ira wist dat hij zichzelf met deze woorden tegensprak, maar voor hem klopte het allebei. Hij moest iets hebben om deze kat te haten. Het was debiel dat zijn hart een sprongetje had gemaakt toen hij die bekende geur rook. Dat mocht niet. Haat was wat hij moest voelen! Hij stopte weer in zijn pas en stond nu recht voor de kater. Het was nu of nooit. Met dat gooide hij al zijn gevoel opzij en wierp zichzelf op de Thunderclanner. Blind van woede.

‘Op zoek naar jou’, mauwde de zwarte kater tegen hem. Het was nooit  de bedoeling geweest om de Bloodclanner zo hard te laten vallen. Om hem te doen voelen als oud verrot vuil, als een klein  hoopje stof dat gewoon kon weggeveegd worden. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Maar de tom wist dat hij de juiste keuze had gemaakt, voor hemzelf, voor zijn clan. Zijn clan was ook belangrijker dan één stomme kat. De clan bood hem een thuis aan, een plek om voor te vechten. De ander was het niet waard voor zoiets als dat. De bruine kater bedacht wat hij moest zeggen, maar voor hij die kans kreeg sprong de ander alweer op hem af. Het was ongelofelijk om te denken dat er ooit een tijd was waarin ze nog een beetje konden overeenkomen. Maar misschien hadden ze het wel al kunnen zien aankomen. Niet elke ‘vriendschap’ bleef. De bruine kater sprong snel naar rechts toe zodat hij niet geraakt zou worden door de ander. Ondertussen draaide hij zich om en sprong weer op de ander af. Ira hoorde hier niet te zijn. De bruine tom deed expres zwakker dan gewoonlijk zodat de ander een kans had om te vluchten. Want echt pijn doen dat wilde hij niet.

Hij miste en van woede siste hij. Meteen na zijn eigen aanval begon Irishunter er nu ook een. Ira ving de klap op en liet zich op zijn rug vallen. Met een felle blik in zijn ogen probeerde hij de ander in zijn buik te duwen, ook zijn voorpoten klauwde wraakzuchtig om hem heen, zoekend naar de rode vacht van Irishunter. Zelf was hij geraakt door de tom boven op hem, hij voelde de nagels van de ander in zijn schouders maar besteedde er weinig aandacht aan. Het voelde niet heel sterk aan en bijna ging Ira twijfelen of zijn oude vriend zich inhield. Deze gedachte maakte hem nog bozer. Hij wilde vechten, alle woede en frustratie die in zich zat opgekropt moest eruit en daarbij moest er een opoffering gemaakt worden. Irishunter moest sterven. "Je bent vrij dik geworden of niet?" Miauwde hij spottend door het vechten door. Het was vreemd om de ogen van Irishunter te ontmoeten en expres vermeed Ira deze ook. Het deed pijn, maar niet op de manier die hij graag zou voelen, iets diep van binnen deed pijn.

Hij had de ander op zijn rug gekregen, wat ideaal was omdat dat een zwakke positie was. De klauwen van de zwarte kater drukten hard in zijn pels aan maar dat zou hem niet tegen houden. De bruine tom probeerde wat schade toe te brengen aan de schouders terwijl de ander hem liep te bespotten. "Hmph, jij was altijd al super dik", mauwde hij. Was hij echt ooit vrienden geweest met deze kater? Was dit ooit echt een vriend van hem geweest, iemand die hij ooit helemaal geen pijn wilde doen? Nou ja, ze waren allebei wel heel erg veranderd. De ene was een loyale warrior van Thunderclan en de ander was een wild beest die enkel naar bloed snakte. Het was verbazingwekkend er aan te denken, maar ook wel triest. Het verleden leek wel beter geweest te zijn dan wat er nu allemaal afspeelde. Wat had hem zo gemaakt? Wat had Ira zo gemaakt, waarom waren ze allebei zo veranderd door de manen heen?