Starry Night

Met een ruk schoot Dim overeind. De laatste tijd werd ze af en aan geteisterd door nachtmerries. Sommigen gingen over Airwisp, anderen over Tide, en altijd zaten er vagen schimmen die alles naar maakten. Ze had geen idee wat ze met deze vervelende dromen aan moest. Echter hielp eventjes uit de donkere den stappen vaak wel. Daarom kwam ze overeind, haar vacht nog omhoog staand en haar ogen slaperig, om eventjes op adem te komen in de koelte van de nacht. Op haar weg naar buiten stootte ze echter - slaapdronken dat ze was - per ongeluk een andere apprentice aan. Haar blik gleed naar het slapende figuur. Zou die er wakker van worden?
- Littlepaw

Shit, ze had de ander wakker gemaakt. Ze bleef 'm aanstaren, wetende dat ze waarschijnlijk afgesnauwd zou worden omdat ze hem uit zijn slaap gehaald had. Maar er kwam eigenlijk niet echt een reactie, enkel de vraag of er wat was. Kort wist ze niet hoe ze hier dan weer op moest reageren. Het was niet alsof ze haar levensverhaal nu aan Littlepaw zou gaan vertellen, dus schudde ze van nee. "Ik ga naar buiten," sprak ze, al was dat eigenlijk duidelijk zat. Vervolgens maakte ze aanstalten om door te lopen - ze was niet van plan om bij Littlepaw te blijven plakken.

Terwijl ze naar de uitgang van de den liep, hoorde ze pootstappen achter haar aankomen. Kort sloot ze haar ogen en zuchtte ze. Ze zou ook eens rust hebben in het clanleven. Dat was het nadeel van Shadowclan; niemand vond het erg 's nachts wakker te zijn. Haar blik gleed naar de maan, die aan het afnemen was. Haar oor trok opzij toen Littlepaw naast haar was komen staan, en haar bedankte voor het wakker maken. Hmm? Kort keek ze 'm aan vanuit haar ooghoek. Dat was.. Apart. Eerlijk gezegd had ze niet de behoefte om erop door te vragen - ze was nou eenmaal niet zo'n spraakzaam persoon. "Graag gedaan, dan," mompelde ze terug waarna ze een diepe adem in nam, genietend van de koude lucht die haar longen in stroomde.

Hoewel Littlepaw met haar meegekomen was, leek hij niet op zijn gemak te zijn. Een lichte frons kwam op haar gezicht toen ze doorkreeg hoe twitchy de ander was. Hij kwam wat dichter naar haar toe en ongemakkelijk verzette ze haar voorpootje iets. Euh.. Wat moest ze hiermee..? Opeens sprintte de ander weg, terwijl hij riep dat ze wegwezen moesten. Met opgetrokken wenkbrauw keek ze hem na. Hèh? Wegwezen voor wat? Er was niemand anders dan hen en de guards bij de kampingang. Eerlijk gezegd was dit het moment dat Dimpaw besloot dat ze Littlepaw maar een rare snuiter vond. "Gaat 't wel?" vroeg ze hem, meer vanuit sociale verwachting dan dat ze 't nou echt weten wou.

Ah, blijkbaar was Littlepaw wél erg van het praten. Geduldig luisterde Dimpaw naar het verhaal van de andere apprentice. Heel begrijpelijk dat dat eng was, ze kon het zich niet voorstellen hoe het moest zijn om een oor te verliezen. Zelf had ze nog nooit een rogue, of laat staan een Bloodclanner, ontmoet. Wel had ze verhalen over hen gehoord, verhalen zoals Littlepaw nu vertelde. Ze was dankzij dit soort verhalen blij zat dat ze hen nog nooit gezien had. Littlepaw vroeg hoe hij ooit warrior kon worden zo, en ze haalde haar schouders op. "Nog tijd zat," relativeerde ze ietwat ongemakkelijk waarna ze schudde op zijn volgende vraag. Nee, ze was niet echt ergens bang voor. Misschien om haar zusje Tide te verliezen. Maar dat ging meer over een situatie, en niet een ding waar ze dan bang voor was.