Evening rises [Blossom]

Ze hadden de tijd gehad om op te warmen tot de kou die tot op het bot was doorgedrongen hun lijf verlaten had. Ze hadden tijd gehad om uit te rusten, al was nog niet alle vermoeidheid verdwenen. De tijd om te helen zou misschien nog lang duren. Sinds hun aankomst had Day vrijwel niets gezegd en hij had ook niet geslapen. Hij had vooral naar Blossom gekeken, in gedachten steeds herhalend dat ze hier was, veilig terug. Ze was hier. Er waren zo veel andere gedachten die zich aan hem opdrongen, maar hij richtte zich op haar, want zij was alles wat op dit moment goed was. Wat er verder ook was gebeurd, zij was hier, en dat was het waard.
Nu begon de avond te vallen. De wolken waren wat weggetrokken en een zwakke, warme gloed viel door de waterval de grot in. Hij zag dat ze wakker was en hij glimlachte naar haar, maar in zijn blik lag al het leed van die dag.

Ze schrok angstig wakker en hij zag in haar oog dat ze even niets zag van haar omgeving en niet wist waar ze was. Hij drukte zacht zijn snuit tegen haar wang. "Niet bang zijn, je bent veilig", miauwde hij zacht. "Ik ben hier, ik ben bij je." Zijn ogen werden vochtig. Ik ben bij je, ik ben bij je en jij bent bij mij. "Shhh, het is al goed, ik ben hier", ging hij zachtjes door, hopend dat zijn stem haar kon kalmeren zoals haar aanblik voor hem deed.

Opluchting spoelde over hem heen zodra herkenning terugkeerde in haar blik. Ook zijn eigen ogen werden weer vochtig, al liepen de tranen niet zo ongecontroleerd over zijn wangen als eerder. Toen haar stem brak leek hij dat in zijn eigen keel te voelen en even kon hij niets zeggen, alleen maar zacht zijn hoofd schudde. "Niets, niets hiervan was jouw schuld", zei hij zacht toen hij zijn stem hervonden had. Als er één onschuldig was aan dit alles dan was zij het. Wren, Lítill, hij, zij hadden bloed aan hun poten, maar zij was onschuldig.

Het idee dat zij ook maar in enige wijze schuldig was, was onbegrijpelijk en hij kon niet anders dan zijn hoofd blijven schudden, zoekend naar een antwoord dat haar de zekerheid kon geven die hij zelf in haar onschuld voelde. Er gleed pijn over zijn gezicht terwijl haar zin wegstierf en de gedachte aan wat hij had gedaan zich aan hem opdrong, maar zij mocht zich daar niet schuldig over voelen. "Maar zonder jou-" Zonder jou was jij er niet geweest. Het gevoel leek haast te sterk om uit te spreken. "Zonder jou-" probeerde hij opnieuw, maar hij wilde die gedachte niet eens voortzetten. Het was niet alsof zijn leven voorheen leeg geweest was, hij had geen groot gemis gevoeld, geen gat in zijn hart wat gevuld moest worden. Het was eerder alsof ze een heel nieuw stuk aan zijn hart had bijgebouwd waar zij nu in huisde, en de gedachte dat hij dat stuk weer kwijt kon raken was te veel. Hij zou er alles aan doen om het niet kwijt te raken. Hij had er alles aan gedaan. En de gedachte aan wat hij had gedaan deed hem duizelen, maar zij was er tenminste. Zij was hier en dat was wat ertoe deed.

Hij kwam niet verder, maar zij wel. Haar stem was zo zacht, zo warm, als een bed van mos in de zon. Haar woorden raakten zijn hart, maar dat kromp pijnlijk ineen, zoals een lach pijn doet aan gekneusde ribben. Haar kop lag warm tegen zijn hals, zijn snuit raakte haar oor. Je bent geen haar beter. Hij staarde over haar heen door troebele ogen het oneindige in en zijn ademhaling werd onregelmatig terwijl gedachten en gevoelens zich tot woorden probeerden te vormen. "Ik... het spijt mij, Blossom", zei hij. "Dat ik niet... Dat het niet anders... Wren probeerde mij te raken en- en ook met... ik had het ánders-" Hij had het nooit zo ver mogen laten komen. Blossom had nooit betrokken mogen raken bij iets wat tussen hem en Wren ging. Had hij andere dingen kunnen zeggen? Had hij dit met betere woorden wel op kunnen lossen? Misschien had hij nooit het bloed van een ander hoeven proeven als hij beter had gesproken.

Ze wilde zijn excuses niet horen, maar ze moesten eruit, hij moest het zeggen, want anders voelde het alsof hij haar voorloog, alsof hij zich als een ander voordeed. Ja, hij had haar gevonden, ja, hij had haar teruggebracht, maar had hij daarmee zijn belofte aan haar waargemaakt? "Ik wilde-" Hij wilde haar blik beantwoorden, zichzelf verliezen in de warmte, maar hij kon niet zomaar doen alsof hij haar held was en niet minder. Hij had haar beloofd... "-dat het hier, dat hier alles goed voor je zou zijn, dat het anders zou zijn. Je hebt al zo veel..." Hij sloot even zijn ogen en haalde diep adem, waarna zijn stem vaster was, en zachter, maar ook verslagen. "Ik wilde je alleen maar liefde geven..." Maar de enige manier waarop hij haar had kunnen redden was met geweld geweest, waarvan ze in haar leven al zo veel, te veel had gezien. Hij had het anders willen doen. Hij had beter willen zijn. Als vriend, als Chief, als kat had hij beter moeten zijn.

Hij wist dat hij geen andere optie had gehad. Niet toen hij eenmaal tegenover Lítill stond. Misschien bestonden er simpelweg geen woorden die een kat als dat konden overtuigen, niet in zo weinig tijd. Maar misschien waren ze er wel en was hij er simpelweg niet in geslaagd ze te vinden. Hij had geprobeerd hem enkel te verjagen, hij had het echt geprobeerd, en toen dat monster was blijven vechten, blijven lachen, had hij geen andere keus gehad dan door te gaan. Maar dat maakte het nog niet goed. Uit welke beweegredenen hij ook had gehandeld, hoe zeer het ook was geweest om Blossom te beschermen, wat hij had gedaan was geen daad van liefde. “Liefde smaakt niet naar bloed”, miauwde hij hees. Hij had andere dingen gevoeld op dat moment die niet zo mooi en puur waren als liefde. Hij had de keus gemaakt om de ander niet langer als een kat te zien, niet langer als een soortgenoot die het leven verdiende. Het feit dat hij daartoe in staat was... dat beangstigde hem.

Het voelde zo goed om haar hier te hebben, haar kopje onder de zijne, hun harten dicht bij elkaar, allebei nog kloppend. Dit klopte. En het stond in zulk schril contrast met de scène die door zijn hoofd spookte, de liefde die hij nu voelde voor het prachtige wezen dat hier bij hem was brandend naast de haat die daar in de regen uit hem was gekomen en waarvan hij de restjes nog steeds kon voelen, als brokjes hagel die maar niet wilden smelten. Dat was zijn pijn, maar het was niets in vergelijking met de pijn die hij gevoeld had als Lítill Blossom weggenomen zou hebben. Daar moest hij zich op richten, al was het maar voor haar. Lítills schaduw mocht niet over haar heen blijven hangen, en al helemaal niet via hem. "Je was hem lang genoeg kwijt om mij jou eerst te laten vinden", miauwde hij. "Je hebt zo hard gestreden vandaag, je bent zo sterk geweest." Terwijl hij machteloos tegenover zijn eigen to-be had gestaan was zij ontsnapt haar kwelgeest. Hij had haar nooit kunnen redden als zij zichzelf niet eerst had gered. Als Blossom niet op eigen kracht aan Lítill was ontkomen, waren ze al weggeweest toen Day nog met Wren stond te ruziën. In de regen zou er geen spoor meer van haar geweest zijn. Hij zou haar nooit meer teruggezien hebben en zelfs nooit geweten hebben wie haar had weggenomen. O sterren, hij had haar zo makkelijk kwijt kunnen raken vandaag als zij iets minder sterk was geweest. Maar ze was sterk geweest, sterker dan Wren, sterker dan Lítill, sterker dan hij.

Hoe meer ze sprak, hoe trotser hij op haar werd. Ze had het slechts in haar leven ontvlucht, en zelfs toen het haar - ondanks zijn beloften - inhaalde, was ze ertegen blijven vechten, en dit keer niet alleen voor zichzelf, maar voor iedereen. Ze had Lítill weggeleid van de grot, van de Tribe en van hem. Hij was de Chief, de grote Cave Guard, maar alles waar zij aan had gedacht was hoe zij hém kon beschermen. Want zo goed was haar hart, dat ze liever zelf die angst onderging dan een ander aan haar pijn te onderwerpen. Een deel van hem wenste dat ze wel teruggegaan was naar de grot, zodat ze eerder hulp had kunnen krijgen, niet zo lang had hoeven wachten en niet zo ver had hoeven lopen, maar tegelijkertijd was hij zo ontzettend trots. Ze had zich zo veel beter getoond dan ieder die haar kwaad had willen doen. Hij krulde zijn staart als een deken om haar heen om haar de warmte te geven die hij voor haar voelde, terwijl de tranen die Wren en Lítill hadden veroorzaakt ook weer iets anders in hem omhoogbrachten. "En nu zal hij nooit meer iemand pijn doen", miauwde hij, een harde kern in zijn stem waar hij zelf met enige vervreemding naar luisterde. Hij liet zijn adem langzaam ontsnappen. "Hij zal geen schaduw op jou werpen", miauwde hij zacht, en hij hoopte dat het waar was. Lítills woorden mochten niet meer dan wrede leugens zijn.

Het was niet goed, wat hij gedaan had. Het kón niet goed zijn, maar als hij daar opnieuw zou staan zou alles zich op exact dezelfde wijze voltrekken. Hij kon geen spijt hebben. Hij had gedaan wat een Cave Guard hoorde te doen, hij had zijn geliefden tegen een roofdier beschermd. Dat roofdier was wel een kat, Day of New Light. Je weet wat dat van jou maakt. Maar het was het waard. Hij was liever... dit... dan dat hij zijn eigen trots boven Blossom plaatste. Haar leven was belangrijker dan zijn eer. Hij wilde iedere last dragen als hij die daarmee van haar schouders kon nemen. Lítills woorden konden niet zwaarder wegen dan de hare, hoe diep ze zich ook met scherpe tanden vastbeten. Zijn hatelijke lach mocht haar zachte stem niet overstemmen. Lítills echo was donker en massief, maar zij was het licht dat erlangs kon schijnen en de schaduw die hij wierp kon verlichten. Háár moest Day geloven. Als zij nog om hem gaf dan was dat sterker dan Lítills haat. En zij gaf nog om hem. Zij hield van hem. En even was dat alles. Goud was de enige kleur die hij zag, haar stem de enige die hij hoorde. Haar liefde, haar waardevolle, prachtige liefde gaf ze aan hem en het vulde hem met een geluk zoals hij nog nooit had gevoeld. "Ik houd ook van jou", miauwde hij, en hij was zo blij dat ze hier was. Ze waren hier, ze waren samen en ze hielden van elkaar en op dit moment was dat alles wat ertoe deed.