We are the rulers of our imaginary kingdom

Zijn dikke vacht was een prachtige bescherming tegen de ijzige kou die Leafbare maar altijd weer met zich mee leek brengen. Wel ok, dit was voor hem pas zijn tweede Leafbare, dus veel ervaring had hij er niet mee. Hij wist dat zijn vacht er prima tegen bestand was en dat was genoeg om te weten. Onder de grond was het nou niet persé warmer, de nachtvorst kroop daarin als regen. Dat nam niet weg dat hij een totaal succesloze jacht gehad had en met twee konijnen kwam hij het kamp weer binnenlopen. Ze waren mager, niet zoals in de warmere seizoenen, maar het was eten. Met blauwe ogen keek hij eens vlug door het kamp, om te zien wie er daar waren. Zogenaamd. Er was maar een persoon waarvan hij het wou weten waar ze uithing en die deed meestal haar best om hem te ontlopen als ze weer eens bezig was. Hij had zijn zusje niet in de tunnels gezien, al hoefde dat natuurlijk ook niet, maar hij hoopte wel haar ergens tegen te komen. Helaas, het leek er zo één twee drie niet op dat Rabbitcharm hier aanwezig was. Hij zuchtte en schudde zijn kop, haar verdenkend van de gebruikelijke daden. Nou, hij hoopte maar dat ze dan plezier had. Iets te ruw gooide hij de konijnen op de prooistapel, pakte zelf een bosmuis en ging beschut bij de kampwand eten. Intussen kon hij niet laten om de ingang in de gaten te houden.

-Open(speelt zich af rondom Nightpool's moord, mocht iemand het interessant vinden)

Haar gespierde dijen waren nat van het zweet terwijl de she-cat zichzelf het kamp in duwde. In haar bek een haas. Het was een flink gevecht geweest om het beest neer te halen op de vlakte maar het was haar gelukt. Hoewel elke spier in haar poten nu smeekte om verlossing. Ze had een grote prooi voor haar clan terug gebracht. Het was..

haar eerste prooi sinds hij overleden was.

De steek voelde dieper dan Ashen verwacht had. Ze zou nooit meer dat streepje van trots in zijn stem horen, sterker nog, ze zou nooit meer zijn stem horen. Ze had alles gegeven om hem trots te maken. Elk gevecht, elke training, het was in opdracht van haar eigen trots en de zijne geweest. Nu moest ze trots vinden in doorleven zonder hem. Het was een onmogelijke opgave.

Een onmogelijke opgave alleen. De kattin sleepte de haas op de prooistapel en rekte zichzelf uit. Juist, maar ze was niet meer alleen. Ze was Windclan. Windclan was in haar bloed en in haar hart, het was tijd dat Windclan ook in haar hoofd zou komen. Ze was een clankat en het was tijd om zich ook zo te gedragen. Met een snelle blik op de prooistapel pakte ze een mager konijn er tussenuit en draaide haar kop bij. Zoekend naar een kat om samen mee te eten en haar ogen bleven hangen op Foxtrail. Ze had nooit veel met haar leeftijdsgenoot gehad, toen ze jong waren dacht hij haar emoties te kunnen raken. Maar tijd vervaagde alle wonden en ze had hem nooit beschouwd als een grote invloed op haar leven. Maar misschien was eten met een leeftijdsgnoot juist wat ze nu nodig had. Met een paar uitgestrekte passen, haar spieren strekkende in elke beweging, liep ze naar de kater toe. "Hey. Mag ik bij je zitten?" Vroeg ze tussen neus en lippen door terwijl het konijn nog altijd in haar bek hing.

De enige die door de kampingang naar binnen liep was Ashenpatch, een poes van zijn leeftijd. Ze had wel succes gehad met de jacht, zo'n haas kon minstens twee katten of een nestje kittens vullen. Foxtrail had niet veel interesse in de poes en richtte zijn blik weer op de doorgang. Er was bezorgdheid en irritatie in zijn ogen te zien, maar de crème warrior wist wel weer hoe laat het was. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen Ashenpatch opeens naast hem stond met een verse konijn van de prooistapel. Ze waren samen opgegroeid, maar de siamees was altijd wat afzijdig geweest. Ze had enkel contact met haar vroegere mentor, die kort geleden overleden was. Het verlies moest zwaar zijn voor haar. In hun jeugd, in zijn jeugd, was hij niet persé heel vriendelijk geweest en wel eens een vervelende opmerking gemaakt naar haar of geprobeerd haar te stangen. Niks had gewerkt, ze reageerde er niet op zoals een pestkop dat wou. Het verveelde hem al snel, dus liet hij haar met rust. Verder dan dat hadden ze niet veel contact gehad, dus dat Ashenpatch nu aan hem vraagt of ze bij hem kon zitten verbaasde hem wel even. "Natuurlijk''zei hij dan toch, kort de poes bekijkend. Ze was een mooie meid en hij kon het niet helpen om over wat pick-up lijnen te denken. Bij de meesten zou hij daar niet te lang over twijfelen, of het kon of hij moest het laten. Bij haar wist hij het nog niet.

Hij gaf toestemming. Dat was het. Dat was.. goed. Ze knikte langzaam en liet zichzelf door haar poten zakken. Haar vacht raakte de zijne lichtelijk aan en ze glimlachte wat naar hem Het was fijn om iets van warmte te voelen van een andere kat, maar dichter tegen hem aan zou ze zichzelf ook niet drukken. Ze wou niet teveel opeisen. Ze moest al blij genoeg zijn dat hij haar uberhaupt aan sprak na manen en en manen van complete radiostilte. Van focus op haar eigen training, op Whitewolf.

"Dus ehm." Begon ze langzaam een hap nemend van het konijn. "Hoe.. gaat het met jou?' Dat klonk als een normale vraag. Dat klonk iets wat clangenoten met elkaar overlegde.

_{Het voelde wat ongemakkelijk met haar, een clangenoot waar hij niet veel mee gesproken had. Eigenlijk, nu hij er zo over nadacht, kon hij niet eens herinneren wanneer ze elkaar voor het laatst gesproken hadden. Hij kon aan haar merken dat dit voor haar ook nieuw was. Zou ze nu Whitewolf er niet meer was zich meer open willen stellen tegenover de clan? Misschien miste ze toch het contact, het nu langzaam zoekend bij anderen. Foxtrail at verder, al was hij ook al bijna klaar. Hij dacht na over de juiste woorden, iets wat hem meestal een stuk gemakkelijker afging. Ashenpatch was eerder zelfs, een algemene en simpele vraag stellend. Wel zo'n vraag die men niet altijd eerlijk beantwoorde of op sommige momenten heel lastig was. De grote Warrior strekte zich een beetje uit, nadenkend. Momenteel zat hij met de kwestie Rabbitcharm, maar dat was niet een kwestie waar hij de andere mee lastig wou vallen. Het was meer iets tussen hem en zijn zus. "Wel goed, denk ik''zei hij langzaam, nu zijn blik toch maar verwijderend van de kampuitgang. Hij was in gesprek met Ashenpatch op dit moment. "En jij? Gaat het weer wat beter sinds..''hij maakte zijn zin niet af, maar het was niet moeilijk om te raden wat er volgde. Hij wist niet zo goed wat hij met rouwende katten moest, het was wat ongemakkelijk soms.}

Het was natuurlijk vanzelfspreken. Ze had niet verwacht om die vraag niet te horen. Toch deed het best pijn toen hij bijna direct sprak over..hem.. De kattin sloot haar ogen en ademde even diep in. De rust in haarzelf vindende. Ze moest dit onder ogen gaan komen. Er waren genoeg katten die bezorgd om haar waren die dingen wouden weten. Die haar wouden helpen. Maar dat maakte het onderwerp er niet makkelijker op. "Euhm ja.. ja nee het gaat." Reageerde ze iet wat ongemakkelijk en gaf een lik over haar borst. "Het was een shock.. maar ik ben oke." Ja ze was oke, ze zou oke zijn. Ze had heel Windclan immers om haar heen.

Zachtjes knipperde ze voor een enkele seconde, haar ogen focussend op de kater naast haar. "Dank je voor het vragen ik.. weet dat ik niet altijd de meest aanwezige persoon ben geweest.." Ze slikte maar glimlachte naar hem iet wat ongemakkelijk. Maar dit was de zure appel waar ze doorheen moest bijten. Het zou beter worden.

Een eerlijk moment voor zichzelf makend, moest hij toegeven dat het anders voelde om met Ashenpatch te praten. Al waren ze rond dezelfde tijd geboren en samen opgegroeid, hoewel het niet echt 'samen' was geweest. Het mocht zo zijn dan ze grotendeels van hun leven in dezelfde dens sliepen en als kitten misschien grotendeels samen in de Nursey doorbrachten, Ashenpatch was altijd afwezig geweest. Hij had zelf een keer een poging gedaan om haar lastig te vallen, toen hij ietsje minder aardig was, maar dat had niks uitgehaald. Geen reactie was saai en daarom had hij haar met rust gelaten. Foxtrail merkte dat ze een beetje ongemakkelijk was onder de vraag die hij haar stelde en terwijl ze wat ongemakkelijk antwoordde twijfelde hij of hij het onderwerp moest veranderen. Gelukkig deed ze dat zelf al, ongeveer. Een korte lach verliet zijn mond voordat hij het tegen kon houden. "Ben geweest?''merkte hij nieuwsgierig op, eens kijkend in haar ogen die op hem gericht waren. Ze waren blauw, net zoals de zijne. Was dat iets wat hij al wist? "Betekend dat je van plan bent om nu een sociale vlinder te worden?''vroeg hij nieuwsgierig aan haar, want hij was wel benieuwd hoe dat zou gaan. Natuurlijk, het zou niet zomaar gebeuren. Maar met de keuze die ze al jong gemaakt had om zich grotendeels voor de rest af te sluiten, misschien kon ze zelf gemakkelijk een nieuwe keuze maken die dat veranderde.

Ze wist wat zij aangaf met haar laatste woorden. Welke lijntjes ze uitplaatste in de wacht of ze beet  zou krijgen. Of ze reactie zou krijgen en het deed haar goed om te merken dat hij er wel degelijk op reageerde. Met een korte glimlach op zijn lippen stelde hij een vraag over haar woorden en schudde zij automatisch even lachend haar kop. "Een sociale vlinder klinkt niet als mijn karakteromschrijving." Reageerde ze op hem voor ze een korte pauze nam om een hap te nemen en deze langzaam kauwend door te slikken. "Maar geen ziel kan het overleven in zijn eentje. Dus waarom zou ik het proberen.?" Ze keek op naar hem en sloot glimlachend haar ogen. Ze waren leeftijdsgenoten, dengenoten geweest voor hun hele leven maar ze kende niets van hem. Helemaal niets. Was het niet tijd om dat te veranderen? "Maar genoeg over mij, vertel, hoe is jouw leven geweest de afgelopen.. 20? manen?"

Hij kende Ashenpatch eigenlijk nauwelijks, afgezien van dat ze altijd afwezig geweest was. Was de siamees van plan om dat te veranderen, niet enkel voor hem maar voor meerderen hier? Ze gaf toe geen sociale vlinder te zijn, anders dan hem en zijn zus dan. Waar was ze toch? Kort liet Foxtrail zijn blik weer over de ingang glijden, maar er was niks te zien wat wees op haar. ''Ik zou het inderdaad niet lang volhouden''gaf hij toe, weer zijn volledige aandacht op de poes richtend. Hij was wel eens alleen, toch zocht hij wel de gezelschap van anderen op. Niet alleen om te flirten, de cassanova had ook andere redenen om met vrienden om te gaan. Misschien wou zij dat ook proberen. Ze wou in elk geval een inslag maken, want ze vroeg meteen naar afgelopen twintig manen. Een korte diepe lach verliet zijn keel, want dat was nogal een vraag. Hij was blij dat ze niet al in de 40 manen zaten, dan moest hij een stuk meer nadenken. ''Wel, ik was een kitten, werd daarna apprentice. Ik was niet heel leuk toen''-begon hij te vertellen, hij trok een beetje beschaamd met zijn oor-''Oké, ik was een pestkop''gaf hij toch maar toe. Of ze het echt door had toen was waarschijnlijk niet zo. Dat verleden lag nu ongeveer achter hem en hij had eigenlijk met de meesten wel weer goed gemaakt. ''Werd getraind tot Tunneler en kreeg toen de naam Foxtrail, maar dat kon je waarschijnlijk wel raden''vervolgde hij. Dit was allemaal even heel vlug en zijn kitten en apprentice leven was niet zo spannend geweest. Wat daarna kwam had iets meer indruk gemaakt, maar dat was iets waarvan hij twijfelde of hij dat aan Ashenpatch moest vertellen. ''Wat heb jij in die tijd gedaan?''