Lilac & Gooseberries

De nacht zou binnenkort vallen. Miezerstraaltjes van regen drupte over haar vacht heen, maar energie stroomde door haar gespierde lichaam. Ze had zichzelf vrijwillig aangeboden voor een gezamenlijke jacht. Het was.. Als ze het zelf zo mocht beschouwen, haar eerste echt grote stap naar samenwerking met haar clan. Niet langer was ze de buitenstaander in haar eigen familie. Ze behoorde ergens toe. Was er voor hen, en zij waren er voor haar.

Whitewolf was niet meer haar leven, Windclan was dat.

Misschien was het ook maar beter zo.. ze genoot van de momenten dat haar clangenoten glimlachte, haar aanspraken. Met haar prooi wouden delen. Het was veel meer dan dat ze had verwacht in zo'n korte tijd. Ze had gedacht dat de clankatten haar zouden uitspugen. Geen zin hadden om met haar te werken nadat zij zo lang op haar eigen poten had gestaan, maar het tegendeel was haar bewezen. Daarom zou ze juist nu zo hard laten zien hoeveel ze waard was. "Thunderfox." Haar stem was nog altijd zacht, volume was nooit nodig geweest, nooit handig geweest dus was dat een van de grootste dingen waar ze nu aan moest wennen om aan te passen. "Ik ben er klaar voor, jij ook?" Ze zou het aan de oudere kater overlaten. Hij had de leiding in de jacht maar ze wou wel laten zien dat zij er helemaal klaar voor was.

Daarom glimlachte ze naar hem, misschien net wat te ongemakkelijk, net wat te lang.
Gevoelens tonen was nieuw, alles was nieuw.

@Thunderfox first

Thunderfox hield niet zo van het jagen in de opgenlucht. Hij voelde zich dan zo onbeschermd, en het licht leek hem bijna te verblinden. Maar net zoals elke andere Windclanner, tunneler of moorrrunner gelijk, moest hij zijn bijdrage leveren en dus kon hij niet al zijn tijd in de donkere tunnels of inhet duister van de nacht doorbrengen. En het was niet eens dat hij zo'n grote hekel had aan het licht, of aan het gezelschap dat dat altijd met zich mee leek te brengen - maar in de stilte en in het duister, wanneer enkel de sterren op hen neerkeken, leek alles zo veel eerlijker, leek de waarheid zo veel dichter bij de oppervlakte. Katten konden liegen en bedriegen, katten verzwegen en katten maakten alles zo veel gecompliceerder dan het moest zijn. Desondanks knikte hij de kattin met wie hij vandaag op jacht moest enkel vriendelijk toe, niets van al die rondzwevende gedachten merkbaar in de peilloze diepten van zijn oranje ogen of in de manier waarop hij zich omdraaide en het camp uit liep. Hij merkte wel dat ze met iets zat, dat haar glimlach net wat te geforceerd leek. Hij was goed in anderen lezen, leek daarin een natuurtalent, ook al besteedde hij zo veel van zijn tijd in vrijwillige afzondering. Of misschien was het wel juist net daarom dat hij dat deed; hij had genoeg aan zijn eigen emoties, kon het niet verdragen om lang die van anderen ook te moeten dragen. Bovenal was Thunderfox nieuwsgierig en kon hij het niet laten om vragen te stellen; hij kon niets dat hij opmerkte zomaar laten glijden. Voor een seconde vroeg hij zich af of deze reputatie hem vooruitging, of anderen hem misschien vervelend vonden vanwege zijn eindeloze stroom aan waarschijnlijk veel te persoonlijke vragen. Maar in plaats daarvan vroeg hij enkel: "Hoe gaat het met je, Ashenpatch?" op een vriendelijke maar misschien licht afstandelijke toon, zijn stem te beleefd om tegen een vriend te praten. Thunderfox had geen vrienden, niet echt. Hij had enkel heel veel kennissen.

Ze wist dat het bij iedereen bovenaan hun gedachten stond zodra ze haar zagen. Het arme kind was alle familie die ze had kwijt. Natuurlijk.. ze had familie. Ze had een zus. Maar sinds haar geboorte, sinds de verdwijning, dood, van haar moeder had ze nauwelijks meer met haar littermate gesproken. Al haar aandacht, haar energie, waren naar Whitewolf gegaan. De beste, sterkste meest betrouwbare windclanner worden die ze maar kon zijn. Dat was altijd haar doel geweest en nu was hij weg, was zij achtergebleven met niets meer dan herinneringen. Met niets meer dan vage woorden die ze niet eens meer kon plaatsen als die van hem. Zijn stem vervaagde al uit haar herinnering en binnenkort zou er niets meer over zijn van de kater die als een vader voor haar was geweest.

Ze had dan ook de vraag van Thunderfox moeten verwachten. Natuurlijk stelde hij die ene vraag die ze niet wou horen en daarom trok de kattin ook snel met haar oren. Iet wat ongemakkelijk terwijl ze weg keek haar kop schuddend. "Niets wat binnen nu en vijf minuten te veranderen is Thunderfox." Beantwoorde ze de kater met een glimlach. "Kom op, de konijnen gaan in winterslaap voor wij het kamp uit zijn zo." Ze moest weg hier van de benauwende wanden om haar heen. Ze moest de buitenlucht in. Haar poten strekken. Weg van zijn stem in haar hoofd.

Haar antwoord maakte hem natuurlijk alleen maar nieuwsgieriger. En natuurlijk had hij de roddels wel gehoord, maar daar besteedde hij nooit heel veel aandacht aan. Starclan mocht weten wat ze over hem fluisterden achter zijn rug - hij had nooit gedacht dat roddels heel accuraat waren, of het waard om naar geluisterd te worden. En hij wist ook wel hier en daar dingen over haar geschiedenis, dingen die iedereen wist. Maar hij wou dieper graven, meer weten. Hij wou de waarheid leren. De kater liet zich voorgaan door de jongere kattin, het camp uit, want hij zag dat hij haar ongemakkelijk gemaakt had maar hij wist niet echt wat hij daar mee moest doen. Thunderfox stelde vragen en hij las katten, daar was hij goed in, maar om daar dan ook iets mee te doen.. Dat was iets anders. In zijn eeuwige zoektocht naar de waarheid liet hij anderen nog wel eens achter. "Je kan altijd tegen me praten.", mauwde hij uiteindelijk na een korte stilte. Zijn gele ogen keken haar aan, de blik erin indringend, maar niet per se dwingend. Hij wist dat hij intens kon zijn, maar deed niet de moeite om zichzelf terug te dringen. "Ik ben een goede luisteraar.", vervolgde hij nog, gevolgd door een korte glimlach die niet helemaal gemeend was, maar meer bedoeld om haar op haar gemak te brengen. Het was niet zijn bedoeling om te pushen, maar onbewust deed hij dat toch steeds.

Ze kon altijd tegen hem praten. Het was een verzachtende warme optie die hij haar gaf. Een hand in de duisternis die hij uitstak. Maar het sloeg als een koude band om haar heen. Nog nooit eerder had ze iemand werkelijk vertrouwd, op haar mentor na. Haar vader in zo veel opties. Maar nu stelde deze kater zichzelf open, vertelde hij haar dat hij zou luisteren naar haar. Het liet haar even met haar oren naar achteren trekken en zoeken naar een juiste antwoord op de grond. Maar de grond sprak niet en ook de vele wegen onder de grond hielden hun stilte.

Echter knikte ze langzaam en keek glimlachend op naar hem. "Thunderfox ik denk dat dat toch echt een ding is voor onze tweede of derde date." Mauwde ze met een knipoog voor ze haar spieren strekte en haar zintuigen probeerde te focussen. "Maar ik zal het in acht nemen, dankjewel Thunderfox." Mauwde ze er iets zachter en iets serieuzer achter aan. Ze maakte een grapje maar sloeg zijn woorden wel om haar hart. Hielt ze even dicht bij haar. Ze was niet alleen, ze zou nooit meer alleen zijn. Niet met Windclan bij haar.