[Adderpaw, Training 1] Avant Garde

Een apprentice trainen, het was een grote uitdaging. Het was Amberhunt al gelukt om een apprentice tot warrior op te leiden, maar er waren ook apprentices gewisseld van mentor omdat het toch niet goed gewerkt had. Elke jonge kat was nu eenmaal anders. Daarom was hij ook altijd ontzettend nerveus als hij begon met een nieuwe, het wende simpelweg niet. Hij wist best dat hij ouder was en de autoriteit had over Adderpaw, maar soms was het nog knap lastig om daar ook echt naar te handelen. Maar hij zou zijn best doen, want iedereen verdiende uiteindelijk toch het beste. "Goed" Begon de kleinschalige warrior terwijl hij zijn nieuwe apprentice aankeek. Ze waren het kamp uit, en Amberhunt hoopte maar dat hij alles enorm interessant zou vinden, zodat hij niks van zijn mentor's stress zou merken. "We beginnen maar met een tour van het gebied, want het is boven alles belangrijk dat een warrior zijn eigen thuis begrijpt." Nu moest hij elk stukje van het territorium boeiend laten klinken. Konden ze niet gewoon meteen gaan jagen? Daar zou Amberhunt in ieder geval kunnen shinen.

Hoewel het niet bepaald het respectvolle ontzag van een beginnende apprentice was dat Amberhunt verwacht had, was hij toch blij met het enthousiasme van zijn nieuwe apprentice. Die leek ook al helemaal klaar om ervandoor te schieten en zijn mentor in het stof achter te laten. "Goed idee, volg mij." Grijnsde de rossige kater, en hij zette het direct op een drafje. Het bracht hem direct meer op zijn gemak, dit zou misschien toch nog wat worden. Samen liepen de twee toms het dennenbos in en Amberhunt keek af en toe achterom om te zien of Adderpaw hem nog bijhield. "Zeg eens, welke delen van ons territorium ken je allemaal al?" Miauwde hij over zijn schouder. Hij was van plan om een goede band met deze deugniet op te bouwen, daar was dus een hoop interactie voor nodig.

Oh nee, zijn woorden werden verkeerd opgevat. Amberhunt opende even zijn mond, maar wist niet precies hoe hij zich hier uit moest praten. Hij werd nu al een hoekje in gepraat door een kater die eigenlijk nog een kitten was. Hij schudde zijn kop en verminderde zijn vaart iets. "Ik bedoelde, wat weet je al van het territorium? Weet je aan welke clans wij grenzen? Weet je welke kant Fourtrees op is? Dat soort ding. Ik was je niet aan het beschuldigen." Het ergerde hem een beetje hoe verontschuldigend hij klonk, hij had zo graag een goede eerste indruk willen maken.

Proberend zich te herstellen liep Amberhunt snel nog een klein stukje door, waardoor hij zijn blik kon afkeren, en luisterde naar Adderpaw. Hij was nog erg gelimiteerd, niet bepaald verrassend, hij had net de nursery verlaten. De mentor draaide zich om naar zijn apprentice en knikte goedkeurend toen die Thunderclan wist te noemen. "Juist, Thunderclan is één van de andere drie clans, de andere twee zijn Riverclan en Windclan." Het feit dat ze op de rand van een oorlog stonden met Riverclan hielt hij nog even achterwegen. "Maar aangezien je Thunderclan al wist, laten we daar een kijkje gaan nemen." Miauwde Amberhunt, en hij zette de pas er weer in, richting het Thunderpath dat hen scheidde van de andere clan.

Nu liepen ze weer naast elkaar, omdat Amberhunt toch wel liever een oogje op zijn apprentice hield. Niet iedereen wist precies waar ze hun poten konden neerzetten in het moerassige territorium, en zijn apprentice kwijtraken tijdens de eerste rondleiding zou hem niet bepaald populair maken. "Nog best een eindje, maar we zouden voor sunhigh daar moeten zijn, en tegen zonsondergang zijn we weer in het kamp. Ik wil je immers nog andere dingen laten zien." Miauwde de kleine kater bemoedigend, proberend om interessant over te komen. "Heb je zelf nog vragen? Dat is misschien interessanter dan ik die constant aan het woord blijf." Opperde Amberhunt.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderpaw haalde zijn neus een beetje op naar alle nieuwe geuren. Het rook wel een beetje naar de katten die binnen kwamen na een dag jagen, of.. wat ze ook maar deden hierbuiten. De ene geur was wel wat plezanter dan de ander. De slungelige jongen hield zijn poten voor nu ook zo ver mogelijk weg van de modder. Hij draaide zijn oor naar zijn mentor die vertelde dat ze voor zonhoog er zouden zijn, maar ze pas weer tegen zonsondergang het kamp weer in zouden zijn. Zijn bekje viel een beetje open. ‘Zo lang?’ miauwde hij verbaasd. Was alles zo groot? Kijk, hij had wel verwacht dat het groot zou zijn, maar een hele dag lopen. Hij kreunde binnensmonds. Amberhunt miauwde nog of hij vragen had. Ja, wist hij veel. Hoe moest hij dingen weten? Maar er was één ding wat hij wel wilde weten. ‘Ja, wanneer leer je me vechten? Dimpaw mag echt niet beter dan ik worden,’ miauwde hij vlug. Zijn zusje.. brr, nee! En Tidepaw was toch trager, dus van haar zou hij wel winnen. Maar hij was de bijzondere van hun nest, dus zijn mentor moest zijn verwachtingen nakomen.

Hij kon het niet helpen. Amberhunt grinnikte een beetje toen zijn nieuwe apprentice overdreven zijn verbazing uitliet over hoe lang ze zouden moeten lopen. "Jazeker, jij bent nog niet gewend aan het lange lopen. En van mij begrijp je ondertussen vast wel dat hard rennen niet mijn sterkste punt is." Miauwde de rode kater, een zelfbewuste verwijzing naar zijn kleine gestalte. Het territorium was groot, en voor hem was het altijd extra groot gebleven. Toen alle andere warriors groot en breed waren geworden, was Amberhunt altijd achtergebleven. Hij had er mee leren leven, en had er daarna zijn kracht van gemaakt. Adderpaw's vraag was erg typisch voor over-zelfverzekerde apprentices: Wanneer zou hij gaan vechten? En natuurlijk was het niet alleen dat, het was ook nog eens omdat hij beter moest zijn. Amberhunt zoog teleurgesteld zijn adem door zijn tanden naar binnen. Hij had nog zo gehoopt dat hij zou kunnen beginnen met jagen, met zoeken en verkennen. Nu leek het er op dat hij Adderpaw's aandacht pas echt vast zou houden als hij begon aan hetgene waar hij de meeste moeite mee had. "Binnenkort, zodra ik denk dat we bij dat onderdeel van je training zijn aangekomen." Mauwde hij uiteindelijk vaag, om maar iets bemoedigends te zeggen.  

Instead of being afraid
I could become something to fear

Oh boy, hij wilde helemaal niet de hele dag lopen. De héle dag. Hij voelde zich nu al een beetje moe. Zou hij dit vanaf nu elke dag moeten doen? Lopen, zo ver? Wanneer zou hij er wel aan gewend raken? Hij zij zelf dat rennen niet zijn sterkste punt was. ‘Wat dan wel?’ reageerde hij net zo snel terug. Hij wilde ook niet sterk zijn in rennen, had hij nu besloten. Hij klauterde met zijn slungelige lichaam over een boomstam heen, terwijl hij zijn mentor bij probeerde te houden. Zijn antwoord op zijn vraag was ook een beetje teleurstellend. Oké, wanneer hij eraan toe was. ‘Wanneer?’ miauwde hij. ‘En wat gaan we dan eerst doen?’ Adderpaw was nooit iemand die een blad voor zijn mond nam. Hij kon altijd gewoon zeggen wat hij wil, een brutale bek was hem nooit echt afgeleerd. Er was gewoon één ding dat zeker was: hij moest de beste zijn, beter dan zijn zusjes, zoals het hoorde.