Dinner

Dit verhaal speelt zich af met een menselijke versie van Crystalstar (Christel) en haar dochter Tearkit (Josephine). Bedoelt om de karakters uit te pluizen.

Christel D'étoile wachtte op haar dochter aan de eetkamertafel. Nu Josephine ouder werd wilde ze nog wel eens later thuiskomen dan haar moeders goedkeuring genoot. Haar man en twee andere dochters waren voor een weekend weg. Ze hadden het rijk alleen. Hoewel Christel absoluut geen favorieten had wanneer het op haar kinderen aankwam, wist ze wel dat ze met Josephine de beste gesprekken kon voeren. En dat was precies wat ze vanavond hoopte te doen. Doordat haar werk zoveel van haar tijd vergde en ze veel van huis was, had Christel niet altijd evenveel tijd voor haar kinderen. En dan moest ze die tijd ook nog verdelen over hen drieën, die in verschillende maten sturing nodig hadden. Kortom: voor goede gesprekken was vaak geen tijd.

Het vuur in de grote open haard brandde en zond een comfortabele warmte de hoge kamer in. De lange, zwarthouten tafel was voor twee gedekt. De borden echter niet in de lengte tegenover elkaar, maar in de breedte, zodat ze elkaar goed konden aankijken. Christel had zelf gekookt. De steak die ze normaal gesproken bij dit gerecht zou hebben gemaakt was vervangen door een plantaardige vervanger, Josephine had niet al te lang besloten vlees helemaal in de ban te doen. De tafel was alleen gedekt voor een hoofdgerecht. De lastige serie van verschillende gangen die ze soms genoten onder de service van een leger bedienden was achterwegen gelaten. Er was geen enkele ober of tuinman in het huis of op het terrein, ze hadden de volste privacy.

Na een tijdje aan tafel te hebben gewacht, terwijl het eten in de oven stond, keek Christel op haar horloge. De gouden wijzers wezen vijf voor zeven. Ze klakte semi-geagiteerd met haar tong en stond op. Ze liep naar een antiek glazen kastje in de hoek van de kamer en haalde daaruit twee kristallen wijnglazen en een dure fles rode wijn. Josephine was al zeventien, en één glaasje zou haar niets doen, dacht ze bij zichzelf. Christel liep terug naar de tafel, haar comfortabele zwart-satijnen jurk achter zich aan wapperend, en zette de glazen neer. Vervolgens trok ze onbeschaamd de fles open en vulde haar eigen glas royaal met de donkerrode vloeistof. Op het moment dat ze haar eerste slokje nam, hoorde ze het openen en sluiten van de zware voordeuren. Haar dochter was thuis.

Met een brede glimlach op haar gezicht stapte ze de lange oprit van haar thuis op. Ze had een geweldige middag achter de rug, één waarin ze met haar beste vriendin gewoon lekker niks had gedaan. Althans, dat dacht haar moeder. In het begin had ze inderdaad bij Denise vertoefd, maar de laatste paar uurtjes waren gegaan naar "chillen" met een jongen uit een klas hoger. Als haar ouders daar gehoor van kregen dan zouden ze haar nooit meer alleen vertrouwen. En dat terwijl hij zó lief en respectvol was. Hij had haar nog met geen vinger aangeraakt. Niet dat daar geen verandering in zou komen.. Ze vond hem leuk en dat viel niet te ontkennen. Hij was net als zij onbegrepen, te gevoelig voor deze harde wereld.

Plots viel haar op dat er behalve zij niemand in de tuin aanwezig was. Mam had vast iedereen naar huis gestuurd. Ze waren immers met z'n tweeën. Het was altijd zo heerlijk om niemand om je heen te hebben. Voorzichtig opende ze de voordeuren, wat geen zin had aangezien ze behoorlijk zwaar waren. Na snel haar schoenen weggestopt en haar jas aan een kledinghanger opgehangen te hebben snelde ze naar de woonkamer. Zonder pantoffels, want daar zweetten haar voeten altijd zo van. Ze kon het heerlijke eten al ruiken, tegenwoordig vegetarisch als zij meeat. "Hey mam." Zei ze hartelijk, waarna ze op haar afstormde en zonder toestemming een knuffel gaf. Haar moeder reageerde altijd zo heerlijk ongemakkelijk op openlijke affectie en ze kon het niet laten om dit zo vaak als maar kon op haar te forceren. Zijzelf voelde totaal geen schaamte wat dit soort dingen betrof. Ze was immers geen 12 meer. Nadat ze zich van de ander losmaakte viel haar blik op het tweede wijnglas. "Oh?" Er lag een speelse, haast stoute toon in haar stem. "Ik heb altijd al wijntante willen zijn."

Als voorzorgsmaatregel zette ze haar wijnglas weer op terug op het donkere blad van de tafel. Josephine had er een gewoonte van gemaakt om haar hartelijk te begroeten. Ze hoorde hoe haar dochter zich van haar buitenkleding ontdeed en dacht ongewild na over wat ze allemaal uitgespookt kon hebben in die uren dat ze van huis was geweest. Natuurlijk was Christel verre van een heilig boontje, en preuts was ze nog minder, maar haar dochters waren zulke prachtige pure wezens. Die konden in haar ogen moeilijk al bijna volwassenen zijn. Toen de deuren naar de eetkamer openzwaaiden keek ze met een opgetrokken wenkbrauw op. Kort daarop volgde dan de verwachtte innige omhelzing, waarbij ze haar dochter nogal onbeholpen op te rug wist te kloppen zonder het té ongemakkelijk voor zichzelf te maken. Altijd zo hard en uitgesproken, maar zelfs een kusje op haar wang van haar Josephine of haar vader kon haar met een mond vol tanden laten staan. Christel zag hoe de wijnglazen werden opgemaakt. Haar volgende uitspraak deed Christel haar lippen tuiten. "Pff, dit is een Château Margaux. Ze is ouder dan jij, en een stuk verfijnder." Bij dat laatste grijnsde ze zelf ook. Zij en Josephine hadden vaak genoeg meningsverschillen gehad over kleding en gedrag. Christel had nu eenmaal hard gewerkt om op deze plek te komen, en zag graag dat haar kinderen dat reflecteerden. Terwijl Josephine juist heerlijk alternatief was en liever in oversized shirts en rode canvas broeken de deur uitging dan in een op maat gemaakt jurkje. Ook in hun gedrag verschilden de twee vrouwen nogal. Christel was gracieus en verfijnd tot in de details, zolang buitenstaanders haar aanschouwden. Josephine daarentegen was uitgelaten en tegendraads. In de eerste jaren had ze zich er nog tegen verzet, maar het had zinloos gebleken. En op haar afgelopen verjaardag had Christel dan eindelijk toegegeven; ze had Josephine meegenomen op een tripje langs meer dan een dozijn vintage kledingwinkels en had haar een niet-bescheiden budget gegeven. Ze wist dat ze daar nog lang de vruchten van zou plukken, want Josephine scheen er nu iets van te dragen.

"Dus je was bij Denise, hmm?" Vroeg Christel terwijl ze haar dochter een kus op haar voorhoofd gaf en haar naar haar stoel dirigeerde. Zelf liep ze de open keuken in en nam de ovenschaal mee terug naar de eetkamer. Ze ging weer zitten, pakte haar geliefde Margaux opnieuw en schonk ook voor Josephine een glaasje in, hoewel ze lang niet zo scheutig was. "Josephine, je hoopt toch niet dat ik geloof dat je zo zit te grijnzen omdat je weer een dagje niks hebt gedaan met de persoon die je al zo goed kent?" Vroeg Christel plagerig. Oh ja, ze was observationeel. Voor haar werk was dat nodig, en hier thuis mochten ze ervan meegenieten.

Mam klopte haar wat ongemakkelijk op haar rug. Heerlijk hoe ze zo'n grote bek had, maar tijdens dit soort momenten niet wist wat ze moest doen. Bij haar uitspraak over de verfijnde wijn trok ze haar wenkbrauw op. Vaak genoeg had ze het verzoek gekregen zich "gepaster" te kleren, maar dat ging ze mooi niet doen. Het zou een eeuwige koude oorlog tussen de twee blijven, want geen van beiden ging ooit haar mening veranderen. Het onderwerp veranderde gelukkig al snel en haar moeder stelde de gebruikelijke moedervraag. "Leuk, maar niet heel bijzonder." Was haar weinigzeggende antwoord. Vervolgens volgde ze de stille aanwijzing en ging ze zitten.

Toen haar moeder weer terug was en zich tegenover haar vestigde stelde ze opeens een iets té directe vraag. Die zag ze niet aankomen. "Wat, denk je dat ik iets achterhou?" Ging ze er keihard tegenin. Ze kende haar moeder maar al te goed en wist dat ze zich hier niet uit kon lullen. Nee, ze zou iets bedenken wat niet ver van de waarheid af lag. En daar had ze zichzelf nu mooi de tijd voor gegeven. Ze wendde haar blik af en pakte zo nonchalant mogelijk het wijnglas vast, waarna ze een nipje nam. Dat smaakte niet slecht. Veel beter dan de goedkope drank die zij en Denise weleens stiekem hadden gedronken.

Ze hief haar glas toen ze tegenover haar dochter was gaan zitten. Christell nam nog een slokje, en proefde daarmee precies waar ze zo lang en hard voor had gewerkt. Ze wist best dat Josephine heel wat aan te merken had om het feit dat zij zoveel meer hadden dan de gemiddelde persoon, maar zijzelf wist dat niks hiervan aan was komen vliegen. Ze waren geen bourgeoisie en hadden ook geen familiefortuin geërfd. Nee, alles in dit huis was verdient in de afgelopen twintig jaar, door één vrouw die precies had geweten wat ze deed. Zoals gewoonlijk ontweek Josephine haar beschuldiging dat ze wellicht meer had gedaan dan kletsen met haar vriendin, en beschuldigde haar van achterdochtigheid. Christell grinnikte en schepte voor hen beiden op. "Ja, dat denk ik, ja. Je bent niet altijd ondoordringbaar, Josephine." Die naam, wat een discussie had die opgeleverd. Christell, met haar Franstalige roots, had het een prachtige naam gevonden voor haar dochter. Maar die had besloten dat Joey beter bij haar levensstijl paste. "Dus zeg op, zat je weer aan de cocaïne?" Vroeg ze met een geamuseerd opgetrokken wenkbrauw, een grapje natuurlijk, maar ze wilde wel weten wat er hier gaande was.

Ze had gelijk. Haar moeder was zo achterdochtig als altijd. Ze had moeten weten dat thuiskomen met een glimlach vragen zou oproepen. Blank face Josephine was een onschuldige Josephine. Maar in plaats van een preek, speech of wat dan ook werd de meest onverwachte vraag haar kant op gegooid. Een gnuif verliet haar mond en ze deed moeite om geen wijn uit te spugen. Na alles te hebben doorgeslikt hield ze haar vinger in de lucht om duidelijk te maken dat ze ging spreken. "Ten eerste, het is Joey. Je weet dat ik dat prefereer." Zei ze terwijl ze haar glas neerzette, met een neerbuigende nadruk op het woord "prefereer". Haar moeder was er altijd zo van overtuigd dat je anderen moest imponeren met moeilijke woorden. Vervolgens schraapte ze kort haar keel. "En ja, ik heb keihard coke gesnoven." Ze pakte het glas weer beet. "Kan je nu stoppen met me analyseren?"

Ugh, natuurlijk moest die verschrikkelijke geamerikaniseerde versie van haar prachtige naam weer in Christell's gezicht geduwd worden. Natuurlijk, haar dochter verdiende zekere vrijheden, maar waarom moest het nou weer op zo'n onsmakelijke lage manier? "Uiteraard weet ik wat jij liever hebt, lieverd, maar ik ben je moeder, je woont onder mijn dak en ik heb je een prachtige naam gegeven." Zei ze zoetjes. Nog steeds leek Josephine niet bereid ook maar iets over de dag prijs te willen geven, waar Christell zich enorm aan ergerde. Ze nam een grote slok wijn en schudde even haar hoofd. "Ik hoef je niet eens te analyseren, je bent een open boek. Maar dan met alleen vage begrippen." Concludeerde ze, haar groene ogen kort samenknijpend. "Kan je het je lieve moeder niet vertellen? Wat jij doet op je vrije dag?"

Yikes, het "je woont onder mijn dak" argument. Het was niet alsof zij ervoor koos om uitgepoept te worden door deze specifieke vrouw, om vervolgens Josephine genoemd te worden. Ze slikte heel wat opmerkingen in omdat ze gewoonweg geen ruzie met haar moeder wilde. Dacht dacht ze tenminste, totdat er werd doorgezeurd. Mams had absoluut geen besef van privacy. Omdat ze wist dat het anders nog de hele avond zo zou gaan besloot ze het maar gewoon te zeggen. "Goed, ik was met een jongen. En voor je panikeert: er is niks gebeurd. We zijn gewoon vrienden. En als je wel panikeert dan weet je waarom ik je dit soort dingen niet vertel." Meteen al had ze spijt. Haar moeder kennende zou er een stortvloed van vragen komen. Om haar beschaming te verbergen nam ze een grote slok uit het glas wijn. Hier kon ze wel meer van op.

Ze inspecteerde kalmpjes haar eigen glas terwijl haar dochter dan eindelijk antwoord op haar vraag gaf. Josephine scheen te denken dat haar moeder nooit jong was geweest, want ze ging er direct van uit dat die zou paniekeren en het allemaal niet. In plaats daarvan grinnikte de lange vrouw slechts, terwijl ze haar glas weer voorzichtig terug op het donkerblauwe tafellaken plaatste. "Wat enig. Goed om te horen dat mijn kleine meid eindelijk eens heeft besloten om buiten haar vriendinnen te kijken." Verkondigde ze met een kort lachje, een stuk luchtiger dan voorheen. Natuurlijk wilde ze niet dat Josephine in de verkeerde handen viel, maar een klein beetje rotzooien zou haar alleen maar helpen te ontwikkelen. "Dus, deze jongen. Komt hij ook eens hier? Of is het nog te vroeg om mijn toekomstige schoonzoon te ontmoeten." Vervolgde Christell op plagerige toon.