My queen, my lord, my master

Honeybear stapte met grote passen de den van haar leader binnen, haar kop was hoog verheven en haar sterke, brede lichaam straalde van trots, het dwong respect af. Even wiebelden haar grijze oortjes voordat de kattin stopte en haar kop neeg, een elegante buiging voor de kat waar ze zoveel respect voor had. De young warrior bleef in deze houding, wachtende tot ze het commando zou krijgen van Crystalstar. "Crystalstar, ik wil iets met u bespreken," sprak ze op een kalme toon tegen haar idool. Ze had zoveel respect voor deze poes dat ze niet durfde om deze direct aan te kijken, ze wilde zichzelf als het beste presenteren voor de ander.

De aanvoer van besprekingen leek steeds sneller te gaan, had Crystalstar gemerkt. In het begin, toen ze zich nog had moeten bewijzen als leader, had ze een stuk minder vaak het genoegen gehad om haar clanleden in haar den te verwelkomen. Nu werd er bijna dagelijks een beroep op haar mening gedaan. En zo ook nu weer. Honeybear, een kersverse warrior die Crystalstar pas zelf benoemd had, dook op in het den onder de heuvel. De houding van de kattin liet Crystalstar meteen weten dat zij diep onder de indruk was om voor de grijze kattin te staan. "Sta op, Honeybear. Wat wil je met me bespreken?" Sprak ze goedkeurend.

Toen haar leader haar het commando gaf om op te staan, deed ze dit meteen. Ze spitste haar oren, rechte haar rug en zorgde ervoor dat haar grootte, brede lichaam met trots voor de ander stond. "Crystalstar, ik ben hier om mijn woord aan u te geven," ze knikte even naar de grijze poes waarna ze diep adem haalde, een sensatie van stress en opwinding stroomde door haar aderen. "Ik ben loyaal aan u en u alleen. Ik weet dat ik nog jong en onervaren ben, maar ik ben sterk. Ik wil u en de clan dienen met alles dat ik heb," ze neeg haar kop weer wat en sloot kalm haar honingkleurige ogen. "Ik wil mezelf voor u bewijzen, Crystalstar. Ik wil bewijzen dat mijn woord waarheid draagt," Ze wilde niks liever dan haar leven geven voor de ander, voor Riverclan. Ze wilde dat de ander dit wist, ze wilde haarzelf bewijzen, haar kracht presenteren aan haar leidster, haar idool. "Het zou me een eer zijn om mezelf en mijn loyaliteit te bewijzen aan u,"

Hier was nog eens discipline in gedrild, bedacht Crystalstar zich. Zij twee hadden dezelfde mentor gehad, en dus kon ze zich best voorstellen hoe Honeybear zo'n uitstraling had weten te krijgen. Daarbij kwam blijkbaar ook nog een groot persoonlijk respect voor Crystalstar zelf. En voor de leader het wist kreeg ze een belofte van trouw en loyaliteit te horen. Langzaam knikte ze op elke nieuwe zin. Honeybear wilde zich bewijzen. Crystalstar had wel ideeën hoe dat zou kunnen: drie zouden immers vanzelf een keer vier worden. Maar voordat het zover zou komen zou ze Honeybear eerst een stuk beter moeten leren kennen. "Honeybear," Begon ze plechtig. "Je overgave is indrukwekkend." Haar zeegroene ogen rustten op de kalme blik van de kattin die zij net benoemd had. "Zeg eens, heb je een mate? Of een ander soort geliefde?" Het zou misschien een vreemde vraag lijken, maar het was meer een test dan iets waar Crystalstar belangrijke informatie mee zou krijgen.

De spanning die door haar poten sudderde liet de haren in haar nek even rijzen. Het was een sensatie die een fijn gevoel in haar kop gaf, maar ergens voelde ze ook een zware steen in haar maag. Ondanks dat de grootte poes niks te vrezen had, was ze ergens toch wel bang... geen idee waarom. Toen ze het compliment van haar leader in ontvangst nam, keek ze langzaam op, een glans van geluk glom in haar honingkleurige ogen. Toen de ander echter de volgende vraag aan haar stelde, slikte ze even gespannen. "Nee, Crystalstar. Ik denk dat Chillybreath de enigste kat in de clan is die ik iets geliefd heb. Ze heeft me als kitten opgevoed toen mijn ouders er de tijd niet voor hadden, maar daar stopt het ook," Even schudde ze plichtig haar kopje. "Ik heb nooit echt over liefde nagedacht, het enigste dat ik wil is Riverclan trots maken... en daarbij tot extensie, u," Kort probeerde de jonge warrior oogcontact te maken met de grijze leader. Was dit ergens een onderliggende opdracht van de ander? Om een mate te zoeken? Stil maakte ze een notitie bij zichzelf dat ze zo snel mogelijk een riverclan kater moest zoeken die haar liefde kon bieden. Misschien verwachte Crystalstar wel dat ze kittens kreeg... De clan kon immers altijd meer sterke, loyale warriors gebruiken.

Hoeveel katten zouden er in Riverclan zijn die een groter ontzag voor haar hadden? Crystalstar had moeite er een te bedenken. Natuurlijk was haar clubje loyaal, maar zij voelden zich tenminste nog dichtbij de leader. Honeybear was écht overgegeven zonder ook maar iets persoonlijks terug te eisen. Nee, geen mate. Crystalstar was onder de indruk van de snelheid van de reactie, geen schaamte, geen gestotter. Ze had het erg plichtig verkondigd. "Goed. Ik ben niet van plan van je te eisen er snel een te vinden. Gezonde relaties zijn immers beter voor de clan dan gedwongen bindingen." Zelfs deze leader geloofde in liefde. "En je maakt me ook trots Honeybear. Maar vertel eens; waarom kwam je helemaal hierheen om me dit alles te vertellen? Je zegt dat je je wilt bewijzen, heb je een idee?"

Altijd al had de jonge warrior dit willen doen. Voor haar leader staan en haar complete loyaliteit aan hen verklaren. Ze wilde dat de ander wist waar ze toe in staat was. Als kind had ze een ander om het leven gebracht, allemaal voor Riverclan.. En ze zou het zo opnieuw doen. Ze zou iedere kat in dit bos vermoorden als het moest. Er was immers maar eens iets waar Honeybear om gaf en dat was haar clan. Sommigen zouden haar gek verklaren, maar hoe zij het zag was het juist andersom. Iedereen zou een soldaat als haar moeten zijn, dan zou Riverclan perfect zijn. Honeybear knikte dan ook even plechtig naar Crystalstar toen ze haar eerste opgave aan de ander gaf. Een partner, een partner... Kinderen. Ze zou de perfecte kater moeten vinden, eentje die Crystalstar tevreden zou kunnen stellen. Even verscheen een kleine glimlach op haar lippen toen de grijze poes verklaarde dat ze trots op haar was. Dat was alles wat ze wilde horen, dit was de reden waarom ze alles deed dat ze deed. Die woorden maakten haar dag. Toen de vraag volgde van de leader knikte ze nogmaals naar de ander. "Mijn droom is om Riverclan te dienen, ik wil niks minder. Ik wil een warrior worden waar Riverclan trots op kan zijn," iemand waar men nog generaties verhalen over zou vertellen. Zo iemand wilde ze zijn, een held voor haar volk, haar medemens. "Ik... neem aan dat oorlog met shadowclan om de hoek is..." kalm keek ze de ander aan, even diep adem halen. "Als u wilt wil ik gerust proberen enkele warriors toe te takelen bij de grens. Vallen opzetten. Hun nummers uitdunnen voor een gevecht. Niet met moord, maar met wonden zodat ze niet kunnen meedoen aan een potentieel gevecht," Ze slikte even en haalde diep adem. Was dit te extreem?

De leader knikte rustig, niet triomfantelijk maar ook niet bedroefd, toen Honeybear miauwde dat de oorlog eraan zat te komen. Dat was nu eenmaal een onderdeel van het clanleven, dat had Crystalstar geaccepteerd. Als zij een sterke leader was, moest ze het ook op het slagveld laten zien. Grote speeches en ontvoeringen, geheime missies en verbonden, het was allemaal voorbereiding op datgene dat de clans altijd al hadden gedaan en ook zouden blijven doen: elkaar bevechten. Honeybear opperde toen om de grens onveilig te maken voor de vijanden. Wat had ze toch bijzondere jonge katten in haar clan, dacht Crystalstar even geamuseerd bij zichzelf. "Hun nummers uitdunnen is zeker iets waar we naar zullen kijken voordat ik Acorndust confronteer. Het enige wat ik niet wil is hem genoeg provoceren om vroegtijdig een oorlog te starten, snap je me? Dit gevecht zal gevochten worden wanneer Riverclan er het beste voor staat." Ze schoof het plan niet direct weg, maar wilde Honeybear vooral laten inzien waar er allemaal rekening mee gehouden moest worden. "Als je dit doet, moet het hun schuld lijken. Zíj moeten de eerste aanval inzetten, begrepen?"

Het voelde ergens fout aan dit tegen haar leader te zeggen, ging dit immers niet in tegen de warrior code? Ze schudde haar kopje lichtjes in een poging de twijfel uit haar kop te schudden. Ze wilde niet dat haar leader zag wat voor twijfels ze had in haar lijf, want die waren er niet. Het was enkel de mortaliteit van haar loyaliteit aan de warrior code en zelfs zij, een kat die alles zou geven voor een krijger te zijn, had de regels al gebroken. Moorden had ze gedaan, maar dat was voor haar clan geweest. Ze zou het immers zo opnieuw doen, geen twijfel. Honeybear luisterde aandacht naar wat haar meester te zeggen had en lichtjes begon de leigrijze poes te knikken naar haar. Dat... Kon ze wel doen ja, dat zou geen enkel probleem moeten zijn. Ze slikte even en liet haar kop weer wat zakken. "Ik zal u niet teleurstellen, Crystalstar," ze slikte even, liet de woorden kort tot haar bezinken, en keek vervolgens terug op naar haar. "Ik zal u woorden volgen, ik zal u trots maken, ik zal Riverclan trots maken," de blik in haar ogen stond gevaarlijk, standvast, vol met goudkleurig vuur. Ze had vlammen in haar ogen die dansten met passie, passie voor maar een iets; haar clan. "Mag ik gaan, Crystalstar?" Ze zou pas gaan als ze permissie kreeg van de ander, niet later of niet vroeger. Ondanks alles was de massieve poes niks meer dan een mindless slave die alles deed wat haar werd gezegd.

Heel even vroeg Crystalstar zich af of ze er wel goed aan deed zulke jonge katten op dit soort missies te sturen. Maar ze zei tegen zichzelf dat Honeybear op eigen initiatief naar haar toe was gekomen en dit helemaal zelf overdacht zou hebben. "Ik denk ook niet dat je mij zou teleurstellen, Honeybear. Je bent een goede kattin." Drukte Crystalstar haar jonge onderdaan op het hart. Dit was misschien wel materiaal voor een promotie, hoewel ze zich daarvoor eerst nog verder zou moeten bewijzen. "En ja, je mag gaan. Succes, je hebt mijn zege." Miauwde Crystalstar resoluut. Dat was het dan, weer een zet tegen Acornstar.