Was it working for you?

Met een snelle beweging zette Disarmingpaw zich af met zijn achterpoten. Zijn klauwen strekten zich voor hem uit en met een snelle beweging wist hij te voorkomen dat het kleine muisje heel het woud zou alarmeren met zijn gepiep. Hij trok kort met zijn oortje terwijl hij op de prooi neerkeek, maar haalde uiteindelijk zijn schouders op. Wat verwachtte hij dan ook? Het zou over een goede maan Leafbare worden en prooi zou alsmaar schaarser worden. Er werd hem gezegd dat het in Leafbare een wonder was als hij iets zou vangen, maar aangezien Disarmingpaw al een wonder op zich was, was er hij er vrij zeker van dat het hem wel goed zou vergaan. Hij zou een paar manen trainen en dan zou hij met glans slagen voor zijn final assesment, waarna hij één van de sterkste warriors in ShadowClan werd. Hij zou een apprentice krijgen en hij zou zich uiteindelijk kwalificeren voor de titel van deputy. En uiteindelijk zou hij ShadowClan leiden zoals geen andere leader dat gedaan had. Met zijn kopje hoog opgeheven liep Disarmingpaw, na zijn prooi te hebben begraven, door zijn territorium. Een bekende geur kwam hem echter algauw tegemoet en zijn hooghartige blik maakte plaats voor een iets mildere blik. “Hallo daar, grote zus,” zei hij met een kleine grijns toen hij haar uiteindelijk zag staan. “Alles goed met je?”

Straks zou het land wit zijn gekleurd. De grond zou bedekt worden met een glinsterend donsdeken waardoor je haar bijna niet meer kon zien. Zo was ze één met de nacht en met de sneeuw, met de koelte, met de zielen die door de wind leken te huilen. Het waren allemaal elementen van Leafbare, de seizoen waar alle bomen leeg waren, zonder bladerdaken om zichzelf mee te beschermen. Het leek alsof ze alles wel kwijt waren geraakt, alles waar ze van hielden. Maar nu was het nog Leaffal, nu hadden de bomen nog iets. Nu klonk de wind nog normaal, nu was de koelte nog te verdragen en was er nog wel wat prooi. De kattin stapte door het territorium heen, over de natte grond, zoekend naar overige prooien die nog niet de kans hadden gekregen om te schuilen. Ze waren nog opzoek naar hun laatste hoop voor ze zouden wegduiken, maar een andere geur betrad haar neus al. De geur van een bekende apprentice, haar jongere broer. Haar blik straalde wel wat warmte uit bij zijn begroeting, maar was vooral gevuld met serieusheid. Dat het geen grap was dat ze hier stonden, dit was serieus. De witte poes knikte ter begroeting. “Alles gaat goed met mij. En met jou?”

De warmte die hij kon vinden in de blik van zijn grote zus - voor zover dat mogelijk was omdat ze altijd zo serieus leek - werd gereflecteerd in zijn eigen blik. Zijn zus was één van de weinigen waar hij zijn arrogante houding een beetje bij temperde, al verdween het natuurlijk nooit helemaal. Zijn zus gaf aan dat het goed met haar ging, waarna hij dezelfde vraag terug kreeg. "Mijn mentor is opeens ziek geworden en Acornstar moet me een nieuwe geven, maar ik denk dat we allebei wel weten dat het alsnog geen probleem voor mij zal worden om op tijd warrior te worden. Ik kan dus wel stellen dat het goed met me gaat," zei hij met een grijns tegen haar. "Hoe gaat het met jouw training? Ik heb gehoord dat Acornstar je een apprentice heeft gegeven," zei hij op een goedkeurende toon tegen haar, waarna hij zijn goudkleurige ogen op haar richtte en haar een warme blik schonk. Als één iemand de apprentices in ShadowClan wel fatsoenlijk op kon voeden, dan was het zijn zus wel.

Haar broertje gaf aan dat zijn mentor ziek was geworden, maar dat ze allebei wel diep vanbinnen wisten dat het geen probleem voor hem zou zijn om nog steeds een goede warrior te worden- op tijd. “Dat klopt”, keurde ze zijn statement goed en hoorde hoe hij vroeg ofdat het goed ging met haar eigen apprentice. De witte poes moest even zuchten. “Hij is zo koppig en zo moeilijk. Hij weigert me te vertellen wat er mis is en is te verlegen om iets uit te voeren”, beklaagde ze terwijl ze naar de grond keek. “Ik weet niet hoe ik hem eindelijk goede, fatsoenlijke training moet geven, want er is gewoon iets mis met hem". Ze was niet bang om de waarheid te spreken. Het lag niet aan haar, het lag aan die apprentice.

Disarmingpaw’s glimlach zwakte iets af toen hij het geklaag van zijn zus hoorde. Het was niet het klagen: hij was er wel aan gewend dat zijn zus klaagde over anderen en dat ze dat voornamelijk tegen hem deed. Het was het feit dat ze zei dat ze niet wist hoe ze hem een fatsoenlijke training kon geven. Als hij iemand waardig achtte om de apprentice een goede training te geven, dan was zij het wel. “Moonwane,” begon hij op een serieuze toon. “Als mentor zijnde moet je voorbereid zijn op élk moeilijk geval. Zeg nooit hardop tegen een andere mentor of tegen een andere kat wat je zojuist tegen mij zei, want dan gaan ze de schuld op jou af schuiven en dat willen we niet. Het ligt aan die apprentice, niet aan jou.” Hij dacht kort na. “Ik denk dat je hem een goede schop onder zijn kont moet geven. Daar knapt hij wel van op,” zei hij uiteindelijk met een grijns. “Of je gaat voor de andere optie en je probeert zijn vertrouwen te winnen. Soms moet je anderen manipuleren om er uiteindelijk voor te zorgen dat je je doel behaalt.” Hij haalde zijn schouders op. Dat was nu eenmaal hoe dat het ging.

Ze merkte op hoe de glimlach van haar broer verzwakte toen ze begon te klagen over haar apprentice. ‘Moonwane’, begon die en ze richtte haar blik aandachtig op hem. ‘ Als mentor zijnde moet je voorbereid zijn op élk moeilijk geval. Zeg nooit hardop tegen een andere mentor of tegen een andere kat wat je zojuist tegen mij zei, want dan gaan ze de schuld op jou af schuiven en dat willen we niet. Het ligt aan die apprentice, niet aan jou. ’. Het waren ware woorden die hij sprak. De witte kattin trok met haar oren toen ze alleen maar over begon te denken. ‘ Ik denk dat je hem een goede schop onder zijn kont moet geven. Daar knapt hij wel van op, ’, sprak de zwarte apprentice verder met een grijns. “Een schop in de kont zal hem niet helpen. Hij weigert naar me te luisteren of een woord te zeggen. Hij wilt geen vechttraining doen en wilt zichzelf niet overhaasten”, vertelde ze aan hem met een slag van haar staart. ‘ Of je gaat voor de andere optie en je probeert zijn vertrouwen te winnen. Soms moet je anderen manipuleren om er uiteindelijk voor te zorgen dat je je doel behaalt ’. De kattin richtte haar blik naar de omgeving naast haar. “Manipulatie hmm?”, haar toon klonk wel alsof ze interesse had. “Dat kan ik altijd proberen”

Het leek erop dat zijn zus een apprentice had gekregen die verschrikkelijk moeilijk was. Het was iets dat ze niet verdiende, maar wel iets wat een goede leermeester voor haar kon zijn. Hoe beter ze de apprentice op zou leiden en iets van hem zou maken, hoe meer anderen naar haar op zouden kijken. Acornstar zou haar vertrouwen en haar nog meer verantwoordelijkheid geven, misschien haar zelfs wel erkennen als een kat dat aan zijn zijde kon staan in de toekomst. Het was ongelooflijk hoe ver je kon gaan door te manipuleren en een tevreden blik ontstond in zijn ogen toen zijn zus niet vies leek te zijn van dat idee, wat hij eigenlijk ook niet had verwacht. Ze leek heel zachtaardig van de buitenkant, maar Disarmingpaw wist hoe hij haar verknipte kant naar buiten kon halen als hij dat wilde. “Het is eigenlijk heel simpel,” sprak hij met een kleine grijns om zijn lippen. “Je zorgt ervoor dat je zijn vertrouwen wint, je laat hem denken dat hij veilig bij je is en je gebruikt zijn zwakke momenten om hem iets aan te leren. Dan, wanneer het zo ver is, kun jij alle eer opstrijken. Het valt niet te overzien hoe veel aanzien je dan zal hebben binnen de Clan. Niemand zal dan nog aan je twijfelen.” Hij grijnsde naar haar en knikte haar bemoedigend toe. Dit kon ze wel. Natuurlijk kon ze dit wel. Ze was familie van hem.

'Het is eigenlijk heel simpel', begon haar kleine broer nadat ze zijn idee interessant vond. Manipulatie was ook iets super krachtigs als het juist gebruikt werd. 'Je zorgt ervoor dat je zijn vertrouwen wint, je laat hem denken dat hij veilig bij je is en je gebruikt zijn zwakke momenten om hem iets aan te leren. Dan, wanneer het zo ver is, kun jij alle eer opstrijken. Het valt niet te overzien hoeveel aanzien je dan zal hebben binnen de Clan. Niemand zal dan nog aan je twijfelen'. Ach, ze hield van Disarmingpaw's gekke (goede!) ideeën. Het feit ook dat ze handig waren, en echt wel bruikbaar: toonde iets speciaals aan. Ze deelden beiden hetzelfde bloed, en ze waren de allerbeste leden van Shadowclan, daar was geen twijfel over mogelijk. "Je bent geniaal, broertje", sprak de witte poes hem dan ook terug aan met een grijns op haar gezicht. Dit plannetje kon ze nog wel eens gebruiken, goed gebruiken.

Disarmingpaw zag al aan het gezicht van zijn zus dat ze een plannetje in haar kopje aan het broeden was na wat hij had gezegd. Een smalende grijns verscheen om zijn lippen, welke nog breder werd toen ze aangaf dat hij geniaal was. “Natuurlijk ben ik geniaal,” snorde hij. “Ik ben immers familie van jou.” Hij gaf haar een plagerig knipoogje en richtte zijn blik daarna weer naar voren. “Mijn eigen zwakke mentor is momenteel ziek gevallen, dus nu ga ik een nieuwe krijgen. Ik ben benieuwd welke incapabele dwaas ze me nu weer gaan geven.” Hij rolde met zijn ogen. “Het zou veel leuker zijn als ik van jou training zou krijgen. Ik denk dat jij zowat de enige bent in deze Clan die het ook fatsoenlijk zou kunnen.”

'Natuurlijk ben ik geniaal', snorde de zwarte kater. 'Ik ben immers familie van jou'. Dat klopte, ze waren echte familie. Ze hadden misschien tegengestelde kleuren, zij wit met grijs en hij zwart met grijs, maar toch waren ze familie. Ze deelden dezelfde ideeën, soms wel dezelfde interesses. De poes vond haar broertje erg fijn en was blij met hem. "Ik ben zo blij met jou als mijn broertje, Disarming", snorde ze al werd haar blik weer koel toen hij het had over zijn mentor. 'Mijn eigen zwakke mentor is momenteel ziek gevallen, dus nu ga ik een nieuwe krijgen. Ik ben benieuwd welke incapabele dwaas ze me nu weer gaan geven.', de tom rolde met zijn ogen. Het was ook wel begrijpelijk. De mentoren van tegenwoordig waren zo zwak en het liefst zou zij Disarmingpaw les geven, maar ze had Flutterpaw al. Een zwak ding. 'Het zou veel leuker zijn als ik van jou training zou krijgen. Ik denk dat jij zowat de enige bent in deze Clan die het ook fatsoenlijk zou kunnen'. Tja. "Ik zou ook veel liever jou als apprentice gekregen hebben dan die zwakke kleine Flutterpaw". Ze had persoonlijk niets tegen Flutterpaw of tegen de rest van haar clan. Maar ze waren oh zo zwak...

Een milde blik was kort in zijn ogen verschenen toen zijn zus zei dat ze blij met hem was. “Ik ook met jou als mijn zus, Moonwane,” sprak hij op een warme toon tegen haar. Zij was de enige bij wie die toon niet gespeeld was. Zij was ook de enige kat waarbij zijn interesse oprecht was en die hij niet wilde treiteren. Natuurlijk plaagde hij haar soms wel eens, maar dat deed zij ook bij hem en ze konden het wel hebben van elkaar. Ze had het over Flutterpaw en Disarmingpaw gniffelde om haar woordkeuze. “Ach, mocht hij verongelukken tijdens een oorlog, dan heb je in elk geval je best gedaan,” sprak hij op een grappende, veel te nonchalante toon. Niet dat hij zijn Clanmates de dood in wenste, maar toch… Als ze niet voor zichzelf op konden komen, dan hoorden ze niet in de Clan thuis. Niet dat ze dan per se dood moesten gaan en hij zou ze echt wel beschermen, maar hij zou natuurlijk wel zijn eigen hachje redden als het op hem en een zwakkeling aan zou komen. En hij wist van Moonwane dat ze dat ook zou doen. “Misschien wordt het binnenkort eens tijd dat je je een leuke kater zoekt en ervoor zorgt dat onze generatie uitgebreid wordt in de Clan,” zei hij op een plagerige toon tegen haar. “Dan moeten we natuurlijk wel eerst iemand voor je vinden die goed genoeg voor je is.” Wat wilde zeggen dat bijna niemand van de Clan kwalificeerde, maar goed. Ook daar viel in te manipuleren.