♡ innocence ♡

<sub>Alle heisa was de jonge kater ontgaan, het begrip ervoor missende. Leefde in zijn eigen wereldje, veilig bij zijn broertje. Het was waar hij zijn warmte had gevonden toen ze nog alleen waren, achter gelaten in de velden wiens geur hij nu niet meer in de lucht bespeurde. Vond enkel de gure lucht die de bergen met haar meebrachten. De geur van katten voor de twee kleintjes totaal vreemd. Maar zolang hij Marten aan zijn zijde had, vond hij thuis in zelfs de vreemdste plekken. Samen met de kater lag hij nu in de nursery, had hij oog gelegd op andere kittens, en hoewel nog net wat te jong om echt te kunnen spelen, was het zijn eerste voorproefje op een veel socialer leven. Een leven buiten enkel zijn ouder, zijn broertje. Had hij nieuwsgierig naar andere gekeken, sloom erachteraan wankelend. Alle drama buiten, het was zo ver weg van het simpele plezier dat hij hier gehad had.

Een pootval echode door de nursery, deed de kitten zijn kop opheffen, de slaap wild eruit schudden. Hij gaapte, drukte zich kort ietwat dichter tegen zijn broertje aan. Zijn blik vond een poes, één nog vreemd, nog bekend. Nieuwsgierig draaide de jonge knaap met zijn oortjes, trilde zijn kleine snorhaartjes. Hief zich, met zijn jeugdige vreugde, op nog onervaren  pootjes,  keek hij de poes met grote groene oogjes aan. Bekend. Dat was ze.</sub>

Langzaam opende de kleine kater zijn oogjes, niet wetende waar hij was. Overal waren onbekende geuren, kleuren, lichten, alles was nieuw. Het enige bekende was de geur van het kleine bolletje wol dat naast hem lag, zijn broertje. Langzaam kwamen herinneringen terug. Een enorme vlakte, de kou, en de reis, die voor hem oneindig had geleken. Wat er daarna gebeurt was wist hij niet, alles was hem ontgaan, en nu was hij hier. Op deze plek, vol met grijs, die zo anders was dan de velden van eerst. Maar wat altijd bij hem was, en nooit veranderde, was Meadow. Blijkbaar was die al langer wakker, en deed een poging om op te staan. Snel probeerde ook Marten omhoog te komen, maar viel meteen weer naar beneden. Hij zou wel blijven zitten, met de andere kitten. Zijn broertje leek echter niet op hem te letten, nee, hij keek naar iets anders, of iemand anders.

Niet ver van hen vandaan stond een onbekende poes met een rode vacht. Ze keek naar Meadow, en zei iets tegen hem. Niemand leek op hem te letten. Dat was niet eerlijk, hij wilde ook aandacht! Weer deed de kleine kitten een poging om over de rand van het nest te klimmen, met succes deze keer. Voor een seconde stond hij trots rechtop, waarna hij onhandig onhandig op de koude vloer aan de andere kant viel. In ieder geval wisten ze nu dat hij er ook nog was.

_{Ze begroette hem, het kleintje keek met grote ogen op, ontmoette haar warme blik. Hij glimlachte zacht, stapte onhandig nog wat dichterbij terwijl ze naar zijn slaap vroeg. Hij knikte, oud genoeg om de vraag te begrijpen.  "J-ja!" piepte hij echter nog iet wat onwennig, spraak kwam altijd pas na het begrijpen van andermans woorden. Begon het langzaam onder de knie te krijgen. Had de kans alleen niet verder zijn vocale vaardigheden te showen, te oefenen, keek geschrokken op toen zijn broertje plots naast hem viel, sprong op met uitgezette vacht. "Marwten!" piepte hij, blij verbaasd waarna hij instinctief zijn broertjes gezelschap op zocht. Met lieven oogjes keek hij wederom op naar de poes, glimlachte enthousiast door de plotselinge aandacht. Het was nu al een sociaal monstertje."Mwarten" piepte hij met een knikje naar het kleine katertje, stelde hem voor aan de grote kattin. Dit was zijn broertje! Zijn favoriete broertje.
Dat was hij.}

Vrolijk keek hij naar de poes, die nu ook aandacht aan hem leek te geven. Veel herinnerde Marten zich niet, maar net zoals de heidevelden en zijn broertje, kwam ze hem bekend voor nu ze dichterbij was. Waarom, dat wist hij niet, zijn hoofdje was nog niet oud genoeg om dat soort ingewikkelde verbanden te maken. Nog blijer keek hij toen Meadow ook bezorgd richting hem liep, en verbaasd zijn naam riep. Marten, hij was Marten. Wat dat was of betekende, hij had geen flauw idee. Maar het klonk leuk, Marten. ‘Ikke Mwarten!’ Riep hij nog en keer trots, ja, dat mooie woordje was van hem. Het was van hem, en van niemand anders. Het duurde een paar seconden voor de kitten om de volgende woorden te begrijpen, maar het duurde niet lang voordat hij vrolijk antwoorde. ‘Hij Mweadow. Mweadow mijn broerwtje!’ Dat was wat hij ondertussen had uitgevonden. Broertjes en zusjes waren familie, en Meadow was zeker familie. En een heel lief broertje.

_{Met grote glimlach keek het kleintje toe hoe zijn broertje bedolven werd onder aandacht, dat wilde hij ook zeg, pfoo. Wist gelukkig niet al te veel later de aandacht naar zichzelf toe trekken met zijn gekrijs. Het herhalen van Marten's naam om precies te zijn. De kattin vroeg hem om zijn naam. Nou die wist hij zeker wel! Had de kans echter niet te laten zien wat hij allemaal al wel niet wist. Werd brutaal de mond gesnoerd door zijn broertje. Meadow knikte wild, dat was inderdaad zijn naam. En hoewel erg blij dat zijn broertje hem bij naam kende moest hij toch nog wel even laten zien wat hij wel niet kon. Het was niet echt lief geweest hem zo voor te zijn. "Meadow! Ja!"  brulde de jonge man door de nursey heen. Als trots te berekenen was in goud hadden ze inmiddels een ton. "W-wie, jij?" hakkelde de praatgrage kerel vervolgens terwijl hij wat dichter naar de twee toe stapte. Was wel heel benieuwd naar wie deze super lieve mevrouw was.}   

Marten keek tevreden omhoog toen de grote poes zei hoe goed hij al zijn naam kon zeggen. Maar hij zou nog veel meer woorden leren, en later zou hij zijn naam nog veel beter kunnen zeggen. Veel beter dan zijn broertje. Oké, misschien een klein beetje beter. Maar als hij echt een klein beetje beter wilde worden in namen noemen, moest hij dat ook oefenen. Door te praten, veel te praten, dan zou hij vanzelf beter kunnen spreken. En die trainingen zouden nu beginnen. 'Blossowm!' Piepte hij luid, zodat zijn broertje en de poes het beide zeker weten hadden verstaan. Weer had hij geen flauw idee wat die naam betekende, maar in ieder geval had hij weer bewezen dat hij wel heel goed zijn mond open kon doen. Toen zag de kleine kitten hoe zijn broertje dichterbij liep, en Marten besloot zich bij hem te voegen. Snel stond hij dus op, rende een paar onhandige pasjes richting zijn broertje, en richtte zijn blik weer op Blossom. Marten voelde de warme van vacht van Meadow naast hem, en ondanks dat hijzelf zeker weten beter zou worden in woorden zeggen, was zijn broertje nog steeds even lief.

_{Zijn grote oogjes fonkelde terwijl hij opkeek naar de grote poes kattin ze haarzelf voorstelde. Blossom, zo heette ze dus! De jonge kater draaide verrast zijn oortjes naar voren toen broeder lief het herhaalde, een zachte glimlach vormde op zijn bolle koppie. "Blossom, ja!" dat was goed van Marten zeg! Zachtjes drukte hij zijn kop tegen die van zijn broertje. Wat hem betrof waren ze onafscheidelijk, hoeveel andere er nu ook waren. Wat er ook gebeurde, Marten was altijd overal waar hij was! Glimlachend vloog zijn blik weer naar de poes, die er inmiddels bij was gaan liggen. Wat gezellig! Echter bleef kort zijn blik op haar poot hangen. Een verontruste glans op zijn oogjes, wat was dat nou weer? Nieuwsgierig bewoog de jonge kater naar voren, dat vereiste closer inspection! Inspection die al snel tot een halt geroepen werd toen de kattin hen vroeg of ze al gegeten hadden. Meadow knikte voorzichtig, zo doende niet om te vallen. "Jaa Blossom" mauwde hij trots, zijn bolle koppie knikkend, hij had haar naam onthouden! Hoor maar! "B-blossom?" vroeg hij voorzichtig, zijn stemmetje hoewel duidelijk genoeg, nog altijd ietwat instabiel. Voorzichtig zette de kleine man een stap dichterbij. "Wat-" zijn bezorgde blik rustte weer op de kattin haar poot, snuffelde nieuwsgierig aan de spalk. Dit was niet zo pluis!}