Life is like riding a bicycle: to keep your balance, you must keep moving

Met een paar snelle happen at Iroh de droge brokjes op. Hij had als eerste de lekkerste stukjes vis er al uit gehaald, maar dan resteerden er natuurlijk nog de droge brokjes. Hoewel hij die minder vond om te eten, at hij wel netjes zijn bakje leeg en snorde hij toen zijn Twoleg hem aaide. Zijn staart werd heel even plagerig beetgepakt en Iroh gaf een speelse mep naar de poot van zijn Twoleg, waarna hij op zijn rug rolde en zijn beide pootjes speels naar voren bewoog toen zijn Twoleg hem begon te kietelen. Ze speelden zo heel even samen en toen zijn Twoleg wegging, ging Iroh naar het luikje dat speciaal voor hem gemaakt was. Zijn dikke buik paste er nog maar net door en Iroh trippelde naar het hek toe, waar hij tegen aan klauterde, om vervolgens aan de andere kant weer neer te komen. Hij gleed nog net niet uit in de sneeuw en hij rilde een beetje toen het zachte sneeuw langs zijn buik streek. De dikke kittypet ploeterde door de sneeuw en bewoog met zijn oortjes toen hij een scherpe bloedgeur in de buurt van hun park rook. Hm? Hij wiebelde met zijn oortjes en deed een stapje naar achteren. Zaten de Elite cats tegenwoordig in het park? Hij verhief zich een klein beetje op zijn dikke achterpootjes om beter zicht te hebben en over een struik heen te kijken. Hij viel echter geschrokken om toen hij recht in het gezicht keek van een poes.

Het leven leek nu even een doolhof. Iedere kant waar ze opgingen was er een blokkade of een doodlopend paadje. Figuurlijk dan. De Elite had hun echte kamp weer nodig of ze moesten wat nieuws zien te vinden, maar niet één of ander dom park. De rode poes wist wel dat de Elite wat beter verdiende, en daar moesten ze binnenkort ook voor zorgen. Maar nu was haar enigste doel een goede member zijn en veel prooi binnenkrijgen, voor iedereen te voeden. Dat was een goed ding toch? Ze had vandaag al wat kleine prooien die ze had gevonden op het kleine stapeltje gelegd en nu was ze even op haar gemak een wandeling gaan maken. Misschien dat ze nog iets kon vinden ondertussen, of wat nadenken over de toekomst. Over hoe het zou zijn, want dat was altijd een raar ding om af te vragen.

Toen de jonge kattin verder stapte, liep ze langs wat mooie zwarte hekken en struiken. Het was wel een interessant dingetje wat die twolegs hier deden met al die hekken. Konden zij dat maar, dan was het leven tienduizend keer gemakkelijker geweest. Toen haar ijsblauwe ogen gleden over alle gebouwen, kwam ze plotseling oog in oog te staan met een dikke Kittypet die opeens omviel. “Sorry -  het was mijn bedoeling niet je te laten schrikken, me..neer kittypet”, verontschuldigde ze zich beleefd terwijl ze wat met haar staart zwiepte. Waar stond hij naar te staren in the first place? Het was een beetje verdacht in haar standpunt.

Iroh had een vijandige reactie verwacht, dus het viel hem wel goed mee toen de poes op een beleefde manier tegen hem zei dat ze hem niet had willen laten schrikken. “Neem nooit de schuld van iets op je schouders wat niet eens door jou werd veroorzaakt in de eerste plaats,” zei hij op een wijze toon tegen haar. “Dit was volledig mijn fout. Ik had niet zo stiekem mogen doen.” Hij glimlachte naar haar. “En noem me maar Iroh, hoor. Anders voel ik me weer zo oud,” grapte hij. Hij nam haar even in zich op en concludeerde dat ze een knappe poes was. Ze was nog jong, maar ze had wel al haar final assesment gehaald. Dat kon hij zien aan de halsband die om haar nek hing. “Wat is jouw naam, jonge kat?” vroeg hij vervolgens op een vriendelijke toon aan haar. Hij wist dat het echter niet veilig voor zowel hem als haar was om hier te staan praten en dus wenkte hij haar met zijn staart, waarna hij stilletjes knikte naar een plekje verderop. Hij kon zich voorstellen dat het niet bepaald op prijs werd gesteld door haar groepsgenoten als ze zagen dat ze rustig met een kittypet stond te praten en hij wilde haar ook niet in de problemen brengen.