Zout in de wonden strooien

Het was erg rustig voor haar nu. Het was vroeg-avond, ze had alles gedaan wat ze moest doen vandaag en ze zat nu eindelijk eventjes op haar gemak. De kattin spendeerde deze fijne avond door haarzelf eventjes rustig op te stellen, wat te gaan zitten in de laatste zonnestralen. Misschien haar vacht eventjes schoonmaken van al het stof dat erop kwam. Persoonlijk vond ze het niet zo erg, maar het deed haar vacht zo dor voelen, alsof er zand opzat. Dat was dan het minder prettige effect. Ook in combinatie met de sneeuw wilde ze het liefst haar vacht mooi verzorgd hebben.

Achter haar hoorde ze toen opeens voetstappen en ze keerde haar kopje naar de kat toe die aankwam. Haar ijsblauwe ogen keken neutraal op, alsof het haar niet echt iets kon schelen dat hij hier gekomen was. Negeren was jammer genoeg niet echt een optie, want dat was niet wie ze was. Iedereen verdiende hun  aandacht, zelfs iemand zoals hij. Maar aandacht betekende gewoon aankijken en luisteren wat hij misschien te zeggen had. De rode kattin hield in ieder geval haar klepje zelf dicht, want wat had ze nu te zeggen? Zij zat gewoon te relaxen terwijl een ander opeens naar haar toe kwam. Misschien voor de dagelijkse nieuwsbrief ofzo.


+Khada

Zijn gele ogen hadden haar gevonden. De dochter van haar. Een beeld zo keurig op zijn netvlies gebrand. Een van de mooiste dingen die hij ooit had gemaakt. Een grijns was verschenen op zijn gezicht toen hij eraan terug dacht en het puntje van zijn staart trilde van excitement. Hij zetten een paar stappen naar voren toe, in haar richting, zou ze hem doorhebben? Het zag er niet naar uit, dat maakte dit alleen maar beter. Als een slang krulde hij zijn lange lenige lichaam om haar heen. Oh, betrapt. Haar ogen waren op hem gericht. "Ah, Vidhi," miauwde hij op een zachte, melodieuze toon. "What a delight to see you here," vervolgde hij daarna. Hij draaide zich van haar los en ging in haar zon staan, zodat zijn lange slanke schaduw over haar heen zou vallen. Hij keek op haar neer, net zoals hij ook haar moeder had neergekeken. "You resemble so much of her. The build, the eyes, , the perfect body for the best artwork." Hij likte zijn lippen een keer af, voordat hij zijn oortjes naar voren toe draaide. "You know, I've outdone myself with your mother. Maybe I should do the same with you. So, dear Vidhi, shall we dance?"

‘Ah, Vidhi,’. Aaah, Khada. Wat leuk om je hier te zien. ‘What a delight to see you here’. De rode poes rolde met haar ijsblauwe ogen. Dankzij hem was ze hier in de Elite, en ze was nog steeds niet één van zijn zogenaamde ‘kunstwerken’. En zolang dat zo was, was hij eigenlijk ergens wel familie voor haar. Maar dat betekende niet dat ze hem niet grandioos haatte voor alles dat hij had gedaan. En omdat de kater ook nog eens in haar zon stond, was er een grote schaduw over haar heen getrokken. Ze keek toe met een verveelde blik terwijl ze wat fronste. Alstublieft hou hier gewoon mee op. ‘You resemble so much of her. The build, the eyes, , the perfect body for the best artwork.’. De kattin wist niet goed wat ze hier mee moest, met zijn kunstwerken. Nooit had ze er echt iets van begrepen, maar hij was dan ook echt de enigste die zo over kunst liep te praten. ‘You know, I’ve outdone myself with your mother. Maybe I should do the same with you. So, dear Vidhi, shall we dance?’. Ze trok ongeamuseerd met haar oortje en liet dat duidelijk merken. “Nee bedankt, Khada. Ik heb al genoeg gedaan vandaag”

Oh zo zielig, zo klein, zo saai. De jonge kattin wilde niets doen, vooral niet met hem. Khada voelde zich bijna beledigd dat ze niet eens iets wilde doen met de kater die voor haar gezorgd had. Gezorgd in de zin van, hij had haar gedumpt hier en nooit meer naar d'r omgekeken. Goede zorg dus, zo vond hij zelf. Voor een moment keek hij sip, voordat hij ging zitten. "How are you doing, Vidhi?" vroeg hij daarna met zijn gebruikelijke melodische stem. "You just became Member, correct? How was it?" Het hele feit dat ze nu een volledig lid van de Elite was, boeide hem niet zo veel, hij wilde weten hoe ze zich voelde bij de taak die ze had moeten uitvoeren. Zijn ambere ogen gleden eventjes over naar de halsband die rond haar nek hing en voelde hoe de zijne op zijn schouders drukte terwijl hij overeind zat.

Hij was juist de zielige hier. Hij dacht dat goede zorg was om iemand te dumpen en nooit meer naar diegene om te kijken. Hij dacht dat haar moeder een canvas was en haar dode lichaam prachtige kunst. En om een extra zielige tint te geven, keek hij voor een momentje zelfs sip. 'How are you doing Vidhi?', de kater had opeens zijn typische, melodische toon weer terug. Hij was zo vreemd. "Het gaat goed met me.", mauwde ze simpelweg. Het makkelijkste antwoord op deze vraag was om te zeggen dat het goed ging. 'You just became Member, correct? How was it?'. Tja, ze had haar mooie blauwe halsband wel goed verdiend eh. Ze had niet veel nagedacht over het werkelijk moorden van een ziel, ze had gewoon gedacht aan de glorie die ze zou krijgen, en aan haar nieuwe doelen. "Wat? Ben je verbaasd dat ik het heb gered om Member te worden? Ik ben niet helemaal zoals mijn moeder, Khada."

Ze zei dat het goed met d'r ging en Khada knikte alleen maar. Hij wilde haar niet opdwingen om dingen te zeggen die ze niet wilde zeggen. Nou ja, niet met alles tenminste. Zijn ambere ogen gleden naar de blauwe halsband die nu rond haar nek sierde. Het stond d'r, het blauw was mooi bij haar vurige rode vacht. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, voordat het weer terug naar het bekende masker ging. Emoties tonen was niet een van zijn beste delen. "Oh no, young Vidhi. I knew you could it. Otherwise I would've never taken you," miauwde hij zachtjes. "What I meant was, how was it to have blood on your claws. To see the light fade from someones eyes. How was it, to kill?" Ja, dat was wat hij wilde weten. Hij moest weten hoe zijn ward daar tegenover stond. Want alleen dan, zou hij haar beter dingen kunnen leren.

Zonder hem was ze niet in de Elite geweest. Ze had waarschijnlijk vrolijk met haar moeder geleefd, waar die ook vandaan mocht komen. Maar die was er niet meer. En ze zat opscheept met deze kater, die haar naar hier had gebracht. Al hield ze wel van dit leven, lekker zelfstandig. ‘Oh no, young Vidhi. I knew you could do it. Otherwise I would’ve never taken you’, vertelde hij aan haar. ‘What I meant was, how was it to have blood on your claws. To see the light fade from someones eyes. How was it, to kill?’.  Hoe was het om te moorden? Tja, dat was wel een goede vraag. Ze had er niet teveel over nagedacht. Ze had het gewoon gedaan, ze had gedaan wat er van haar gevraagd werd. “’t Voelde wel goed denk ik?”, gaf ze toe, haar schouders ophalend. “Heb er niet teveel bij nagedacht. Gewoon gedaan wat ik moest doen voor mij en de Elite.”