New Dawn

Lostvoice was specifiek door een kat uit de Tribe of Endless Hunting uit Starclan gehaald, met het bericht dat er iets was geweest dat ze moest doen. Pebble gaf haar helaas niet veel meer informatie hierover en ze had hieruit de conclusie getrokken dat 't iets moest zijn dat ze eerst zelf moest zien. De tocht erheen was zwaar, Starclan katten waren niet bestemd om zover weg te zijn van hun gebied en de bergen in. Het voelde alsof ze door stroop liep, met elke stap werd haar kracht zwakker en moest ze meer moeite doen om verder te kunnen komen. Op het moment dat de kat voor haar tot stilstand kwam, keek Lostvoice naar beneden, om een bekende stem te horen. Ze keek zag hoe Appleblossom, haar dochter, vast was komen te zitten. Lostvoice wist niet wat ze ervan moest denken. Ze had haar dochter al zo lang niet meer gezien. Ze had zoveel fouten gemaakt, eigenlijk sinds ze Lítill had leren kennen was alles al fout gemaakt. En het was puur door Butterstar geweest dat ze überhaupt in Starclan terecht was gekomen. Maar nu, nu zat haar dochter vast en er was niets wat ze er tegen kon doen. Het enige wat ze kon doen was toekijken, toekijken en hopen dat Starclan, of de Tribe of Endless Hunting haar zou beschermen.
Helaas leek 't dat de Dark Forest sneller was geweest, toen ze een ander bekend iemand zag verschijnen. Natuurlijk moest hij hier zijn, de kater die haar leven kapot had gemaakt, de kater wiens leven ze had gered. Hoe dom had ze kunnen wezen. Nu voelde ze niets meer dan woede, diepgewortelde woede, toen ze hoorde hoe de twee tegen elkaar tekeer gingen. Hoe bang Lítill haar dochter weer maakte, ze voelde de spanning oplopen en eventjes keek Lostvoice naar haar begeleider, in de hoop dat hij iets kon doen. Dit was zijn territorium, niet die van haar, maar ze wist niet in hoeverre de Tribe werkte. Toch werd haar blik terug getrokken naar de woordenwissel, al voelde ze een sensatie op een ander stuk grond. haar blauwe ogen gleden naar de katten die ze niet herkende, ze leken ruzie te hebben met elkaar, het ging om Appleblossom, dat had ze wel door. Ze merkte hoe ze zachtjes gromde, ze wilde haar dochter beschermen, zoals een moeder een dochter hoorde te beschermen. Maar deze jonge kattin stond in de weg en deed lastig. Ze had hier geen tijd voor, haar dochter was in gevaar. De jonge kattin werd dan ook uiteindelijk op haar plek gezet, letterlijk. Lostvoice zuchtte zachtjes en volgde de oudere kater. De gevoelens die van hem af kwamen waren onmiskenbaar en ze dacht eventjes terug aan haar tijd met Cinderfall. Hij had haar gered van de pestkoppen, net zoals hoe deze kater haar dochter zou redden van dat stuk verdriet.
Een gevecht brak los, maar de oudere kater leek de overhand te hebben. De woorden van Lítill wiste haar zelfs nog te bereiken en eventjes lagen haar oortjes in d'r nek. Het was waar, ze had haar dochter net zoveel pijn gedaan als dat hij haar had gedaan. En zij had nooit de kans gehad om het goed te maken. Eventjes voelde de witte kattin zichzelf trillen en ze zetten haar poten steviger op de grond, hopend dat ze haar grip op dit beeld niet kwijt zou raken. Uiteindelijk overmande de oudere kater Lítill en was de duivel eindelijk uit hun midden. Hij zou nergens terecht komen, nergens zou iemand meer aan hem denken.
Haar blauwe ogen volgde de twee katten, terwijl ze op elkaar steunde en toespraken. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl Appleblossom verder richting de bergen werd begeleid. Ze kon nog net zien hoe ze bij elkaar kropen en ze wist dat 't goed zat zo. Haar dochter had een plekje voor zichzelf gevonden, ze zou hier gelukkig kunnen worden. Ze zou haar verleden, dan al niet met haar erin, achter zich kunnen laten en overnieuw kunnen beginnen. Lostvoice liet haar blik eventjes vallen op de kater en hoopte dat hij haar dochter net zo goed zou behandelen als dat Cinderfall ooit bij haar had gedaan. Daarna richtte ze zich op de kat die haar hier had gebracht. "Dank je, dank je dat ik afscheid mocht nemen," miauwde ze zachtjes. Ze keek nog een keer om naar de twee katten, voordat ze zich omdraaide en weer liep richting Starclan. Dit zou de laatste keer zijn dat Lostvoice haar dochter zou zien, maar het was beter zo. Het was tijd voor een nieuw begin, a New Dawn.

[Gesloten]