Madainn

Met een koude blik keek Thawrage naar het witte tapijt dat onder zijn poten lag. Hij wiebelde met zijn oortjes toen een apprentice voorbij kwam rennen en Thawrage een hele slinger aan natte sneeuw tegen zich aankeek. Zijn ogen knepen zich samen naar de apprentice toen deze over zijn schouder keek en het deed hem al lichtelijk deugd dat de apprentice, struikelend over zijn poten, snel verder rende zonder Thawrage nog een blik te durven gunnen. De kater schudde de sneeuw van zich af en liep toen het territorium in. Hij besloot om naar de Moorland te gaan om te zien of hij daar nog wat kon vangen, maar hij had er weinig hoop in. Eigenlijk kon hij beter direct naar de tunnels trekken om te zien of zich daar nog prooi schuilde. Zijn poten brachten hem echter al naar de Moorland en niet veel later kwam hij daar aan, waar hij Glenbreeze zag. Hij schonk haar geen blik waardig en liep haar straal voorbij, zijn koude blik naar voren richtend om te zien of hij toch nog ergens prooi kon spotten.

Waarom begrepen de dwazen in zijn Clan het nooit dat als hij straal aan ze voorbij liep, hij meestal geen gesprek met ze wilde hebben? Moest hij het dan echt met zijn klauwen in de grond graveren en hun vervolgens onder een zweem van maanlicht er naar toe begeleiden, om met zachte en zwoele stem aan te geven dat hij hun aanwezigheid niet op prijs stelde? Dat gaf zo’n beeld weer in zijn kopje dat hij besloot om er voor de rest gewoon niet meer over na te denken. “Glenbreeze,” sprak hij op een koude toon en hij keek met een kille blik over zijn schouder naar haar. “Meestal als ik iemand negeer, wil dit zeggen dat ik geen behoefte heb om met die kat te spreken. Ik dacht dat je inmiddels al wel oud en wijs genoeg zou zijn om dat te begrijpen, maar blijkbaar heb ik me vergist.” Hij richtte zijn koude blik weer naar voren en gaf een afwimpelende zwaai met zijn staart naar haar. Dit gesprek was afgelopen.

Het was eigenlijk toch zo gemakkelijk om het bloed onder de nagels van zijn Clanmates vandaan te halen. Oudere warriors waren meestal zo erg gesteld op hun rang dat ze dat als reden gebruikten om iemand op een afkeurende manier toe te spreken wanneer die kat niet reageerde zoals ze wilden. Het was een belachelijk excuus en het feit dat het al als excuus gebruikt moest worden, maakte de kat in kwestie voor Thawrage niet echt imposanter. Integendeel. “Laat dit me dus heel duidelijk stellen,” zei hij tegen haar terwijl hij op een koude manier op haar neer keek, want hij was iets groter dan haar. Maar ja, hij was groter dan de gemiddelde kat in zijn Clan, dus dat gaf hem des te meer reden om op anderen neer te kijken. Letterlijk én figuurlijk. “Jij gebruikt dus je rang wanneer het jouw uitkomt als een kat niet reageert zoals jij dat graag ziet?” Hij lachte schamper. “En wat maakt dat jou dan? Als ik mijn rang niet heb verdiend omdat ik een senior warrior niet begroet, dan verdien jij je rang al zeker niet als je met het vingertje naar me wijst om die reden.” Hij trok met zijn oortje. “En om hier heel duidelijk over te zijn: ik heb mijn rang dubbel en dik verdiend. Ik heb mijn trainingen netjes afgerond, ik heb mijn final assesment afgelegd en ik heb een tijdje terug een dwaze apprentice gered van Twolegs die hem wilden ontvoeren.” Een bepaald vuur flikkerde in zijn ogen en hij keek Glenbreeze recht aan. “Dus ga mij niet vertellen dat ik mijn rang niet verdiend heb. En als je er nog over twijfelt, dan moet je het maar eens aan Blazesong vragen. Ik denk dat die het geheid met me eens zal zijn.” En was het gesprek dan nu wel afgelopen? Stom kreng.