Chaotically Proportional[open]

<sub>Er was altijd woede in hem, het vloeide door zijn aderen heen samen met het bloed. Zijn zuivere bloed, dat was wat hij dacht tenminste. Zijn zus had hem de waarheid vertelt, maar waarom zou hij haar geloven? Het idee alleen al walgde hij van en dus had ze al na een keer opgegeven. Hij was het vergeten, had dat vreemde idee weggedrukt en dat was een van de weinig dingen die hem niet meer konden schelen. Zijn haat voor de andere clans daarin tegen wel en zijn lust voor chaos veroorzaken bij ze was weer sterk. Een rottende vis voor Shadowclan, een goede oude moord voor Thunderclan. Natuurlijk kon Windclan dan niet achterblijven, want die zwakke hazenvreters verdiende het ook. En hij wist nog de poes die zijn prooi had afgepakt, dus nu leek het hem meer dan redelijk dat hij ze met gelijke voet terugbetaalde. Het was een heldere nacht, de volle maan was aan het afnemen en hij was niet waar hij hoorde te zijn. Zijn donkere lichaam ging als een schim door het hoge gras heen, voorzichtig en oplettend. Bij de grens had hij al geroken dat er een patrol langs geweest was, hun geuren nog vers. Hij hield elk geluid in de gaten, voor pootstappen en eventuele stemmen, maar ook voor prooi. Intussen liep hij verder, het hoge gras stopte en hij wist nu dat hij zeker moest uitkijken. Tot zijn zinnen komen en terugkeren? Dan was eerder de vraag of hij wel die zinnen had. Hij ging gewoon verder lopen, al bleef hij wel richting de grens lopend. Zijwaarts met de rand mee. Totdat hij iets interessant zag. Even vergat hij zijn voorzichtigheid en stak hij zijn kop omhoog om het beter te zien. Voor hem, in een ondiepe kuil, lag het bijna vergaande lichaam van een kat. Het was vooral nog het skelet wat er lag. Zoals begrijpelijk was hij even verbaasd, maar toen bedacht hij zich dat hij wel eens gehoord had over dat Windclan hun doden boven de grond te rust legde. Wel, zij liet hun lichamen meegaan met de rivier, dus dat was ook iets. Echter, nu als hij naar de botten keek, kreeg hij een nieuw plan. Een veel leuker plan dan prooi stelen. Vlug keek hij weer om zich heen, hield zijn adem kort in om alles te kunnen horen, maar besefte dat hij nog steeds alleen was. Dus liep hij naar het graf. Als je het zo kon noemen. Het eerste wat hij deed was de staart pakken, dunne botjes die in een bijna sierlijke lijn langs de rest lagen. En hij rukte het eraf. Waarna hij het weggooide, de botjes spatte uiteen op de bevroren grond. Dat was een. Daarna begon hij te sleuren aan een poot, tot die ook losliet van het lichaam. Hij legde dat aan de kant en ging vrolijk verder. Meer botten werden afgebroken. Sommigen werden weggesmeten, zodat ze nu rondom hem verspreid waren en andere liet hij liggen. Als laatste was enkel nog de kop aan het ruggenwervel over, met de nekwervels natuurlijk. De rest had hij los gekregen. Hij hijgde van de inspanning en keek naar de kop, zette zijn poot erop en rukte eraan. Het was nu gescheiden van de wervels. Een kleine lach verliet zijn lippen, duidelijk genietend hiervan. Grimestripe bukte en pakte de kop vast tussen zijn tanden, gebruik makend van de kaken. De tanden sneedden in zijn lippen, maar dat gaf niks. Hij draaide zich om en liep bijna opgewekt terug naar het hoge gras. De ravage achterlatend, met het plan om terug te keren. Wat hij met de kop zou doen moest hij nog zien. Haast had hij niet, maar dat was ook omdat hij toch wel moe was van botten van elkaar afrukken. Toch kwam daar de grens weer in zicht en verdween hij weer naar waar hij thuis hoorde

-Open
-Botten zijn van een npc elder, eer aan de eerste die reageert om een naam te bedenken
-Grime is weg</sub>

Het was de vroege ochtend en Tansypaw was erop uitgetrokken, vroeger dan voorzien, omdat ze graag voor de training nog iets wilde proberen te vangen. Uiteraard zou het haar nog niet lukken, aangezien haar trainingen nog maar net gestart waren, maar dat wilde niet zeggen dat ze er niet in kon geloven. Ze wilde zich maar al te graag bewijzen aan haar mentor, Rabbitcharm. Na een gefaalde poging tot jagen, slenterde de jonge poes dan maar richting de afgesproken plek waar mentor en apprentice elkaar zouden ontmoeten. Onderweg was er echter een geur die haar onbekend voorkwam. De geur bracht haar bij de plek waar ze een tijdje terug afscheid hadden genomen van Whistledew, een elder die haar altijd met veel enthousiasme verhalen vertelde over de wondere wereld van de warrior en over de pracht van de Warriorcode. Ze was een kleine kopie van de elder en was enorm verdrietig geweest toen ze zich enkele moons terug bij Starclan voegde. Tansypaw wist nu alleen niet goed wat ze hier nu zag, ze stond midden in een slachtveld! Ze had tranen in haar ogen, tranen die ze al even niet meer had gelaten. Wat moest ze nu doen? Uiteindelijk zette ze een stapje naar achteren, maar ze liep niet weg. Botten lagen overal en iets wat nerveus zette ze uiteindelijk een stap terug. "Whistledew?" fluisterde ze zachtjes op een nerveuze toon.

Met de vroege ochtenddauw nog vers in de lucht was er niets zo fijn als een stille jacht. Sinds de dood van Whitewolf had ze zichzelf opnieuw bij elkaar moeten rapen. Ze was alleen achtergebleven in een wereld waar ze geen enkele brug had gebouwd. Een voordeel, er was niets om af te branden in haar moodswings. Het grote nadeel, er was ook niemand om haar verlies mee te delen. Ze was een Windclan kat, hielt van haar clan en zou er alles voor doen om de katten en kittens van haar clan te beschermen, maar het was niet haar familie. Whitewolf was haar familie geweest en dat was al dat ze nodig had gehad. Tot nu, ze had nooit verwacht dat leven en dan vooral dood, zo dicht bij zouden komen. Ze had nooit willen denken dat de jager gejaagd kon worden en dat een verkeerde stap tot het einde van een enorm sterk leven kon betekenen.

Maar het was zo geweest en ze was met haar neus op de feiten gedrukt. Niets meer aan te doen, behalve doorgaan. Altijd blijven doorgaan, vechten voor het leven zelf en misschien moest ze ook maar eens vechten voor een plaats in de clan zelf. Familie worden inplaats van een kennis.

Ze glimlachte zacht en schudde haar kop langzaam. As if.. Dat ging nog een hele taak worden..

De gedachten aan deze taak vervaagde echter bij het zien van het bijna trillende lichaam van een apprentice. Ze knipperde even. Tansypaw.. toch? Ja. Ze stapte op de kitten af maar bleef even stokstijf staan. Ze wist waar Tansy naar keek, nog voor ze het slachtveld werkelijk zelf had gezien.

1.2. seconden, realisatie zinkend in haar spieren voor ze haar sterke lichaam naar voren duwde en zichzelf automatisch tussen de jonge apprentice en het verschrikkelijke beeld zette. Een blik er op bevestigde wat ze had gevreesd. Grommend trok de she-cat haar bovenlip op. Wie durfde de doden te disrespecteren.. Ze zou diegene vinden, voor nu.

"Kom Tansypaw. We moeten dit aan Wolfstar vertellen. Geen zin om hier te blijven staan kijken." Mauwde ze zakelijk maar duwde haar neus tegen het oor van de kat. Zo gaf ze steun toch? Haar hoofd overliep met elk detail van het slachtveld, elke geur, kleur en plaatsing van de vernielde..

Riverclan.. Het was riverclan. De geur was duidelijk genoeg.

De dood bleef iets waar de jonge apprentice nog veel over moest leren. Ze begreep dan ook niet helemaal wat er hier precies gebeurt was. Wat ze wel wist, was dat het haar geen fijn gevoel gaf. Ze knipperde met haar oogjes toen iemand haar 'oogcontact' met de verschrikking verbrak. De traantjes die zich in haar oogjes hadden klaargezet, leek ze weg te knipperen en langs beide kanten ontsnapte er een traantje. "Kom Tansypaw. We moeten dit aan Wolfstar vertellen. Geen zin om hier te blijven staan kijken." Wat was ze blij om een bekend gezicht te zien in deze onvoorspelbare buitenwereld! Toen ze een neusje tegen haar oortje aanvoelde, stapte ze zelf naar voren en duwde zich kort tegen de oudere poes aan om haar troost te vinden. Ze was nog maar amper de nursery uit en had nog niet geleerd om met zulke situaties om te gaan. De aanwezigheid van een vertrouwde clankat stelde haar in ieder geval al gerust.

De kleine apprentice duwde haar bevende lichaam tegen die van Ashen en ze moest toegeven dat het voor een moment bijna voelde alsof ze een moeder was. Haar kind beschermende van de harde realiteit van de wereld. Echter was ze geen moeder, ze was een warrior die nauwelijks met katten sprak. Laat staan genoeg om een partner te krijgen en daar vervolgens ook nog eens. Nope nope nope. Snel schudde ze haar kop. Terugkomend op zaken. "Kom op kleine." Murmelde ze en duwde de jonge kat met haar staart weg van dit alles. "Kan jij alvast vooruit rennen, Wolfstar roepen? Dan kijk ik hier of ik nog iets zie van wat er gebeurd is oke.. Wie dit heeft kunnen doen." Ze wou de jonge kat hier weg hebben voor deze in haar verdriet en hysterie de plaats delict overhoop zou halen. Daarnaast werkte Ashen beter alleen. Ze had haar rust nodig om tot haar instinct te komen.

Ze had zich even tegen de poes aangeduwd, wetende dat deze Windclan poes te vertrouwen was. Tansypaw had nog geen kennis gemaakt met gemene katten in haar leven, die hoogstwaarschijnlijk de oorzaak waren van dit vreemde tafereel. Gelukkig wist ze wel dat Windclan goed was en Ashenpatch was daar een puzzelstukje van. Even keek de jonge apprentice op toen de oudere poes sprak. "Kom op kleine." Ze zette een stapje opzij en hield haar blik gericht op de poes, hopende op een instructie. Ze zou zelf niet weten wat ze moest doen nu. "Kan jij alvast vooruit rennen, Wolfstar roepen? Dan kijk ik hier of ik nog iets zie van wat er gebeurd is oke.. Wie dit heeft kunnen doen." Ze ademde opgelucht even uit toen ze een duidelijke opdracht kreeg. Oef. Tansypaw knikte en wreef even snel de ontsnapte traantjes weg die waren ontsnapt. Haar verdriet zou echter niet lang duren aangezien de jonge apprentice nu een doel had om naartoe te werken: Wolfstar roepen. Als ze zich op iets kon focussen, dan zou ze zich daar op focussen en zette ze even alle andere gedachten aan de kant. "Oké Ashenpatch," mauwde ze nog snel voor ze, na nog een korte blik te werpen op het tafereel, vertrok richting het kamp.