He had it coming

Ze bleef rennen. Haar eerdere zelfverzekerdheid verdwenen als sneeuw voor de zon. Wat nu? Wat zou er nu gebeuren? Verdomme! Ze was geen moordenaar, en Thunderclan zou ongetwijfeld de geur van windclan ruiken. Moest ze het Wolfstar vertellen? Maar wat als hij haar eruit gooide? Nee, dat zou hij niet doen, toch? Immers was het enkel om zichzelf te beschermen, hij was fout geweest. En toch, toch lag haar maag in een knoop en bleef ze rennen totdat ze niemandland had bereikt. Paniekerig hapte ze naar adem en iedere keer dat haar borstkas schokkend op en neer ging zag ze zijn bloed. "Shit," wat moest ze nu? Hoe ging ze hier in starclansnaam uit praten?

&Zahida only  

Direct kwam ze tot stilstand, haar oren scherp naar voren gericht en haar ogen nog altijd groot. Een bloodclanner. Een bekende bloodclanner. Haar hoofdje duizelde. Nee. Een bloodclanner die haar in deze staat zag was het laatste dat ze kon gebruiken, haar situatie was al erg genoeg... Maar toen fluisterde een klein stemmetje iets in haar oor, een plan. Of het zou werken wist ze niet, maar ze moest het proberen. "Help," miauwde ze huiverig, walgend van de paniek in haar stem. "Je moet me helpen, alsjeblieft," haar groene ogen, haar mooie groene ogen. Misschien als ze zich klein genoeg maakte, als ze het lief genoeg vroeg... 

Ze had haar. Had ze haar? Ze wist het niet, maar iets in haar blik leek zo verdacht veel op begrip. Ze wilde haar vertrouwen, ze wilde iemand die haar zou zeggen dat het goed kwam. Zij zou het snappen, niet? "Ik heb iemand vermoord," gooide ze op de tafel en trok alleen kort met haar oor. Het maakte niet uit dat ze de waarheid wist. Ze was een Bloodclanner niet? Die randen om haar hals kwamen niet alleen van honden, dat kon ze zelfs vanaf hier zijn. Nu moest ze het niet aan haar clan verklappen, maar wie zou ooit het woord van een Bloodclanner geloven?"Mijn geur, ze zullen weten..." ze schudde haar hoofd, dwong zichzelf helder te worden. "Vraag er voor terug wat je wilt, nu of later," wie zou nog een windclanner verdenken, wanneer de geur van bloodclan rondhing?  

De uitleg kwam heel snel. Rabbitcharm had iemand vermoord, en kort trok Za haar wenkbrauw op, even vergetend dat dit in de bosclans natuurlijk een stuk minder gebruikelijk was dan in Bloodclan. Pas toen Rabbit verder ging over dat haar geur er nog rondhing, herinnerde ze zich de code waaraan zij zich moest houden. Het werd ook al vrij snel duidelijk wat Rabbitcharm van haar vroeg, en een klein lachje rolde over haar lippen. De she-cat vermelde er meteen bij dat ze er iets terug voor mocht vragen, en Za knikte. "Waar ligt het? Ik kan niet zomaar clanterritorium op komen, dus ik hoop voor je dat het ergens op een grens zit?" sprak ze rustig waarna ze de ander aankeek in haar mooie ogen, die ze niet heel lang geleden nog gecomplimenteerd had.

Ze lachte. Was dat een goed iets? Rabbit wiebelde nerveus met haar oren, maar de ander bleef ontspannen. Inderdaad, alsof dit niet haar eerste aanvaring was met een dergelijke situatie. Met een bitter lachje besefte de windclanner zich dat dat waarschijnlijk ook het geval was. Een enkele moord zou haar niet van haar doen brengen. Zij was niet bang om de verantwoordelijkheid te dragen, om met bloed te verven. En ze stemde toe, Starclan, ze stemde toe. Kort schoot haar blik naar de hemel. De sterren stopten haar niet. "Fourtrees," sprak ze en haar hersenen werkten op volle toeren. "Ik weet wanneer de patrouilles langs komen, ik kan je langs hen heen leiden en op uitkijk staan," ja, ja. Ze zou haar kunnen leiden naar de vier eiken, van een afstand kijkend voor mogelijke vijanden. Zahida zou haar kort moeten vertrouwen, maar wat had zij eraan om de bloodclanner in een val te lokken? Het bloed aan haar vacht was echt. Shit, het bloed. De poes haalde huiverig adem, keek de ander aan. "Ik... Bedankt," Zij moest Zahida ook vertrouwen, misschien was dat nog wel het grootste obstakel