Icy

Het was erg koud vandaag en de ijzige wind die hand in hand ging met deze temperaturen hielpen zeker niet. Nadat de jonge warrior een korte ronde had gedaan langs de shadowclan grens, had ze een sprint getrokken naar de outlook rock. Ze wilde uit de wind, al was het maar voor even. De rossige poes kon amper haar tenen voelen en de wind, die als een wilde over de hooglanden trok, sneed door haar lange, donzige vacht heen. Het was pijnlijk, zeker in een omgeving als windclan gebied. Op dagen als deze was ze best jaloers op de andere clans, waar ze verschillende plekken hadden die hun beschermden tegen de elementen van de natuur. Met een korte sprong kwam ze tot stilstand en dook ze weg achter de steen. Ze nestelde zich wat in bewoog zich verder in een ietwat geborgen plaatsje; een plek waar twee stenen elkaar flankeerden. Ze krulde zich op en slikte even. Ze zou wel terug naar het kamp gaan als ze niet warmer werd, ze wilde immers niet ziek worden.

- Dragonpaw

Het was ontzettend koud. Hoewel de temperaturen geleidelijk aan kouder waren geworden en Dragonpaw dit wel had kunnen verwachten, verraste de snijdende wind hem toch keer op keer als hij het kamp verliet. Hij had zojuist een training gehad met zijn mentor en dat had hem wel opgewarmd, maar niet voldoende om het er echt warm van te krijgen. De rode kater liep met stevige passen door het territorium; hij had niet echt zin om in het koude kamp te blijven en door te bewegen zou hij sneller opwarmen. Hij wilde zich wagen aan een jacht, maar de koude werd hem te veel na een paar minuten en dus besloot hij om beschutting te zoeken onder de grote Outlook Rock dat vrijwel het enige was in hun territorium dat hem voldoende beschutting zou bieden. Toen hij eenmaal achter de rots keek, zag hij dat hij niet de enige was die voor deze oplossing was gegaan. “Hallo,” sprak hij op een beleefde toon en gaf een knikje naar Burnetbliss. “Is het erg als ik erbij kom zitten?” Zij was hier immers eerder en als ze liever nood had aan personal space, dan zou hij wel een ander plekje opzoeken.

Even krulden de uiteinden van haar mondhoeken naar boven toen ze terug gevoel in haar teentjes begon te krijgen. Ze haalde even haar pootjes vanonder haar vandaar en strekte ze even. Ja, zo, dat was beter. Leafbare was altijd zo'n naar seizoen, zeker met de kilte. Burnet had veel liever newleaf of zelfs leaffall. Oh, ze herinnerde zich nog goed hoe mooi de bergen waren tijdens leaffall. Even gniffelde ze, maar de verschijning van een nieuw persoon zorgde ervoor dat ze tot een abrupt halt werd gebracht. Ze keek even op naar de apprentice en knikte kalm naar hem. "Hallo Dragonpaw," begroette ze hem even kalm. "Kom er maar bij, we zullen sneller warmer krijgen met twee dan alleen," zei de rossige poes terwijl ze nogmaals knikte naar hem. Ze had geen probleem met katten die dichter kwamen voor warmte, zolang ze maar niet stonken. Man, Burnet kon stinkerds echt niet af like pfff. Wie wel honestly?

Dragonpaw kende Burnetbliss eerlijk gezegd niet zo heel goed. Het was soms gek te noemen hoe katten met elkaar konden leven in één Clan en nog niet veel van elkaar wisten, maar dat was dikwijls wel hoe de situatie was. Natuurlijk zat hun leeftijdsverschil en het feit dat ze niet veel met elkaar in aanraking kwamen daar wel voor een deel tussen, maar het was nu ook eenmaal zo dat Dragonpaw zich volop op zijn training stortte en daarom minder tijd had om anderen beter te leren kennen. Hij was echter observerend genoeg om lichaamstaal te snappen en had nu ook wel door dat Burnetbliss het geen probleem vond als hij langs haar kwam zitten. Dragonpaw kwam naast haar zitten en hoewel zijn pels die van haar raakte, was het nu ook weer niet overdreven erg. Hij wilde de situatie niet ongemakkelijk maken, meer voor zichzelf niet dan voor haar. “Hoe gaat het?” vroeg hij op een beleefde toon aan haar. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen tegen haar en dus besloot hij om het op safe te spelen, al wist hij natuurlijk niet wat voor antwoord hij zou krijgen. Ze leek hem niet het soort kat dat haar levensverhaal uitstortte als het echt slecht zou gaan, dus hij verwachtte geen ongemakkelijke situaties.

De kater kwam bij haar zitten en rustig wiebelde ze haar lichaam even om haarzelf wat comfortabeler te maken. Het was fijn om iemand anders hier te hebben terwijl ze wachtte op beter weer. Dragonpaw vroeg hoe het met haar ging en even knikte ze wat aanwezig. "Goed, goed. Alles gaat zijn gangetje," Niks speciaal, het was gewoon hoe het was en hoe de wereld door bleef draaien. De rossige poes knipperde en keek naar de vuurkleurige kater. "Hoe gaat het met jou, Dragonpaw?" vroeg ze dan ook beleefd terug aan de apprentice terwijl ze kalm even haar tong over haar pootje haalde. Haar tenen begonnen koud te krijgen, dus misschien dat een lichte wasbeurt van haar poten haar zou helpen om zich op te warmen.

Burnetbliss leek niet echt iets speciaals te melden te hebben en Dragonpaw gaf een knikje op haar woorden. Ze vroeg vervolgens aan hem hoe het met hem ging en hij draaide zijn kopje zodat hij zijn groengele ogen op haar kon richten. “Prima,” zei hij tegen haar. “Mijn training verloopt goed en volgens mijn mentor zit het er wel in dat ik binnen dit en twee manen mijn warriorceremonie kan krijgen.” Er klonk iets van trots door in zijn stem en een glimlach speelde om zijn lippen. Dit was immers iets waar hij zes manen naar toe had gewerkt en misschien was dat niet heel speciaal voor de katten om hem heen, maar voor hemzelf wel en dat was wat telde. “Het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat,” murmelde hij vervolgens zachtjes. “Het ene moment was ik nog maar net uit de nursery en nu voeg ik me al bijna bij de warrior’s den.” Zijn blik gleed naar opzij en hij zweeg weer. Hij wist niet echt of het zijn bedoeling was geweest om dat hele relaas tegen haar af te steken, maar het was nu ook weer niet zo erg dat hij zijn gedachten daar over had gedeeld tegen haar.