Overdose on We

Grace liep de grot binnen met een muisje tussen haar kaken, die ze al snel op de prooistapel legde. Haar kristalblauwe ogen gleden over de katten die er waren en een grijns verscheen op haar snuitje toen ze een bekende gestalte herkende. Met gratieuze pas liep ze op haar vriendin af en iets minder elegant plofte ze naast haar neer, misschien nét iets te dicht zodat hun vachten elkaar raakten, maar een aanraking of twee had nooit iemand vermoord. "Lange dag gehad?", vroeg ze, al was in haar stem duidelijk dat ze niet echt verwachtte dat Cardinal daar instemmend antwoord op zou geven. Het was immers ook nog maar middag; het zwakke zonnetje scheen nu op zijn hoogste en verwarmde de steen die het raakte toch lichtjes. Het beste moment van de dag als je het Grace vroeg.

+ Cardi eerst

O wat was het heerlijk, zo'n lichtjes zonverwarmde rots onder je lijf na een wachtdienst in de vrieskou. Innig tevreden strekte Cardinal zich uit. Ze had wel even een pauze verdiend, vond ze. Haar ogen halfgesloten, zacht spinnend, liet ze zich wegglijden in een soezende staat, maar toen ze een gracieuze gestalte aan zag komen, opende ze haar ogen helemaal en verscheen er een ietwat lome, maar ook speelse glimlach op haar gezicht. Grace plofte naast haar neer en Cardinal voelde hun vachten met een aangename kriebel langs elkaar strijken. "Lang als een winternacht, bitterkoud, en o zo eenzaam", miauwde de Cave Guard een tikkeltje melodramatisch, dat laatste woord aangrijpend om iets dichter tegen de Prey Hunter aan te kruipen. "Hoe was jouw dag?" vroeg ze daarna op een veel lichtere toon, daarmee duidelijk makend dat ze het heus niet zo zwaar had gehad.

Grace giechelde bij het melodramatische antwoord van de ander en duwde kort even haar neus in diens nek, als om steun te bieden. "Oh, minstens even eenzaam.", antwoordde ze, haar toon speels. Grace was nooit écht eenzaam. Ze had altijd wel iemand om zich naast te vlijen, iemand die de koude weg kon drukken. Maar sommigen waren aangenamer om bij te zijn dan anderen, natuurlijk. Er waren er maar een paar waar ze naar terug bleef keren. De jonge kattin sloot haar ogen en richtte haar snuitje met een glimlach naar het zonlicht, waar ze de warmte met een zacht gespin in zich opnam. Ze had de warmte gemist tijdens leafbare.

Het klonk alsof arme Grace al net zo'n zware dag had gehad als zij. Cardinals mondhoeken krulden speels omhoog. "Wat een geluk dat we elkaar hier nu treffen dan", miauwde ze spinnend. Ze keek naar Grace, wiens bleke vacht haast oplichtte in de zon, de smalle donkere strepen sterk contrasterend met de licht vacht eromheen. Cardinal volgde de elegante lijnen met haar blik en glimlachte. Nu, met de zon op haar donkere vacht en een kat als dit zo dichtbij had ze het in ieder geval niet koud meer. Hemel, zelfs haar gespin klinkt gracieus.