Equilibrium of Destiny

De dagen leken alleen maar donkerder te worden. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Diep vanbinnen voelde ze zich leeg, bijna harteloos. En het gebied zag er zo slecht uit, alles zo verbrand, achtergelaten. Soms had ze het gevoel dat het van haar kwam. Dat sinds de grijze poes was wie ze nu was, alles met haar begon mee te leven. Mee te lijden, mee te voelen. Het zat de kattin al een tijdje dwars, maar er had haar al zoveel dwars gezeten sinds ze die eerste apprentice had aangevallen. Ze had haar al een tijd willen vragen om vergiffenis. Maar wie was zij dan ook om het daadwerkelijk te vragen? Haar gedachten en haar gedrag veranderden constant. Ze wist niet wat er stond te gebeuren of waarom. Maar in één ogenblik was ze al volledig uit controle.

Vandaag bewandelden ze het territorium, je weet wel, zij en Frayhowl. De band die hij voelde met haar, voelde zij niet terug. Ze vertrouwde hem nog steeds niet, wist niet goed hoe ze zich moest voelen bij hem in de buurt. De kattin zag hem alleen maar als een zielige therapeut die haar niet echt hielp. Naar haar gevoel was hij blind. Niet fysiek, maar ergens in zijn kop zag hij alleen maar het goede in haar. Het punt was juist, zij was slecht. Niet dat ze expres iemand zou vermoorden maar gewoon… Slecht. Ze wilde alleen zijn, het uitzoeken. Maar iedereen had medelijden met haar en wilden haar helpen. Maar de kattin wilde juist geen hulp- want niemand kon haar helpen. Het was iets dat ze alleen moest uitzoeken.  Laatste tijd had ze zich rustig kunnen houden, maar als ze rustig vanbuiten was, was ze een hele storm vanbinnen. Ze had zo’n drang om te schreeuwen, te vechten, kwaad te doen. Dingen te doen die ze niet wou doen.

De druppels van de regen raakten haar als harde ijspegels. Het leek wel pijn te doen, zwaar te voelen. Maar dat was het niet. Het voelde alleen zo aan, de stemmen in haar kopje zeiden dat het zo was. Dan geloofde ze het ook. Met haar gouden ogen keek de windclanner eens rond. “Alles is verbrand.. zo leeg… ”, sprak ze zachtjes. “…zoals ikzelf…”. Het laatste gedeelte was vooral tegen haar eigen. Maar er was iets in haar buik aan het groeien... Zelf had ze het door haar gedachtes, door alles wat er in haar kop losging, niet door. Maar er leefde iets in haar.

+closed

When the wolves howl, the sheep shall run.

Hij zag haar niet als een slechte kattin of een met mentale wonden. Zijn moeder had ook altijd Amberstorm de kans gegeven en die kattin was ver gekomen. Totdat bleek dat ze een kitten had gedood. Toch was ze niet geheel slecht, zelfs al zou hij het zelf nooit goedkeuren en snapte hij ergens wel dat de Leader haar had verbannen. Was er dan geen hoop meer voor de vroegere Deputy geweest? Had niemand haar nog kunnen bereiken. Hijzelf had het idee dat hij nog een pad kon bewandelen met Fallenflight. De kattin had van zichzelf geen hoop maar wel een goede controle over haar gevoelens die ongetwijfeld lastig waren. Hij moest zichzelf enkel bewijzen en hoewel het elke dag iets beter leek te gaan had hij nog niet het gevoel dat hij haar geheel tegen zichzelf kon beschermen. Toch gaf hij niet op, er zat iets in haar dat hem aan trok als een magneet. Hij zou haar niet loslaten.

Samen bewandelden ze het territorium. Twee katten, in een ernstig verbrand gebied. Het zag er somber uit, ook al was de kater zich bewust dat het ongetwij uiteindelijk een keer beter zou worden. Hij moest hoop houden, voor hen beiden. Zijn aandacht was verdeeld tussen het vangen van een prooi en de kattin waar hij altijd zorgvuldig een oogje op hield. Om eerlijk te zijn hoopte hij dat ze hem ooit toe zou laten. Zelfs al voelde ze zich zo kwetsbaar en alleen, dat hij hoop voor haar mocht zijn.

Hij was zelf zo in gedachten verzonken dat hij Fallenflight niet hoorde mompelen. Al was hij zelf ook bezig met het sombere gebied. Het vrolijkte hem zeker niet op en zorgde ervoor dat hij zich nog meer zorgen maakte ik de kattin. Ze had mooie dingen nodig, maar alle pracht leek verdwenen. Zijn blauwe ogen gleden naar haar voordat hij zijn kopje schuin hield. 'Fallenflight? Wil je geen beschutting vinden?' Vroeg hij zodra de regen toch wel behoorlijk uit de lucht begon te vallen en hem terug bracht in het hier en nu. 

Ze merkte op hoe ze zachtjes begon te beven naarmate de regen harder werd. ‘Fallenflight? Wil je geen beschutting vinden?’, de stem van haar wandelpartner klonk zo wazig door het geluid van de regen door, maar toch wist ze ieder woord te begrijpen. Het enigste wat ze jammer genoeg deed, was haar kopje schudden. “Ik verdien dit, en dat weet je” , mauwde de kattin koeltjes terwijl ze verder stapte, geen enkele keer met haar ogen in zijn richting kijkend. Ze wilde niet kijken, of eerlijk gezegd, ze durfde niet te kijken. Het was te moeilijk voor haar. Ze hield niet van hem, of beter gezegd, ze had hem niet zo graag. En ook was ze bang om hem aan te vallen als de onvoorspelbare kattin die ze was. Het deed haar een beetje denken aan het moment dat de voormalige deputy was verbannen; zij had haar eigen kind vermoord. Ze hadden beiden een soort van gelijkenis, alleen de ene had daadwerkelijk een kind vermoord en zij net niet. Maar op een dag was de kattin bang dat ze daadwerkelijk iemand zou vermoorden als ze niet zou opletten. Het was één van haar grootste angsten tegenwoordig en ze kon het niet goed aan.

Opeens vouwde de poes haar oren naar achteren, alsof ze zich gedreigd voelde. Een paar seconden later klapperden haar tanden over elkaar terwijl ze van die sisgeluidjes uitliet. Er klopte iets niet, ze voelde zich aangevallen door iets of door iemand. Waren het die spookkatten weer? Of was het iets anders? Ze wist het niet. Het voelde alsof de wereld eventjes besloot te gaan draaien terwijl de kattin probeerde stabiel te staan. Ze had deze pijn nog nooit gekend, maar ze was nu niet in staat goed na te denken van waar het kwam. Grommen en allerlei andere geluidjes kwamen uit haar bek terwijl ze stond rond te wiebelen. Ze probeerde hetgene wat haar aanviel weg te jagen, maar het lukte niet. De kattin richtte haarzelf naar Frayhowl toe en probeerde zwakjes hem te slaan  - maar ze had niet genoeg kracht waardoor ze in de plaats daarvan op haar zij viel. Het was letterlijk haar buik die pijn deed, maar dat had ze niet door. Als één ding pijn deed, dan deed alles pijn. En als ze pijn had, dan zat er een dader achter. Maar ze was te onstabiel. Ze had niet genoeg kracht om hem nu aan te vallen. Die pijnscheuten van haar buik werden alleen maar erger. “W-wat doe je me aan?!”, siste ze naar hem toe vanop de grond.

When the wolves howl, the sheep shall run.


Fallenflight leek nog geen behoefte te hebben om te gaan schuilen voor de regen. Hoewel hij zelf het meestal geen probleem vond om nat te wordenworden, was het niet iets waar hij altijd van hield. Zeker niet als het met grote hoeveelheden uit de lucht kwam vallen en zijn vacht binnen luttele seconden doorweekte. 'Ik verdien dit, en dat weet je,' Mauwde de kattin koeltjes waardoor hij kort met zijn staart zwiepte. Er was weinig dat hij hierop in kon brengen. Behalve dan het feit dat ze zich ongetwijfeld schuldig voelde voor hetgeen dat ze soms deed. Ze had geen balans, niet de geestelijke soort. Haar onderschatten deed hij niet, hij zag nog steeds iets in haar dat verder ging dan haar knappe uiterlijk. De kracht die z bezat om toch elke keer weer op te staan.

Ineens leek de ander ergens op te reageren. Waarop was hem niet geheel duidelijk waardoor hij zijn passen inhield en verward zijn oren liet hangen. Haar tanden klapperden op elkaar voordat ze begon te sissen. Frayhowl twijfelde kort voordat hij naar voren stapte. Wat was er aan de poot? Zag ze iets dat hij niet mee kreeg. Was er een vos of das in het territorium? Rook ze iets? Ze probeerde hem aan te vallen, iets dat hij door opzij te stappen ontweek voordat ze sprak. 'W-wat doe je me aan?!' Sisteze naar hem toen ze in elkaar gezakt leek te zijn. 'Ik val je niet aan? Waarom zou ik? Wat is er aan de poot? Heb je pijn? Heeft Routnose of Falconpaw al naar je gekeken?' Vragen tuimelden over zijn lippen. Zijn moeder mocht meerdere nesten hebben gehad, maar dat betekende niet dat hij wist hoe een bevalling er uit zag en dat hij vader zou worden. 

Zielig lag ze daar op de grond, helemaal ingezakt. Ze ademde diep in en uit, maar de pijn leek niet weg te gaan. Ze was bang, ze wist niet goed wat er gebeurde, of wat er mis was met haar. Was dit haar zo verdiende karma? De prijs die ze moest betalen voor zo stom te wezen. Dat kon het wel zijn. ‘Ik val je niet aan? Waarom zou ik? Wat is er aan de poot? Heb je pijn? Heeft Routnose of Falconpaw al naar je gekeken?’. De vragen kwamen allemaal naar haar toegeschoten maar ze wist zelf niet wat er gebeurde. “H-het doet pijn, Fray…”, sprak de grijze poes ondertussen wat zachter terwijl ze haar ogen dichtkneep tijdens het diep in ademen. Ze wist niet wat dit gevoel was en ze wist niet wat ze moest doen. De kattin had haar klauwen uit haar hulzen gehaald en ze in de halfverbrande aarde onder haar gevestigd, voor wat grip. Ze kon niet rechtopstaan, het lukte haar niet.

“Blijf bij me… Alsjeblieft… Ik wil dit niet a-alleen doorstaan”, ze merkte op hoe ze zachtjes begon te snikken. Ze was bang voor wat deze karma haar te bieden had. Eerlijk gezegd was het een beetje van een overreactie voor een bevalling, maar al die zorgen die ze had in haar hoofdje werden haar soms echt teveel. Ze probeerde goed te zijn, ze probeerde alles te aanvaarden, ze probeerde gelukkig te zijn. Maar dit was alles dat nodig was om alles weer om te keren. Ene moment was ze boos, de ander was ze triest en de nog andere was ze in paniek, zoals nu, al was het bedekt in een laken van moodswings. Hopelijk liet hij haar niet alleen nu.

Opeens kwam er een nog grotere pijnscheut door haar buik en ze voelde hoe het begon te krimpen. Haar gedachten zakten opeens allemaal weg, eindelijk tot besef komende wat er aan het gebeuren was. Haar klauwen zaten te schrapen over de dorre aarde terwijl ze wat voelde. Er kwam iets uit. Er kwam iets uit haar, iets uit haar buik. Zelf had ze het niet gemerkt maar haar buik was inderdaad een heel pak dikker geworden dan vroeger. En het echte bewijs dat er iets in zat, was dat er een kleine kit verscheen toen ze haar kopje keerde om eens te gaan kijken. Dat was toch niet mogelijk, of wel..? Waarom was er opeens een kitten? Hij zag er wat natjes uit dus pakte ze hem en likte. De kattin was ergens nog steeds stomverbaasd ergens dat ze blijkbaar zwanger was… Het was inderdaad allemaal de fout van Frayhowl. Hij was de enigste kater waarmee ze had rondgehangen laatste tijd, dus het was allemaal zijn fout. Ze had gelijk gehad; en ze had hem moeten afmaken vóór dat ze deze pijn opeens kreeg.
Maar het was nog niet gedaan, er kwam nog.

Hij zat al een tijdje opgekropt met zijn zusjes in deze warme ruimte. Het was tijd om er eens uit te komen en hallo te zeggen aan de wereld, want deze ruimte werd ondertussen wel heel saai. Niet dat hij wat anders kende, want dit was het huidige normale leventje. Maar toen er opeens een kleine shake kwam vanwege de moeder die opeens inzakte, kromp de warme ruimte ineen. En de grijze kit werd daarbij ook nog eens als eerste weggezogen. Het was een bijzonder rare ervaring, maar opeens raakte een hele vlaag van kou het bundeltje aan en toen hij schoongelikt was liet hij een piep uit. Een nieuw leven, en een nieuw geluid. En nieuwe ervaringen, zoals voor het eerste melk drinken. Goede warme melk. En dat was het moment dat hij iets anders kende dan een warme ruimte. En trouwens, het melk was toch beter.

Het was duidelijk dat er iets mis was met Fallenflight. Zijn blauwe ogen stonden dan ook wijd opengesperd toen hij realiseerde dat hij de kattin moest zien te helpen terwijl ze zich op dit moment duidelijk bedreigd voelde. Hij had haar echter beloofd dat hij er voor haar zou zijn, ongeacht wat ze zou proberen en was niet van plan om deze belofte te breken. 'H-het doet pijn Fray...' Klonk er een relatief klein stemmetje terwijl ze duidelijk moeite had om goed te blijven ademen. Hij wist dat er iemand gehaald moest wordenworden, als dat nog kon. Hij kon haar ook niet alleen achterlaten met deze pijn terwijl er door de brand geen beschutting was.

'Blijf bij me... Alsjeblieft... Ik wil dit niet a-alleen doorstaan.' De grijze kattin begon zachtjes te snikken waardoor de Warrior zich naar voren boog en haar warm begon te sussen. Zijn tong likte ritmisch over haar kop heen in de hoop dat hij haar gerust kon stellen. Het was duidelijk dat hij haar zou beschermen. Die keuze had hij al een poos geleden gemaakt. Zelfs als hij haar moest beschermen tegen zichzelf.

Ineens leek ze een jong te baren, waarschijnlijk zijn jong want hij was de enige die echt nog met haar om leek te gaan. Stomverbaasd keek de kater dan ook toe terwijl zijn zoontje ter wereld werd gebracht. Gelukkig leek ze iets van instinct te bezitten want ze begon de kitten al snel te likken. Zijn blauwe ogen stonden warm terwijl hij voorzichtig zijn neus tegen haar oor drukte. 'Je was zwanger?' Vroeg hij verbaasd.  Voordat hij haar vragend aan keek. 'Kan ik je ergens mee helpen Fallen?' Het geven van een naam kon straks nog. Eerst zijn jongen met haar beschermen. Dat was wat nu eerst nodig was.

Gelukkig had de kater haar niet alleen gelaten tijdens dit moeilijke moment. Er werd op haar kopje gelikt en het had haar, verrassend genoeg, wel wat rustiger gemaakt tijdens het komen van hun eerste zoon. Volledig vertrouwen in hem had ze nog steeds niet, zou ze misschien echt nooit honderd procent aanvaarden. Maar het steeg wel, dat vertrouwen. Haar gouden ogen waren gericht op het kleine jong, die daar rustig aan haar buik al van het melk zat te drinken. Het gaf haar een klein gevoel van opeense rust toen ze bemerkte dat ze wat nieuw leven had doen bloeien. ‘Je was zwanger?’, vroeg de tom verbaasd. Het was duidelijk dat ze allebei verbaasd waren geweest. De kattin had het zelf niet eens door gehad maar nu ze eindelijk eventjes een tien minuten rust had was ze kalm. ‘Kan ik je ergens mee helpen Fallen?’. Ze richtte haar blik weer naar hem. Maar voor ze kon antwoorden, kreeg ze weer een kleine pijnscheut.

De volgende kitten die er uit kwam, was een mooie rode kit met een witte snoet. Ze deed haar denken aan haar broer, Blazesong. Hij was ook zo rood met wit. De twee siblings hadden misschien niet de allerbeste broer-en-zus relatie, maar na hun laatste gesprek had ze ondervonden dat er ergens wel een hart diep in die kater zat, ondanks wat ze al die manen al van hem had lopen denken. In ieder geval... De kattin likte vervolgens de nieuwe kitten opnieuw schoon uit instinct en zette haar naast de andere grijze kitten zodat ze makkelijker bij de melk kon komen. Het was eerlijk gezegd een mooi geschenk aan haar, dit leven. Al kon ze Frayhowl misschien niet zó snel vergeven, ze had vroeger altijd al een moeder willen zijn. En nu kon de poes dat. Al zou haar gekkigheid nog lang niet zomaar wegtrekken, ze zou wel beter haar best doen het te onderhouden.

Hierna kwam er nog een kitten uit, de voorlaatste. Deze was ook roodgestreept al was deze ietsje kleiner dan de vorige. De kattin had al wat minder last van de pijn, dus liet ze haar klauwen terug in haar hulzen nu ze niet zoveel grip meer nodig had. Ze ademde rustig in en uit waarna ze deze kitten ook weer schoon likte en ze bij haar siblings zette. Het was erg opmerkelijk dat twee van de kittens niet zo erg op de ouders leken, maar gelukkig maakte de laatste de score weer goed. Deze volgde snel na de voorlaatste kitten en had een mooie grijs met witte vacht. Deze leek al wat meer op haarzelf en ze likte deze ook meteen schoon om haar vervolgens ook naast de anderen te zetten.

Haar gouden ogen staarden ze allemaal eventjes aan. Dit was niet een gevoel die ze elke dag kreeg en het was zelfs een soort van kleine wonder. Het was een wens die ze vroeger, toen ze nog normaal was, had gehad en die was opeens uitgekomen. Misschien was er toch een klein paadje opweg naar het licht. Een soort van moederlijk licht. “Z-ze zijn zo mooi…”, bracht ze fluisterend toe, al was er ook een klank van uitputting. De kattin zette haar kop op haar pootjes. Enigste moment waarop ze eindelijk geen irritante stemmetjes of donkere gedachtes voelde. Het was eindelijk eens een regenboog door de regen door. Al zou het maar eventjes duren, ze genoot wel van het moment.

Ze was niet gepland geweest, en eigenlijk had ze nooit gemaakt moeten worden. Maar het was nu eenmaal zo. En ongedaan maken kon niet meer. Want ze dreef nu al tussen de rest van haar siblings. In een ruimte die steeds maar krapper werd. Tot ze op een punt waren gekomen dat bewegen vrij wel onmogelijk was. Het was ook toen die limiet was bereikt dat de grootste gebeurtenis in haar leven zou plaats vinden. Niet dat ze zich daar nu bewust van was. Ze merkte enkel dat de ruimte waarin ze rond zwom weer breeder werd. Door de verdwijning van haar zus. Wiens voorbeeld zij zelf snel zou volgen. Of ze dat nou wilde of niet. De kou was het eerste wat ze voelde, en het deden rillingen over haar rug heen gaan. Ze piepte in protest- iets wat leek te werken? Want de warme tong van haar moeder gleed over haar kleine lichaam heen. En verwijderde alle natte slijm dat nog om haar gewikkeld was. Vervolgens werd ze naast een andere kitten gezet. Als de tweede dochter van een kersverse familie.