You are not immortal

Na alles wat er was gebeurd, de geruchten en de verhalen, vond hij dat de maat vol zat. Hij moest met Crystalstar praten over haar roekeloze gedrag. Hij moest koste wat kost het enigste dat hij had beschermen. De gestreepte kater wilde niet dat haar trots en lust naar macht zijn kinderen en kleinkinderen de dood in zouden jagen. "Crystalstar," sprak hij met zijn zware stem waarna de blinde kater de leaders den betrad. Hij stak zijn kop op en wachtte geduldig af op haar woord, zijn flanken dicht tegen de wand van de den houdende, de enigste houdvast van zijn omgeving. Hij herkende de geuren niet meer, ondanks dat hij hier af en toe wel eens was gekomen toen zijn moeder nog leefde. Nu was het allemaal zo anders. Hoe zou Butterstar zich voelen over wat er nu gaande was in haar dierbare clan? "Ik moet met je praten," Hij wist dat een leader het altijd druk had, maar dat was nu eenmaal het leven die zij hadden gekozen.

Of hij verwachtte dat de ander wist dat hij hierover zou praten? Geen idee, kon hem eerlijk gezegd ook weinig schelen. Zo was hij nu eenmaal, als hij zijn visie wilde delen, dan ging hij dat doen. Crystalstar gaf hem toestemming om binnen te komen en rustig wandelde de gestreepte kater verder, zijn staart rustig strijkende tegen de wand van de den. Na enkele stappen kwam hij tot stilstand en rustig ging de blinde elder zitten. De ander gaf het teken dat ze aan het luisteren was en kort haalde hij adem. "Ik was er niet, op de gathering, maar ik was er wel toen Settleddust en de patrouille hier waren," sprak de vuurkleurige kater. "Dus veel kan ik niet oordelen over wat er daar besproken is, maar ik denk dat ik mijn opinie over het gebeuren in het kamp wel kan delen," hij zuchtte even zachtjes, het puntje van zijn pluizige staart wiebelde even. "Waarom heeft u het gebeuren niet buiten het kamp genomen of in uw den? Mocht er een gevecht uitgebroken zijn konden de kittens en elders gewond raken," zei hij. "Ik maak me zorgen om mijn kleinkinderen, Crystalstar. Hoe kan ik uw vertrouwen om ze veilig te houden hier als de vijand zo in het midden van ons kamp komt? Met zoveel spanning dan nog wel?" Hij fronste even en zuchtte nogmaals. Hij was enkel bezorgd, wilde enkel het beste voor zijn familie.

De elder kwam voor haar zitten, en Crystalstar luisterde naar zijn zorgen zonder hem te onderbreken. Het was een verhaal dat ze al vaker had gehoord, maar Outrage had weer net zijn eigen manier van het vertellen. Ze nam teveel risico en hij was bezorgd om zijn nazaten. Op de vraag waarom ze het allemaal had laten afspelen in het kamp had Crystalstar direct een antwoord: "Toen ik zag met hoeveel ze waren, de Shadowclankatten bedoel ik, wist ik dat ze geen bedreiging vormden voor de clan. Als ik echter met ze alleen was geweest, hadden ze mij in een verassingsaanval best een leven af kunnen nemen, voordat iemand hen had kunnen stoppen." Ze sprak ernstig. Hoewel ze wist dat hij haar niet kon zien, keek ze hem toch aan. "Als je mij niet vertrouwd, kan ik je alleen vragen die gedachte te overdenken, Outrage, Ik kan jou niet dwingen van gedachten te veranderen. Maar bedenk dit: Ik heb ook kinderen in dit kamp, waarvan er drie nog erg jong zijn en ernstig gevaar lopen bij een echte aanval. Ik heb een broertje, een mate, een apprentice, enzovoort. Kortom: ik heb hier levende dierbaren die mij niet alleen dierbaar zijn omdat ze Riverclan zijn. Ik zal Riverclan dus ook nooit als persoonlijk wapen gebruiken. Ik ben net zo met haar en haar leden verstrengeld als jij. Alles wat ik doe, doe ik om Riverclan te beschermen." En dat was de waarheid. Want hoewel Crystalstar ook wel wist dat er een pacifistische route was geweest om een aantal van deze zaken klaar te spelen, hadden ze zich er nu op de sterkste manier uitgevochten.