Lily of the Valley

De meeste dagen waren goed. Vooral nu het zomer was hingen er zoveel mooie geuren in de lucht en de warmte zorgde ervoor dat iedereen vaak in een goed humeur was. Vandaag rook ook lekker en vandaag waren katten ook vrolijk, maar het leek haar normaal zo lichte hartje niet te vullen. Ze had zichzelf in het zonnetje neer gezet voor de ingang van de elders den en wist nog wel zoals gebruikelijk vrolijk te glimlachen naar iedereen die hoi zei, maar daar bleef het bij. De andere elders waren allemaal lief hoor, echt wel, maar ze waren ook oud, en soms doof. Gister dachten ze dat ze al sliep, terwijl ze spraken over hoe zonde het wel niet was. Zo'n mooie, gezonde en jonge poes die nooit haar potentie zou kunnen benutten. Zo spraken ze wel eens vaker, over at het zo 'zonde' was van haar ogen en ze bedoelden het altijd lief hoor! Maar soms deed het ook pijn. Want was ze dan echt 'zonde'? Ze maakte toch altijd mooi de muren van het kamp weer heel? Ze speelde toch altijd zo lief met de kittens? Of hielp de terugkerende patrols om de klitten uit hun vacht te krijgen? Dat kon ze toch allemaal wél?
Gelukkig was er altijd iemand die haar wel zo speciaal deed voelen. Zijn ietwat lompe pootstappen kon ze al aanhoren lang voordat hij haar naam riep. Haar oortjes werden zijn kant opgericht en een zachte snor verliet haar snoet toen hij zijn borstelige snorharen tegen haar aanstreek, daar moest ze even van giechelen. "Hey Whitepaw, hoe was je patrol?" sprak ze vriendelijk, haar blijdschap ietwat meer geforceerd dan normaal. Ze was oprecht blij hem te zien en bij haar te hebben. Even snuffelde ze. "Oh! Wat ruikt die bloem heerlijk, heb je die... Voor mij meegenomen?"

Als er iets was waarvoor ze zou wensen dat ze kon zien, was het wel zijn glimlach. Natuurlijk had ze er geen idee van nu, maar dat zou haar zo gelukkig maken. Whitewalker was een brombeer tegen iedereen, altijd zijn mondje vol woorden om te zeggen. Maar wanneer ze hem omhelsde was hij een van de zachtste katten. Daar moest ze altijd van giechelen, omdat niemand dat waarschijnlijk wist. Zijn hakkelende woorden klonken zo anders dan dat hij normaal sprak. Dankbaar pakte ze de bloem aan met een gniffel aan en rook er nogmaals aan, genietend van de subtiele, zoete geur. Ze waren prachtig, als ze kon zou ze die geuren voor altijd met zich mee nemen. "Je bent een lieverd Whitewalker, dankjewel!" ze richtte haar oortjes op hem. "Ik heb geen bloemetje terug voor jou, maar wel iets anders..." ze kwam dichterbij totdat ze met haar snorharen zijn gezicht voelde. Ietwat onhandig gaf ze hem een kusje op zijn wang en giechelde zachtjes.

Ze hoefde niet eens zijn gezicht te zien om de warmte te voelen die daar vanaf kwam. Het maakte haar ook een beetje warm van binnen. Whitewalker liet haar zich altijd zo speciaal voelen. Hij had haar nooit zwak gevonden, of medelijden gehad. Misschien als kittens ooit, toen hij nog zo in haar ogen gepord had. Oh, daar herinnerde ze hem graag plagend aan. Maar hij zag haar als Faintlight, een riverclanner, niet als 'de blinde elder'. Hij dacht aan haar wanneer hij buiten was, en vertelde haar de verhalen waar ze zo van hield. En hij zat altijd zo vol verassingen. Haar oortjes schoten overeind bij zijn woorden en even was ze ademloos. Op date? Met haar? Haar ogen werden groot en een glimlach van oor tot oor stond op haar gelaat. Ze straalde. "Oh Whitewalker, ik zou niets liever willen," sprak ze blij en vleide zich tegen hem aan in een omhelzing.