Lavender rose // Spark

Onderwerp: Lavender rose // Spark wo 13 mei 2020 - 14:44

I believe in love at first sight

Het was nog niet zo lang geleden dat Spark de nieuwe Healer was geworden. Ze snapte niet helemaal hoe het nu zou werken want hij had geen kruiden kennis, maar voor haar was het licht genoeg geweest. Het gebeurde bijna nooit dat de lichtstralen zich door de waterval wierpen en zich specificeerden op een bepaald object, of toen op een persoon. Het lichtspektakel had zijn vacht laten opgloeien en de vlekken leken net dansende sterren. Fern had zich uit het zicht gezet omdat ze zich niet meer durfde te vertonen. Ze was verward om Starteller en ze leek nu een totale nietsnut. Ze was een to-be die niet erg goed was in wat ze deed en haar mentor was zijn vader. Die kon nu dus alle slechte trainingen doorvertellen aan de Healer en Spark zou alleen maar volwassen beslissingen moeten nemen. In Fern haar hoofd was hun vriendschap voorbij, maar ze wilde niet. Ze wiegde zichzelf huilend in slaap, maar bij Day kon ze ook niet terecht want hij was nu de Chief van haar beste vriend. Of ex-vriend... Misschien moest ze erover gaan praten. Fern weifelde voorzichtig voor de grot. Waarom moest zoveel veranderen in een keer? Ze was nog niet helemaal over het trauma van Skyteller en nu kwam dit.

FERN CURLED UP UNDERNEATH THE SUNSET

Spark zat een beetje eenzaam in zijn grot. Zijn grot. Niet echt zijn grot, nog steeds hoorde deze zijn voorlopers toe. Maar hij was nu wel verplicht om hier te slapen, zo voelde het in ieder geval. Hij vond het ook niet, het was ineens heel stil en eenzaam vergeleken met de normale plek waar to-be’s verbleven. Hij was gewend om tegen andere aan te knuffelen iedere avond, en hier kon dat niet. Al was Sedge wel heel lief geweest en had ze hem heel veel nestmateriaal gegeven, waardoor hij nu wel een kleine den had kunnen maken ergens in een hoekje. Toch was het nog niet hetzelfde. Al met al waren de laatste dagen een beetje eenzaam geweest. Hij had veel om zichzelf druk over te maken en hij zag zijn familie en vriendjes maar weinig. En hij miste ze eigenlijk wel. Vandaar dat hij ook een steek kreeg toen hij de geur van Fern opmerkte, en hierdoor zijn kopje omhoog heffend. Ze kwam alleen niet binnen… nou, dan zou hij haar zelf maar ophalen. Het was ook helemaal niet eerlijk dat iedereen nu allemaal weg bleef, alsof hij dit had gekozen. Alsof hij dit wilde en ook niet verdrietig was over alles. Resoluut sprong hij op en liep richting de grotere poes, om haar kort aan te kijken.. en hierna zijn kop tegen haar kin te duwen. “Fern ik heb je gemist” Boos blijven was niet een van zijn beste eigenschappen, daarbij wilde hij gewoon heel graag een knuffel. “Wat is er mis?” Vroeg hij door, nog altijd in zijn act van gedwongen affectie, want hij merkte ook wel op dat er iets niet lekker zat. Dat was maar aangeraden ook, want wegblijven zonder goede reden was al helemaal niet lief.