Viridity

Er was sneeuw gevallen. Het kwam in dikke vlokken naar beneden. Het beloofde kou, maar in het geval van Nevada, beloofde het avontuur. Sinds het gesprek met Aegir, kon ze buiten niet meer uit haar hoofd krijgen. Er was daarbuiten een hele wereld... en zij kon niet eens eraan meedoen. Ze kon alleen maar kijken en door de kieren heen snuffelen. Hij had beloofd om haar meer te vertellen en dus had ze gewacht voor haar ruit, met haar neusje tegen het glas gedrukt in de hoop dat ze een glimp van de zwarte kater zou mogen opvangen. Maar ze had hem niet meer gezien. Ze praatte zichzelf in dat zo'n stoere kater wel heel veel te doen moest hebben. Maar oh.. wat zou ze graag deel uitmaken van zijn verhaal.

Plotseling zag ze hem daar, op haar hek. Meteen zette ze haar voetjes tegen het raam aan, maar voor ze naar hem kon roepen was hij alweer verdwenen. Wat teleurgesteld liet ze zichzelf tegen het raam aan zakken, haar oren achteruit gelegd. Oh.. hij moest wel heel druk zijn. Tot haar grote verbazing, gaf het raam mee. Hij zat niet in het slot. Ze duwde nog wat harder en wist telkens het raam een stukje verder te krijgen, tot ze haar neusje door de kier kon drukken, en haar kopje, en haar schouders.. en flop, ze stond buiten! Met een blije lach keek ze om zich heen. De vogels vlogen over haar hoofd, de sneeuw voelde koud onder haar poten. Verrukt stootte ze een giechel uit. Het was nog veel beter dan ze verwacht had. Ze moest het hem vertellen! Het was haar gelukt! Hij had zojuist nog op haar hek gestaan toch?

Meteen rende ze erheen, zichzelf afzettend en zichzelf ophijsend aan het hout. Gelukkig had ze een grote krabpaal! Ze had wel geoefend! Ze was helemaal klaar voor buiten. Een beetje onwennig balanceerde ze op de bovenkant van het hek terwijl ze om zich heen keek. Maar... hoe ging ze hem dan vinden dan? Ze snuffelen wat onwennig aan de lucht, maar kon geen geuren onderscheiden. Ze wilde het al verdrietig opgeven, toen pootafdrukken in de sneeuw haar opvielen. Oh! Met een blij gespin, sprong ze toen zelf van het hek af, de achtervolging inzettend.

De sporen brachten haar in een grote open plek waar veel meer andere katten leken te zitten, hun geuren hingen dik in de lucht. Maar ze had alleen maar oog voor 1 zwarte pels die haar opviel. Met haar staart in een vrolijke krul, sprintte ze op de kater af, haar ogen stralend en een blije lach op haar gezicht. "Kijk het is me gelukt! Ik ben buiten! Nu kunnen we samen dingen doen!" Haar hele gelaat straalde en ze wiegde wat heen en weer op haar pootkussentjes van plezier. Het leven zou nu pas echt beginnen! Net zoals Aegir beloofd had.

Twee blauwe ogen keken hoopvol op naar Aegir, vol van vertrouwen, hoop en vreugde. Ze waren rond en nieuwsgierig, glitterend van plezier in combinatie met de brede lach die over haar snoet danste. Het was haar gelukt, ze was buiten gekomen en nu kon ze samen met Aegir plezier maken, misschien kon ze zelfs wel deel worden van een clan zoals hij had verteld en gedaan. Misschien.. RIverclan? Of de Elite waar hij het over had? Ja, dat leek haar wel wat. Hij had gesproken over zon, gras onder je voeten en vrienden. Dat wilde ze ook zo graag, en vandaag zou de eerste dag zijn dat ze het gevonden had.

Maar, Aegir leek helemaal niet blij om haar te zien, in tegendeel zelfs. Hij siste naar haar. Ze knipperde niet begrijpend met haar grote ogen, waar nu wat vreugde in uitdoofde. Haar penning rinkelde aan haar zachte roze halsband terwijl ze haar hoofdje wat scheef hield. Ze bleef op haar plekje stil staan, ze rende niet zoals verstandig was. Ze was nog nooit buiten geweest en gevaar had ze nooit gekend. Misschien was dat ook wel waarom haar instincten het niet uitschreeuwden dat ze het op een lopen moest zetten. Misschien was dat wel waarom ze vragend naar hem bleef kijken. "Maar.. ik ben nu buiten, om een clankat te worden zoals jij," vroeg ze, in de war. "Ik heb zelfs je spoor hierheen gevolgd, vind je dat niet knap?" Een lichte glans van pijn verscheen in haar ogen, samen met lichte traantjes van teleurstelling.

Een schaduw doemde op achter Aegir, een kat die er maar raar uitzag. Hij had blauwe ogen en ook een roze halsband, met wat gekke decoraties. Waarom had hij er geen mooie, glanzende penning aan hangen, vroeg ze zich af. Al snel besloot ze, dat als deze kat bij Aegir hoorde, dat het wel goed zou zitten en glimlachte ze breed naar hem. Ze was immers beleefd opgevoed! "Mijn naam is Nevada meneer!" miauwde ze goeiig, haar hele blik vol van vertrouwen terwijl ze naar de oudere kat keek. "Dit is mijn eerste dag buiten!"

Ergens, diep in haar achterhoofd, zoemde er wantrouwen als een nare mug. Zo'n geluid wat ergens wel was, maar wat je kon negeren. En in de waas van de verwarring die door haar hoofd spookte, was er meer dan genoeg ruis om dit wantrouwen te negeren. Ze zocht de grijze ogen van Aegir, die zich alles behalve op zijn gemak voelde. Maar die stinkende, lelijke kat was wel aardig voor haar. Dat was in ieder geval wat. Ze keek eventjes met een verbaasde blik naar Aegir, waarna ze haar breedste, stralendste glimlach op de stinkende kat richtte. "Echt waar? Dat is zo lief van u!" miauwde ze vrolijk, haar staart in een vriendelijke krul boven haar rug.

De stinkende kat stelde zich voor en had nu ook bij deze een naam. In ieder geval was hij wel blij om haar te zien. Het was toch ook heel knap van haar? Hier, buiten? Nu kon ze ook een dappere clankat worden. Nu zou het leven pas echt beginnen, in plaats van alleen maar binnen zitten. "Aangenaam kennis te maken, meneer Orchis, mijn naam is Nevada," miauwde ze met twinkelende ogen, "Aegir heeft me verteld dat hij een clankat is en nu wil ik er ook eentje worden!" Het meisje kwekte gewoon vrolijk door, terwijl ze met grote ogen naar Aegir keek, wachtende tot hij haar naar de open plek zou leiden. Een feestje, alleen maar voor haar! Het was inderdaad veel beter buiten, zoals Aegir had beloofd.  

Aegir leek eventjes te twijfelen en Nevada trok eventjes beledigd één van haar voorpoten omhoog. Nou ja zeg, hij had dit allemaal verteld. Waarom had hij dan nu zo'n tegenzin? Was hij jaloers dat ze helemaal alleen naar buiten was gekomen zonder zijn hulp? Dat snapte ze wel hoor. Met haar staart hoog in een tevreden krul geheven, liep ze achter Aegir aan, haar lichte ogen helder en nieuwsgierig terwijl ze om zich heen keek.

Orchis begon te praten over dikke duiven en muizen, biedingen en Nevada keek hem met een wat scheve kop aan, haar blik blanco in verbazing. Ze snapte niet goed wat er hier gebeurde, maar ze ging ervanuit dat het wel goed was. Misschien was hij eten aan het regelen? Clankatten aten immers prooien in plaats van brokjes? Oh wat lief van Orchis. Met een brede glimlach en een vertrouwelijke, afwachtende blik keek ze naar Aegir, wie de troep op moest ruimen. Oh waarschijnlijk wilden ze alles netjes hebben voor het feestje. "Zal ik helpen met opruimen Aegir>" vroeg ze op een warme, vrolijke toon.

Ze had geen idee  

Er waren zich meer katten aan het verzamelen in de open plek. Met een verheugde blik keek Nevada rond, kort een rondje om haar as draaiend om de gezichten in zich op te nemen. Aegir was een clankat, dus dit waren ook clankatten. Misschien wel haar toekomstige clan? Haar hoofdje vulde zich met dromen, van hoe ze samen met deze katten kon zijn. Hoe ze ze kon helpen met jagen en vechten en zelf zoveel glorie kon verzamelen zoals Aegir haar had verteld dat hij had gedaan. Ze was nu nog een beetje ongeleerd, maar ze widle haar stinkende best doen. Haar hartje liep bijna over van vreugde terwijl ze erover nadacht. Eerst zou ze beginnen met leren jagen en vechten, en daarna zou ze misschien ze zelfs een keertje Aegir kunnen redden. Ze zag het al helemaal voor zich, misschien dat deze stoere knappe kater dan zelfs wel verliefd op haar kon worden zoals dat zij dat een beetje op hem was geworden en dat ze samen konden...

Ze had zich terwijl ze haar gedachten op de vrije loop liet gaan weer teruggewend naar Aegir, welke plotseling veel dichterbij was gekomen. Haar blauwe ogen sperden zich wat verbaasd open en haar lippen gingen van elkaar in een vraag. Maar voordat er ook maar een zuchtje lucht over haar lippen was gegaan, sloten kaken zich rond haar strot. Scherpe tanden doorboorden haar tere huidje. Een kreet ontsnapte haar en tranen sprongen in haar ogen. Puur uit schrik wist ze zich los te wringen, gillend en schreeuwend. Met tranen langs haar wangen, een smekende, niet begrijpende blik, zette ze een paar stapjes achteruit terwijl haar bloed helderrood op de grond druppelde. "Ae-aegir?" bracht ze uit, al huilend. Het was niet eens beschuldigend, enkel onbegrip. Ze snapte niet wat hier gebeurde terwijl in plaats van vreugde, haar hartje nu overliep van angst. Ze had nog niet eens haar nagels uitgeklapt. Ze begreep niet wat er gebeurde.